Aanschuiven bij het medisch overleg
Aafke ligt in het ziekenhuis en elke woensdag- en vrijdagmiddag is er een Multi Disciplinair Overleg (MDO). Na elk MDO is het "feest" en moeten we te pas en te onpas van dokter Hoekstra op komen draven.
Van dokter Hoekstra horen we dat het ziekenhuis erg veel waarde hecht aan de mening van de ouders. Tot nu toe hebben we daar nog niet veel van gemerkt. Dokter Hoekstra luistert het liefst naar zichzelf. In ieder geval worden we uitgenodigd voor het MDO. We mogen dus met de dokters aan tafel zitten, om mee te beslissen wat er met Aafke moet gebeuren. Helaas kan ik niet op die dag, maar mijn vrouw schuift graag aan bij het MDO. Tot nu toe is het MDO voor ons een absolute black box. Het is volstrekt onduidelijk wat daar nu precies gebeurt. Maar nu gaan we dus meemaken.
Mijn vrouw meldt zich op tijd bij de deur waar ze moet zijn. In plaats dat ze naar binnen mag, moet ze onverwachts ongeveer een uur wachten. Het is geen cultuur binnen het ziekenhuis dat men zich daarvoor excuseert. Het is meer een soort van vanzelfsprekendheid dat zij bepalen en dat als jij gewoon moet afwachten wat er gebeurt. Uiteindelijk mag mijn vrouw naar binnen, en ziet ze de pasfoto van Aafke groot op een scherm geprojecteerd. De ogen van de artsen en de kinderpsycholoog priemen in haar rug. Dokter Hoekstra vraagt of mijn vrouw iets in wil brengen. Mijn vrouw zegt dat wij ons zorgen maken over de geestelijke gezondheid van Aafke. Die gaat met de dag achteruit. Het eten gaat steeds minder goed. Wat ze niet eet, wordt nu aangevuld met Nutridrink. Aafke zegt gek te worden in het ziekenhuis.
Niemand praat met haar over de chaos in haar hoofd. Ze vraagt of het ziekenhuis aandacht wil schenken aan haar psychische gesteldheid. Dokter Hoekstra begint te glimlachen en onderbreekt mijn vrouw met de historische woorden "Moeder, we zijn hier geen opvanghuis." Trots kijkt hij de zaal in, op zoek naar bevestiging bij andere collega's. Die houden "wijselijk" hun mond. Het is duidelijk dat dokter Hoekstra in een levensfase verkeert, waarin hij denkt zich te moeten bewijzen ten koste van anderen. Dokter Hoekstra gaat niet over de psychische toestand van Aafke. Met dat soort zaken houden zij zich in het ziekenhuis gelukkig niet bezig. Hij wil de druk op Aafke juist opvoeren. Het moet nu maar afgelopen zijn.
Het gaat hem veel te langzaam. Hij wil Aafke de mogelijkheid ontnemen, om wat ze niet eet te compenseren met Nutridrink. Niet alles opeten, is gelijk aan de sonde. Dat zal Aafke, volgens hem weer leren, om weer normaal te gaan eten. Waar hij die wijsheid vandaan heeft wordt niet duidelijk. Wat hij niet snapt is dat de manier waarop hij de druk wil verhogen, explosieve gevolgen zal hebben voor de psyche van Aafke. Haar hoofd doet namelijk niet mee. En als het allemaal zo simpel is, als hij zegt, waarom zijn er dan zoveel meiden opgenomen in eetstoornisklinieken? Daar komt bij dat hij de druk één dag voor haar verjaardag wil gaan verhogen.
Wij zijn boos en radeloos, over zo weinig compassie; alsof compassie de vijand is van genezen. Het deelnemen aan het MDO komt vast uit één of andere koker van een duur ingehuurde ziekenhuisgoeroe. In de praktijk vinden ze het kennelijk alleen maar lastig. Het is mens onterend te constateren dat niemand dokter Hoekstra tot de orde roept.
