De hulpverlening komt op gang
De huisarts heeft de diagnose gesteld: Aafke, mijn dochter heeft Anorexia Nervosa. Nu we weten wat ze heeft, kan ze snel geholpen en genezen worden. Althans dat dacht ik toen we weer buiten op de stoep stonden bij de huisarts. In onze ene hand hadden we een doorverwijzing voor de kinderarts en het ziekenhuislaboratorium, en in onze andere hand hadden we een telefoonnummer van een eetstoorniskliniek.
Op die stoep bij de huisarts wist ik even niet wat ik ernstiger vond klinken: Anorexia Nervosa of eetstoornis? Het Latijnse Anorexia Nervosa klonk medisch en ver weg; het klonk als iets ingewikkelds dat wel oplosbaar was. Maar het Nederlandse begrip eetstoornis was toch andere koek! Is een stoornis een ziekte? Kan de kinderarts de stoornis wel genezen? Wat is een stoornis eigenlijk precies? Een stoornis; hoort daar eigenlijk geen psychiater bij? En, wat moet mijn kind in een eetstoorniskliniek? Waar staan die klinieken? Gaan ze haar daar beter maken? Het bezoek aan de huisarts had veel meer vragen opgeleverd dan antwoorden.
Al snel zou blijken dat dit het begin was van een traject met heel veel vragen die zich achter elkaar aandienden, en die niet allemaal beantwoord konden worden. Na een paar maanden moest ik de mannenlogica dat op elke vraag een antwoord te vinden is, loslaten. Het gaf mij rust te accepteren dat er niet op elke vraag een antwoord te vinden is!
Aafke trok mij aan mijn jas: "Wat sta je hier te dromen pap. Ik wil naar huis, ik heb het koud!" Thuis aangekomen ging ik direct aan de slag met de telefoonnummers die ik gekregen had. Het bellen met alle instanties leek wel een fulltime baan. Bij de kinderarts en het laboratorium konden we de volgende dag al meteen langskomen. Ik verbaasde me over de snelheid waarmee we dit konden regelen. Maar die verbazing was van hele korte duur. Want een afspraak maken met de eetstoorniskliniek was toch wel van een hele andere orde. Een hele aardige mevrouw stond mij telefonisch te woord. Ze vond het heel naar voor ons dat onze dochter Anorexia had. Als zelfs de medewerkers van een kliniek de ziekte (of was het nou een stoornis?) naar vonden, was het toch misschien veel erger dan ik dacht. Helaas kon de kliniek op korte termijn niets voor ons betekenen, want ze hadden een enorme wachtlijst. "Een enorme wachtlijst?", dacht ik, "maar hoeveel kinderen zijn er dan niet die dit hebben, en waar wonen ze dan, want wij zien ze nooit."
De kliniek kon ons wel een hele goede psychologe aanbevelen, die veel ervaring had met Anorexia. Een uur later had ik de psychologe aan de lijn. Ze had het helaas ook heel erg druk, maar ze wilde voor Aafke een uitzondering maken. Over twee dagen konden we bij haar terecht. De school moest nog gebeld worden; want ik verwachtte wel dat Aafke een paar dagen niet op school zou zijn. Later zouden de paar dagen, weken worden en de weken, maanden. Wat ik toen ook niet wist was dat ik toen onbewust het "Anorexia managementbureau" had opgericht. Want al heel snel zou blijken dat er heel wat te regelen viel. Nog later zou blijken dat ik er soms wel een dagtaak aan had.
Door: Simon.
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
Volgende keer: Op bezoek bij de kinderarts
Gerelateerde blogposts
19
Reacties
Het is inderdaad een heel nare ziekte.
Ik blijf u volgen.
Heel interessant om het verhaal eens van de andere kant te horen.
Houd moed! X
Geweldige zinnen trouwens: loslaten van de mannenlogica dat op iedere vraag een antwoord is. Rust vinden door te accepteren dat er niet op elke vraag een antwoord te vinden is.
Kortom, opnieuw een stuk wat duidelijk geeft hoe je het hebt ervaren. Fijn om te lezen.
Ik vind het ook wel heel erg om te lezen dat het hele gezin er een dagtaak aan heeft. De dochter omdat het eten haar hele leven beheerst en ze er de hele dag mee bezig is. De rest van de familie om achter instanties aan te gaan en de dochter in de gaten te houden.
Ook ik baal er goed van als mij dochter een terugval heeft. We zijn er al een dik anderhalf jaar mee bezig. In het begin was het iedere dag een gestoei met het eten. Vorige maand hebben we afscheid kunnen nemen van de kinderarts. Mijn dochter was gelukkig weer wat aangekomen. Zij had haar streefgewicht van de kinderarts gehaald. ( ouders blij, dochter teleurgesteld) Echter zij heeft sowieso nog steeds wel een terugval. En het ergste is dat zij het zelf nog niet eens bewust doet, maar meld dat zij het eng vind of bang is om te eten. Wij hebben wel afspraken met haar gemaakt, echter zij houdt zich er niet altijd aan. Denk hierbij met mooi weer dat je dan je zoontje een ijsje wilt geven en je dochter dit constant afkraakt. Dit is beslist niet sfeeropbouwend.
Vergeet het belangrijkste nog te zeggen. Even heel veel sterkte toegewenst
Wow, dat is naar zeg, dat je dochter commentaar heeft op wat je zoontje te eten krijgt. Misschien kun je afspraken met haar maken dat zij geen commentaar levert over wat anderen eten/krijgen. Vertel ook wat dat commentaar doet met jou (en evt. met je zoontje). Geef daarbij aan dat je begrijpt dat ze vanuit haar ziekte erg gefocust is op haar eigen eten en dat van anderen, maar dat anderen daar niet de dupe van moeten worden. Vooral de nadruk leggen op het begrijpen/proberen te begrijpen.
Sterkte en veel succes.
Liefs.
Vooral aan het begin van het traject gaat veel kostbare tijd verloren. Als je dochter AN heeft zie je overal kids met AN.
Wat die dagtaak betreft, dingen wennen en op een gegeven moment ging ik het beter organiseren, en maak ik meer tijd vrij voor jezelf.
Ik denk Lexxi dat je een goede tip geeft. Ook van een AN kind mag je naar anderen respect verwachten.