Als je niet beter wordt in de kliniek
Van de psychiater hebben we te horen gekregen dat het bij Aafke weleens heel erg lang kan duren, voordat ze echt afscheid neemt van haar Eetstoornis. Alhoewel het bericht hard binnenkomt, zijn wij niet eens verbaasd. Er wordt besloten om de druk binnen een bepaalde periode te genezen te verminderen. Wij gaan inzetten om te leren dealen in het normale leven met een Eetstoornis die nog niet helemaal over is.
We leggen ons neer bij het feit dat Aafke in de kliniek niet beter gaat worden. Dat gaat te lang duren (als het al lukt), en dan zij is te lang uit het gewone leven. Hoe langer Aafke uit het gewone leven is, hoe moeilijker het is om er weer in terug te keren. Dat is funest voor haar genezingsproces en haar levens- en toekomstperspectief. Ik realiseer mij dat wij in een fase zijn gekomen, waarin de kliniek zich voor Aafke transformeert van een gezonde omgeving, in een zieke omgeving.
De artsen denken dat Aafke het er meest bij gebaat is als zij over een paar weken, haar gewone schoolleven weer gaat oppakken. Ondanks haar ziekte, streeft Aafke daar ook gelukkig naar. Tegelijkertijd is ze doodsbang om de kliniek te verlaten. Op een rustig moment zegt ze tegen ons: "Nu moet ik het allemaal alleen doen. Ik kan het helemaal niet alleen. Ik ben zo bang." In de kern is Aafke eigenlijk bang voor het gewone leven.
Wij maken Aafke keer op keer duidelijk dat zij het helemaal niet alleen hoeft te doen. Zo blijft de kliniek haar zeer intensief begeleiden. Het is de bedoeling dat zij straks twee dagen per week therapie blijft volgen, drie dagen naar haar gewone school gaat en weer lekker elke dag thuis komt slapen. Ze loopt dan inmiddels wel twee jaar achter. We moeten het allemaal nog op een rijtje gaan zetten. Op school kan ze ambulante begeleiding krijgen. We hebben een zogenaamd rugzakje voor haar geregeld. Die begeleiding zou dan heel goed afgestemd moeten worden met kliniek. Binnenkort hebben we een gesprek met haar school. We zijn benieuwd wat de school kan bieden.
Aafke wordt ongeveer één maand voordat ze naar school gaat ontslagen. Dan kan ze nog ongeveer een maand thuis oefenen. Het is voor ons allemaal spannend wat er gaat gebeuren. Mijn vreugde gaat eerlijk gezegd ook gepaard met nieuwe zorgen. Het kan alle kanten opgaan. Het naar school gaan kan heel goed uitpakken, maar kan ook een enorm afbreukrisico zijn. Als het mislukt dan zijn we met z'n allen natuurlijk goed de pineut. Als het goed gaat betekent dat desalniettemin heel wat voor het gebeuren thuis. Want nu al heeft Aafke aangegeven dat ze op school het eten gaat weggooien. Het kan ook zijn dat het schoolse leven haar weer levenszin geeft, en dat die levenszin het monster van de Anorexia langzaam terugdringt. Het is niet te voorspellen hoe het gaat verlopen. Als dat wel zo zou zijn, dan hadden we de afgelopen twee jaren in alle rust kunnen leven.
Wij staan achter het besluit van de kliniek, omdat wij ook snappen dat het voor het leven van Aafke niet wenselijk is om daar in de kliniek te blijven. Want wanneer gaat ze er dan uit? En wat betekent dat voor de aansluiting op het normale leven? Een kliniek klinkt veilig (medisch) en goed; maar het is niet de echte wereld waar je je hele leven van afhankelijk moet blijven. Uiteindelijk is dat geen leven voor een meisje van 16. Aafke daarentegen is helemaal in de war geraakt van dit besluit, en moeilijk aanspreekbaar. Ze denkt dat ze haar daar wegsturen en dat ze haar in steek laten. Dat is het terugkerend thema van Aafke.
Wij hebben zelf ook even de tijd nodig om de impact van dit alles op ons in te laten werken. De kliniek biedt ons ook hulp; dus wij hebben in ieder geval niet het gevoel dat we in de steek gelaten worden. Wat dit allemaal betekent voor de vakantie die er nog gaat komen, en de rest van het jaar; dat weten we nog niet.
Is het een goed besluit of niet? Wie het (beter) weet, mag het zeggen.
Volgende keer: Brief aan de Minister
Gerelateerde blogposts
15
Reacties
Ik hoop dat dat goede zin is. Lang niet iedere school zit te wachten op "moeilijkheden", rugzakje of niet... Of ze geven aan bang te zijn het niet aan te kunnen (en willen het dan niet eens proberen) of ze grijpen elk excuus aan om iemand weg te sturen.
Uiteraard zijn er gelukkig ook veel scholen die het wél goed aanpakken, helaas niet altijd.
Spannend moment in het leven van Aafke in elk geval, kan inderdaad alle kanten op!!
Tenslotte maak jij de keuzes over je gedrag. Als jouw gedrag en symptonen achteruit gaan, kan de kliniek jou geestelijk niet meer helpen.
