Ik begon te snel aan plan A, viel terug in mijn plan B, en vecht nu aan mijn plan C. Ik had alles weer een beetje voor elkaar na heel wat ellendige jaren van ziekenhuis opnames en eindeloze therapie sessies. Een leuke opleiding, lieve vriendinnen, bezig met mijn rijbewijs, leuke bijbaan en ik was weer volop bezig met dansen. Genoeg redenen om te genieten van het leven. Toch voelde het niet zo. Het voelde alsof ik iemands anders haar leven leefde. Buitenhuis was ik het meisje met de lach en thuis was ik het meisje achter de lach. Emoties tonen is nooit zo mijn ding geweest en daarom vluchtte ik altijd voor negatieve emoties.

Doordat ik achteraf gezien te snel weer mijn normale leven wilde oppakken omdat ik dacht dat mijn problemen dan wel als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen, heb ik nooit geleerd om goed met mijn emoties om te gaan. Zo viel ik elke dag weer een beetje terug in mijn oude gewoontes. Mijn plan B: Want wat je ook doet, terugvallen in de veilige wereld van de anorexia kan altijd nog. Best een zieke gedachte, maar toch koos ik ervoor om plan B te volgen, omdat dat het enige was waarvan ik zeker wist dat ik het kon.

Niet eten voelde als winnen, het bewijs dat je alles kan bereiken zolang je maar goed genoeg je best doet. Ik kwam erachter dat ik nog diep in de anorexia zat, maar dit toegeven, nee daar deed ik niet aan. De anorexia was mijn veilige back up plan en dat moest het blijven. School kwam al snel op een laag pitje te staan. Ik ging wel over naar het tweede jaar, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik moest ontslag nemen en dansen op een lege maag was ook niet het beste idee. Langzaam viel alles weer weg. Met elke kilo die ik afviel, verloor ik een stukje van mezelf. Toch voelde het zo veilig en vertrouwd. Het toegeven aan een knorrende maag voelde als falen, het verliezen van een wedstrijd die ikzelf heb verzonnen en waarin ik zowel de speler als de scheidsrechter ben.

Ik zonderde mezelf af van de boze buiten wereld en leefde in mijn anorexia bubbel. Op momenten dat ik weer een beetje normaal kon nadenken baalde ik van mezelf en wilde ik echt wel beter worden. Ik had alleen iemand nodig die mijn half omgedraaide knopje even zou doordraaien, iemand die zou zeggen dat alles beter zou worden, iemand die je hand vasthoudt en je hierdoorheen trekt. Nee dat kan, niet want je moet het zelf doen. De enige persoon die mij kon redden was ikzelf. Ik moest zelf mijn vicieuze cirkel doorbreken. Ik moest de Romy terugvinden die ergens diep van binnen met een bibberend stemmetje zei dat alles goed zou komen, zolang ik maar in mijn eigen kracht zou geloven.

En zo belandde we bij plan C, mijn comeback plan. Ik probeer nu uit te vinden wie ik echt ben en wat ik wil bereiken. Ik zet stappen met een hele lieve omgeving, therapeute, diëtiste en arts die af en toe wel mijn hand vasthouden en mij uit diepen dalen trekken en dat is oké. Hulp vragen zal altijd moeilijk blijven voor mij, maar ik ben er wel achter dat de eerste echte stap in mijn herstel hulp vragen was. Iets als anorexia verslaan kan je niet alleen. Hulp vragen betekent niet falen, maar laat zien hoe sterk je vechtlust is.

Het lijkt wel alsof het leven mij een tweede kans geeft, de laatste zoektocht naar de echte Romy. De kans om mijn eigen identiteit terug te vinden, het meisje dat zoveel meer is dan dat ze zelf denkt. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik maak plannen, durf weer te dromen en het belangrijkste: Ik durf voorzichtig weer te leven.

Terugvallen kan gebeuren, niet alles gaat in een keer goed en ook dat is oké. Straf jezelf niet voor een stapje terug zetten, gebruik die kracht om jezelf uit het diepe dal te trekken.

Liefs Romy ♥