Toen ik zes jaar geleden werd ontslagen uit het ziekenhuis dacht ik: dit nooit meer. Maar guess what? Het gebeurde weer. Het is een lange weg, maar ik ben al zoveel verder dan ik eerst was.

Ik ben Abel, een jongen van 22 jaar en woon in een klein dorpje in het oosten van het land. Ik studeer momenteel Social Work op het HBO. Later wil ik ervaringsdeskundige worden in de GGZ en anderen met een eetstoornis helpen. In mijn vrije tijd vind ik het leuk om te wandelen, sporten en om rustig op de bank YouTube filmpjes te kijken. Verder ben ik PEC Zwolle supporter en heb een lichte obsessie met sokken (Happy Socks!).

Vaak voel ik me onbegrepen. Mijn eetstoornis zit iets anders in elkaar dan de meeste eetstoornissen, denk ik. Zo heb ik geen verstoord lichaamsbeeld, ik zie precies hoe ik er daadwerkelijk uitzie. Ook is afvallen of dun worden nooit mijn doel geweest.

Het begon toen ik 13 was

Ik zat niet lekker in mijn vel en begon een beetje te rommelen met eten. Ik zat in de brugklas en was van een kleine basisschool bij ons in het dorp naar de grote middelbare school in de stad gegaan. Ik moest elke dag ongeveer 1,5 uur fietsen (heen en terug). Dat fietsen werd een moetje. Ook begon ik mijn brood weg te gooien op school. Als ik ’s middags thuiskwam, had ik zoveel honger dat ik de halve koelkast soldaat maakte.

Dit ging een aantal jaar zo door. Toen ik mijn VMBO-diploma had gehaald, besloot ik naar de HAVO te gaan op dezelfde school. Ik was inmiddels 16. Ik had in de zomervakantie besloten om 'gezonder te gaan eten', maar dit ging al snel mis. In november van dat jaar was ik op en ging naar de huisarts; ik kon het niet langer zo. Ik werd doorverwezen naar de kinderarts in het ziekenhuis en die besloot me in januari op te nemen. Ik vond zelf dat het allemaal wel meeviel en vond een opname overbodig want 'zo erg was ik er niet aan toe'. Mijn ouders maakten zich wel heel veel zorgen en waren bang dat ik in mijn slaap zou overlijden, wat ik ook weer enorme onzin vond. Ik wist zelf wel dat ik niet gezond bezig was met eten maar dat het een eetstoornis was, ontkende ik volledig.

Een zwarte periode uit mijn leven

Twee ziekenhuisopnames volgden. Dit was de zwartste periode uit mijn leven. Tijdens de opnames had ik eenmaal per week therapie, maar dit was niet genoeg voor me. Zodra ik thuis was, viel ik weer terug. Ik denk dat deze opnames mij niet hielpen omdat ik behoorlijk eigenwijs en koppig ben; als iets me wordt opgelegd, verzet ik me er vaak tegen. Zo ook bij deze opnames.

Na deze ziekenhuisopnames ging ik naar de kliniek. Hier voelde ik me echter niet op mijn plek en ik besloot mezelf na een maand te ontslaan. Ik voelde me niet begrepen. Ze gingen uit van het stereotype anorexiapatiënt en dat ben ik totaal niet. Ik sukkelde nog een jaar door thuis, met een korte opname in het ziekenhuis tussendoor.

Nu écht, toch?

Uiteindelijk besloot ik écht voor herstel te gaan. Ik kreeg een leven naast de eetstoornis en dat motiveerde me enorm. Na een lange tijd weer regelmatig naar school gaan en oude hobby’s oppakken, hielp me enorm. Ik kwam aan tot een gezond gewicht, at op gevoel en voelde me blij. Inmiddels had ik het ook voor elkaar gekregen om mijn HAVO-diploma te halen, ondanks alles, ben ik bijna altijd doorgegaan met school. Ik was inmiddels 19.

Toen ik een vervolgopleiding moest kiezen, besloot ik naar de kunstacademie te gaan. Ik hield veel van tekenen en ben aangenomen op twee verschillende opleidingen op de kunstacademie. Ik besloot voor illustratie te gaan. Helaas viel ik die oktober, toen het schooljaar nog maar net was begonnen, terug. Ik denk dat deze terugval kwam doordat ik mezelf heel veel druk oplegde om te presteren. Ik kreeg hier heel veel stress van en uitte dat op het eten. Ik moest stoppen met school. In die tijd kwam ik er ook achter dat ik tekenen wel heel leuk vond, maar dat ik er niet mijn beroep van wilde maken. Ik wist ook niet wat ik wél wilde en zag geen toekomst meer voor mezelf.

