Ik ben Daphne en ben inmiddels 24 jaar. Ik heb een vriend sinds een paar maanden, een tweelingzus en woon nog bij mijn ouders thuis. Altijd zijn we normaal opgegroeid. Samen met mijn tweelingzus zaten we in een klas tot de middelbare school. Zij ging een andere kant op qua school en ik ook. We zijn een twee-eiige tweeling dus onze karakters zijn echt totaal verschillend! Al denken we soms wel hetzelfde. Tot een bepaalde leeftijd ging alles eigenlijk best goed totdat we een jaar of vijftien waren.

Ik was 15 toen het allemaal een beetje begon met eten. Mijn interesse ging af en toe al uit naar anorexia en ergens vond ik dat best interessant. Op een gegeven moment door sommige sites had ik laxeermiddelen ontdekt. Als je denkt dat dit helpt om af te vallen is dit niet zo. Alles wat je eet slaat het lichaam al op dus eigenlijk heeft het helemaal geen zin om het in te nemen. Het enige wat ik voelde was dat ik me zo beroerd voelde ervan. Dit heb ik ook maar een paar keer gedaan.

Het ging periodes wel goed met eten. Heel veel schommelingen. Tot mijn negentiende ging het gewoon normaal. Af en toe een dieet en dan weer normaal eten. Toen ik op mijn negentiende bij de marine begon, begon het eerst best goed. De eerste paar weken was het vrij intensief maar wel super leuk en heel leerzaam. Je moest het echt met het team doen.

Na die weken, dat iedereen hun baret behaald had, ging een ieder een eigen kant op waarvoor ze gekozen hadden. Ik ging steeds meer met tegenzin naar Den Helder en op een gegeven moment door heel veel dingen bij elkaar zat ik in een burn out. Steeds minder energie had ik. Zo ben ik eruit gestapt en zat een tijdje thuis.

Door het thuis zitten sloeg de verveling toe en wilde ik eten met als gevolg heel veel eetbuien waarna ik het uit wilde spugen. Als dat niet lukte ging ik een dag vasten. Ondergewicht had ik niet maar ik merkte wel dat het niet goed zat. Met therapie, maar ook zelf ben ik er vanaf gekomen. Dit door meer bezig te zijn. Ik heb wel ontdekt dat je voor een eetstoornis geen ondergewicht hoeft te hebben. 

Een eetstoornis is iets wat je niet zomaar even hebt, maar komt door wat er daarbuiten aan de hand is. De één is gevoelig hiervoor en de ander zou in een andere verslaving vallen. Het gaat erom dat je erachter komt wat er speelt en als je dat kan vangen herstelt een eetstoornis vanzelf. Je moet wel zelf willen! :)

Na mijn eetstoornis, wat geleidelijk aan helemaal over is gegaan ben ik het sporten gaan oppakken. Veel mensen denken dat sporten iets is om af te vallen maar daarvoor doe ik het totaal niet. Ik hou heel veel van eten en vooral van gezond eten maar ook een reep chocola bijvoorbeeld. Als ik ga sporten merk ik dat mijn lichaam dat echt nodig heeft. Hardlopen doe ik nu bijna een jaar en merk dat mijn hoofd daardoor echt weer licht is. Ik ben iemand die heel veel na kan denken namelijk, soms zo erg dat ik het hardlopen erbij moet doen.

Er komt dan iets vrij waardoor ik me goed voel. Bij iedereen is dat weer anders natuurlijk. Iedereen wordt ergens gelukkig van en dat heb ik met hardlopen. Vooral het gevoel daarna en daarnaast geniet ik van een stukje chocola! Wat ik je mee wil geven is om vooral niet te streng naar jezelf te zijn. Doe waar je vrolijk van wordt want het is zo zonde om er niet van te genieten!

Of ik spijt van alles heb was wel altijd de vraag bij mij... Ik kan eigenlijk zeggen dat ik dat totaal niet heb. Ik denk zelfs dat al deze dingen gewoon moesten gebeuren om wie ik nu kan zijn. Het liefst praat ik heel de dag door over eten en hardlopen. Het was niet zo dat ik het meteen fijn vond maar als ik weet dat mijn hoofd daardoor weer leeg is en ik weer ruimte heb voor nadenken vind ik het heerlijk om een rondje hard te lopen. Het is zeker een aanrader, een andere sport kan natuurlijk ook! :) Maar het is echt een tip... maar, eerst het eten op de rails en dan zonder af te vallen gaan sporten.