Het leven in de eetstoornis kliniek
Aafke is voor twee weken opgenomen in een kliniek. Voor het eerst drinkt ze na heel veel tijd uit zichzelf. Voor mij als vader is dat heel dubbel. Aan de ene kant ben ik blij dat ze drinkt; aan de andere kant ben ik woedend dat het nu ineens wel lukt. Tussen ons en Aafke ligt 200 km asfalt.
Als we Aafke na een paar dagen komen opzoeken, zit Aafke te knutselen aan een placemat met bemoedigende woorden. Die woorden moeten haar motiveren. Gek genoeg komt Aafke op de plek waar ze niet wil zijn, weer tot leven. Wij zijn verbaasd en blij tegelijkertijd. Als ze ons ziet stormt ze op ons af. Als een aapje klemt zij zich vast aan mijn vrouw. Ze wil alleen maar vastgehouden worden. Tussendoor huilt ze veel. Voor het eerst vertelt ze over haar gedachten; over de stem die tegen haar praat en waar ze zo bang voor is. De stem die tegen haar zegt dat ze niet de moeite waard is. De stem die haar opdraagt die ene unieke wens te hebben: de wens om er niet meer te zijn. Ons hart breekt. Hoe kan een gedachte zo wreed zijn? Ik vind het ondraaglijk dat een gedachte het leven van mijn kind kan ruïneren. Langzaam begint het tot mij door te dringen, dat een eetstoornis complexer is, dan we als "gezonde" mensen ooit zouden kunnen bevatten.
De groepsleiding doet het geweldig. Ze vinden het wel zorgelijk dat Aafke echt helemaal niets eet, en alleen maar Nutri drinkt. Stiekem zijn wij als ouders al blij dat ze al Nutri drinkt. Dat is voor ons op dit moment al ongelooflijk. Aafke vindt het moeilijk in de groep; ze vindt het moeilijk om in contact te komen met de andere meisjes. De groepsleiding begeleidt haar daarin. Wat een verademing om hulpverleners zo te horen praten.
Als ik een paar dagen later weer op bezoek kom, zie ik dat Aafke redelijk op gewicht is. Zelf vindt zij zich nog veel te dik. Ze vergelijkt zich voortdurend met de meiden die daar zitten. Ze heeft een eetlijst waar zij zich (nog) niet aan houdt. Wat ze niet opeet compenseert ze zelf - met moeite en na veel aandrang van de leiding - met Nutridrink. Aafke is goed aanspreekbaar en ze is niet voortdurend somber. Ik maak een wandeling met haar. Het is na maanden weer eens ronduit gezellig. Aafke lijkt ogenschijnlijk beter in haar vel te zitten.
Dagelijks heeft ze een uur een gesprek met iemand van de leiding en één keer per week ziet ze de diëtiste. Ook krijgt ze met de andere meiden Psycho Motorische Training (PMT). Een soort van gymnastiek waarin veel aan lichaamsbeleving wordt gedaan, en sociale vaardigheden. Zo moeten ze bijvoorbeeld net als op school een groepje samenstellen. Het verschil is dat ze hier het expliciet hebben over het samenstellen van een groepje. "Waarom vind je het moeilijk?" "Ik denk dat niemand bij mij in de groep wil." "OK, dan gaan we dat even checken. Lisa vind je het erg om bij haar in de groep te zitten?" etc.
Opgelucht ga ik naar huis. Als ik haar een paar dagen later bel, zegt ze dat ze steevast van plan is om thuis weer minder te gaan eten. Dit is het moment dat ik mij realiseer dat dit ons de aankomende tijd steeds te wachten staat. Wij zijn nog lang niet klaar met mevrouw Eetstoornis.
Na twee weken nemen we Aafke weer mee naar huis. Vanaf nu moeten we het thuis weer met z'n vieren redden. Twee keer per week gaat Aafke naar een psycholoog van de kliniek.
Volgende keer: MeerGezinsDagBehandeling
Gerelateerde blogposts
15
Reacties
Spannend om weer thuis te zijn...
Hopen maar dat dat goed gaat en dat er snel een kliniek-plek dichtbij voor langere tijd beschikbaar komt!
En weer zo treffend opgeschreven wat je als ouder meemaakt.
Maar het is ook zo moeilijk, voor je zelf, laat staan voor een buitenstaander, te begrijpen wat je kind mee maakt.
De ES heeft ze volledig in de macht.
Wederom weer bedankt voor het delen van deze persoonlijke gevoelens.
Ik ben gezegend met een geweldige bijzondere moeder, maar de rol van de vader in het leven is cruciaal. Nu ik opnieuw zo oprecht contact probeer te zoeken met mijn eigen vader, en merk dat ik me altijd moet verdedigen en verantwoorden, me nooit echt heeft gekend of verantwoordelijkheid wil dragen, staan de tranen in mijn ogen als ik uw nieuwe blog lees. Ik en mijn vader spreken als het ware een andere taal. En hoe vaak ik ook heb geprobeerd me in te zetten voor een fijne relatie, het lijkt tevergeefs. Ik ben zo moe van de strijd. Ik zal hem altijd lief hebben. Het maakt me emotioneel en daardoor raakt uw blog me meer dan anders. Ik ben zo dankbaar dat er vaders bestaan die zo betrokken zijn bij het leven en het lijden van hun kind. Die het zien, ervoor opkomen, ervoor strijden, het willen beschermen, hun innerlijk delen, en letterlijk mee leven.
