Anorexia. Een krop in mijn keel als ik het woord schrijf, hoor of zeg. Zeven jaar geleden. Ja, inderdaad toen begon het. Wat een droom leek op dat moment, veranderde al gauw in een nachtmerrie. Ik was 14 jaar oud en heel gelukkig. Ik had een relatie met de jongen van mijn dromen, had het perfecte gewicht, goede vrienden, kortom alles wat ik moest hebben. Tot op een dag ik besliste dat ik nog te jong was voor een relatie. Ik zou eerst nog wat genieten van mijn puberjaren. Toen liep het mis. Ondanks ikzelf een punt zette achter mijn relatie, was ik er kapot van. Ik kreeg geen hap meer binnen. Ik at dagelijks een beschuit en in de avond wat groenten, zodat men ouders geen argwaan kregen. De eerste 6 maanden had ik geen last. Ik viel niet af, dus niemand merkte het.

Op school zei ik dat ik gewoon graag beschuit at, omdat het niet te zwaar op de maag ligt. Toen ik in september terug naar school ging had ik nog steeds hetzelfde gewicht. Maar toen begon het. Op een 3 maand tijd verloor ik x kilo. Ik stopte met turnen omdat ik geen kracht meer had. En op school begon men ook te merken dat het niet goed ging. Toen de kerstvakantie ten einde was, was ik weer afgevallen. Mijn mama maakte zich zorgen en sliep nog amper. ‘s Nachts zat ze aan mijn bed, wenend omdat ze bang was dat ik niet meer wakker zou worden. Elke avond was een hel, waarbij mijn papa zich kwaad maakte omdat ik bijna niks meer binnenkreeg.

Paasvakantie: Ik moet naar de dokter voor een gewoon onderzoek i.v.m. diabetes, wat ik al sinds 8 jaar heb. Er werd bloed getrokken en de volgende dag kreeg mama een telefoontje, dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen. Mijn ouders weenden de hele dag. Hartverscheurend was het. Aangekomen in het ziekenhuis brachten ze me meteen naar mijn kamer, waar al een baxter klaarstond. Ze sloten hem meteen aan en ik mocht de rest van de week zo weinig mogelijk uit bed komen. Er werd de hele week aan het raampje gekeken of ik wel iets at tijdens de maaltijden. Een week later kwam de dokter mijn kamer binnen en zei je mag naar huis vanavond. Maar! Morgen ga je naar de kinderpsychiatrie.

Mijn mama was zeer verbaasd, want zij had me al op de lijst laten zetten, maar het zou nog minimum en jaar duren voor er een plaatsje vrij was. De dokter antwoordde haar dat ik me in een levensgevaarlijke situatie verkeerde en zo snel mogelijk binnen moest, voor het te laat was. Ze hadden alles geregeld. Opnieuw waren mijn ouders een hele dag aan het wenen. Ik was blij! Zij zouden weten hoe ik terug gezond zou worden! De volgende dag kwam ik aan. De eerste dag was een ramp. De anderen speelde op steps, rollerblades, de wii en de trampoline. Ik mocht niet. Toen besloot ik dat ik in de zomer terug buiten wou zijn. Zo gezegd zo gedaan. De eerste vrijdag van de zomervakantie woog ik xx en mocht ik naar huis.

Zes jaar later sta ik nog nergens. Ik eet nog steeds zowat enkel groenten en mag geen kilo meer afvallen of ik moet terug binnen. Intussen ben ik 20, dus ze kunnen me niet verplichten. Er is nog steeds heel veel ruzie thuis. En heel af en toe barst mijn papa uit het niks in tranen uit. Maar wat moet ik doen? Ik weet het niet.

Ik had een prachtig leven tegemoet moeten komen en mijn eetstoornis maakte alles kapot..