Ik ben Ilse en bijna 29 jaar jong. Voor zover ik weet heb ik het altijd moeilijk gehad. Het begon op de peuterspeelzaal, niet praten, wel spelen met vriendjes en vriendinnetjes en bij de juf op schoot voorgelezen worden. Ik heb dit hele jaar naar mijn weten niet gepraat. Thuis krijste ik alles bij elkaar en was ik echt zo moeilijk als je wel eens op tv ziet bij Jo Frost. Ik snapte niks van de wereld en de wereld niks van mij. Toen ik 6 was kwam ik bij Accare in groningen, kinder -en jeugdpsychiatrie. De diagnose: pddnos, add en odd. Ik kreeg al vroeg medicijnen om wat te dempen & ik ging naar regulier onderwijs, waar ik al gauw een slachtoffer was.

Mijn toenmalige beste vriendinnetje nam me al vanaf de peuterspeelzaal op sleeptouw en we waren altijd samen te vinden. Hoe verder de basisschool vorderde, hoe meer ik gepest werd, hoe meer probleem gedrag ik vertoonde. Ik ging de laatste 2 jaar naar speciaal onderwijs, waar ik het ook heel zwaar had. Ik heb me veel somber gevoeld en snapte niet wat de reden was om om een grapje te lachen. Nu moet ik ook zeggen, ik had een paar jaar emotionele achterstand, maar dat hadden daar wel meer kinderen. Hier liep het ook moeizaam. Hier kreeg ik in groep 8 tl/havo advies. Ik ging naar een AOC terra college, een vmbo school met een toenmalige beste vriendin van de manege. Met je handen werken stond hier centraal, naast de theorie lessen.

Ik werd hier al snel weer gepest. Dit ging steeds verder tot fysiek geweld aan toe. Ik moest elke ochtend overgeven van spanning en kwam huilend thuis en zocht mn heil bij mn pony, waar ik huilend in de stal zat, die me niet veroordeelde maar gewoon knuffels gaf. Ik woonde zo ongeveer op de manege al sinds mijn 6de. De aanstichtster van alle pesterijen was die zogenaamde beste vriendin van de manege. Ze bazuinde mijn geheimen rond, maakte me belachelijk etc. Inmiddels deden bijna alle leerlingen van de school mee en ik veranderde compleet. Van een opgetogen meisje dat vol optimisme zat, in een bang vogeltje op school, waar ik veel verzuim had, omdat ik niet naar school durfde en ik ziek gemeld werd. Hier begon mijn eetstoornis die vele vormen heeft gekend. Ik ben enorm doorgedraaid. Eat wil je van zo'n zwaar getraumatiseerd meisje van 15?

Ik moest volgens de onder directeur het probleem zijn & ik citeer zijn woorden 'Je hoort in een inrichting thuis' au! Even later werd ik, omdat ik door boosheid de leerlingen pakte, van school gestuurd. Een paar dagen voor kerstgala, waar ik verplicht werd geacht te komen in een jurk, terwijl ik niet wilde. Ik had nu een jurk, maar geen gala. Mama heeft nog steeds de jurk met kaartjes in huis, ik kan het niet zien. Toen zat ik thuis en verdween in de online wereld, wat bijna prostitutie werd, waar online ook al dingen gebeurden die het daglicht niet konden verdragen. Als klein kind was ik ook aangerand door een dorpsgenootje.

Ik werd opgenomen bij accare en toen begon het: opname in en opname uit. Niks behandeling, niks luisteren. Nee. Probleem gedrag stop je in de separeer. Dag in, dag uit. Ik kwam daar weg met nog een fiks trauma. Even later ging ik naar groot emaus, een gedragsinstelling en ook daar ging het vaak mis, maar mijn pony stond als uitzondering op het terrein.

Op mn 18e, na vele separaties ben ik weg gegaan. Ik heb het ruim een jaar bij mijn moeder volgehouden en toen kwam alles weer opborrelen. Volwassene opname in en uit. Inmiddels in een diagnostische kliniek verder de diagnose: ptss, autisme (mcdd)eetstoornis. Toen verhuisden we van regio en kwam ik bij Altrecht autismeteam terecht en op een zorgboerderij te wonen waar alles niet goed verliep. Ik ben weggegaan. Weer opname in en uit. De draaideur patiënt, zoals sommigen het noemen.

Ik woon nu 3,5 jaar bijna bij beschermd wonen van Lister en dit gaat niet altijd makkelijk, vooral de laatste 2 jaar niet. Ik kreeg er een depressie bij. We zijn al 2 jaar zoekende naar behandeling voor alles. Ik ben ook ook een paar keer op de pitstop geweest, voornamelijk voor persoonlijkheidsproblematiek, maar heb er veel geleerd en ben hun dankbaar dat ik mezelf mag zijn. Hier werd ook, door mijn vaders verlating, hechtingsproblematiek geconstateerd.

Nu steeds zijn we ruim 2 jaar, vele intakes en nog geen behandeling, maar wel de nodige afwijzingen verder. We gaan nu het CCE betrekken (centrum consultatie expertise) en ik ga alleen maar achteruit. Ik lig elke week in het ziekenhuis, omdat ik het niet meer weet, op ben. Nu heb ik een 2 weekse opname op acute psychiatrie om bij te komen. Maar nog geen behandeling....het enige wat ik wil, is een behandeling en een waardig leven. Meer vraag ik niet.

De zoektocht gaat door. Ik hoop op een dag te kunnen zeggen, ik ben tevreden met mezelf. Ik hoop dat ik kan genieten van eten, het leven en mezelf. Wel heb ik een relatie met de liefste vriendin die ik me kan wensen en ben haar ook enorm dankbaar. Ik ben ook dankbaar voor mijn beste vriendin die in mijn leven is gekomen door lotgenoten contact. Tenslotte ben ik dankbaar voor mijn moeder die me onvoorwaardelijk steunt.

Ik hoop dat de instanties eens gaan samenwerken voor complexe cormobiditeit problematiek en dat de bezuinigingen in de zorg eens gaan stoppen. Ik ga door voor zolang het kan en er plekken te vinden zijn. Ik probeer vol te houden en me vast te houden aan mijn poes van 10 maanden en de mensen die van me houden.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl