Drie jaar geleden zat ik daar dan, bij pro persona tiel in een kamertje met een psycholoog en mijn ouders. Ik moest in behandeling voor mijn eetstoornis werd me gezegd. Ik kon het niet geloven. Ja, ik sjoemelde met eten, maar een eetstoornis? Nooit. Mijn jeugd leek voor de buitenwereld zo perfect, ik had lieve ouders, een grote broer en zus, groeide in een mooie gezinswijk op, had veel vriendinnetjes en op school ging het goed. Maar achter dat mooie beeld zat ook een heel ander verhaal.

Er waren veel problemen thuis met mijn broer en zus, en rond mijn 12de kwam daar hulp voor. Elke week kwam er iemand thuis praten, maar ik werd er buiten gehouden. Ik merkte dat er wat speelde thuis maar ik had er geen controle over, dus begon ik op een andere manier de controle te zoeken: Controle over eten. Ik begon anders naar mijn lichaam te kijken en kwam erachter dat ik niet aan het 'modeideaal' voldeed. Ik ging meer sporten en gezonder eten, maar in de zomervakantie vergat ik al mijn zorgen en was ik even weer de oude ik. Totdat ik weer naar school moest.

Het 1e jaar op de middelbare stond voor de deur. Ik vond het lastig om door mijn onzekerheid een plekje in de klas te krijgen en vriendinnen te zoeken, vooral omdat ik deed alsof ik stoer was en totaal niet onzeker! Mensen kregen toen al een heel ander beeld van me. Kamp kwam eraan, mijn kans om te kijken of ik 3 dagen 'zonder eten' kon. Het lukte om daar weinig te eten, het gaf me een goed gevoel en vanaf dat moment was ik vastbesloten! Ik ga afvallen.

Het begon allemaal onschuldig : meer sporten, niet meer snoepen en gezonder eten. Ik viel af, maar het was niet genoeg, ik ging nog minder eten. Het resultaat was al snel te zien, niet alleen uqa uiterlijk maar ook mentaal. Ik duwde mensen opzij en was prikkelbaar, ik veranderde van een blij gezond meisje naar een klein kwetsbaar iemand. Na een paar maande begonnen vriendinnen van school iets door te krijgen en vertelde het aan de leraar, die meteen contact met mijn ouders opnam. Mijn ouders vermoedden het al, maar het kwam toch aan als een klap in hun gezicht: nog een kind in de hulpverlening.

Ik weet het nog zo goed, ik kwam nietsvermoedend thuis van school en zag mijn ouders aan tafel zitten, Feik ga even zitten zeiden ze en aan hun blikken zag ik het al, het zou geen leuk gesprek worden. Mijn moeder viel meteen met de deur in huis. 'Feik we zijn gebeld door school, ze maken zich zorgen om je, dat je weinig eet en steeds dunner wordt. Hoe kan dit?' Ik schoot meteen in de stress en mijn hoofd was bezig om 100 smoesjes te verzinnen. 'Ik weet het niet mama, dat is echt onzin' schreeuwde ik half. Ik begon het te ontkennen, maar ergens in me achterhoofd wist ik: Dit valt niet te ontkennen en ik had gelijk, een week later zat ook ik bij een psycholoog.

Vanaf het moment dat ik bij de psycholoog binnenkwam had ik maar een doel: zo snel mogelijk weg hier. Ik vond het allemaal maar overdreven; ik had geen eetstoornis, dat kon toch niet? Maar na een onderzoek bij de dokter kreeg ook ik het officieel te horen: Ik had anorexia nervosa en zou er voor in behandeling moeten. Ik ging in behandeling bij Pro persona en ging daar 1 keer in de week heen. Maar na veel gesprekken en afspraken schoot het maar niks op, ik bleek op het zelfde gewicht hangen en viel na een tijdje zelfs weer af. De psycholoog kwam met mijn ouders op een afspraak: als ik onder een bepaald gewicht zat mocht ik niet hockeyen. Toen ik het hoorde was ik zo boos, hoe konden ze me dit aandoen? Hockey was letterlijk mijn leven en ook dat pakte ze van me af. Het gewenste effect ervan kwam wel snel. Ik begon aan te komen omdat ik weer hockeywedstrijden wilde spelen en kwam erachter dat ik veel lekkerder in mijn vel zat als ik meer at.