Eetstoornis in een ander jasje

Ik nam een tussenjaar om aan mezelf te gaan werken. Dit heeft me enorm goed gedaan. Het voelde eerst als falen, maar ik had het echt even nodig om na te denken en tot rust te komen. Als je erover nadenkt om een jaar ertussenuit te gaan: het is geen falen, het is niet slecht, ik ben er ook sterker uit gekomen. In dit tussenjaar ben ik aangekomen tot een ruim gezond gewicht, maar mentaal was het nog een puinzooi. Dit aankomen is uiteindelijk wel gelukt, maar wel op een verkeerde manier.

Ik kwam met fitness in aanraking. Mijn eetstoornis nam een andere vorm aan. In plaats van zoveel mogelijk afvallen en zo min mogelijk eten, verschoof de focus naar spiermassa opbouwen, veel eten, veel eiwitten binnenkrijgen. Ik raakte lichtelijk geobsedeerd door bodybuilding en was de hele dag bezig met calorieën tellen en macro’s bijhouden. Als ik hier nu op terugkijk, zie ik dat dit hartstikke eetgestoord is. Het was gewoon een eetstoornis, maar dan in een ander jasje dan voorheen. Ik zat wel in therapie, maar de obsessie met fitness bleef bestaan.

Een nieuw begin

Ik kan hier nu beter mee om gaan. Dit is me gelukt doordat ik vorig jaar een operatie had, waarna ik zes weken niet mocht sporten. Ik ben dus eigenlijk cold turkey gestopt. Inmiddels sport ik wel weer, ik doe weer aan krachttraining, maar nu is het gewoon puur een manier om m’n hoofd leeg te maken en de woede die ik in me heb te uiten. Ik ben veel minder bezig met het vormen van mijn lichaam.

Ik besloot om een nieuwe opleiding te gaan doen, die ik enorm leuk vind: Social Work. Ik doe deze opleiding nog steeds en ik kan met volle overtuiging zeggen dat dit echt mijn passie is! Toen corona kwam, heb ik het wel even moeilijk gehad. Alles ging dicht, mijn dagbesteding viel weg. Een kleine terugval volgde, waar ik nog steeds uit aan het opkrabbelen ben. Ik was er op tijd bij om erger te voorkomen. Ik weet nu dat het wegvallen van dagbesteding een trigger voor me is. Ik vind het moeilijk om niks te doen omdat ik me dan nutteloos voel. Mijn studie is dan ook een soort redding geweest: ik heb weer een doel. Ik vind vakanties daarentegen nog best lastig. Ik probeer mezelf dan vooral af te leiden en dagen vooruit te plannen. Dit helpt mij enorm om niet te verdrinken in mijn eigen gedachtes.

Blijven vechten

Inmiddels heb ik de motivatie gevonden om voor volledig herstel te gaan. Ik wil niet gedeeltelijk herstellen. Ik zet nu alles op alles om de eetstoornis te verslaan. Het is moeilijk, het is zwaar, maar ik geloof echt dat volledig herstel mogelijk is. Ik heb de keuze gemaakt om alles te geven en te luisteren naar mijn fysieke en mentale honger. Ik heb op dit moment geen therapie, dus doe het eigenlijk alleen. Ik was gestopt met therapie omdat ik het gevoel heb dat ik na zes jaar aan therapieën alles wel weet en dat het vooral een kwestie van doen is. Het luisteren naar honger vind ik nog erg lastig en er komen veel gedachtes bij kijken. Ik pas voor mezelf de 5-seconden regel toe: heb je honger, heb je ergens zin in? Maak binnen 5 seconden de beslissing, pak het en eet het op. Zo geef je de eetstoornis zo min mogelijk tijd om je keuze te beïnvloeden.

Van extreme hunger heb ik momenteel erg veel last. Ik kan de hele dag door eten, wat ik ook zo goed mogelijk doe. Mijn lichaam heeft een hoop in te halen. Ik heb herstel altijd vergeleken met het aftrekken van een pleister: je kunt het heel langzaam doen, maar dan doet het meer pijn dan wanneer je het er in één keer aftrekt. Je kunt wel proberen te herstellen met voedsel dat 'veilig' voelt, maar dan blijf je je hele leven restricties houden en obsessief bezig met eten.

Probeer bij jezelf eens na te denken: ga je nu écht voor herstel? Geef je nu écht alles? Wees niet boos of teleurgesteld in jezelf als je een mindere dag hebt, die horen erbij. Maar zorg wel dat je het gewoon weer oppakt.

Een eetstoornis is geen vrouwenziekte

Aan degene die dit leest: weet dat je niet alleen bent. En speciaal voor de jongens: schaam je niet omdat je een eetstoornis hebt, het is geen vrouwenziekte. Iedereen kan dit krijgen. Je kunt er niks aan doen dat je een eetstoornis hebt gekregen, maar jij bent wél degene die voor volledig herstel kunt gaan.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.