Zwanger na anorexia

 

Zwanger zijn. Ik had er al vaak over gefantaseerd. Een dikke buik met een baby er in. Een buik die dikker wordt. En de weegschaal die een hoger getal aangeeft. Ondanks de anorexia heb ik mijn kinderwens nooit laten varen. Door acht jaar heftige anorexia en vier jaar niet meer menstrueren, wist ik niet of ik ooit nog moeder zou worden. Tot ik in augustus 2017 in de badkamer een test deed: ik ben zwanger!

Ik kan het amper geloven. Ik ben zwanger. Het is echt waar. Ik zie twee streepjes op de test. Op dat moment begint er een nieuwe fase in mijn leven. Ik ben 34 jaar en ik ga moeder worden in 2018. Wow. Mijn man en ik zijn erg blij, maar vinden het ook reuze spannend. In de acht jaren anorexia was ik zo keihard voor mijzelf. Zelf noemde ik het gewoon discipline hebben en doorgaan. Doorgaan met studeren, sporten en werken. Stoppen was zwak en geen optie.

Zwanger na anorexia

In de supermarkt dwaalde ik vaak rond, maar een product kiezen lukte niet. Het voelde alsof de producten, waar natuurlijk calorieën inzitten, brandden in mijn winkelmandje. De vraag was of ze wel op de band bij de kassa terecht kwamen. Meestal legde ik ze weer terug. Uit angst. Ik woog te weinig, maar de angst om dik te worden was enorm groot.

Inmiddels ben ik jaren verder, zit ik al een hele tijd op een gezond gewicht, ben ik elke maand weer ongesteld. Ik zie het als een wonder, dat mijn lijf nog werkt na jarenlang hongeren en uitbuiten. Maar zwanger na anorexia is toch anders dan wanneer je geen eetstoornis hebt gehad. Voor iedere vrouw is zwanger worden spannend, maar voor mij voelt het dubbel na anorexia.

Voor de zwangerschap stond ik nog regelmatig op de weegschaal, omdat ik mijn gewicht in de gaten wilde houden. Ik wilde niet een bepaalde grens overgaan qua gewicht. En ik wilde gewoon in mijn jurkjes, rokjes en broeken blijven passen. Ik geloof dat ik genezen ben van anorexia, maar dat de ‘restjes’ daarvan altijd in mijn leven blijven. Mijn gewicht is gezond, ik sport weer, ik snoep ook chocolade of appeltaart, geniet van een patatje: graag met mayonaise en een groentekroket!

Tijdens de zwangerschap doen je hormonen rare dingen. In het begin was ik enorm misselijk, gelukkig hoefde ik niet over te geven. Ik ben snel moe, emotioneel en het lastigste: mijn lijf vraagt om meer eten. En laat nu net controle houden voor mij heel belangrijk zijn. In het begin van de zwangerschap at ik vooral meer kleine dingen zoals crackertjes met kaas, biscuitjes of ontbijtkoek.

Mijn lijf vroeg er om. Ik heb ernaar geluisterd, ook al vond ik het moeilijk de controle wat te laten vieren. Soms ging ik zelfs middenin de nacht uit bed, om in de koelkast een bakje appelmoes te halen. Voor mij voelt dat extra eten al snel als ‘vreten’, terwijl ik weet dat het bij de zwangerschap hoort.

In je lijf gebeurt er dan zoveel! Er groeit een baby en die baby eet ook en moet gezond kunnen groeien. Ik zit nuin week 28 van de zwangerschap. De weken gaan best snel. Het 2e trimester van de zwangerschap ligt net achter mij. Gelukkig ben ik minder moe, voel ik mij goed en hoef ik niet meer elke 1,5 uur wat te eten. Natuurlijk eet ik goed en ik geef toe: ik snoep wat meer. Soms heb ik enorm zin in pure chocolade met hazelnoten, in een patatje of in cake. Ik voel mij daar wel schuldig over, terwijl anderen zeggen: geniet ervan, je lijf heeft het nodig. Dat echt geloven vind ik niet makkelijk. In mijn beleving noem ik mijzelf ‘dik’ en anderen zeggen: je bent zwanger!

