Ik stond bovenop het dak van een flat in Kuala Lumpur en ik schreeuwde. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest dus ben ik maar gaan schreeuwen. Heel hard. Ik wilde verdomme af van de controle, maar die controle was me tegelijkertijd het liefst van alles. Dat is de ironie, de tegenstrijdigheid van een eetstoornis. Je haat het en je houdt ervan, je wilt niets liever dan vrij zijn maar toch probeer je krampachtig de  touwtjes in handen te houden. Je bent een marionet van je eigen ziekte.

Ik ben een perfectionist. Net als veel mensen. En net als veel mensen zorgde dat er ook voor dat ik met een kritische blik naar mijn uiterlijk keek. Vanaf dat ik negen was en het me begon te dagen dat het er blijkbaar toe deed wat je aanhad en hoe je eruit zag- werd ik onzeker over mezelf.

Toen ik dertien was bezocht ik regelmatig Pro-Ana sites, de eerste keer dat ik er een opende kan ik me nog goed herinneren, vooral de foto’s, die van flinterdunne meisjes die als gracieuze ballerina’s met hun botterige lichamen poseerden en met ingevallen ogen de camera inkeken, ik benijdde ze. In mijn ogen waren ze alles wat ik niet was, beeldschoon, perfect en volledig in controle. Ik begon calorieën te tellen, mezelf te wegen, veel te bewegen en te sporten en at vooral géén vette pindakaas.

Deze kleine gewoontes waren toen nog niet erg problematisch of heel erg aanwezig. Het was gewoon onderdeel van mij, hard werken en mezelf niet veel gunnen. Dit sluimerde een beetje op de achtergrond door mijn hele middelbare schooltijd heen. Al die tijd was ik niet echt gelukkig, door heel veel factoren en redenen die er nu niet echt toe doen maar wel zorgde voor het feit dat ik niet tevreden was met wie ik was, dat ik niet híeld van het persoon die ik ben.

Een aantal jaar later toen ik zeventien was en in mijn examenjaar zat was ik ontzettend veel ziek, in het ziekenhuis kwamen we erachter dat ik intolerant was voor lactose en voor gluten wat resulteerde in het vele ziek zijn. Gelijk werden deze twee geschrapt uit mijn dieet en het ging beter, ik had energie en kon zelfs weer naar school en haalde in juni 2016 mijn diploma.

Ik was best wel afgevallen door mijn aangepaste dieet en doordat ik mij beter voelde en niet meer ziek, koppelde ik dit aan het feit dat ik dunner was geworden. Zo ontstond de gedachte: hoe dunner ik ben, hoe beter ik mij voel al snel in mijn hoofd. Het was heerlijk om me eindelijk goed te voelen dus wilde ik meer en meer, ik stopte met suiker, ik stopte met middageten, ik stopte met koolhydraten, eiwitten en sowieso alle vetten. Als je afvalt maakt je lichaam serotonine aan omdat het denkt dat je een energie boost nodig hebt om eten te zoeken(dit stamt nog uit onze jager-verzamelaar tijd), je voelt je dus blij. En het het is dus erg verslavend, en ik was er met open ogen ingetuind.

Die zomer deed ik vakantiewerk in Frankrijk, ik werkte keihard, at amper en viel 5 kilo af. Terug in Nederland hoorde ik bezorgde maar ook positieve reacties over mijn lichaam aan, ik werd zelfs gescout voor een modellenbureau. Dit laatste was natuurlijk al helemaal niet handig want dit gaf nóg meer bevestiging aan de hardnekkige ‘hoe dunner hoe beter’ gedachte in mijn hoofd.

Ik viel nog meer af en een periode van het altijd koud hebben, dof haar, bleke en schilferige huid en eeuwige honger deed zijn intrede. Ik werkte op dat moment fulltime om te sparen voor mijn reis. Mijn reis waar ik al zo ontzettend lang naar uitkeek, want ik wilde niets liever dan vrij zijn. Vrij zijn als een piraat met een zongebrande huid op een schip op de golven met dreadlocks in mijn haar van de wind. Maar op dat moment vouwde ik van 9 tot 5 kleren in een winkel en lette ik op iedere calorie die ik binnen kreeg.

De winter brak aan en mijn ouders hadden me opgegeven bij een diëtist. Desbetreffende diëtist zei dat ik niet mocht gaan reizen omdat ik te zwak was, ook zei ze dat ik nu moest aankomen of ik zou worden opgenomen.

Ik sloeg al het advies in de wind en vloog op 11 januari met mijn moeders oude backpack naar Bangkok, mijn reis was begonnen. Aangekomen in een vreemd land met vreemd eten en alles was überhaupt gewoon vreemd wist ik totaal niet meer wat ik met mezelf aan moest. Ik deed maar wat. Ik kon de calorieën van Pad Thai niet tellen, ook die van groene curry niet en alles was gebakken in palmolie. Maar eigenlijk ging alles best goed, ik had een fantastische tijd, ontmoette honderden mensen, deed geweldige dingen en zag de meest mooie zeeën en eilanden. In Maleisië ontmoette ik een jongen met wie ik samen door Sumatra ging reizen, gratis.

