Ik heb 6 jaar lang geworsteld met anorexia, een slopende ziekte. De laatste 2,5 jaar waren het moeilijkste. De intake bij de bascule. Ja daar begon het allemaal. Het gevecht ging beginnen op 12 april 2011. Ik kon er niet meer onderuit komen het was nu of nooit, ik koos voor NU om het gevecht aan te gaan! Mijn hoofddiagnose was boulimia nervosa.

In die tijd had ik heel erg last van eetbuien: een dag niks eten daarna in de avond alles inhalen en daarna weer alles compenseren. Dit, met tussendoor veel werken, is waar mijn dagen uit bestonden. Ik kon direct van start op de poli: 1x in de week gesprekken. Dit werden er natuurlijk steeds meer per week. De gesprekken liepen allemaal niet fijn, ik kon niet goed met haar praten en ik had het idee dat ik niet begrepen werd. Op een gegeven moment zei ze: 'ja Chantal je moet echt stoppen met de eetbuien, braken, laxeren en veel bewegen.' Ik dacht bij mezelf 'Oke komt goed'.

Ik ben van de een op andere dag gestopt met de eetbuien en leefde op ongezond weinig eten op een dag en daarbij alsnog veel compenseren. Het bewegen kon ik langzamerhand stoppen om dat ik uitgeput was. Ik was in een korte tijd een XX kilo afgevallen waar iedereen nogal van schrok. Behalve ik, ik ging gewoon fijn verder waar ik mee bezig was. Niemand kon tot me doordringen en ik moest en zou nog meer afvallen! Totdat mijn behandelaar zei dat ik naar de kinderarts moest.

4 mei 2011 was het dan zover: mijn eerste bezoek aan de kinderarts en ja ik werd meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ze erg was geschrokken van mijn bloed uitslagen en dat ik in zo een korte tijd veel was afgevallen. Het liefst wou ze dat ik het  ziekenhuis in ging maar daar was geen plek, dus ik mocht naar huis god zei dank! Wel onder hele strenge voorwaarden. Ik mocht niks meer doen, alleen in mijn bed liggen, op de bank liggen en alleen naar de wc gaan als ik echt moest. Mijn nutri moest ik opdrinken. Het voelde als mezelf vettmesten. Ik deed er eigenlijk helemaal niks mee.

Ik hield mij echt niet aan de regels en ging gewoon verder. Ik had 2 gesprekken per week met mijn behandelaar en zat 2 a 3 keer in de week bij de kinderarts. Het was geen feestje om er elke keer heen te gaan. Totdat ze besloten hadden me te laten opnemen in de kliniek. Ik werd 7 juni 2011 gebeld dat ik de volgende dag naar de kliniek kon.

8 juni 2011 was het dan zover: de strijd was echt echt echt begonnen. De eerste 2 dagen weigerde ik gewoon te eten totdat ze met een sonde kwamen, toen had ik geen keus meer. Ik heb iets langer dan 5,5 maand in de kliniek gezeten met een tussenstop van 3 weken + ziekenhuisopname. Daarna mocht ik naar de deeltijd het ging het steeds beter met me en had ik bijna mijn gezonde gewicht bereikt. 24 feb 2012 ging ik weg bij de deeltijd.

In de tijd op de poli ging het met veel ups en downs. Ik schommelde maar een beetje alle kanten op. De anorexia kwam weer heel erg naar boven en ik deed alles 'wat de anorexia zei.' Daarbij was ik ook heel negatief. Mijn behandelaar vond het niet meer veilig dat ik thuis zou zitten. Dus ging ik 5 dagen naar een crisis opname op de PAAZ. Ze letten daar alleen totaal niet op was ik at, dus ik kon me lekker laten gaan in de anorexia gedachtes. In die 5 dagen was ik daarom ook redelijk wat afgevallen.

Twee weken daarna ging ik weer starten met de deeltijd omdat mijn gewicht heel erg aan het dalen was dus ik moest meer in de gaten gehouden worden. Drie keer in de week ging ik naar de deeltijd. Fijn was het niet, maar het moest maar anders zou ik weggestuurd worden. Stukje bij beetje ging ik steeds meer het licht zien.Ik was weer wat aangekomen, ging meer dingen doen met vrienden en ik liet steeds meer stukjes van mezelf zien.

In november had ik via Proud2Bme een Dove workshop gevolgd. Daar heb ik heel veel geleerd en het was toch fijn om te weten dan je ook heel anders naar het leven kan kijken. Toen ben ik via twitter in contact gekomen met degene die de workshop van Dove leidde: Vilna van Betten. Zo kwam ik bij haar terecht. Ik ging verder met Vilna en zei de bascule vaarwel, de bascule kon me niks meer bijdragen en ik was daar helemaal klaar. Het ging alleen over eten, aankomen, gewicht en ga zo maar door en nee dat had ik niet nodig. Mijn eetstoornis is niet voor niks ontstaan.

