Nog vaak denk ik aan je. Veel te vaak eigenlijk. Jij bent er altijd, wat ik ook doe en met wie ik ook ben. Ik ben altijd bang dat ik je ergens tegenkom, dat ineens iemand jouw naam noemt. Ik vraag me af of je eigenlijk wel beseft wat je gedaan hebt. Of je weet hoe erg dit mijn leven heeft beïnvloed. Ik was pas veertien…

Ik wilde dat je kon voelen wat ik voelde en nog steeds voel. De verschrikkelijke angst, gevolgd door de enorme haat voor je lichaam en voor jezelf. Want geloof me, jezelf haten zal je. Je zal walgen van je lichaam en de meest rare dingen gaan doen om die walging ook maar een heel klein beetje minder te maken. Je zal je zo vies voelen dat je uren onder de douche staat. Helaas, het gaat je niet helpen. Dat vieze gevoel zal je blijven voelen, wat je ook doet.

Je zal je gaan afvragen of het soms je eigen schuld was en uiteindelijk tot de conclusie komen dat het inderdaad allemaal door jou kwam. Je gaat jezelf haten, omdat je door de verlammende angst op dat moment niks terug hebt gedaan. Je gaat aan jezelf twijfelen. Aan de dingen die je gezegd en gedaan hebt, aan de kleren die je droeg, aan hoe je haar zat. En het besef dat het jouw eigen schuld was, zal je slopen. De zelfhaat die er al was, zal alleen maar erger worden.

Maar daarnaast zal je je ook heel erg schamen. Schamen voor wat er gebeurd is, voor dat het jou overkomen is, voor dat je niet sterk genoeg was om het te stoppen, voor dat je je er niet overheen kan zetten terwijl het toch je eigen schuld was. En naast dat je mensen niet lastig wil vallen met al jouw gezeur zal je het door die schaamte en dat schuldgevoel al helemaal aan niemand meer durven te vertellen. Je bent bang dat ze je toch niet geloven. Dat ze je uitlachen. Dat ze zeggen dat je gewoon verder moet gaan met je leven, terwijl voor jou het leven inmiddels stil lijkt te staan. Dat zij het ook je eigen schuld vinden, want dat was het toch ook? Dus waarom zou je überhaupt iets vertellen? Je hebt niets te vertellen. Het lag toch aan jou dus je moet je niet zo aanstellen.

Er zal trouwens nog een reden zijn waarom je het niemand vertelt, want je vertrouwt niemand meer. Je bent bang dat je opnieuw pijn gedaan wordt. Het zal heel lang gaan duren voordat je dat vertrouwen een beetje teruggevonden hebt en zoals eerst zal het nooit meer worden. Maar zo lang je niks vertelt, loop je alleen rond met wat er gebeurd is. Je hebt niemand om mee te delen hoe kapot je je voelt, hoe veel last je hebt van alle herbelevingen, hoe vaak je wakker ligt van alle nachtmerries terwijl je zo graag zou slapen, want je bent moe. Zo ontzettend moe.

Je gaat je alleen voelen. Er is niemand die begrijpt wat je voelt. Niemand die snapt waarom je ineens je bed niet meer uit kunt komen. Je zal je ontzettend eenzaam voelen en gaan verlangen naar steun en liefde. Iemand die je kan vertellen dat het toch niet je eigen schuld was. Iemand die je vertelt dat het wel goed komt en je een knuffel geeft. Maar tegelijk zijn aanrakingen ook je grootste angst geworden. Je zal schrikken van elke beweging die iemand richting jou maakt. Niet alleen van bewegingen trouwens, maar ook van geluiden. Je staat constant onder een enorme spanning, waardoor je compleet uitgeput bent als je weer thuiskomt.

