Jeetje, waar moet ik beginnen. Ik ben Imke, 19 jaar oud en ik heb al vanaf 2015 een eetstoornis 'Anorexia Nervosa' Het begon heel onschuldig: ''ik ga alleen maar wat gezonder eten en minder snoepen''. Dat is hoe ik mijn ouders probeerde gerust te stellen. Er kwam echter meer bij kijken: steeds minder eten, meer bewegen en veel compenseren. Ook zonderde ik me af van mijn vriendinnen. Al mijn dierbaren begonnen zich zorgen te maken.

Na veel ambulante hulp was ik op, ik was te veel afgevallen. Het werd per direct een opname! Het zou een korte opname worden, maar dat klopte helaas niet: het bleek een  hele slechte kliniek te zijn met diverse problematieken: van autisme tot dwangstoornissen en van suïcidale kinderen tot eetstoornissen. Kortom: totaal niet passend om hier aan je herstel te werken. Er was totaal geen deskundigheid en specialisatie op het gebied van eetstoornissen. Ze wisten zich eigenlijk geen raad met ons. Het kwam zelfs zo ver, dat ze mij ieder hapje erin gingen praten, ik werd hierdoor totaal afhankelijk en kon niks meer alleen.

Het eindigde in een sonde en alleen nog maar naar buiten kunnen in een rolstoel. Dit was een vreselijk zware periode. Toen uiteindelijk nét de sonde eruit was, gebeurde mij iets waanzinnigs! Ik kwam op tv. Een vriendin had me opgegeven voor het tv-programma: ‘Lieve Sssanne’ en kwam met mijn verhaal, mijn dieptepunt op beeld. Sanne (ook wel Miss Montreal) zong een ontzettend mooi liedje voor me. Dit was voor even een lichtpuntje.

Ik moest weer verder knokken tussen de jongeren die met stoelen en tafels door de kamers gooiden. Ik besloot om echt weg te willen. Dit heeft even geduurd, maar liefst 7 maanden! Ik schreef mijn eigen ontslagplan. Dit kon niet goed zijn, want ik zat zo laag in gewicht, dat ik nog niet eens fatsoenlijk kon nadenken. Toch ging de kinderarts hierin mee en mocht ik met ontslag. De eerste dag dat ik thuis was, viel het al heel zwaar. Ik at steeds minder. In een warme zomer dronk ik ook bijna niks meer. Helaas belandde ik hierdoor in het ziekenhuis.

Opnieuw werd ik, op verzoek van het ziekenhuis, weer opgenomen in die vreselijke kliniek, mét sonde. Ik kon dit niet nog een keer aan en mijn ouders ook niet. We hadden er totaal geen vertrouwen meer in, dus besloot ik mezelf aan te melden bij een gespecialiseerde eetstoorniskliniek in Zutphen, ver weg van huis. Dat was de laatste poging en moest dan maar. Dit was een ontzettend goede stap. Ik ben ontzettend veel gegroeid in een opname van 24 weken. Ik heb mezelf weer teruggevonden, ben sterker geworden en kan weer terug naar het normale leven. Ik kwam er echter wel achter dat ik veel last had van de nare ervaringen van de vorige kliniek. Maar hier heel veel over praten: dat hielp.

Inmiddels gaat het ontzettend goed met me, ik zit nu in het  nabehandelingstraject van dezelfde kliniek als Zutphen maar dan in Nijmegen, ik heb een super leuke bijbaan, ik onderhoud mijn sociale contacten weer, ik begin met autorijlessen en ik ga in september weer beginnen aan een opleiding: pedagogisch medewerker. Dit had ik een jaar geleden allemaal niet durven dromen. Ik ben herstellende en zo goed als gezond!

Natuurlijk heb ik nog veel last van gedachtes en heb ik nog moeite met bepaalde dingen in het leven. Maar dat hoort er nou eenmaal bij en dat heb ik weten te accepteren. Ook ben ik nog altijd bang om nog een keer terug te vallen, maar daar ga ik natuurlijk niet van uit. Ik wil nooit meer in deze diepe put belanden, NÓÓIT MEER!