Ik was heel onzeker en wilde eruit zien als het ideaalbeeld. Mooi dun, mooie kleren aan... Ik was ervan overtuigd dat als ik mooi en dun was, dat ik gelukkig zou zijn. Het antwoord is NEE, ik werd er niet gelukkig van. Ik kreeg steeds maar een hekel aan mezelf!

De gespreken met Vilna hebben mijn ogen heel erg doen openen. Bij het eerste gesprek werd ik voor de spiegel gezet en moest ik mooie dingen van mezelf opzeggen. Vilna zei ook dingen die zij mooi aan mij vond en toen werd het allemaal een stuk makkerijker om naar mijzelf te kijken. Ik zag stukje bij beetje in dat ik helemaal niks te klagen heb. Ik zag toen ook steeds meer in dat ik eigenlijk nog wel te dun was en dat ik echt naar mijn gezonde gewicht moest.

We hebben doelen afgesproken ik hield elke dag bij wat er positief die dag was ik zei elke ochtend iets positiefs naar mezelf toe. En ja, het helpt echt. In het begin is het moeilijk, maar daar moest ik echt doorheen. Als je gelukkiger wilt worden moet je eerst gelukkig met jezelf zijn en dan komt de rest eigenlijk al vanzelf. Na 4 gespreken met Vilna ging het echt al supergoed. In februarie ging ik naar Duitsland voor een seminar van Vilna. Ik heb daar echt een geweldige week gehad, echt een week om nooit te vergeten. Ik ben mezelf tegen gekomen in die week. Dingen die me nog dwars zaten en waarvan ik dacht dat ik ze al verwerkt had. Ik heb daar mooi de boel schoon gemaakt in mijn koppie. Ik ben er achter gekomen wat ik echt wild met mijn leven.

En dat is beginnende pubers/mensen inspireren. Ik heb daar namelijk alles voor in huis! Mijn eetstoornis heb ik vaarwel gezegd om echt mijn hart en mijn droom te volgen. En ik moet zeggen ik ben op de goede weg. Ik ga over 2 a 3 weken 3 workshops geven op de middelbare school. Zo ben ik nog nog meer dingen aan het regelen. Zo heb ik koffietijd gemaild of ik een keer in de uitzending mag komen om mijn verhaal te vertellen en mensen te inspireren.

Ik ben nu echt druk bezig om me droom in werkelijkheid te brengen. Ik weet dat ik het kan en dat ik het in me heb. Met behulp van lieve mensen om me heen gaat het helemaal goed komen. Ik ben nu heel gelukkig, ik kan genieten van de dingen om mee heen Ik ben zoals ik ben en dat zal altijd zo blijven. Zo lang je zelf positiviteit uitstraalt, stappen mensen alleen maar op je af. In het begin moest ik er wel aan wennen, mensen gaan weer lachen naar me, zeggen me gedag, praten tegen me. En weet je waarom? Omdat ik nu een zelfverzekerde uitstraling heb ik sta open voor de wereld om me heen, daarom stappen mensen op me af en lachen ze naar me. Ik krijg positieve aandacht.

En 1 dingen kan ik zeggen positieve aandacht is zoveel beter als negatieve aandacht! Van positieve aandacht ga je groeien en wie wil dat nou niet? De keuze is aan jullie, doe wat je wilt doen, kies er niet voor om slachtoffer te spelen of erin te blijven hangen. Ga ervoor en maak wat van het leven. Iedereen is anders iedereen is mooi en uniek en dat is maar beter ook.

IK HOOP DAT IK MET ME VERHAAL JULLIE HEBBEN GEINSPIREERD dat het echt kan. Het is een kwestie van DOEN en WILLEN.

Ga van het echte mooie leven genieten, van iedereen om je heen en vooral van jezelf. Het is zo makkerlijk om het te bereiken, het lijkt allemaal zo moeilijk maar in werkelijkheid valt het echt mee. Nu kan ik er wel om lachen wat ik mezelf heb aangedaan: in paniek raken om de stomste dingen, wat eigenlijk nergens om slaat. Nu kan ik er wel een grap van maken. Ik ben zo blij waar ik nu sta! En dat gaat ook met jullie gebeuren daar heb ik alle vertrouwen in!

Genezen van je eetstoornis is mogelijk, alleen je moet het zelf willen en het ook DOEN. Ga je dromen achterna. Maak aan plan en ga er voor!!