Beetje bij beetje kwam de oude ik terug en in de zomervakantie van 2012 leek alles weer goed te zijn, ik mocht weg bij pro persona en genoot zelfs van het vele eten en in bikini lopen in Kroatië. Het schooljaar stond weer voor de boeg en ik ging over naar de sportklas van Havo 2. Wel met twijfel van mijn moeder want het betekende nog meer sport in de week. Mijn moeders twijfels bleken terecht te zijn, ik kwam in de nieuwe klas en was weer onzeker. Ik begon weer te sjoemelen met mijn eten, maar door het nog meer sporten ging het twee keer zo hard, en in een mum van tijd was ik weer terug bij af, maar deze keer stopte ik niet.

Ik bleef maar afvallen en begon ook met pillen slikken. Ik kon niet goed omgaan met de stress en van het een kwam het ander: Ik begon mezelf te verwonden. Mijn gymlerares begon het te zien en overlegde het met mijn mentor, die heeft mijn ouders ingeschakeld en nog geen uur later zat ik daar weer: pro persona. Pro Persona begon mij weer in behandeling te nemen maar het werkte niet, ik loog tegen mijn psycholoog en deed alsof alles beter ging, ook nu begonnen ze hockey weer van me af te pakken. Het enigste wat ik nog had in mijn leven waar ik blij van werd, was ook weg.

Vanaf dat moment ging alles bergafwaarts. Ik kwam terecht bij de crisisdienst van Pro persona, die stuurde mij door naar Karakter in Zetten. Een week later zat ik daar dan als 14jarig meisje te overleggen hoelang mijn opname daar zou duren. Ik zou drie dagen later worden opgenomen. Ik had geen afscheid kunnen nemen van mijn klas of vrienden. Opeens was ik weg, iets wat veel mensen me nog steeds kwalijk nemen. Gelukkig kon ik wel afscheid nemen van me hockeyteam en kwamen mijn ouders zelfs met mijn coaches tot een afspraak: Ik zou geen trainingen meer mee doen, maar zolang alles goed ging in Zetten mocht ik in de weekenden wel een deel van de wedstrijden meedoen, iets wat mij de motivatie gaf om beter te worden. Ik wist dat deze opname mijn laatste kans was op hulp en ik besloot de kans met beide handen aan te grijpen en er met 100% kracht voor te gaan.

Ik kreeg drie soorten therapie voor mijn anorexia, onzekerheid en zelfbeschadiging. Ik had veel steun aan mijn groepsgenoten en begon me na een tijdje thuis te voelen. Ik kreeg een eetlijst die elke week werd uitgebreid. Ik kwam beetje bij beetje aan en begon te accepteren dat ik anorexia had. Ik werd vaak gebeld en kreeg veel steun van een paar vriendinnen en mijn hockeyteam. Dat was iets wat me de kracht gaf om door te gaan en niet op te geven. Na 2,5 maand opname was het eindelijk zo ver: Ik mocht naar huis!

Ik zou wel me therapieën houden en thuisbegeleiders krijgen, maar het maakte me niks meer uit. Ik mocht naar huis en dat was het enigste wat telde! Het was raar om opeens na 3 maanden weer in de klas te zitten, ik was blij al mijn vrienden weer te zien en had veel aan de thuisbegeleiding en de therapieën die ik nog had. Ik had veel achterstand op school, maar besloot voor mezelf toch te proberen om over te gaan naar Havo 3, iets wat me veel stress opleverde. Er kwam een knieblesurre bij waardoor ik niet meer kon hockeyen, de thuisbegeleiding stopte, en mijn opa overleed aan de gevolgen van kanker en ik zou definitief niet overgaan naar Havo 3. Ik kreeg een kleine terugval, gelukkig was Zetten er snel bij en kon ik dankzij de vele hulp en handvatten die ik heb gekregen erbovenop komen en kon ook ik gaan genieten van een verdiende zomervakantie.

Ik was weer de oude feik, ik begon met paardrijden, ging op vakantie en genoot weer vollop van mijn leven. Als ik dit allemaal zo teruglees en er aan denk, heb ik nog steeds spijt van de beslissing. Ik wist niet dat een zo'n simpel ding mijn hele leven kon veranderen, maar ook ben ik trots op mijzelf dat ik kan zeggen: ik ben doorgegaan en heb nooit opgegeven en ik weet dat ik moet accepteren dat de Anorexia nooit meer weg zou gaan, maar ik heb er mee leren omgaan. Er gaan nog terugvallen komen, dat is zeker, maar ook weet ik dat ik deze samen met mijn ouders, 2 beste vriendinnen en mijn grote passie voor hockey ga overwinnen! Het leven is niet makkelijk, maar opgeven is geen optie! Ik wacht op de dag dat ik ook trots kan zeggen dat ik van therapie af mag. Ik weet dat die dag snel komt en daar blijf ik ook voor vechten! Je leeft tenslotte maar een keer en ik ga de rest van mijn leven genieten, elke dag zolang het mag!