Wat we dan nog niet weten is, dat dokter Hoekstra van plan is om Aafke over een dag of tien te ontslaan.
Ondertussen doet Annefleur, de pedagogische medewerkster haar uiterste best om Aafke op te fleuren en zien we Aafke achter Annefleur aansjokken, om de couveuse-afdeling kerst-klaar te maken.
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
Volgende week: Een noodkreet aan het ziekenhuis
Gerelateerde blogposts
Reacties
Sterkte!!
Maar jee, wat een prutsers!!!
Heel mooi geschreven maar triest.
Ik snap het echt niet , wat een waardeloze arts is dit zeg...
Is het juist niet belangrijk om te kijken naar de achtergrond...
Tja...u bent de ouder maar zou een andere opvang iets zijn?? Op deze manier zal Aafke zeker GEEN motivatie vinden om weer te leven!!
Heel veel sterkte
wel een fijne pedagogisch medewerkster zeg!
Gelukkig was er later plek op een kliniek, waar ik destijds wel voor gemotiveerd was. Bij de intake voelde ik het direct: hier werd ik gezien, hier werd ik erkend als mens. Ook tijdens deze opname was het, zeker in het begin, niet makkelijk en hard knokken, maar nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik daar geweest ben.
Heel veel sterkte ouders en Aafke. Ik wens dat je zover komt dat je ook weer kunt zeggen: 'Ik leef.'
Heb zo'n vermoeden dat volgende week nog erger word... :'(
maar on topic, verschrikkelijk ik lees elke week uw verhaal en het grijpt me echt aan.. wat een walgelijke kinderarts, die begrijpt dus echt niks van anorexia
Onze ervaring is dat een algemeen ziekenhuis vaal enkel het doel heeft om iemand lichamelijk sterk en op gewicht te krijgen.
Hier is echter geen sprake van enige menselijkheid.
Als moeder en zus van heb ik wel gemerkt dat er in eerste instantie ingezet wordt op een acceptabel gewicht omdat psychische hulp anders niet zou beklijven. Wel weet ik nu dat mijn dochter het groeiproces te snel vindt gaan en het 'geestelijk' niet kan bijbenen. Herkenbaar voor iemand?
Maar hoe dat duidelijk te maken aan een dokter of omstanders die dit gevoel zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen, hoe dat moet zijn en uit alle macht aan het 'werk' met dat wat ze 'zien', wat uiteraard ook hun taak is, ik denk dat ze zich veelal machteloos voelen en daarom handelen zoals ze handelen.
Daar zijn ze ook voor. Ze moeten mensenlevens redden in geval van nood, maar zodra de 'hoge nood' ervan af is moet vooral gewerkt worden idd. aan hoe het geestelijk gaat en verder moet, vind ik .
Het feit dat ze moest aankomen, gecontroleerd werd met eten,etc etc was natuurlijk net zo, en uiteindelijk kreeg ook zij een neussonde. Na twee helse nachten is besloten dat de sonde eruit ging en dat ze op een andere manier haar aan het eten wilden helpen, en dat ze haar anders moesten benaderen.
De dreiging bleef boven haar hoofd hangen, maar ze kreeg de kans het met nutridrink en zelf eten op te lossen. De psycholoog van de GGz die haar behandelde kwam twee keer per week langs en ook de psycholoog van het ziekenhuis hield wekelijks contact met haar. En tussen de behandelaren onderling was wekelijks overleg.Wij konden met al onze vragen terecht en ik was het merendeel van de tijd bij de eetmomenten in het ziekenhuis, omdat haar dat toen nog rustig stemde.
De gedachte/mening dat iemand eerst een bepaald gewicht moet hebben wil er behandeling kunnen plaatsvinden op psychische vlakken wordt hier ook gedeeld, net als op Rintveld en net als nu op de PAAZ. Maar toch kijken en denken de mensen om ons heen mee. Op de PAAZ wordt ook voorzichtig al ingezet met een behandeling tegen haar tevens forse dwangstoornis en smetvrees, terwijl ze weten dat het weinig aan zal slaan, maar toch wordt er wat geprobeerd om te kijken of er iets van haar angst kan verminderen door een kleine positieve ervaring. Opgenomen worden in een kliniek voor dwangstoornissen kan nog lang niet met het BMI wat ze heeft, dus zal het via deze weg moeten.
