Altijd maar op je tenen lopen
Met vallen en opstaan handhaaft Aafke zich op school. Sterker nog: Aafke werkt er keihard aan, en haalt het ene hoge punt na het andere. Dat klinkt goed, maar dit is tegelijkertijd haar valkuil. Het leren gebeurt te obsessief. Voor Aafke is er geen middenweg; alles moet zij perfect kunnen, en daar horen geen cijfers bij onder een negen. Ze werkt uren achter elkaar omdat ze perse bij wil zijn. Ik denk dat dit tempo niet goed voor haar is. Haar perfectionisme (ik moet meteen mee kunnen en ik moet hoge cijfers halen) combineert ze op een explosieve manier met haar faalangst (dit gaat me nooit lukken, zie je wel, ik kan dit niet).
Dit resulteert regelmatig in een grote paniek. Paniek dat ze dit jaar weer niet gaat halen. Paniek omdat ze niet weet hoe ze alles wat ze gemist heeft in moet halen en hoe verder te plannen. Misschien ben ik wel de enige vader in Nederland die zich zorgen maakt over de hoge cijfers van haar dochter. Ik hoop zo dat Aafke leert tevreden te zijn met een lagere cijfer. En ik hoop ook dat Aafke leert, dat je voor je persoonlijkheid en geluk niet afhankelijk bent van het cijfer dat je haalt. Het geluk moet je uit jezelf halen, en niet uit de cijfers die je terugkrijgt.
Ik leg Aafke uit dat de school één grote marathon is; het eind is nog ver weg en het is dus zaak om je energie goed te verdelen. Aafke loopt die marathon alsof het een sprint is. Zij staat steeds in de hoogste versnelling. Mijn vrees is dat zij op deze manier de eindstreep niet gaat redden. Gelukkig lijkt ze in een hele sociale klas te zijn gekomen. Door een aantal meiden wordt ze in de groep opgenomen. Zo wordt ze bijvoorbeeld uitgenodigd voor een filmavond. Ik merk aan alles dat Aafke dat ze het spannend vindt, om daar naar toe te gaan. Toch doet ze het. Op zo'n avond wordt ze wederom geconfronteerd met het leeftijdsverschil.
De meisjes waar zij nu mee omgaat, zijn twee of drie jaar jonger dan zij zelf. Het is niet alleen het leeftijdsverschil wat Aafke moeilijk vindt. Ook de aansluiting maken met een groep vindt ze lastig. Wel is ze eindelijk zo ver dat ze durft toe te geven dat dat haar iets meer moeite kost dan anderen; dat ze eigenlijk al jaren op haar tenen loopt om ‘normaal' te zijn en mee te kunnen doen. Naar ons durft ze dat na jaren vragen eindelijk voorzichtig toe te geven. Ik realiseer mij hoe uitgeput Aafke moet zijn als zij al jaren de marathon van het leven op haar tenen loopt.
Tegelijkertijd zie ik dat ze wel stappen maakt op dit moment, ook sociaal. Ik hoop heel erg dat ze weer de veiligheid gaat voelen die een klas ook kan bieden. Het pesten heeft haar zwaar beschadigd en haar zelfvertrouwen totaal afgebroken. Ze benadert de hele wereld vanuit angst en wantrouwen en dat zie je terug in haar gesloten, soms norse houding. Ook daaraan zal ze moeten gaan werken.
Wat voor Aafke moeilijk blijft is dat zij met haar lichaam wil laten zien dat het niet goed gaat met haar gaat. Dat maakt de fase waarin ze nu zit zo ingewikkeld. Ze is bang dat niemand ziet dat ze ziek is, als ze een normaal formaat heeft en normaal eet. Het is dus belangrijk dat ze haar klas en vriendinnen duidelijk maakt dat haar ziekte op dit moment nog zeker in heftige mate bestaat, maar voor de buitenwereld onzichtbaar is.
Maar ik zie ook dat Aafke zich steeds meer op de toekomst gaat richten. Zo denkt ze na over wat ze na de middelbare school wil gaan studeren. Die gerichtheid naar voren is al een enorme vooruitgang.