Zwanger na anorexia

Ja, het blijft een verschil in redeneren. Ik kan mij soms wel zorgen maken hoe mijn lijf eruit ziet na de zwangerschap. Soms maakt het mij ook bang. Pas ik na een tijdje mijn oude kleding wel weer? Ben ik dan lelijker? Ga ik na de zwangerschap weer afvallen? Allemaal gedachten die in mijn hoofd spelen. Als ik nu foto’s van mijzelf terugkijk, denk ik steeds vaker: wat zag ik er goed uit qua figuur!

Gewoon slank en niet te dik. Maar in die tijd voelde ik mij toch telkens dik! Eigenlijk best jammer. Had ik daarvan maar meer genoten. Ik wil niet oppervlakkig overkomen van: oh jeetje wat ben ik dik. Het gaat allemaal om onze baby, die goed groeit in mijn buik. Ik vind het een groot wonder. We weten al dat het een jongetje is. Half april ben ik uitgerekend. Ik kijk ernaar uit. Enorm. En daarna zie ik wel hoe mijn lijf is. Eerst een gezonde baby op de wereld zetten.


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

DragonFly1991 - Dinsdag 30 januari 2018 10:25
Allereerst, GEFELICITEERD!

Ik herken de gedachten voor na de zwangerschap wel.. Die heb ik ook gehad toen ik zwanger was van ons eerste kindje. Denk dat elke aanstaande of bestaande moeder die gedachten wel eens heeft. Ik kan met zekerheid zeggen dat je zeker niet lelijk gaat worden, want je hebt al een superleuk koppie om te zien!
Bespreek je die gedachten ook met je omgeving? Of wordt je na de bevalling " in de gaten gehouden " ? ( was bij mij wel het geval ;) )

Nog een paar fijne maanden zwangerschap toegewenst!
R - Dinsdag 30 januari 2018 10:53
Zoo dit geeft echt hoop, ben ook al 3,5 jaar niet ongesteld en dit doet me heel veel. Je bent prachtig en ik wens je alle geluk! ♥
marleen - Dinsdag 30 januari 2018 10:59
veel succes!
aloe - Dinsdag 30 januari 2018 12:17
gefeliciteerd! Deze blog komt als geroepen.. ik miste juist een blog die hier over ging. Ik ben ook zwanger en ik ben ook al een tijd genezen maar jeetje... het is wel erg wennen zeg, je word dikker en je eet anders. Het is echt een beproeving voor je herstel vind ik. Ik herken veel van wat je schrijft. Vooral ook hoe mijn lichaam eruit ziet daarna enzo. we komen er wel, het is een soort overgave he? soort van loslaten en maar zien hoe het loopt en je doet het voor iets prachtigs, een nieuw uniek mensje. Ik wens je veel succes, sterkte en plezier toe. Alle geluk!
aloe - Dinsdag 30 januari 2018 12:17
gefeliciteerd! Deze blog komt als geroepen.. ik miste juist een blog die hier over ging. Ik ben ook zwanger en ik ben ook al een tijd genezen maar jeetje... het is wel erg wennen zeg, je word dikker en je eet anders. Het is echt een beproeving voor je herstel vind ik. Ik herken veel van wat je schrijft. Vooral ook hoe mijn lichaam eruit ziet daarna enzo. we komen er wel, het is een soort overgave he? soort van loslaten en maar zien hoe het loopt en je doet het voor iets prachtigs, een nieuw uniek mensje. Ik wens je veel succes, sterkte en plezier toe. Alle geluk!
C - Dinsdag 30 januari 2018 12:29
Van harte gefeliciteerd! Je bent prachtig! Ik kan me goed voorstellen dat een zwangerschap enorm spannend is, ik hoop dat je er ook enorm van geniet.

