Het begon bij mij allemaal in de zomer van 2011. Ik vond mezelf in die tijd te dik. Doordat het hockeyen ook weer begon, ging ik mezelf vergelijken met andere meisjes. Dit was het begin van een hoop ellende. Ik sprak met mezelf af om een paar kilo af te vallen. Dit begon door gewoonweg niet meer te snoepen. Ook sprak ik met mezelf een soort 'streefgewicht' af. Tot hier en niet verder. Doordat ik niet meer snoepte en super gezond at, viel ik een paar kilo af. Ik voelde me hier goed bij en kreeg ook veel complimentjes: 'Goh, wat zie jij er goed uit!' of 'Je bent afgevallen he?' Echter was het naar mijn idee nog lang niet genoeg.

Langzamerhand begon de anorexia mijn leven in te sluipen. Ik ging steeds minder eten. Eerst 's middags x boterhammen in plaats van x. Daarna bij het ontbijt crackers in plaats van brood. Uiteindelijk ging het zelfs zo slecht en zat mijn ziekte zo diep, dat ik alleen maar avondeten at. Ik viel in die tijd kilo's af en was helemaal happy de peppy! Ook kreeg ik last van lichamelijke klachten. Ik had het constant koud, mijn haar was droog, ik had blauwe handen, was vaak moe en kon niet goed meer slapen. Alle klachten interesseerde me niet veel. Als ik maar afval, dacht ik!

In de zomer van 2012 behaalde ik mijn dieptepunt. We gingen op vakantie in Italië. Mijn ouders hadden al lang door dat er iets niet snik was en hadden mij in de vakantie goed in de gaten gehouden. Ik at in die tijd natuurlijk heel weinig en mijn ouders kregen de schrik van hun leven. Dit was het moment waarop er aan de bel getrokken werd.

Eenmaal na terugkomst van de door mij verpeste vakantie, moest ik gelijk met mijn ouders naar de huisarts. In het begin wilde ik dit helemaal niet. Ik wilde niet uit mijn eigen wereldje getrokken worden. Als ik er nu op terugkijk, ben ik nog nooit zo blij geweest dat ik toen naar de huisarts ben gegaan. Ik heb daar echt mijn hart kunnen luchten en ben uiteindelijk doorverwezen naar het GGZ in Helmond (destijds in Veghel). Ik kon hier al vrij snel terecht voor een intake. Een week na de intake, had ik samen met mijn ouders het adviesgesprek en kreeg ik de diagnose: anorexia nervosa.

Ik geloofde hier helemaal niet in. In die tijd had ik helemaal niet door hoe ernstig het was. Hier kwam ik pas achter toen ik mijn eerste afspraak bij de kinderarts had. Ik werd natuurlijk gewogen. X kilo. In het begin was ik hier helemaal blij mee. Dit veranderde echter snel. Ik kreeg later namelijk van mijn ouders te horen dat ik echt niet minder mocht wegen omdat ik anders opgenomen zou worden. Dit was het moment waarop ik dacht: 'en nu moet de knop om.' Zo gezegd, zo gedaan, dacht ik.

Het lukte mij in die tijd om niet verder af te vallen. Dit kwam mede doordat ik bij het GGZ in de pré-therapiegroep begonnen was. Hierbij werd er gewerkt aan je motivatie om echt van je eetstoornis af te willen. Na ongeveer 3 maanden kreeg ik te horen dat ik door kon stromen naar de deeltijdbehandeling. Dit wilde ik absoluut niet omdat ik in mijn eindexamenjaar zat. Ik heb dit ook bij het GGZ aangegeven. Uiteindelijk kwam het erop neer dat als ik niet in de behandeling zou starten, het daar op zou houden. Dit gebeurde dus ook. De domste beslissing in mijn leven.

Toen ik gestopt was bij het GGZ, heb ik een tijdje aangemodderd. Wonder boven wonder heb ik mijn examens wel gehaald. Ik begon aan mijn nieuwe studie tot doktersassistente. In het begin van het jaar ging dit redelijk goed. Ik hield mijn gewicht stabiel. Later in het jaar begon ik toch weer met afvallen. Wat de reden hiervan is geweest weet ik nog steeds niet. Na een aantal weken zag ik zelf in dat ik toch echt hulp nodig had. Echter wilde ik niet meer terug naar het GGZ. Ik heb toen ongeveer een jaar bij de huisarts, psycholoog en diëtist rondgelopen. Hier had ik niet genoeg aan want ik bleef afvallen.

Uiteindelijk heb ik samen met de psycholoog besloten om terug te gaan naar het GGZ. Ik kon hier al vrij snel komen voor de intake en voordat ik het wist, kon ik beginnen in de jeugddeeltijdbehandeling. Ik had een hele leuke groep met voornamelijk meiden en 2 jongens. Toch bleek dat de behandeling niet intensief genoeg was voor mij. Het lukte mij niet om wekelijks een pond aan te komen. Daardoor belandde ik al snel in reserve 4 en kreeg ik een time-out. Bij een time-out mag je 3 weken geen behandeling volgen. Er werd met mij afgesproken dat ik tijdens mijn time-out niet verder af mocht vallen. Anders mocht ik niet opnieuw beginnen in de behandelgroep.

Na 3 weken stond ik weer op de weegschaal en deze gaf aan dat ik aangekomen was en dus opnieuw mocht beginnen in de deeltijd. 'Gelukkig maar', dacht ik. Nu gaat het me zeker lukken en ga ik deze ziekte verslaan! Niets bleek minder waar. Het lukte me nog steeds niet om voldoende aan te komen en voordat ik het wist lag ik er weer uit. Ik heb me nog nooit zo klote gevoeld als toen. In de tijd dat ik een time-out had gekregen, had ik ook veel last van stemmingswisselingen. Ik voelde me vaak heel somber en had ook gedachtes aan de dood. Hiervoor heb ik uiteindelijk medicijnen gekregen die goed hielpen.

Nadat mijn 2e time-out van 3 weken erop zat, had ik een gesprek met mijn behandelaar over hoe nu verder. Het kwam erop neer dat ik geen 3e keer opnieuw mocht starten. Uiteindelijk hadden we besloten dat ik naar de volwassenendeeltijd door zou stromen. Dit is 5 dagen in de week. Ik zit nu in deze groep en ik kan zeggen dat het goed met me gaat. Ik heb mijn streefgewicht gehaald, eet weer normaal en kan bewegen omdat ik het leuk vind zonder de gedachten om te verbranden. Ook ben ik mijn oude leven weer op aan het pakken. Ik ga weer hockeyen, pak mijn studie weer op en ben meer leuke dingen aan het doen met vriendinnen. Eindelijk, na 3 jaar hard knokken, zie ik licht aan het einde van de tunnel!