Ik hoop voor jullie Simon, dat in de verhalen die nog gaan komen, jullie betere en fijnere hulpverleners/dokters tegen zijn gekomen, want in de drie jaar die wij nu al vechten, met dus sinds een paar weken opnieuw een dieptepunt, heb ik enorm veel steun aan de mensen die om haar heen staan en die meedenken, en met mij meedenken, en gelukkig heb ik me nooit zo afgescheept gevoeld als moeder zoals jij en je vrouw beschreven hebben. Het lijkt me een hel om te moeten shoppen in hulpverlenersland omdat je je niet gezien en gehoord voelt. Het is n.l. al de hel voor onze kinderen en voor ons, en je kan alleen maar hulp en steun gebruiken en geen stress en onbegrip en botte doctoren. Adem in...adem uit!
Blijf ademhalen en blijf vechten voor jullie meisje en jullie gezin. Respect.
Liefs Laartje
in het ziekenhuis ook zo behandeld , ook bij mediant. puur naar je bloed ijken, voor de rest zoek je het maar uit. is je bloed gewicht goed?
top , ontslag
Maar ik hoop oprecht dat jullie hier snel uitkomen! Sterkte!
Om antwoord te geven op de vraag of dit protocol te vergelijken is met b.v. Rintveld, dan is dat naar mijn mening absoluut niet vergelijkbaar. Op Rintveld moet je vanaf het begin aankomen, maar je kunt (zodra je lichamelijke controles weer goed zijn) deelnemen aan bepaalde therapieen. Het is dus echt niet zo dat je alleen maar aan komt en niet mee kunt groeien in je hoofd.
Ik hoop dat als Aafke op een minimaal gewicht zit, ze opgenomen kan worden in een eetstoorniskliniek voor de nodige hulp...
x
Maar ja, geef dat dan wel gewoon toe, denk ik dan. Hoe die man zich opstelt vind ik niet kunnen. En wat ik helemaal maf vind is dat Aafke kort hierna zo maar ontslagen wordt en thuis komt te zitten. Simon, u schreef in een berichtje op 20 Juli, 20:43, bij "De ambulance is onderweg", dat ze na het ontslag opnieuw werd opgenomen, vervolgens weer werd ontslagen, hulp thuis kreeg, en daarna pas naar een kliniek ging. Pfff... hadden ze niet gelijk aan een kliniek kunnen denken? Daar kan Aafke ook lotgenoten ontmoeten, en dat voegt veel toe. In het ziekenhuis leek ze best alleen te zijn.
voor de rest wens ik haar veel succes en probeer er voor te zorgen dat ze geneest alleen zij zelf kan dat .. geen enkele dokter of wie dan ook kan haar beter helpen dan zichzelf
Bedankt voor jullie hartverwarmende betrokken reacties.
Een mens bestaat inderdaad uit lichaam en geest. Dat wordt heel manifest als je Anorexia hebt. Er gaat in je lichaam flink wat mis, en je geest doet even niet wat het zou moeten doen. Gek genoeg houden sommige algemene ziekenhuizen daar helemaal geen rekening mee. Dat is schokkend, omdat ik denk dat als je de geestelijke kant negeert bij Anorexia, je meer schade toebrengt dan goeds. De dokters Hoekstra’s van deze wereld lijken zich daar niet van bewust te zijn.
Jenna, jouw verhaal is heel herkenbaar. Eigenlijk vind ik de dokter Hoekstra-methode een vorm van zinloos medisch handelen. Het kost alleen maar tijd en veel geld, en het levert niets op. Sterker nog: de patiënt wordt er alleen maar zieker van. Om mij heen hoor ik naast vergelijkbare verhalen ook hele goede verhalen. Maar het is eigenlijk te gek voor woorden, dat je voor een goede behandeling afhankelijk bent van het ziekenhuis waar je toevallig naar wordt doorverwezen. Dat zou anno 2013 niet mogen.