Volgende keer: De laatste keer Aafke
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik hoop heel erg dat je gelijk hebt.
Mijn ouders delen die zorgen over hoge cijfers met je hoor, is helemaal niet gek.
Ik wil hoge cijfers, omdat dat het enige is wat mij lijkt te lukken in het leven.
Ik kan niet goed dansen, ik kan niet zingen, ik win nooit gezelschapspelletjes, ik kan niet goed sporten,...
Ik weet goed genoeg dat dat niet het belangrijkste is in het leven, maar tussen weten en aanvaarden is een groot verschil! Mensen die dan komen zeggen dat je gestoord bent omdat je denkt dat je in niets goed bent en dat volgens hen wel bent, krijg ik de pest van! Dat ze gewoon eens een keertje zeggen: ik begrijp het, ik begrijp wat je voelt!
Het wegduiken in de boeken is een soort vlucht! Mensen zullen zeggen dat je goed bent omdat je hoge cijfers haalt.
Er heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd dat ik goed ben omwille van wie ik ben, nog nooit zei iemand me dat ik vriendelijk en behulpzaam ben en laat dat net de dingen zijn die je in het leven 'moet' zijn.
Ik kruip maar weer even in de boeken nu, dan zullen ze morgen weer zeggen dat ik toch zo goed ben!
Het gaat er niet om wat andere mensen van jou vinden en jouw goed vinden het gaat erom dat je vrede vindt met jezelf met je minpunten en je pluspunten.
Het gaat in het leven niet om goed zijn en winnen of de beste te zijn, het gaat erom dat je het leuk vindt om een spelletje te spelen ook al verlies je altijd;).
Heel veel mensen kunnen dingen niet, maar je moet je niet focussen op de dingen die je niet kunt of wel kunt.....je moet je focussen op de dingen die je leuk vindt!
Ik kan ook niet zingen, maar vind het wel ontzettend leuk, mag ik dan niet zingen? Mag ik er dan geen plezier in hebben? Elke dag zing ik met de radio mee, of sta onder de douche(heeft zo een leuke echo) de mooiste liedjes te zingen, weet alleen niet of de buren daar blij mee zijn, haha.
Je hebt de goedkeuring van andere niet nodig, je moet eerst jezelf vinden en wanneer jij gelukkig bent met jou als persoon(dus niet de prestaties die je doet) dan zul je vanzelf zien dat er mensen in je omgeving jou(je echte jou)leuk vinden.
Probeer jezelf te ontdekken, wie jij bent, wat jij leuk vindt, en heb schijt aan de rest:)
Weer een heel herkenbare blog!
Niet alles perfect doen, maakt je menselijk. Dat zal iedereen waarderen.
Ik weet het zelf ook, maar trap er nog regelmatig in. Het is moeilijk om te beseffen dat ook als het niet goed gaat met mijn studie, als mijn hobby niet lukt of iets anders mislukt... ik dan nog oké ben.
Ik kan gewoon niet begrijpen hoe ik tevreden kan zijn met mezelf als anderen dat niet zijn. Wat voor zin heeft het als ik mezelf goed vind, maar de anderen vinden dat niet.
Maar we wijken af van de blog
Na bijna 2 jaar, heb ik het zlf helemaal gehad. Radeloosheid is zo groot. Zelf kroop ik ooit door het oog van de naald. Door ziekte heb ik zelf de dood in de ogen gekeken. Vanuit deze beleving speelt zij elke dag met haar lijf en haar leven. Dat zorgt dat ik niet meer normaal met haar kan omgaan. Ik ben zonder haar op vakantie geweest haar om even op adem te komen. De rust maakt nu de onrust nog groter en het verlangen naar een leven zonder die dagelijkse spanning. Ik wil niets liever dan m'n dochter terug maar in tussentijd zie ik geen andere optie neer dan elders voor haar onderdak te zoeken. Ik kan gewoon niet meer...
Het zou me deugd doen te horen of ook andere ouders tot zo'n radeloosheid zijn gekomen dat ze bang worden van zichzelf.