Al die gevoelens van angst, schuld, schaamte en eenzaamheid gaan op een bepaald moment zoveel worden, dat je niet meer weet hoe je ermee om moet gaan. Je gaat jezelf uithongeren. Dat voelt als de enige manier om weer controle over je lichaam en je leven te krijgen. Bovendien komt het wel goed uit dat je lelijk mager bent geworden. De kans dat het dan nog een keer gebeurt, voelt kleiner. Naast je volledig te richten op eten, ga je ook nog andere dingen doen om de pijn niet meer te voelen. Je giet jezelf vol met drank, neemt soms per ongeluk een paar pillen te veel of blijft expres hele nachten wakker. Alles om die herbelevingen en nachtmerries maar te stoppen.

Ondertussen probeer je te zorgen dat niemand iets merkt. Je hebt een masker opgezet dat niet meer af lijkt te kunnen. Je probeert naar school te blijven gaan en sociaal te blijven doen, maar dat wordt steeds zwaarder. Je concentratie verdwijnt. Niks komt meer binnen. Op sommige momenten lijkt het zelfs alsof je in een droom zit. Het leven voelt dan niet meer als iets werkelijks. Je hebt het gevoel jezelf kwijt te zijn geraakt en weet niet meer hoe je er ooit nog uitkomt. Maar op de vraag hoe het met je gaat zal je altijd ‘prima’ antwoorden. Jij bent de aandacht van andere mensen toch niet waard.

Ik vraag me af of je hier ooit over hebt nagedacht. Of het je ook maar iets kan schelen. Heb je enig idee hoe zwaar het is om te zwijgen over iets wat nog elke minuut door je hoofd gaat? Weet je hóé eenzaam dat voelt? Mijn vertrouwen in mensen is zo veel minder geworden. Ik durf me aan niemand meer te hechten. Je hebt me kapot gemaakt en gezorgd dat ik na jou nooit meer zomaar in iemand anders zal geloven. Besef je dat eigenlijk wel? Heb je enig idee hoe je alleen voor jouw plezier mijn hele leven hebt verwoest? Denk je er eigenlijk nog weleens aan of ben je al vergeten wie ik ben? Ik zou je willen vragen waarom. Waarom ik? Maar ik wil je nooit meer zien.

Je hebt mijn leven voor altijd veranderd, maar misschien heb je dat zelf niet eens door. Ik weet niet waar je nu bent, hoe je leven er nu uitziet. En omdat ik nooit aangifte tegen je heb durven te doen, ga ik nu door het leven met het idee dat jij misschien wel meer slachtoffers hebt kunnen maken door mij. Dat is iets heel moeilijks en pijnlijks. Iets wat ik mezelf ook nu, vijf jaar later, nog niet heb kunnen vergeven.

Pas na ongeveer een jaar heb ik mijn mond opengedaan. Ik was toen al wel in behandeling voor mijn eetstoornis en depressie, maar ik had nooit verteld wat de oorzaak van mijn terugval was. Inmiddels kan ik zeggen dat het wel iets beter gaat. Ik ben nog steeds bezig met trauma-verwerking en doe mijn best om niet weer terug te vallen in mijn oude destructieve coping mechanismen. Langzaam probeer ik weer wat meer mensen te vertrouwen, maar dat is moeilijk en kost tijd. Door de jaren heen ben ik veel vrienden kwijtgeraakt. Ze snapten niet wat er aan de hand was en waarom ik deed zoals ik deed. Gelukkig zijn er een paar mensen wel altijd bij me gebleven ondanks dat ze geen flauw idee hadden wat er gebeurd is. Ik zal ze daar altijd dankbaar voor blijven.

Ik heb nog een lange weg te gaan en verdwijnen zal het nooit. Ik zal het voor altijd bij me dragen. Het heeft veel invloed op mijn leven gehad. Ik ben bijna twintig en zit nog steeds op de middelbare school, ik heb in het ziekenhuis gelegen omdat mijn eetstoornis me bijna mijn leven kostte, ik heb al veel te veel verschillende behandelaren gehad en ik heb op een pijnlijke manier geleerd wie mijn echte vrienden zijn. Maar ik blijf doorgaan in de hoop dat het ooit beter wordt. Dat ik het achter me kan laten en weer verder kan met een ‘normaal’ leven. Er komt een dag dat jij dat niet meer bepaalt. Daar zal ik voor blijven vechten.

Fotografie: Blanca

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl