Zelfbeschadiging als competitie
Het was mijn eerste avond op de jeugdafdeling van een psychiatrische kliniek. Ik was immens zenuwachtig en liep er wat verloren bij. Uiteindelijk raakte ik aan de praat met een mooi, roodharig meisje. Ze vroeg niet wie ik was, maar wel wat de reden van mijn opname was. Ik noemde kort de redenen van mijn opname, ietwat beschaamd. Toen ik het woord 'zelfbeschadiging' uitsprak, veranderde haar mimiek.
Ze vroeg onmiddellijk of ik mijn armen kon laten zien. Ik vond dit een heel ongepaste vraag, maar ik was 16 jaar oud; een beïnvloedbare puber. Dus ik schoof mijn mouwen wat omhoog. Het voelde alsof ik naakt was, zonder de lange mouwen waaronder ik mijn geheimen schuilhield. Onmiddellijk reageerde de groepsgenoot met: "Dat valt wel mee, bij mij is het veel erger." Toen kreeg ik de indruk dat zelfbeschadiging een competitie was. En dat gevoel zou jaar na jaar groeien.
In de klinieken waar ik verbleef, merkte ik vaak dat iedereen 'de ergste' wilde zijn. Naast onder andere eetstoornissen ook op vlak van zelfverwonding. Het leek alsof velen zich wilden bewijzen door 'de ergste' te zijn. Werd er iemand met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht? Dan leken velen jaloers te zijn. Zelfbeschadiging vormde een eigen leven, een eigen identiteit. Alsof jezelf pijnigen de houvast was op een hele steile trap. Een evenwicht op een wankel pad.
Op den duur verplaatste de competitie zich ook deels naar het online gebeuren. Zo is er de alom bekende 'recovery-community' op Instagram, waarbij ik vaak vraagtekens zet. Gaat dit om 'recovery' of eerder om 'tonen hoe erg het is'? Zoekt men steun om beter te worden, of wil men laten zien hoe het met ze gesteld is? Ziek zijn mag geen wedstrijd worden. Zelfverwonding zou geen status teweeg moeten brengen.
Wat ik me afvraag is: wil je wel de ergste zijn? Wil je wel de littekens die ik nu heb? Wil je dat de sporen van deze competitie je hele leven zichtbaar zijn? Is het voor iemand helpend om selfies online te zetten waarop er nog 'net' een stukje arm te zien is, om toch nog een stukje te tonen aan de wereld? Wil je je identiteit echt beperken tot je eigen vernietiging? Je bent zoveel waardevoller dan dat.
Om terug te komen op het gesprek tijdens mijn eerste avond in de psychiatrische kliniek: neen, het valt niet mee. Iedere vorm van zelfverwonding is ernstig, ongeacht de ernst van de verwondingen. Er is niet iets als 'lichte zelfbeschadiging'. Want het blijft vreselijk om de drang te voelen. Om te leven met zo'n walging tegenover jezelf. Wees alsjeblieft niet de ergste. Wees jezelf. Wees lief voor jezelf. Want dat verdien je.
♥
Gerelateerde blogposts
Reacties
In de kinderpsychiatrie was dit een, voornamelijk op gesloten afdelingen voorkomend, probleem.
Binnen volwassenpsychiatrie werd het in deeltijd vaak vermeden, maar zo 1 op 1 werd er wel vaak aandacht aan besteed en was het vooral een "je moet niet zeuren als je niet op de SEH geweest bent".
En online fora en chats...ow waar moet ik in hemelsnaam beginnen met vertellen?!?
Online fora en chats hebben zeker hun charme, geven een anonieme basis voor je problemen en kunnen zeer zeker goed helpen in het herstel van iemand.
Echter heb ik ook gemerkt dat als het niet zo goed met iemand ging dat diegene gelijk alle aandacht kreeg waardoor je ook in je eigen denken negatiever werd omdat je toch eigenlijk ook wel verlangde naar gewoon een gesprek met iemand, even niets hoeven uitleggen aan onbekenden die alleen maar een oordeel hadden(IRL) en je ook zo graag gezien wou worden.
Dat je je hierdoor slechter ging voordoen dan het werkelijk was, maar ook dat je je ES of AM meer ruimte gaf dan gezond voor je was was al gauw een bijkomend verschijnsel.
Ik moet dan ook zeggen dat sinds ik nagenoeg inactief op het forum en de chat van proud ben dat ik mij hier beter bij ben gaan voelen, meer rust heb gecreëerd en er ruimte is voor andere dingen dan alleen de online wereld van lotgenotenschap.
Het is zelfs zo dat ik nu onder begeleiding van een diëtiste aan het afvallen ben, met als kanttekening dat dit allemaal op een gezonde wijze moet gebeuren om terugvallen in eetstoornissen te voorkomen.
En wat betreft mijn huidige eetproblemen en lotgenotencontact...dat is er niet meer ondanks dat ik hier eigenlijk wel behoefte aan heb.
Laten we dat ajb niet verschuiven naar je hebt pas recht op herstel en respect daarvoor als je de 'ergste/zwaarste' geval ergens in bent geweest!
Focus on the positive