Kiezen tussen leven of dood
Ik wil jullie mijn verhaal vertellen. Mijn verhaal over mijn gevecht tegen anorexia en mijn opname in het ziekenhuis. Een van de dingen die ik moeilijk vond én vind is dat mensen zeggen dat het goed met je gaat of je er goed uitziet, maar dat jij je vanbinnen precies het tegenovergestelde voelt. Na een maand opname in het ziekenhuis en twee maanden in een revalidatiecentrum, dachten mensen dat het goed met me ging. Ik kon weer meedoen met de dagelijkse activiteiten en kon weer ‘lachen.’ Ik zet dit tussen haakjes, want alhoewel ik die dingen weer kon, was ik niet gelukkig en ging het eigenlijk helemaal nog niet goed met me. Sterker nog, ik droeg een geheim met me mee dat ik al tweeënhalfjaar verborgen hield.
Dat geheim was dat ik eigenlijk bang was én ben om te eten, niet alleen omdat ik misselijk word en buikpijn krijg. Nee, het is omdat ik eigenlijk een eetstoornis heb. Nu ik aan dit stuk schrijf gaat het heel slecht met me… Zo slecht dat ik weer in het ziekenhuis lig, inmiddels al weer drie weken. De eetstoornis heeft me na het revalidatiecentrum weer opnieuw in haar macht gekregen. Het ging namelijk steeds slechter en ik bleef maar afvallen. Elke week weer wat meer. Ik at steeds minder. Ik kon het niet meer.
Ik was op, na alles van de laatste maanden en jaren. Ik zag het nut er niet meer van in en mijn eetstoornis versterkte dat. Want ‘Ik ben al dik genoeg en ik wist toch wel dat de pesters gelijk hadden.’ Dat is wat ik continu hoor in mijn hoofd. 24/7… Ik zal er niet om liegen. Zo denk ik nu wel over mezelf en hoe hard iedereen ook zegt dat het niet zo is, toch denk ik het en daar kan ik niet onderuit.
In het ziekenhuis zeggen ze me dat het mijn eetstoornis is die zo denkt en niet de echte ‘ik.’ Op het moment dat ik dit schrijf weet ik zelf niet meer wat wel en niet van mezelf is en dat is moeilijk. Toch wil ik jullie mijn verhaal vertellen. Mijn gevecht tegen mijn eetstoornis genaamd: Anorexia Nervosa. Mijn gevecht dat vanaf nu pas écht gaat beginnen, hier in het ziekenhuis. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik MOET vechten. Ik heb geen keuze. Het gaat nu echt om leven of dood. Letterlijk en figuurlijk. Elke dag weer moet ik vechten tegen mijn ziekte en dat is enorm zwaar en moeilijk, iets waarin jullie je denk ik allemaal wel in kunnen vinden.
In ongeveer de tweede week kreeg ik de keuze om weer te gaan eten of dat ik aan het eind van de week naar huis zou gaan en vervolgens nog meer zou afvallen. Dan zou ik er helemaal alleen voor staan thuis, want mijn ouders zijn ook ten einde raad. Sondevoeding wilden ze me niet geven, ook al kunnen ze het hier zo doen. Nee, ik kreeg een keuze. Ik moet kiezen of ik wil vechten tegen mijn eetstoornis of niet. Het is denk ik één van de moeilijkste keuzes die ik ooit heb moeten maken. En die moet ik elke dag weer opnieuw maken. Het is kiezen tussen leven of dood, elke dag.