Bedankt voor het delen van uw ervaringen, al krijgt u dit vaak te horen. Dit soort situaties in het leven, of het nou een week duurt of jaren, is een rollercoaster van emoties, van overleven. Maar liefde overwint. Daar hou ik mij aan vast. Ook wanneer ik het zelf niet zie, en geen kracht meer heb voor een nieuwe dag. "Eyes are blind. You have to look with the heart. What's most important, is invisible." Zoals het vasthouden van uw dochter en mee voelen, waar woorden tekort schieten.
Alle zegen, liefde en kracht toegewenst voor u, uw vrouw en uw kinderen, dat jullie samen als gezin hechter zijn geworden, en nog altijd iedere dag samen sterk mogen staan in opbouw, in groei, en in leven.
Liefs, One Desire.
In ruil voor 'begrip', in de kliniek, en echt persoonlijke aandacht voor haar, kan ze haar gedachten over hoe ze vindt dat ze wil eten, misschien een beetje laten 'vieren' omdat het veilig genoeg voelt.
Thuis komt ze misschien weer in de situatie van waaruit ook haar eetstoornis is ontstaan, is 'alle' veiligheid die er voor haar nodig is om haar leven zonder eetstoornis te leven weer weg, hoeveel begrip er ook is van uit haar omgeving, misschien ervaart ze dingen waarover ze zich niet kan of durft te uiten thuis en grijpt ze meteen weer terug naar haar eetstoornis.
Dat is wat ik er in lees uit dit blog, maar nogmaals respect voor alle moeite de u doet om het echt te begrijpen en alle acties die u onderneemt om het zo goed mogelijk te creëren voor Aafke, dat vind ik echt uniek, want heel vaak is dat een ontbrekend stuk, maar o zo belangrijk, betrokken ouders! Echt wauw, succes met de volgende blogs die nog gaan komen, ik ben benieuwd hoe het verder gaat iedere keer weer.
Dat het drinken "nu ineens wel lukt" komt denk ik ook door de sociale druk. De vorige blog beschreef hoe Aafke in een groep meisjes zat waarin iedereen samen tegelijkertijd de Nutridrink op dronk. Tja, dan kun je natuurlijk niet achter blijven.
Dank voor al jullie mooie reacties.
Femke, wij hebben inderdaad gemerkt dat eten in de kliniek “wel lukt” en dat thuis de oude gewoonten van minder eten de kop weer opsteekt. Dat vonden we aan het begin niet makkelijk te accepteren. Uiteindelijk hebben we daar ook een weg in gevonden.
Spike, het lijkt mij niet makkelijk om je ouders te zien huilen. Ik geloof ook niet dat dat de opzet is van een dochter. Ook bij ons is het meerdere malen gebeurd.
One Desire, ik hoop dat je deze reactie van mij nog leest. Wat een ontzettend ontroerende en aangrijpende reactie. En wat fijn dat je het wil delen. Wat fijn dat je gezegend bent met een geweldige bijzondere moeder. Ik geloof je direct als je zegt dat de rol van je vader in je leven cruciaal is. Wat het lijkt mij zwaar voor je als je oprecht contact probeert te zoeken en het lukt niet. Het is ook een patroon dat zo moeilijk te doorbreken is. En het lijkt mij lastig om de vraag te beantwoorden of het onwil is van je vader, of onvermogen. Als het morgen de laatste dag met je vader zou zijn, wat zou je hem dan willen zeggen? En durf je het aan om dat nu te zeggen? Het lijkt mij uiteindelijk zo wreed om spijt te hebben, van de dingen die nooit gezegd zijn. Ik snap dat je moe bent van de strijd. Misschien helpt het om het niet meer als een strijd te zien.
Dit soort situaties in het leven is aan het begin inderdaad niet meer dan overleven. Later wordt het onderdeel van het leven. Het wordt helderder welke dingen in je leven echt belangrijk zijn en welke niet. Vreemd genoeg brengt een ziekte ook liefde. Ik hoop van harte dat je ja altijd vastgehouden voelt door de mensen die jij liefhebt, en jou liefhebben. Dank voor al jouw mooie woorden.
M, ik denk dat je gelijk hebt over de impact van een kliniek op het gedrag van Aafke. Wij waren ook heel erg blij dat de kliniek, hoe vervelend het ook was voor Aafke, in deze fase toch veilig voelde. Ik denk dat de veiligheid van thuis inderdaad weer de ruimte geeft aan de eetstoornis.
Jimmy, ook sociale druk helpt inderdaad.
Hoe kan dat na een paar dagen?