Nooit had ik gedacht dat een eetstoornis mijn gezondheid ernstig in gevaar zou kunnen brengen. Ik wist wel dat wat ik deed gevaarlijk was, maar het drong niet tot me door dat ik mijn lichaam aan het kapotmaken was. Ik zat zo in mijn eigen wereldje dat ik het niet kon en ook niet wilde beseffen. Totdat plotseling bleek dat ik ieder moment een hartstilstand kon krijgen...

Eigenlijk speelt eten al heel lang een grote rol in mijn leven. In de puberteit ontwikkelde ik een ernstige depressie. Hoewel de depressie niets te maken had met eten of met dik zijn, was eten voor mij een manier om met negatieve emoties om te gaan. Ik had geen eetbuien, maar kocht regelmatig iets lekkers om mezelf te troosten. Tegelijkertijd schaamde ik me voor mijn eetgedrag en voelde ik me dik.

In het voorjaar van 2006 had ik mijn depressie redelijk onder controle. Ik was toen achttien jaar en had inmiddels verschillende behandelingen achter de rug. Ik werd echter steeds ontevredener over mijn lichaam.

Ik had een prima gewicht voor mijn lengte, maar ik was wel een beetje mollig geworden. Ik voelde mij echter ontzettend dik en besloot van de ene op de andere dag streng te gaan lijnen. Ik at steeds minder en in enkele maanden vlogen de kilo's eraf. Tegelijkertijd werd ik steeds ontevredener en ongelukkiger. Met hulp van een psycholoog zag ik uiteindelijk in dat ik gelukkiger zou zijn met een normaal gewicht. Ik ben toen weer gaan eten en kreeg een gezond gewicht dat bij mijn lichaam paste. En inderdaad, ik werd gelukkiger.

Halverwege 2009 werd ik ineens heel onzeker over mezelf en over mijn kunnen. Het eerste jaar van mijn rechtenstudie zat erop en hoewel ik hoge cijfers had gehaald, was ik bang dat ik de studie niet zou aankunnen. Tegelijkertijd was ik erg gefocust op mijn lichaam en gewicht. Ik vergeleek mezelf met anderen en ik zag alleen maar meiden die dunner waren dan ik. Ik besloot om in de zomervakantie flink af te vallen zodat ik het nieuwe semester vol zelfvertrouwen zou beginnen.

In de zomer van 2009 lukte het me om wat kilo's af te vallen. Mensen in mijn omgeving merkten het op en dit motiveerde mij om door te gaan. Echter, toen de colleges weer begonnen, vond ik het steeds moeilijker om mijn dieet vol te houden. Ik kreeg eetbuien. Aangezien ik niet wilde aankomen, gaf ik na de eetbuien expres over. In het begin had ik één, hooguit twee eetbuien per week. Langzaamaan werden dit er steeds meer. Ik bleef expres overgeven, niet alleen na een eetbui, maar ook na een gewone maaltijd. Af en toe had ik perioden waarin ik mezelf onder controle had. Dan stopten de eetbuien en braakte ik niet meer.

Een eetstoornis is psychisch zwaar belastend, maar kan ook ernstige lichamelijke gevolgen hebben. Ik wist dat door veel over te geven een kaliumtekort kan ontstaan. Ik ging ervan uit dat het bij mij wel zou meevallen. Ik had af en toe spierkrampen en hartkloppingen, maar ik had hier niet veel last van. Nadat ik op internet had gelezen dat je ook een kaliumtekort kunt hebben zonder dat je er veel van merkt, besloot ik om voor de zekerheid mijn bloed te laten onderzoeken.

Enkele uren nadat ik in het ziekenhuis mijn bloed had laten prikken, werd ik gebeld door mijn huisarts. Zij vertelde mij dat ik direct naar het ziekenhuis moest gaan, omdat mijn kaliumgehalte dusdanig laag was dat ik ieder moment een hartstilstand kon krijgen.

In het ziekenhuis kreeg ik twee infusen met kalium, één in mijn arm en één in mijn lies. Ik moest twee nachten op de intensive care blijven totdat het kaliumgehalte gestabiliseerd was op een normaal niveau.

De eerste week nadat ik terugkwam van het ziekenhuis was ik nog erg geschrokken van wat er gebeurd was. Ik durfde daarom niet over te geven en had ook geen eetbuien meer.

Helaas was de schrik er al snel weer vanaf en verviel ik in mijn oude patroon van niet-eten/wel eten/braken. Mijn kalium wordt nog iedere week onderzocht en de laatste keer bleek het al weer flink gedaald te zijn. Met moeite probeer ik het weer omhoog te krijgen. Ik heb ook hulp voor mijn eetstoornis in de vorm van wekelijkse gesprekken bij een psycholoog.

De motivatie om aan mijn problemen te werken was ver te zoeken, maar de laatste dagen dringt het steeds meer tot me door dat ik geen keuze heb. Als ik nu niet aan de slag ga met mijn psycholoog, zal ik lichamelijk weer achteruit gaan en is de kans groot dat ik - al dan niet gedwongen - zal worden opgenomen.