Mijn ouders hebben mij gesmeekt om te eten, hoe sterk die anorexia ook is... En hoe moeilijk het ook is. Ik heb besloten om te vechten en daar ben ik nu nog steeds elke dag mee bezig. Het is een heel zware strijd, maar ik mag niet opgeven. Ik heb nu weer wat meer vrijheden terug, omdat ze vinden dat ik goed mijn best doe; ik eet nu weer, hoe moeilijk ook én ik kom weer aan in gewicht, wat echt verschrikkelijk voelt, omdat het totaal tegen mijn eetstoornis ingaat. Zo mag ik nu weer mijn telefoon en heb ik geen strikte bedrust en is de badkamer niet meer op slot, ben ik van de monitor af en ga zo maar door… Wel blijft het zwaar. De eetstoornis blijft me maar dingen opleggen en eisen, vooral nu de badkamer weer open is, maar ik MAG er niet naar luisteren! In m'n hoofd word ik HELEMAAL gek! Nu ik weer eet en langzaam maar zeker weer wat aankom, schreeuwt de anorexia stem het uit…
En ik? Ik lach alles maar weg en krop alles op. Ze zeggen dat ze zien dat het beter gaat, dus nu durf ik mijn ‘echte gevoelens’ niet te laten zien. Ik wil niet dat anderen mijn pijn en verdriet zien. Ik wil ze niet tot last zijn met mijn problemen. Ik heb er wel over gepraat met mijn psycholoog van ggnet, en ze vertelde me dat ik gewoon mijn gevoelens moet laten zien. Ik hoef niet voor ze te liegen. Ze weten dat ik het moeilijk heb. Maar ja, dat is natuurlijk wel makkelijker gezegd dan gedaan en dat is iets dat ze hier in het ziekenhuis ook snappen. Het is echt niet makkelijk. Als alles goed was geweest, dan lag ik ook niet voor een tweede keer in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis zijn ze bezig om de goede behandelingen bij een centrum gespecialiseerd in eetstoornissen te vinden, zodat ze me goed kunnen gaan helpen. Die hulp heb ik nodig, want alleen kan ik niet vechten, dat weet ik ergens diep in mijn hart. Zelf denk ik daar nog wel dubbel over. Aan de ene kant heb ik de stem die zegt dat ik geen hulp nodig heb en dat ik het wel alleen kan en aan de andere kant heb ik een stem die zegt dat ik het ECHT NIET alleen kan, ook al voelt het wel zo… Hoe dan ook, hulp ga ik krijgen. Daar kan ik niet omheen. En uiteindelijk zou het me goed doen, ook al kan ik dat nu nog niet zien…
In het begin van m’n opname in het ziekenhuis mocht ik niks. Ik mocht zelfs niet meer lopen! Ik dacht echt bij mezelf: “Ja HALLO! Ik kan gewoon lopen hoor?! Moet ik WEER in die klote rolstoel…” Dat vond ik moeilijk, vooral die rolstoel, want ik heb er al een tijd in moeten zitten, omdat ik niks meer kon bij mijn vorige opname. Daardoor ben ik toen naar dat revalidatiecentrum gegaan en dan moet ik nu WEER in die rolstoel! Ik kan net alles weer! En ik voel me toch gewoon prima? Waarom zijn er dan al die regels? Het valt allemaal toch wel mee? “Nee, het gaat helemaal niet goed met je, je bent ziek… Jouw ziekte laat je dat geloven”, krijg ik dan te horen…
Nu ik dit schrijf is het 31 december. Vanavond is het oud en nieuw en ik mag daarvoor naar huis, maar moet middernacht wel weer terug. Terug naar het ziekenhuis. Terug naar de mensen die me kunnen helpen, hoe fout het ook voelt. Want wil ik hulp? Mijn eetstoornis wil het niet… Maar ik weet dat ik geen keuze heb. Ik moet. Ik moet het doen, anders word ik nooit beter. Ik moet het doen, voor mijn ouders. Ik kan ze niet nog meer in de steek laten. Ik kan ze niet nog meer verdriet doen.
2018 word hopelijk een beter jaar voor mij. Een nieuw begin. Een jaar waarin ik 18 word en hopelijk dit keer wel mijn examen van het VMBO-TL kan halen, zodat ik verder kan. Ik hoop dat het me lukt om te vechten, zodat ik weer kan afspreken met vriendinnen, ik weer naar school kan, en weer een ‘normaal’ leven kan leiden. 2018 gaat nog zwaar worden, maar ik hoop dat het met sterker zal maken. Dat ik mezelf weer zal terugvinden.
Ik hoop dat ieder van jullie die net zo hard vecht, niet zal opgeven. Voor mij heeft de verpleging in het ziekenhuis op mijn slinger die ze voor me hebben gemaakt o.a. de volgende teksten geschreven, die mij helpt om de strijd steeds maar weer aan te gaan:
“Blijf vechten, ook al is het moeilijk! Pijn is TIJDELIJK… Opgeven is voor ALTIJD…”
Dit was mijn verhaal… En nu, ga ik een nieuwe maken in 2018. Ik ga vechten! Ik ga mijn best doen!
