Als jong meisje ben ik altijd al onzeker geweest. Ik had weleens vaker gehoord over een depressie en eetstoornis, maar ik ging er altijd vanuit dat het mij nooit zou overkomen. Waarom niet? Ik had leuke vriendinnen, lachte veel en kon echt genieten van eten. Natuurlijk kwamen de gedachtes over afvallen weleens in mij op, maar toentertijd kwam ik nooit tot het ondernemen ervan. Eten was gewoon veel te lekker.

Toen veranderde alles… Ik liep al sinds december 2016 met psychische klachten. Op school kon ik geen contact maken met klasgenoten, mijn oma overleed ook dat jaar en met de dag werd ik ongelukkiger. In februari 2017 zijn mijn ouders met mij naar de huisarts gegaan en met spoed werd ik verwezen naar de crisisdienst. Het werd mij duidelijk dat ik nu wel echt hulp nodig had. In maart 2017 mocht ik op intake komen bij de GGZ en in april startten de gesprekken. Mijn depressie behandelen was nu de hoofdzaak. In deze tijd ontwikkelde ik een nieuwe copingmechanisme, ik ging mezelf beschadigen. De eerste keer dat ik het deed, ik schrok ervan en ‘beloofde’ mezelf het nooit meer te doen. Niet wetende dat het verslavend werkt…

In juli 2017 ging het erg slecht met mij en dat net op het moment dat mijn therapeut op vakantie ging. Samen met de psychiater werd er besloten om in opname te gaan. In eerste instantie voor 3 dagen, maar dit werd verlengd. In totaal heb ik er 7 maanden gezeten. In het begin vond ik het enorm lastig. Ik wist echt niet met mijn gevoelens om te gaan en mijn automutilatie-gedrag werd met de dag erger. Soms was het om de geestelijke pijn niet te voelen. Soms was het om aan het verslavingsgevoel ‘te voldoen’. Doordat ik ook niet goed wist om te gaan met feit dat ik mezelf pijn deed zocht ik de controle ergens anders op. Langzamerhand werd eten een obsessie.

In het begin dacht ik dat dit dé manier was. Niet schadelijk voor mij op een lichamelijke manier. Tenminste, het was iets dat niet direct te zien was en het voelde voor mij alsof ik in ergens goed in was. Ik kon iets, maar beetje bij beetje sloop de eetstoornis erin. Ik ontwikkelde een angst voor eten, de weegschaal werd mijn grootste vriend en tegelijkertijd mijn vijand en elke kcal moest ik weten. Inmiddels kreeg ik een nieuwe behandelaar en nieuwe therapie. De wekelijkse gesprekken werden voortgezet. Daarnaast werd mij PMT en muziektherapie aangeboden. Ik zat volop in therapie dus, maar echt beter ging het niet. Ook de verpleging in de kliniek zagen de kilo’s er letterlijk afvliegen dus schakelden ze een diëtiste in. Als ik terugkijk zat ik toen nog volop in de ontkenningsfase. Ik had helemaal geen hulp nodig voor mijn eetprobleem. Nee, mijn depressie was de hoofdzaak.

9 februari 2018. Ik mocht met ontslag! Ein-de-lijk! Er was een redelijk goed plan uitgesteld. Ik mocht DGT-deeltijd volgen en hopen dat ik daar genoeg vaardigheden zou leren om zo verder te kunnen. Ik beschadigde mezelf al een tijdje niet meer, maar helaas had ik nog steeds enorme struggles met eten. Oké ik mocht dan weliswaar een gezond gewicht bereikt hebben, maar dat maakt het niet dat de eetstoornis weg was. Helaas dachten heel veel mensen in mijn omgeving wel zo (en nu trouwens ook nog steeds).

De wekelijkse gesprekken met mijn psycholoog had ik nog en ik volgde nog voor een tijdje wekelijks muziektherapie. Helaas heb ik niet echt goede ervaringen bij DGT-deeltijd, maar desondanks heb ik er wel lieve meiden leren kennen. Voor mijn gevoel heb ik niet echt vaardigheden geleerd om mijn doelen zo goed mogelijk te behalen. Hoe meer de deeltijd naderde, hoe slechter ik me weer voelde en hoe meer de eetstoornis gedachtes het over namen. In de zomervakantie van 2018 zat ik in een flinke terugval. Ik beschadigde mezelf niet, maar ik was weer ‘dikke vriendjes’ geworden met de weegschaal, telde elke kcal en de angst om aan te komen was zo groot.

Na een grote terugval heb ik me weer weten te herpakken. Inmiddels ga ik weer naar school, volg ik EMDR en heb ik nog wekelijks gesprekken met mijn psycholoog. Ik heb altijd gedacht dat een mentale ziekte een keuze is. Ik kies ervoor om negatief te denken, in bed te blijven liggen, zo weinig mogelijk te eten. Inmiddels weet ik wel beter. Een mentale ziekte is geen keuze, maar herstel wel en ik kies voor herstel! Vecht jij mee?

♥