Dat was zijn levensstijl, ik wilde het proberen. We sliepen in kerken, bij mensen thuis, in moskee ’s of op de grond. We liftte en ik was zo ver buiten mijn comfortzone dat het enige vertrouwde wat ik nog had mijn eetstoornis was. Ik ging over op een all fruit diet. Ik at wat banaantjes, een mango en papaja op een dag. En dronk liters water. Na twee maanden bezochten we vrienden in Kuala Lumpur, en daar stond ik op het dak. Ik wist het echt niet meer. Ik was op dat moment totaal kapot, vies, zwak en moe. Ik wilde niet meer. Die reis was waar ik altijd van had gedroomd maar op dat moment wilde ik niets liever dan van dat flatgebouw af springen. Ik besloot dat het genoeg was, ik nam afscheid van mijn vrienden en reisde alleen door naar Bali.

In Bali aangekomen zat ik vol met goede voornemens, ik zou gaan eten, ik zou gezond worden en weer gaan sporten. Ik boekte een fijn hotel voor mezelf en kwam eindelijk helemaal bij. Ik had het gevoel alsof ik genezen was maar dit was allemaal schijn, ik was op dat moment op het allerlaagste gewicht wat ik ooit heb gehad. Via via had ik een fotograaf uit Singapore leren kennen die een shoot met mij wilde toen, voor een jurkenmerk. Ik had er ontzettend veel zin in en gaf de volle 100 procent die dag en ik at niets om zo dun mogelijk te lijken. De dag erna lag ik in het ziekenhuis.

Ik was flauwgevallen in mijn hostel en naar de dokter gebracht, deze had mijn bloeddruk en hartslag gemeten en die waren allebei veel en veel te laag. Ik werd naar het Kasih Ibuh ziekenhuis in Denpasar gebracht en direct opgenomen. Daar heb ik twee weken aan het infuus gelegen. Ik was doodsbang om stil te liggen en niets te verbranden maar aan de andere kant kon ik ook écht niet meer. Ik herinner me een verpleegster die mijn bed voor me opmaakte en ik kon me op dat moment echt niet indenken dat je daar ooit de energie voor zou hebben. De energie om je armen op te tillen en een bed glad te strijken. Dat is wat een eetstoornis met je doet- het maakt je lichamelijk echt kapot.

Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis en besloot toen in Ubud verder bij te komen. Daar begon het me opeens echt te dagen, geen loze ‘vanaf nu ga ik écht eten’ uitroepen meer in mijn schrijfboekjes-nee. Ik dwong mezelf te eten. Ik kocht een veganistische chocoladereep, het smolt op mijn tong en opeens moest ik lachen, mijn hele lichaam voelde warm en verwelkomde de chocolade. Het wílde de chocolade zo graag. Ik was vergeten dat eten je goed kan laten voelen, het maakt je blij helemaal en blij van binnen. Stapje voor stapje ging het beter. Ik ontmoette een meisje uit Canada, die me ontzettend hielp en mij iedere dag dwong ‘i am beautiful and i love myself’ te zeggen in de spiegel.

Ze was altijd vrolijk, aan het lachen en zo ontzettend zichzelf en ik begon dat wat zij had te willen in plaats van wat die graatmagere modellen op de Pro-Ana sites hadden. Ik besefte me dat er weinig belangrijk is in het leven behalve plezier hebben. Lachen. Genieten. Niet wat je draagt, hoe veel je weegt, hoeveel je eet, of wat andere mensen van jou vinden. Dat zijn slechts getallen of meningen, wat er echt toe doet is hoe jij in het leven staat- wat jij toelaat en hoe jij je voelt over jezelf.

Dus ik draaide het om, in plaats van tégen mijzelf begon ik voor mijzelf te zijn. Houden van je lichaam, houden van wie jij bent. Jezelf in godsnaam lief hebben want je bent het enige wat je hebt!!

Help jezelf omhoog in plaats van jezelf de afgrond in te duwen, de enige die in de weg staat tussen jou en een gelukkig leven ben jijzelf. Er is niemand tegen jou, de enige die jezelf ongelukkig maakt ben jij- het is naar maar het geweldige daarvan is ook weer dat je het dus in positieve zin kan omdraaien.

Het zijn allemaal clichés(en daarom waar), your body is your temple, love yourself for who you truly are, embrace your flauws maar DOE het. Het is het zo ontzettend waard. Er zijn zo veel prachtige dingen in het leven om van te genieten, zo veel dingen te ontdekken buiten gefixeerd zijn op eten. Je kan zo veel meer dan je denkt, je bent het waard- iedereen is het waard!!

Dus ik ben Anna en ik ben een perfectionist. Nu niet meer Pro-Ana, maar Pro Anna. Wees er écht, want je mag er zijn.

Liefs, Anna