Ik wil graag mijn verhaal delen, lang heb ik getwijfeld, maar het is de waarheid achter wie ik ben en daar wil ik me niet voor schamen. Hoe mijn eetstoornis begonnen is? die vraag zal ik nooit beantwoorden. Niet omdat ik daar bang voor ben, maar meer omdat ik tal van mogelijke oorzaken zou kunnen noemen. Bovendien, wanneer kan je iets nou het begin noemen? Het ontstaat langzaam. Ik heb een veelbewogen jeugd gehad, dat is een feit.

Mijn ouders hebben beiden ernstig kanker gehad. Mijn vader twee keer Hodgkin, hij is met zijn eigen stamcellen helemaal opnieuw opgebouwd, het laatste redmiddel, iets waar je een enorme kracht voor moet hebben. Mijn moeder kreeg toen ze 33 was borstkanker. De artsen dachten dat het niets was, ze was immers te jong. Toch was het al flink uitgezaaid. Ze werd geopereerd en liet een aantal jaar later haar borst amputeren, ze dacht er van af te zijn. Dit alles was een angstaanjagende periode voor ons gezin. In 2011 overleed mijn oma aan kanker, een genadeslag. Ik zat net in klas 2 van het gymnasium en kon mijn verdriet nergens kwijt.

Ik ging leren, leren en nog eens leren maar resultaat boekte ik niet. Ik was op, maar op de valreep ging ik over naar klas 3. In de zomervakantie ging ik met mijn moeder naar Engeland, ik leek me beter te voelen, maar het oververmoeide gevoel ging door. In klas 3 wilde ik mijn leven beteren, ik leerde dag en nacht en voelde me ongelukkig in mijn lichaam. Ik had het gevoel dat er overal strakke banden om me heen gespannen waren en kreeg buikpijn wanneer ik iets at. Mijn ouders werkten iedere dag tot laat, ik was alleen met mijn broertje, die getrouwd was met zijn computer. Ik praatte met niemand. Tot dat ene gesprek met mijn mentor, ik barstte in huilen uit.

Ik was op, al mijn verdriet kwam omhoog en het liefst wilde ik verdwijnen. Ik had nog nooit iemand mijn verdriet toevertrouwd, maar eindelijk werd ik getroost. Al voelde ik me enorm schuldig dat ik haar met mijn verdriet opzadelde. Ik voelde me eindelijk een beetje veiliger, school werd voor mij een veilige haven en ik wilde er zolang mogelijk zijn. Ondertussen at ik steeds minder, mijn lichaam gaf rare signalen en leek geen voedsel meer te accepteren. Ik raakte het overzicht kwijt en had het gevoel dat iedereen toch door moest hebben dat het niet goed met me ging. Ik werd steeds dunner en zag na verloop van tijd dat ik meer een skelet was dan een mens. Ik schrok hiervan, maar ik wilde niet verder.

Mensen gingen het aan me zien, dit was, hoe gek het misschien klinkt een enorme opluchting. Mensen zagen dat het mis ging met me. Uiteindelijk kwam ik na mijn 15de verjaardag thuis te zitten, ik stootte mijn vriendinnen af en deed niks meer. Tien instellingen stuurden me naar huis, ik zag dat ik dun was dus ik had geen anorexia. Het was niet erg genoeg. Ookal was ik gehalveerd in gewicht. Tot de avond van 9 juni 2013, ik keek mijn moeder aan in de keuken en we dachten hetzelfde, morgen zou het over zijn, alles. Of ik zou geholpen worden, of mijn hart zou ermee stoppen. Ik was bang om die nacht niet te halen en sliep in mijn moeders armen. Ieder half uur controleerde zij mijn ademhaling en ik hoorde haar zacht snikken.

We wisten allebei dat het nu op morgenochtend aankwam. Ik werd die dag opgenomen in het ziekenhuis, en er werd me verteld dat ik waarschijnlijk geen dag langer gehad zou hebben. De eerste week kreeg ik heel weinig sondevoeding, mijn hart zou het niet aankunnen, dit was doodeng, ik bleef afvallen en soms overliep mijn maag en stikte ik bijna. Het was spannend of ik het zou redden. En dat gebeurde, iedere dag werd ik bezocht door mijn vriendinnen, ze waren me niet vergeten! Ook zag ik regelmatig docenten, en mijn mentor kwam ook vaak even langs. Ik was daar zo dankbaar voor! Ik was zo naar tegen mijn vriendinnen geweest en toch zijn ze er altijd voor mij geweest.

Mijn moeder sliep dag en nacht bij me en op ten duur noemden we het maar onze hotelkamer. Na mijn ontslag liep het mis met de nazorg, hierna heb ik het zelf opgepakt. Met de steun van mijn omgeving begon ik met de Minniemaud methode. Dit redde mijn leven. Echter, in april kreeg mijn moeder te horen dat de kanker van 13 jaar geleden zich uitgezaaid had in haar botten, ze was ongeneeslijk ziek en had enorm veel pijn. Een klap voor ons allemaal. Niemand had dit verwacht. Op 13 juni 2014 pleegde zij, geheel onverwacht, zelfmoord.

De focus werd bij iedereen op mijn eetstoornis gegooid, maar ik wist wel beter, ik had nu voor twee mensen te leven! Inmiddels heb ik na 3 jaar over klas 3 gedaan te hebben, zicht op klas 4, ik ben ernorm gesteund door mijn vriendinnen, docenten en vooral mijn mentor. Zonder deze mensen was ik nooit zover gekomen. Uiteindelijk heb ik door deze ellende ontdekt hoeveel lieve vrienden ik heb, waarvan 1 zelfs nooit gekomen zou zijn zonder mijn ziekte, ik heb haar hierdoor ontmoet en inmiddels is Eva als een zus voor me. Ook zij heeft het nodige overwonnen en zo begrijpen we elkaar zelfs zonder woorden.

Het blijft me pijn doen, dat ik haar nooit aan mijn moeder voor zal kunnen stellen, mijn moeder verliet me in een stadium waarin ik niet wist hoeveel lieve mensen er om me heen waren, ze vond het altijd erg dat ik geen vriendinnen leek te hebben. Steeds schiet het nu door mijn hoofd 'Oh, dat moet ik snel aan mam vertellen! Wat zal ze blij zijn!' en dan realiseer ik me dat het niet meer kan. Ondanks het verdriet, heb ik wel enorm veel respect voor mijn moeder en leef ik door.