Ik pak haar wanneer ze op haar zwakst is. Wanneer ze onzeker is en haar zelfbeeld laag is, zeg ik haar hoe dik ze is, hoe slecht ze is en hoe lelijk ze is. Wat wel mooi aan haar is of wat wel goed gaat zeg ik haar niet. Ik beloof haar dat wanneer ze naar mij luistert alles beter wordt. Ik laat haar bezig zijn met calorieën tellen, bepalen wat slecht en goed voedsel is, de ingenomen calorieën verbranden, en haar eindeloos de controle houden op haar gewicht. Ik beloof haar dat hoe dunner ze wordt, hoe gelukkiger ze zal worden. Maar niets leek minder waar...

Dit waren de woorden die twee jaar geleden door mijn hoofd begonnen te spoken. Het begon allemaal met onschuldig afvallen. Ik sprak met mezelf een soort van streefgewicht af. Maar daar bleef het niet bij. Ik begon me te interesseren voor ‘powerfoods' en ‘superfoods', wat toen helemaal een hype werd. Ik volgde op Instagram de dunste modellen en posts over fitnessmotivatie vond ik het interessants. Zelf ging ik ook de sportschool in en uit. Het werd een echte verslaving. Mijn gewicht werd steeds belangrijker en ik werd nooit dun genoeg, vond ik zelf. Ik legde de lat voor mezelf nog hoger en het streefgewicht werd steeds lager. Uiteindelijk mocht ik van mezelf nog maar een X aantal calorieën per dag benuttigen.

Nu... Vrijdag 1 april, en nee dit is geen grap, onderweg naar de Ggz Oost-Brabant in Helmond, waar ik inmiddels 6 maanden in behandeling ben, kan ik zeggen dat ik trots ben op mezelf dat ik, ¾ jaar geleden, de strijd tegen mijn eetstoornis ben aangegaan. Met de hulp van mijn lieve vriend, familie e.a. naasten ben ik de strijd begonnen tijdens een klinische behandeling bij Novarum van 2 maanden, nadat ik het thuis niet meer volhield. Ik voelde me zwak, depressief, en een enorme strijd in mijn hoofd tussen wel eten en niet eten, wel sporten en niet kunnen sporten. En wat ik vooral niet voelde waren emoties. Mensen in mijn omgeving zagen een leegte en een spontaan meisje wat nu helemaal in haar eigen wereld was gekeerd. De 2 maanden bij Novarum waren zwaar. De focus lag toen vooral op het eten en het aankomen in gewicht, wat ik absoluut niet wilde. Maar ik wilde mij beter voelen, dus ik ging mijn angst aan.

Na 2 maanden bij Novarum werd ik doorverwezen naar een deeltijdbehandeling dichter bij huis: de Ggz Oost-Brabant. Hier ga ik 4/5 keer in de week naar toe. Ik heb er tot nu toe erg veel geleerd. Naarmate ik richting een gezond gewicht ging, begon ik weer emoties te voelen. Dit voelde in begin niet fijn, maar uiteindelijk heb ik geleerd om hiermee op een andere manier mee om te gaan. Ook ben ik toen tot de kern van mijn eetstoornis kunnen komen, en datgene wat mijn eetstoornis in stand houd, kunnen gaan aanpakken. Zo ben ik er achter gekomen dat een eetstoornis niet over eten gaat of over jezelf dik vinden, maar dat er vaak veel meer achter zit.

Ik durf nu te zeggen dat ik blij ben dat ik destijds in behandeling ben gegaan. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik kan weer genieten en leuke dingen ondernemen. Ik heb weer het gevoel dat ik er ben. En ik kan weer voelen. De ‘negatieve emoties' zijn dan wel weer terug, maar ook de ‘positieve emoties'. Ik kan weer lachen en dat vind ik fijn. Ik zal vast nog wel eens een keer struikelen in mijn weg naar herstel en verlangen naar de veiligheid van de eetstoornis, maar ik leer nu hoe ik hier mee om kan gaan en hoe ik weer verder kan met de weg die mij gelukkiger maakt. Met het vertrouwen dat die mij alleen nog maar meer goeds kan brengen.

Liefs, Jalisa ♥