Zolang getwijfeld... zou ik een bericht sturen of niet? Wat zouden mensen denken, hoe zouden mensen reageren, moet ik het positief houden of gewoon eerlijk de kei harde feite neerleggen over de rot ziekte die mij al 5 jaar belemmerd. Dit zegt al genoeg. Een eetstoornis is NIET alleen problemen met eten. Het gaat over problemen met jezelf als persoon, je lichaam, je emoties uiten, omgaan met stress, omgang in een groep en perfectie.

♥ Ik als persoon
Vroeger (2014 tot 2017) - Er bestaat geen ik. Alles draait om gedachtes. Om anderen blij te maken. Je schijn lach opzetten, want hun verdienen het geluk. Jezelf afkraken, want je was het niet waard. Geen eigen mening geven, want wat zouden anderen wel niet denken? Ik kan me geen moment verzinnen dat ik aan mezelf heb gedacht. Ook deze gedachtes bleven door mijn hoofd stromen ook als ik ‘leuke’ dingen ging doen zoals anderen het zeiden. Maar opstap, afspreken, bezoek in de kliniek was niet alleen maar leuk het was ook dood eng. Het riep heel veel angsten op.

Nu (2017 tot 2018) – Er bestaat weer meer een IK. Als ik op stap ga, afspreek, kan ik genieten en oprecht met plezier mee dansen, maar de gedachtes blijven. Soms zijn de gedachtes sterker, soms is het plezier sterker. Dit bepaalt dan ook hoelang ik blijf, maar ik ga wel altijd nu! Ik ontwijk het niet. Ook help ik anderen nog steeds, maar wel tot een bepaalde grens en op een ‘lossere’ manier. Niet altijd met alleen maar diepe gesprekken. Het kan ook met eens elkaar een lekkere massage geven. Ik kraak mezelf wel nog steeds af, maar probeer wel te accepteren dat ik gewoon geen goede vriendin van mezelf ben. Wel kies ik voor mezelf en voor mijn energie en weet ik dat ik nog steeds niet kan wat gezonde mensen kunnen. Ik probeer me niet aan te trekken van wat anderen van me vinden. Als ik iets niet prettig vind zeg ik het en het is dan aan de ander als hun het niet prettig vinden om dat ook te zeggen.

♥ Mijn lichaam
Vroeger (2014 tot 2017) – Elke ochtend keek ik in de spiegel, kwam ik naast een raam checkte ik daar ook weer mijn lichaam. Elke keer weer werd bevestigd hoe ongelofelijk ik van mijn lichaam walgde. De kleding maat werd kleiner, maar toch moest het nog paar maatjes kleiner. Bij mij was het vooral enorme doorzetting op foute doelen. Doelen die me oplaag hielpen in mijn herstel.

Nu (2017 tot 2018) – Elke keer als ik in de spiegel kijk zeg ik "het moet Nienke". Nee, ik ben niet blij hoe ik nu ben, maar ik wil ook niet weer naar de kliniek met de rolstoel en de sondevoedingen. Ik probeer nu zo min mogelijk naar mijn lichaam te kijken, zodat ik niet verdrietig word en vooral mijn focus op positieve dingen houd.

♥ Emoties uiten
Vroeger (2014 tot 2017) – Met ondergewicht voel je geen emoties. Ik kan je vertellen dat was voor mij een enorme rust. Ik voelde me elke dag gevoelloos. Zelf als iets heel ergs gebeurde, lukte het me niet om te huilen. Ook als iets heel leuks gebeurde was ik niet vrolijk. Ik was elke dag neutraal. Dit vond ik heerlijk. Boos kon ik niet worden, heb ik nooit kunnen uiten. Ik ga andere mensen toch niet de grond in praten. Althans zo voelde het voor me. Waarom zou ik huilen? Ik moet mensen opvrolijken. Ik ga dan toch niet huilen bij hun. Ja oke, ook ik huilde wel eens als ik het niet meer aan kon. Of ja, huilen was het niet. Het was een treuriger gevoel, maar tranen kwamen soms heel stil rollend over mijn wangen. Natuurlijk zat ik dan wel ergens waar niemand me kon zien.

