Mijn naam is Julie, ik ben nu eenentwintig jaar. Dit is geen verhaal over sondevoeding of eetstoornisklinieken, daar kan ik jullie niets over vertellen. Dit is ook geen verhaal over nutridrink en zwaar ondergewicht. Dit is een verhaal over een onzichtbare eetstoornis. Toen ik vijf was, werd ik voor het eerst misbruikt door iemand uit mijn omgeving. Het misbruik heeft tot mijn veertiende geduurd. Het was vreselijk, hartverscheurend en heel erg eenzaam. Ik mocht niets vertellen, tegen niemand. Als ik zou zwijgen, zou hij mijn familie heel erg veel pijn doen. Als kind geloofde ik dit.

Als kind klapte ik geleidelijk aan dicht. Na mijn overstap op het voortgezet onderwijs kreeg ik problemen met eten. Ik werd toen nog geregeld misbruikt, en had een uitweg nodig. Daarom ging ik minder eten. Na een etentje in een restaurant gaf ik voor het eerst over. Ik hongerde me steeds meer uit. Met honger naar school, met pijn in mijn maag.

Als kind ben ik altijd erg dun geweest, waardoor niemand iets opmerkte. Ik was gewoon een tenger kind. Ik was ook dertien toen ik voor het eerst een kras op mijn lijf maakte. Het automutileren werd een echte verslaving. Steeds ging ik verder, steeds werd het erger. Tot mijn klasgenoten er op mijn dertiende achter kwamen, en ik naar de leerlingenbegeleiding werd gestuurd.

Het misbruik was intussen gestopt, en eindelijk durfde ik erover praten. Alleen minimaliseerde ik enorm uit angst. Uit angst voor de dader. In het vierde middelbaar werd ik na een zelfmoordpoging opgenomen op de kinderpsychiatrie. De ene opname na de andere volgde. Ik kon m'n eetstoornis altijd verborgen houden, repte er geen woord over. Maar de begeleiders merkten wel op dat ik heel dun was.

Na mijn opnames ging ik terug naar school. Alleen bleven de problemen met eten en snijden aanhouden. Tot ik huilend bij de huisarts zat en alles kon vertellen. Ik werd gediagnosticeerd met een secundaire eetstoornis, en kreeg een psychologe.

Na zes jaar rommelen met eten kon ik het eindelijk vertellen. Bij deze psychologe ga ik nog steeds. Ik heb complexe PTSS, dus ben langdurig in therapie. Maar deze therapie helpt. Ik voel me steeds groeien, en dat is belangrijk.

Ik ben nu eenentwintig jaar en kan best zeggen dat ik gelukkig aan het worden ben. Praat, hoe moeilijk het ook is. En zorg voor jezelf...