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Gerelateerde blogposts
11
Reacties
Ik vraag me af wat de functie is van deze blog?
Uiteraard heel knap dat jij dit gevecht aan wilt gaan. En heel veel sterkte.
Heel erg bedankt voor je reactie!
Natuurlijk kan ik je even uitleggen wat de functie vanuit mij is van deze blog en waarom ik mijn verhaal heb opgestuurd. Dat heb ik natuurlijk niet gedaan zonder reden. De reden is dat ik mijn verhaal wilde delen met jullie allemaal, omdat ik hoop wat kracht te kunnen halen uit de reacties, die er op zullen komen en zodat ik als het even wat minder gaat ik daarnaar kan kijken. Dus ook als een soort motivatie voor mezelf. Ook was het om mijn gevoel van me af te schrijven en om te laten zien dat ondanks ik zo'n moeilijke keuze heb gekregen ik niet opgeef en kies voor het leven. En dat ik moet vechten, hoe zwaar ook, maar dat ik de uitdaging uitga, omdat ik weer beter wil worden en dat je echt moet blijven proberen te vechten. Dat is het belangrijkste: niet opgeven, hoe zwaar je het ook hebt. Ook al gaat het met ups en downs en in mijn geval veel downs, ik probeer me niet over te geven. En ik denk dat dat ook de belangrijkste boodschap is, die ik wil meegeven dmv. mijn verhaal. Xx
Hopelijk kan je van 2018 een mooi verhaal maken, veel kracht en sterkte gewenst!
You can do this, keep on going💪
Je bent sterker dan je denkt en ik weet zeker dat je deze strijd gaat winnen 😘
Ga jij je maar eens heel snel druk maken om je herstel in plaats van blogs schrijven. Je bent verantwoordelijk voor je eigen herstel en ik vind het super dat je daar voor hebt gekozen. Dus ga dat maar heel snel doen en dan hoop ik uiteindelijk weer een blog van je te lezen. Een blog met moed, doorzettingsvermogen en een heleboel wijze lessen van de route die je hebt moeten afleggen. ♥
Ik hoop dat je de strijd niet opgeeft.
Jij bent het waard, iedere dag weer.
Geef niet op.
X
Het blijft ook moeilijk op een site voor herstel voor eetstoornissen: wat mag wel? Wat mag niet? Enerzijds roepen we: praat! Deel wat je moeilijk vind en wees open en eerlijk! Anderzijds zeggen we: jaaaa maar: niet te veel delen, want misschien haalt het wel iets in mij naar boven wat ik niet prettig vind.
Het lijkt wel alsof de laatste tijd na kilo's en calorieën (wat ik wel begrijpelijk vind) nu ook de woorden ziekenhuis, rolstoel, sonde en opname niet meer genoemd mogen worden. Maar dat is wel de realiteit van deze ziekte voor velen. Misschien heb je anorexia en nog nooit een ziekenhuis van dichtbij gezien, maar vroeg of laat is dat iets wat gebeurt als je niet goed voor jezelf zorgt. Je hoeft niet perse ondergewicht te hebben om uiteindelijk uitgeput en ongezond te zijn. Naar mijn mening kun je niet altijd je neus ophalen als een ander je een ongemakkelijk feit, probleem of ding voorhoudt. We willen toch dat taboes rondom eetstoornissen doorbroken worden? Hoe kan dat nou als we zelf, degenen met een eetstoornis, de realiteit niet onder ogen willen komen? Ik zie dat je in een moeilijke tijd zit S., maar jij kiest voor het leven, voor herstel. En daarom vind ik dat jij het volste recht hebt je verhaal hier te delen. Helaas horen minder leuke reacties ook bij een echt leven en ik hoop dat je ze niet te veel op jezelf betrekt, maar er een les uit leert. Je kan nooit altijd iets zeggen, schrijven of maken wat iedereen bevalt. Negatieve reacties zul je altijd en overal blijven tegenkomen, zeker in een tijdperk met social media. Maar je hoeft er niet altijd last van te hebben. De reactie zegt meer over de persoon die het plaatst dan over jou.
Na jouw toelichting over waarom je deze blog hebt geschreven, hoop ik dat ik je een hart onder de riem heb kunnen steken. Blijf vooral wel schrijven. Jij bent wel toe aan schrijven. Alleen sommige mensen zijn helaas nog niet toe aan wat je schrijft te lezen. ♡