Merle (28) woont met haar man en twee katten in het noorden van het land. Op het moment dat ze deze blog schreef, was ze 34 weken zwanger. Naast haar gewone bezigheden is ze ervaringsdeskundige en probeert ze mensen met eetstoornissen te helpen.

Zeven jaar van mijn leven zat ik gevangen in een eetstoornis. Mijn dagen waren gevuld met tellen van calorieën, afwegen van eten en constante schuldgevoelens. Na therapieën van meerdere jaren is het mij gelukt om anorexia nervosa achter mij laten. Herstellen is het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan.

Toen ik nog een eetstoornis had, durfde ik niet aan zwanger zijn of baby’s te denken. Het voelde veel te spannend en eng, zo’n grote buik en zo’n grote verantwoordelijkheid. Ik kon niet eens goed voor mezelf zorgen. Wel was het iets dat eigenlijk altijd ergens in mijn achterhoofd zat. Mijn moeders stem die zei: "Als je zo doorgaat, kan je geen kinderen krijgen."

Nadat ik al meer dan paar jaar hersteld was (lees: ik had geen last van eetgestoorde gedachten, ik zat al een tijd op gezond gewicht en eten was geen belemmering in mijn leven meer) ben ik getrouwd. Met de man die tijdens mijn gevecht met de eetstoornis naast me is gebleven. Het was de mooiste dag van mijn leven. Een tijd had ik een droom dat we ooit een baby zouden krijgen. Al een paar jaar daarvoor droomde ik dat we uit de auto stapten en een Maxi-Cosi met een kleine baby erin meenamen. We wisten niet zeker of de timing voor een gezinsuitbreiding perfect was. Alles kan toch altijd beter; meer inkomen, mooier huis, meer stabiliteit. Echter was het allemaal goed. En we houden van elkaar – dat heeft een baby toch nodig, twee liefdevolle ouders? 

Na de beslissing om voor een baby te gaan, volgde snel een positieve zwangerschapstest. Ik had verwacht dat het door mijn verleden met een eetstoornis en vrij stressvolle leven het nog wat langer had geduurd om zwanger te raken. Ik was zo blij dat het ons gegund was, maar tegelijkertijd vond ik het ook ontzettend spannend. Zal het allemaal goed gaan? Kunnen we het wel aan? Talloze slechte scenario’s vlogen door mijn hoofd over wat er allemaal mis kan gaan met een zwangerschap. De eerste echo stelde wat gerust, maar echter kon ik pas na de 20 weken echo beginnen met genieten van mijn zwangerschap.  

Ik had verwacht dat ik niet al te veel moeite met zwanger zijn zal hebben, maar ergens was ik er ook op voorbereid. Ik wist dat ik hulp kon zoeken als het nodig was. Tussen de 6 en 9 weken van mijn zwangerschap was ik licht misselijk en had ik niet veel zin in eten. Wanneer het voorbij was, was ik ergens gewend met de hoeveelheden die ik at en moest ik weer wennen aan ‘normaal eten’. Gelukkig lukte dat zonder te veel moeite. Vanaf week 24 begon mijn zwangerschap ook echt zichtbaar worden. We waren toen op reis en in het OV kreeg ik een zitplek aangeboden. Heel aardig. Minder fijn waren de opmerkingen die ik niet heel positief kon opvatten. "Nou, nu ben je wel echt gegroeid" of "Wat ben jij nou kerst en oud-nieuw aangekomen!" Mijn buik werd ineens dik genoemd. Ik praatte hier met mijn man over en probeerde er rationaal over na te denken. Gelukkig kon ik meestal ook lachend een antwoord geven dat het aankomen er nu eenmaal bijhoort en dat we blij zijn dat de baby blijft groeien. En mijn gedrag is door deze opmerkingen niet veranderd.

Zelf had ik gelukkig geen moeite met naar mijn veranderende lichaam te kijken. Ik vond en vind het er mooi uitzien, hoewel het wel elke keer verassing is om mezelf in de spiegel te zien. Echter heb ik er een goed gevoel bij – het is immers onze baby die zich in mijn buik comfortabel maakt. Bij mijn verloskundige-praktijk had ik al bij de intake besproken dat ik een eetstoornis heb gehad en dat ik niet zeker weet of mijn zwangerschap hierdoor beïnvloed kan worden. Ik ben dan ook niet op de weegschaal gaan staan. Deels omdat ze dat niet per se nodig vonden en deels omdat ik het al drie jaar niet had gedaan, omdat ik daar geen waarde aan wil hechten. Ik was al een tijd stabiel qua gewicht en daardoor maakte het ook niet uit of ik gewogen word of niet.

Na een maand of twee kwam ik weer bij de praktijk, bij een andere verloskundige die hier niet over wist. Toen ze vroeg of ik even op de weegschaal kon gaan staan, heb ik het maar gedaan. En ik voelde er niets bij! Het is maar een getal – hoger dan drie jaar geleden, maar dat is ook logisch. Vanaf dit moment heb ik me bij elke afspraak gewogen. Het getal bleef stijgen, wat zo ook hoort. Ergens wilde ik niet te veel aankomen omdat het een te grote baby kan betekenen en ook omdat ik ook wel ergens voel dat ik de extra kilo’s na de zwangerschap wel wil kwijtraken. Ik probeerde hierin rationeel te blijven en mezelf erop voor te bereiden dat mijn lichaam na de zwangerschap er anders kan uitzien en ook meer zal wegen. Toen ik met twee weken wat was aangekomen, moest ik mezelf echt toespreken om hier positief over te denken. Ik dacht aan de baby die extra grammen hard nodig heeft en aan mijn lichaam die zich op een bevalling, kraamtijd en borstvoeding geven aan het voorbereiden is. Gelukkig hielp die gedachte snel.

Ik weet dat ik ontzettend blij mag zijn om überhaupt zwanger te mogen zijn en met het feit dat het (tot nu toe, in ieder geval) een hele makkelijke en probleemloze zwangerschap is geweest. En ik geniet er ook echt van. Ergens heb ik het gevoel dat ik dit zal missen. Zo’n intense connectie met een klein onzichtbaar wezen dat je pas nadat helft van je zwangerschap voorbij is voor het eerst kan voelen. Er is altijd iemand bij je, een heel mooi gevoel.

Rond de 30 weken, nadat onze verhuizing en nog wat andere stressvolle gebeurtenissen voorbij waren, had ik door dat er ‘nog maar’ ongeveer 10 weken van zwangerschap over zijn. Ik boekte toen een zwangerschapsfotoshoot. Ik wil er later naar terugkijken en zien hoe het er toen allemaal uitzag. Ik kon van de fotoshoot en de foto’s genieten. Ik vind dat ik er mooi uitzie. Het is heel anders dan hoe ik er tijdens mijn eetstoornis over dacht. Ik had hier nog nooit van kunnen dromen. Het is ontzettend mooi om zwanger te zijn en het allemaal zonder een eetstoornis te kunnen ervaren. Het was het meer dan waard om een moeilijke weg van herstel te lopen om ooit hier te komen.

♥