Net als aloe ben ik enorm blij met je blog, ik mis echt blogs over zwangerschap/bevalling/moederschap na een eetstoornis. Er zijn er wel een aantal op proud maar die hebben niet allemaal echt toegevoegde waarde vind ik.
Irene - Dinsdag 30 januari 2018 13:06
Jeetje, ik ben precies even oud als jij en worstel nu al een jaar of zes met Anorexia. Ik word al bijna vier jaar niet meer ongesteld, een duidelijk teken van mijn lijf dat ik niet gezond ben. En dus niet dik kán zijn ookal heb ik het gevoel dat ik dit ben en nóg dikker word wanneer ik doorga met aankomen naar een (minimaal) gezond gewicht. Maar boven mijn hoofd hangt een soort zwaard van Damocles. Wil ik kinderen? Vroeger dacht ik 100% JA! Maar de laatste tijd twijfel ik, wil ik het wel écht. Wil ik het niet omdat dat nu eenmaal is hoe “het hoort” in deze maatschappij? Ben ik met mijn ziekte wel geschikt om moeder te zijn in de toekomst? Ben ik sterk genoeg om te dealen met de gewichtstoename bij een zwangerschap? En wat wanneer dat zwangerschapsgewicht er niet meer “gewoon” afgaat? Roep ik dan door het “kiezen” voor kind dan niet een terugval op me af? Wil ik wel alle ook minder leuke dingen en verantwoordelijkheden die komen kijken bij het krijgen en opvoeden van een kind? Want die zijn er ook zie ik dagelijks bij de gezinnen van mijn broers en zus? Ben ik niet geboren om “alleen” een tante te zijn en is het moederschap voor me weggelegd? Maarja.... is het misschien de es die deze twijfel zaait.... want niet zwanger willen worden haalt ook een belangrijke noodzaak en/of reden om aan te komen weg... en is het dát niet dat me tegenhoudt de kinderwens te hebben?

Pfffff, zoveel gedachten, zoveel chaos in mijn hoofd....

Thnx voor je blog, voor het voorbeeld dat het niet onmogelijk is na lange afwezigheid van menstruatie en aanwezigheid van een eetstoornis. En geniet ban deze tijd, want wat lijkt het me een bijzonder iets om zwanger te zijn!

Liefs Irene
Corinne - Dinsdag 30 januari 2018 14:30
Wat een mooie blog! En gefeliciteerd met dit kleine wonder.
Ik hoop op een dag ook moeder te worden en ben mede daarom nu gard aan het vechten tegen anorexia. Moederschap lijkt me zo bijzonder! Hopelijk blijft het ook bijzonder, zodat al het andere (zoals je lijf) ook minder belangrijk wordt/is.
Henriëtte - Dinsdag 30 januari 2018 15:06
Tof dat hier een blog over is gemaakt!
Zelf heb ik ook anorexia gehad, overwonnen, en nu heb ik mijn eigen praktijk waarin ik mensen coach om te genezen. Best job ever.
Ondertussen ook nog een hardstikke zwanger! Niet verwacht of durven hopen na ook ruim 4 jaar geen menstruatie. Tijdens mijn eetstoornis ook altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde, want dan zou ik dik moeten worden, en nu, man ik vind het verrukkelijk! Het is echt bizar, misschien wel juist door mijn zelfhaat vroeger en mijn hele weg om van mijzelf te leren houden dat ik juist elke dag dat ik zwanger ben meer respect krijg voor mijzelf en mijn lijf. Ik wordt oprecht blij als ik in de spiegel kijk en ben onwijs dankbaar dat ik dit mag en kan doen. En elke dag is voor mij ook weer een bevestiging dat ik echt voor de volle 100% genezen ben van mijn eetstoornis. Maar het is inderdaad wel de ultieme test. En ja mijn buik zit zeker wel eens in de weg en af en toe met kleding als het niet mooi valt baal ik ook, maar daar kan ik me best gemakkelijk overheen zetten. Even 1 keer zeiken en benoemen en dooorrrr.. en dat werkt voor mij☺💪🏼
Stellar - Dinsdag 30 januari 2018 15:33
gefeliciteerd, je ziet er prachtig uit
Jacobien - Dinsdag 30 januari 2018 17:41
Dank voor alle lieve reacties. :-) En de complimenten.
Fijn dat jullie zoveel herkennen en ook ervaren.
@Aloe het is inderdaad een soort overgave, want je lijf vraagt het en je eet anders.
Voor jou ook fijne en goede zwangerschap gewenst.
@Irene ja wat een vragen allemaal he? Snap je vragen helemaal. Neem je tijd duidelijkheid voor jezelf te krijgen. Er komt inderdaad veel bij kijken.
Liefs, Jacobien
Leentje - Dinsdag 30 januari 2018 18:03
Hoi!

