Met iemand in een relatie zijn is best spannend en avontuurlijk. Een nieuw persoon stapt je leven binnen en vult je hoofd met dartelende vlinders. Hoewel dat vermoedelijk allemaal erg fijn aanvoelt, kan een relatie nu eenmaal ook griezelig schijnen. Een relatie is niet alleen en niet altijd lopen op wolkjes. Zeker en vast niet voor mensen met een eet-of angststoornis…

Zeven jaar geleden was ik er resoluut van overtuigd dat ik voor altijd alleen zou blijven. Wie zou me nu immers willen. Laat staan, wie zou me graag kunnen zien? Hoewel ik pas vier jaar geleden de diagnose 'eetstoornis: anorexia' kreeg, knoeide ik toen ook al vaak met eten. Ik haatte elk deeltje van mijn lichaam en vond mijzelf volkomen minderwaardig. Het stond vast dat ik alleen zou blijven. Dat moest wel. Ik werd wel een crazy cat lady, maar dan met hondjes. Ik hoor het me nog zo zeggen…

Ook nadat ik afviel en opeens wel werd opgemerkt, weigerde ik mijn veilige plekje, gecreëerd door anorexia en boulimia, te verlaten. Daar was ik allesbehalve klaar voor. Me inbeelden dat ik mijn lichaam ooit aan iemand zou tonen voelde aan als de hel. No way, dat zou ik nooit laten gebeuren. Soms dacht ik dat het nooit goed zou komen, dat ik nooit uit mijn eenzame put zou kunnen kruipen. Ik probeerde er vrede mee te nemen dat ik mezelf voor altijd afgrijselijk en afschuwelijk zou vinden, maar toen werd ik doorverwezen naar een nieuwe therapeute. Zij deed me beseffen dat mijn hoofd overgenomen was door een gemeen monster. Ze leerde me stap voor stap aan om voor mezelf op te komen. Geleidelijk aan kreeg ik zelfvertrouwen en lef. Ik zag mezelf nog steeds niet graag, maar leerde die boze, kwetsende stem te negeren. Ik leerde nieuwe mensen kennen en ging op dates. Ik bloeide open.

Toen kwam het moment dat ik besloot klaar te zijn voor een relatie. Ik hield nog steeds niet van mezelf en vond mijn lichaam allesbehalve aantrekkelijk. Toch vond ik het tijd om iemand anders wel de kans te geven om mijn lichaam lief te hebben. Want wie weet, misschien leerde ik op die manier wel zelf om mijn lichaam te aanvaarden? Via een datingapp leerde ik mijn huidige vriend kennen. Aangezien ik relaties uit onzekerheid heel lang uit de weg ging, ging ik naar de eerste date met weinig verwachtingen. Niet dat ik dacht dat het niet zou klikken, allesbehalve, maar ik was ervan overtuigd dat ik zoals gewoonlijk wel snel zou afhaken met een of ander smoesje. Niet dus, want na de eerste date wist ik dat het deze keer anders zou zijn.

Ik herinner me nog hoe gelukkig ik me voelde na ons eerste afspraakje. Zelden had ik me zo comfortabel gevoeld bij iemand. We babbelden urenlang en in tegenstelling tot eerdere date-pogingen, liet hij geen enkele keer blijken wat hij van mijn lichaam vond. Het klinkt cliché, maar na onze eerste kus diezelfde avond wist ik dat ik head over heels verliefd was. De volgende dates maakten dat gevoel alleen maar sterker. Uiteraard had ik onzekere momenten, waarbij ik me dan afvroeg waarom hij überhaupt voor iemand als mij zou vallen. Die twijfels verdwenen echter meteen wanneer hij een berichtje stuurde of op het moment dat ik hem zag. Zonder het te beseffen gaf hij me precies wat ik nodig had. Bij hem voelde ik me belangrijk en mooi.

Intussen zijn we bijna zes maanden verder en ben ik nog steeds tot over mijn oren verliefd. Ik besef dat ik voor het eerst iemand echt graag zie en dat is heel fijn. Zeker omdat ik niet wist dat ik dat ooit zou durven, maar het is ook verschrikkelijk eng. Hij is immers niet zomaar 'mijn lief', hij is iets waardevols in mijn leven en dat maakt het allemaal zo beangstigend, want wat als ik hem verlies? Als ik bij hem ben, dan ben ik de beste versie van mezelf. Dan kan ik lachen, mezelf graag zien, zijn wie ik echt ben. Maar als ik niet bij hem ben, dan ben ik helaas zowat mijn slechtste versie. Mijn gedachten worden dan overheerst door mijn verlatingsangst. Ik heb dagen waarop ik enkel kan huilen. Soms weet ik niet eens waarom, maar meestal ben ik me er wel van bewust dat die verlatingsangst ergens in de lucht hangt.

Ik ben voortdurend bang dat hij me niet meer leuk vindt. Ook vrees ik dat hij pas nu beseft dat ik het soms echt heel moeilijk heb en dat hij al die 'drama' kan missen in zijn leven. Ik ben bang dat hij niet genoeg tijd voor me heeft, dat beseft, en me daardoor niet in zijn leven kan houden. Ik ben bang dat ik niet mooi genoeg ben, niet slim genoeg. Gewoon, ik ben bang dat ik allesbehalve goed genoeg ben voor hem. Vaak wil ik hem smeken om me niet alleen te laten, om me alsjeblieft nooit alleen te laten. Om niet weg te gaan, om voor altijd te blijven, maar dat doe ik niet, want ik weet dat hij niet van plan is me alleen te laten en dat hij niet weg wil gaan. Wat de toekomst brengt, dat kan niemand voorspellen en ja, dat is eng. Echt verschrikkelijk angstaanjagend. Het liefste zou ik gewoon elke dag bevestiging vragen, gewoon om zeker te zijn dat alles nog goed is. Om zeker te zijn dat dat nieuwe waardevolle stukje van mijn leven niet verdwijnt, aar dat doe ik niet.

Ik wil namelijk van mijn leven leren genieten, de dingen nemen zoals ze komen. Ook mijn relatie. Ik heb geen reden om te panikeren, ik heb geen reden om angstig te zijn. We zien elkaar graag, we babbelen over de toekomst. Dus waarom zou ik bang zijn die niet te hebben? Het wordt tijd dat ik leer om mijn angsten los te laten, het wordt tijd dat ik leer vertrouwen op mezelf. Als ik die gemene stem in mijn hoofd een toontje lager laat zingen, dan komen mijn rationele gedachten vast en zeker naar boven en die leren me vertrouwen te hebben. Die leren me om te genieten van mijn relatie, te genieten van mijn lief en er op te vertrouwen dat alles goed is, dat alles goed komt en dat alles goed blijft.

♥