Waar ik beginnen moet weet ik niet. Waar ik eindigen moet eigenlijk ook niet. Ik weet wel dat ik veel eerder echt om hulp had moeten vragen want helaas ben ik nu wel heel laat. Ik ben veel te veel kwijt geraakt. Mijn relatie, vrienden, mijn huisje en dat grotendeels dankzij mijn eetstoornis; anorexia nervosa.

Al sinds mijn veertiende speelden de problemen met eten op. Ik had een erg slecht zelfbeeld door verschillende dingen die in het verleden gebeurd waren en ook het pesten op de basisschool had mij erg gekwetst. Ik voelde me eenzaam en had een ontzettend laag zelfbeeld. Ik wist niet zo goed wie ik was en vooral wie ik wilde zijn. Op de middelbare school kreeg ik wel lieve vriendinnen, hierdoor voelde ik me steeds iets beter en gingen de problemen met het eten ook weg.

Ik heb eerst vier jaar gymnasium gedaan en na die vier jaar werd het te moeilijk en heb ik de overstap gemaakt naar vier havo. Daar kreeg ik enorm veel vrije tijd en begon ik te denken over wat ik allemaal gezien en meegemaakt had. Mijn ouders waren al gescheiden toen ik negen jaar was, mijn vader zag ik steeds minder, mijn moeder kreeg een nieuwe relatie, mijn vader kreeg een nieuwe relatie, er kwamen allemaal nieuwe gezinsleden bij en het werd mijn gewoon veel te veel. Ik stortte compleet in omdat ik simpelweg nooit wat verwerkt had.

Toen ik mij niet goed voelde ging ik op zoek naar andere uitlaat kleppen, ik ging steeds meer sporten en merkte dat mijn lichaam ook veranderde. Ik viel voorzichtigjes wat af maar nadat ik me niet meer heel erg fijn voelde door het weinig eten en veel sporten stopte ik ook met mijn slechte eetgedrag. Ik wilde veranderen. Ik ben naar de huisarts gegaan en hij stuurde mij door naar een eerstelijnspsycholoog. Ik pakte mijn gewone leefstijl weer op, heb geprobeerd over mijn problemen te praten en heb mijn havo afgemaakt. Het proberen te praten over problemen zorgde helaas het afgelopen halfjaar voor grote problemen.

Twee jaar geleden ontmoette ik een leuke jongen, ik kon goed met hem praten en we kregen een relatie. Na een jaar besloten we om samen te gaan wonen. Een eigen plekje, eindelijk kon ik iets gaan opbouwen! Ik had hier ontzettend veel zin in en we hadden al veel aan het huisje gedaan. Uiteraard was het niet af want het is en blijft natuurlijk een huis maar ik had wel een nieuw ‘thuis'. Ik was er klaar voor, samen gelukkig worden, een fijn plekje hebben en de relatie met mijn familie verbeteren. Totdat afgelopen maart mijn grote probleem weer terug kwam.

De bladen kwamen weer met de slogans als ‘bikini-lijf' en ‘summer-ready' en deze keer was de trigger om af te gaan vallen groter dan ooit. Ik miste iets in mijn leven, een soort van voldoening en ook thuis hadden mijn vriend en ik steeds vaker ruzie om hele kleine dingen. Ik voelde me steeds iets ongelukkiger en was opzoek naar iets waar ik wel goed in was. Ik ben altijd al enorm perfectionistisch geweest en op mijn opleiding haalde ik alleen maar zesjes. Ik miste voldoening en die zocht ik weer in mijn grootste valkuil: het eten. Ik begon steeds minder te eten en sportte op het laatst iedere dag intensief. Ik at bijna niks meer en kreeg steeds meer klachten.

Allereerst kreeg ik regelmatig lichamelijke klachten. Ik kon niet meer slapen zonder verschrikkelijk pijnlijke spieren en mijn vingers of tenen waren soms onbeweegbaar. Dit zorgde ook voor een ander groot probleem. Door altijd de pijn, altijd de honger en altijd de verdriet dat het afvallen niet perfect ging zorgde ervoor dat mijn karakter enorm veranderde. Ik was geprikkeld, snel boos en vooral verdrietig. Dit zorgde voor dagelijks enorm veel frustraties en veel huilbuien. In die tijd ben ik ook begonnen met automutileren, enorm zonde maar ik kon alles niet meer aan. Daarnaast wist ik niet meer hoe ik hieruit moest komen en voelde ik dat er nog maar een uitweg was, ik wilde een einde aan mijn leven maken.

Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee, ik ben naar de huisarts gegaan en deze heeft mij doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Samen met haar heb ik een afspraak gemaakt met het GGZ. Helaas waren zij ook erg druk vanwege de vakantie en kan ik pas eind augustus terecht. Helaas verergerde mijn probleem alleen maar, ik was iedere dag ontroostbaar wat thuis ook voor onmogelijke situaties zorgde. Mijn vriend en ik hadden iedere dag ruzie om een afstandsbediening of om of er gebeld of geappt moest worden, het was gewoon niet meer fijn en daardoor is de relatie beëindigd.

Nu sta ik weer op precies dezelfde plaats als een jaar geleden maar dit keer met een koffertje kleding en een eetstoornis in de hand. Hoe nu verder weet ik nu nog niet, ik hoop dat het GGZ mij in ieder geval met mijn anorexia kan helpen en mijn leven weer op de rit kan zetten. Ik ga half augustus nog een week alleen naar Parijs. Ik hoop hier mijzelf weer een beetje te vinden. Ik heb een grote liefde voor de stad. Ik heb deze blog geschreven aan iedereen die dit kan herkennen en ik wil heel graag zeggen, als je voelt dat het niet goed met je gaat, zoek dan alsjeblieft hulp. Voor je het weet ben je veel meer kwijt dan je lief is.

Liefs van Lisa