In andere woorden, als geestelijke hulp zorgt voor achteruitgang, dan ben je er misschien nog niet aan toe om intensieve hulp te krijgen.
Vat het niet verkeerd op, dit is enkel wat ik denk naar aanleiding van je post. Ik ken je verhaal natuurlijk niet.
Geloof me, bij mij ging het ook niet meteen van een leien dakje. Ik voelde me met momenten ongelukkig, wanhopig, moe, verward, ... maar dat hoort erbij. Maar zet je voort in je eetschema, beloof ik je dat het betert.
Een raad aan beide; durf je hoofd te stoten ! Simon, wik en weeg je woorden nooit af. Toon begrip als ze erom vraagt maar blijf een ijsje, een lekkere koek of wat dan ook voorstellen. Ook al weet je dat Aafke dan met haar ogen rolt of nee knikt. En Aafke, durf. Durf te genieten. Durf een hap te nemen van een zelfgemaakte cake. Durf die ene koek op te eten die je al zo lang niet meer gegeten hebt. Je zal zien, je word er enkel gelukkiger van. Er is geen beter gevoel dat trots op jezelf te kunnen zijn. Weet ook wat je valkuilen zijn, wees daar eerlijk over en laat daar voldoende hulp in. Het best is het om die dingen volledig uit handen te geven. Weet je bijvoorbeeld dat je telkens voor het veiligst kiest, laat je ouders dan je tussendoor kiezen of denk je steeds kleinere porties te gaan opscheppen laat iemand anders dan je avondeten klaarzetten. Er staat jullie, allemaal, een spannende periode te wachten. Aafke, je bent 16. Heus, het komt wel goed. Vecht ervoor. Wees niet bang. En als je dat wel bent, ook goed :) Laat je dan omringen met liefde en knuffels . Uit je angst. Daar is niets mis mee en je zal zien na een tijdje ben je minder en minder bang.
Het enige waar ik mijn bedenkingen bij heb is dat Aafke een maand gaat thuiszitten na haar ontslag, alvorens naar school te gaan. Mijn ervaring is dat dat niet het beste is. Wat mij juist hielp was dat ik bezig kon zijn. Dat ik stap voor stap leerde dat ik wat kon. Dat ik mijn verantwoordelijkheid wél kan nemen en eigen beslissingen kon nemen. Ik heb ook een periode thuisgezeten en toen ging het enkel slechter. Ik verveelde me, ik voelde me nutteloos (want wat deed ik nou?), ik begon meer en meer na te denken over eten en mijn gewicht (dat misschien toch wel weer naar beneden moest tegen dat ik naar school ging). Ik zeg niet dat je Aafke meteen voor de leeuwen moet gooien maar misschien is een tussenoplossing het best. Bijvoorbeeld, dat ze eerste 1 dag/week naar school gaat en dan 2 dagen. Ik wou niets liever dan terug naar school gaan, maar het vraagde ook ontzettend veel van me. Al die indrukken, die prestatiedruk die ik weer voelde opkomen, die twijfels en onzekerheden tov anderen meisjes en jongens, ... Dat proces wat 'inleiden' lijkt me niet slecht en zo zit Aafke niet hele dagen thuis. Behandel een zieke als een zieke en hij wordt nog zieker maar geef hem de juiste medicatie, motivatie en steun en hij krabbelt terug omhoog. Aafke, doe je best en kruip ook weer omhoog. Het is de moeite waard ! :) x
Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me inderdaad heel gunstig wanneer ze het meteen kan toepassen in het echte leven, en dat ze nog steeds naar school kan gaan en meer gemotiveerd raakt.
Maar soms vraag ik me wel af of behandelaren wel weten wat ze doen als het gaat om eetproblemen. Net alsof het allemaal toch niet werkt, en je iemand maar vol moet proppen met eten, en anders ben je niet te helpen.
Dank weer voor al jullie lieve reacties.
Myrthe – Fijn dat je je verhaal wilt delen. Wat moet je je eenzaam gevoeld hebben. Ik snap dat jij je in jouw situatie genoodzaakt voelt om te liegen. Ik denk dat de angst om in de steek gelaten te worden bij heel veel cliënten in de GGZ voorkomt. Aafke is gelukkig niet erg verslechterd na haar ontslag. Maar ze heeft het wel erg zwaar, en het zijn zeker niet alleen maar stappen vooruit.
AnaMan – Wij voelen ons erg gesteund door de school. De school doet heel erg haar best. Dat betekent niet dat iedereen het altijd even goed begrijpt. Maar dat is misschien ook best wel te veel gevraagd. Het is als directe omgeving al zo moeilijk om het te begrijpen.
Cline – Dank voor je uitgebreide reactie. Ik put er kracht uit. Wat formuleer je dat mooi “je eigen leven durven te leven.” Dat is ook het thema en de angst van Aafke. Dank je ook voor je goede raad en zorgen. Het ontroerd me erg. Gelukkig kan ik alvast zeggen dat we die maand thuis goed hebben doorlopen.
Lola – Dank voor je mooie woorden.