Josephine, de methode van Rintveld is mij bekend. Het verschil met Rintveld en dokter Hoekstra is, dat het eerst op een redelijk gewicht komen, bij Rintveld onderdeel is van groter goed doordacht plan. Bij Rintveld is er uiteindelijk veel aandacht voor de psyche, de begeleiding van de ouders, de begeleiding naar de terugkeer van de maatschappij en terugvalpreventie. Je kan nog met hen van mening verschillen of je niet eerder moet starten met de psychische begeleiding. Ik zie daar zowel voor- als nadelen in.
Anna-Maria, jouw ervaring grijpt mij aan. “Dat ik gillend gek werd, maakte niet uit - als ik maar luisterde en at. Voor andere problemen en oorzaken was geen aandacht.” Dit is voor Aafke helaas heel herkenbaar.
Sindy, ik kies er bewust voor om het ziekenhuis en de echte namen van betrokken hulpverleners niet te noemen. Het gaat mij niet om het beschuldigen van een instelling of een persoon. Op politiek landelijk niveau ben ik wel bezig om te kijken of er iets veranderd kan worden aan de kwaliteit van de zorg voor eetstoornis-patiënten direct na de diagnose. Ik denk dat daar nog veel winst in te behalen is. In november worden er naar aanleiding van het verhaal van Aafke Tweede kamer-vragen gesteld aan de Minister over dit onderwerp.
Femke, ook voor Aafke geldt dat de psychische vooruitgang niet synchroon loopt met de lichamelijke vooruitgang. Dat blijft een lastig punt in de behandeling.
Moeder, fijn om te lezen dat u gelukkig een betere ervaring heeft gehad. Het gaat in de blogs nog even duren, maar uiteindelijk heeft Aafke wel adequate hulp gekregen. Die hulp heeft ze nog steeds. Wij hebben ook nu een team om ons heen staan, die goed met ons meedenkt, en waar het contact prima mee verloopt.
Noah1200, fijn ook om zo’n positief verhaal te horen over een ziekenhuis.
Mum, bijzonder ook om jouw verhaal te lezen. Uiteindelijk hebben wij wel goede gesprekken gehad met dokter Hoekstra. Ik heb hem ook op zijn gedrag aangesproken. Hij deed wel zijn best om te luisteren, maar hij deed er niets mee. Dapper dat jullie van ziekenhuis veranderd. Dat hebben wij ook overwogen, maar uiteindelijk hebben wij dat niet gedaan. De verpleging was erg aardig voor Aafke en ook de pedagogische medewerksters waren erg lief. We wilden Aafke niet confronteren met weer een andere omgeving. Als ouder weet je eigenlijk nooit of je de juiste keuze maakt. Je moet snel beslissen, en je kan niet alles overzien. Ik denk dat het belangrijkste is dat je met de beste intentie handelt.
Jimmy, je hebt gelijk dat elk bedrijf een systeem heeft. Tegelijkertijd is het product van een ziekenhuis niet te vergelijken met het product van McDonalds. Dokters in ziekenhuizen werken met zeer kwetsbare mensen. Alleen om die reden rust een zware morele verantwoordelijkheid op hun schouders. Ikzelf vind dat dokter Hoekstra een te nauwe taakopvatting heeft. Dokter Hoekstra staat niet aan een lopende band, en kan keuzes maken hoe hij zijn taak invult. Ik vind dat hij voor de keuzes die hij maakt verantwoordelijk is. Ik vind ook dat hij voor elke patiënt specifieke research moet doen. Een patiënt is geen ding dat op een lopende band ligt. Aafke kwam in het ziekenhuis terecht omdat de kliniek bij ons in de regio een wachtlijst had voor een intakegesprek. Wat we toen nog niet wisten was we ook voor andere klinieken in aanmerking konden komen.