Nu (2017 tot 2018) – Emotie blijft moeilijk. Ik voel het wel. Blijdschap voelen vind ik heerlijk. De rest natuurlijk niet. Maar ook de rest hoort er bij. Ik heb wel gemerkt dat het mij heel erg helpt om, als ik verdrietig, boos of bang ben, het er met iemand over te hebben. Dat ik van te voren aangeef dat ik me slecht voel. Zo weten ze ook dat ik niet de makkelijkste kan zijn in dat gesprek. Vaak komt in zo’n gesprek wel een deel naar boven. Bij een knuffel komen dan mijn tranen er uit.

♥ Omgaan met stress
Vroeger (2014 tot 2017) – Als ik stress voor school had ging ik gewoon non-stop leren. Zo kon ik mijn stress onder controle houden. Als ik stress had voor een afspraak met een vriendin moest ik altijd van te voren huilen en durfde ik ECHT niet meer te gaan. Het lag er aan hoe rot ik me voelde of het me lukte om de afspraak na te komen.

Nu (2017 tot 2018) – Als ik stress heb voor school ga ik kijken hoe ik het ga plannen zodat ik me niet helemaal in mijn school ga verliezen, maar ook tijd over houd om juist mijn hoofd te legen en leuke dingen te doen. Als ik stress heb voor een afspraak met vriendinnen is nu mijn motto: "Je gaat en je kan altijd terug als het te moeilijk is". Zo is het dan ook bij mij. De ene keer blijf ik lang en de andere keer maar een uurtje.

♥ In een groep
Vroeger (2014 tot 2017) – Als iemand al geen hallo zei, was ik al bang dat hij mij niet mocht. Ik wilde graag met iedereen even praten en daar probeerde ik meestal ook voor te zorgen. Want hé, ik moet wel iedereen bevriend houden, iedereen moet me aardig vinden.

Nu (2017 tot 2018) – Nog steeds heb ik graag dat mensen het goed met me kunnen vinden. Ik heb niet meer de behoefte om met iedereen te praten. Ik doe waar ik zin in heb die avond. Dan praat ik met die en een andere avond weer met iemand anders. Ook hou ik mijn contacten met iedereen beperkter. Ik heb namelijk niet de tijd en energie om met vrienden altijd af te spreken en ze allemaal dichtbij te houden. Ik heb voor mezelf een kleinschaligere vriendenkring gemaakt, zodat ik niet elke week 4 dagen kwijt ben aan afspreken met vrienden. Ik heb gezien dat het niet allemaal vrienden zijn. Je valt bij mij snel onder je naam vriend als je al aardig bent. Zo krijg ik de halve wereld naast je. Ik heb nu dus de ECHTE vrienden over. Die geven en nemen. Net zoals ik ook bij hen doe.

♥ Perfectie
Vroeger (2014 tot 2017) –Alles moest mooi, goed en leuk. Was er op een avondje al iets wat minder ging, dan was het in mijn ogen een slechte avond. Schreef ik iets lelijk op school of had ik te veel fout geschreven, dan was het fout in mijn ogen en begon ik overnieuw. Had ik een 6 op school, dan was het in mijn ogen slecht, want ik streefde naar een 9.

Nu (2017-2018) – Niets kan 100% goed zijn. Dat heb ik nu gezien en meerdere keren meegemaakt. Vaker leg ik de lat nog hoog en moet nog alles zo goed en leuk en mooi mogelijk zijn en gaan. Ik weet nu wel dat als het niet zo is, dat het ‘fout’ mag gaan, dat er weer een nieuwe dag komt. Is er iets negatiefs? Dan is er nu vaak in mijn ogen ook iets positiefs, al is het maar heel klein. ‘Ja duh echt niet was gewoon een rot dag.’ Op zo’n moment kijk ik terug naar vroeger. Hoe was dit 1 of 2 jaar geleden? Dan was ik vaak nog niet eens in de gelegenheid om de situatie mee te maken. Dan is dat al iets positiefs, dat ik het nu wel heb kunnen meemaken.

Ik wil hiermee laten zien dat je vooruit komt. Iedereen. De een sneller als de ander. De een met grotere stappen dan de ander. Keep fighting girls, we zijn helaas met velen die deze vreselijke ziekte hebben, maar zo kunnen we elkaar wel steunen en samen vechten!

Liefs en heel veel kracht toegewenst, Nienke