Ik ben ook zwanger na anorexia, nu op 23 weken! Mijn 8 jaar durende eetstoornis ligt nu wel ruim 5 jaar achter me, maar ik herken veel van wat je schrijft hoor!
Dat overgeven aan je lichaam, en wat je lichaam vraagt... Je wil gewoon net iets meer eten, en soms ook niet meteen de gezondste dingen, haha! Ik heb ook echt last van lage suiker en bloeddruk, en de enige optie daartegen is iets eten. Ik kan het allemaal plaatsen in het kader van "zwanger zijn" en "voor de baby", maar tegelijkertijd is er soms die angst voor na de bevalling... Gaan de kilo's er vanzelf af? Ga ik moeten diëten? Kan ik eigenlijk wel op een normale, gezonde manier diëten, of doe ik het beter niet. En hoe zal dat nieuwe lijf eruit zien?

Hartelijk dank voor deze nu heel toepasselijke gastblog, en veel succes met je zwangerschap verder :)

Nina - Dinsdag 30 januari 2018 20:16
Wat een mooi, eerlijk stuk. Zelf heb ik bijna drie jaar terug ook het geluk gehad zwanger te mogen worden van mijn eerste dochter, na een jarenlange eetstoornis en menstruatie die pas na een jaar of 5/6 weer op gang kwam. Ik herken zeker de blijdschap over de komst van een kindje, in combinatie met alle onzekerheden en vragen. Toen oordeelde ik daar best hard over, maar inmiddels weer ik dat bijna iedere zwangere vrouw dat heeft. De zwangerschap is een vaak onzekere en spannende tijd, waarbij "controle" haast onmogelijk is, zeker met je hormonen die je alle (emotionele) kanten op sturen. En al die vragen die je hebt over hoe het gaat als het kindje er is, en wat er gebeurt met je gewicht, die zijn ook zo begrijpelijk. In de eerste weken moest ik erg wennen aan mijn nieuwe lichaam, maar ik had tijd nodig om te herstellen, en uiteindelijk kwam ik weer helemaal in balans. Wat ik dus wil zeggen: Geef jezelf de tijd! Het is een uitdaging, en misschien extra met een eetstoornis achtergrond, maar je hebt ook al veel geleerd door herstel van anorexia, en dat kan je nu allemaal meenemen. Ik wens je een mooie zwangerschap, bevalling en kraamtijd toe.

Veel liefs!
Irene - Dinsdag 30 januari 2018 23:08
Hee Jacobien,

Ineens een bekend gezicht, toch grappig dat ik je hier weer tegen kom ;)
Laat het gewicht los en je bent vanzelf hoe je moet zijn, gewoon gezond :)
Gefeliciteerd, en heel veel geluk met de kleine baby!

Liefs!
Inge - Woensdag 31 januari 2018 13:43
Mooi, eerlijk stukje!
Enne... gelukkig heb je mij;) Als vraag/hulpbaak.
Qua uitgerekende datum té mooi:)
X