Op reis door Azië met een eetstoornis en verhuizen naar een ander land... Daar stond ik dan, samen met mijn zusje op het vliegveld in Düsseldorf om de reis van ons leven te maken. Niet wetende wat mij te wachten stond. Ik wilde graag een grote reis maken met mijn kleinere zusje om onze band te versterken na een lastig verleden samen. Maar toen de dag van de vlucht dichterbij kwam, kwam de angst. SHIT, ik heb straks helemaal geen controle! Hoe heb ik dit ook durven boeken? 

In Nederland sport ik twee keer per dag en heb ik mijn veilige eten in de koelkast. Maar ik besefte met de dag meer dat ik daar alles moest loslaten. Géén sportscholen in de rimboe, géén supermarkt met magere Franse kwark en de andere producten die ik standaard at. Geen drogisten waar ik mijn laxeerpillen kon halen… Eigenlijk zou ik daar helemaal niks hebben waar mijn eetstoornis zich aan vast kon houden. Ik moest het gaan zien als een kans om van mijn eetstoornis te genezen en een stapje vooruit te zetten. Niets was minder waar. 

Mijn eetstoornis had me, zonder dat ik het doorhad. Mijn zusje zou wel ontzettend gek moeten zijn geworden van mijn gedrag. Nee, ik wil alleen een hotel boeken met sportschool en als we de rimboe ingaan wil ik daarna per se in een hotel met zwembad en sportschool… Daar ging ons plan van hostels en low-budget backpacken. Ik mocht niks eten van mezelf, want ik kon niet twee keer sporten in een sportschool, althans dat zei ik. Ik sportte elke dag, we gingen elke dag hiken en maakte elke dag vele kilometers. Maar dit was niet genoeg, dit was geen sporten zei ik tegen mezelf en dus mocht ik nauwelijks eten en wat ik at moest ik compenseren. Het was normaal dat ik compenseerde, dus ook als ik niet at werd het normaal. Dit allemaal zonder dat ik het door had. 

Wel genoot ik van elke dag, ookal was het een strijd in mijn hoofd met alles wat ik MOEST doen van mezelf. Ik genoot van hoe mijn zusje kon genieten van niks doen en ik deed mee. We hebben enorm gave dingen meegemaakt. Twee hoogtepunten van mijn reis waren de olifanten en een hiketocht van twee dagen door het onbewoonde in de bergen. Op het moment dat ik bij het olifanten zorgcentrum aankwam vergat ik echt even alles. Dat besefte ik me pas naderhand, maar wat een fijn gevoel. Geen malende gedachten dat ik zoveel stappen om de olifant moest lopen, geen gedachten over wat ik had gegeten of wat ik nog moest gaan eten. Op dat moment kon ik gewoon alles van me af zetten en genieten van het moment.

Ook de tocht door de bergen vond ik zo indrukwekkend. We liepen twee dagen lang door de regen, zonneschijn en het donker in de jungle. We sliepen en kookten met de lokale bevolking van de boerderij midden op de hoogste berg van Thailand. We sliepen op een matje in een houten “nog net niet instortend hutje”. Ik zal nooit vergeten hoe gelukkig deze mensen waren met heel weinig.

Elke dag was een bijzondere dag, elke dag maakten we prachtige dingen mee, maar elke dag was ook een hel waar ik doorheen ging. Het was werkelijk waar; de eetstoornis was mee in mijn backpack. Ik praatte veel met mijn zusje en vroeg of ik niet te veel gegeten had, of ik nog moest sporten en ik werd onzeker. Het eten ging slechter en ik zei dat ik te veel gegeten had. Maar als ik nu terugkijk slaat het helemaal nergens op hoe ik mezelf heb lopen uithongeren en voor wat? Om maar geen vol gevoel te hebben, om positief de dag door te komen.

Ik voelde een schuldgevoel naar mijn zusje toe. Het voelde vreselijk hoe ze elke dag weer zag dat ik ongelukkig was, maar toch gelukkig met wat we deden aan activiteiten. Ik probeerde elke dag te leven alsof het onze laatste dag was, we vlogen van Abu Dhabi naar Noord-Thailand, Zuid-Thailand, Maleisië en Singapore. Ik ben blij dat ik ben gegaan. Mijn eetstoornis wilde niet op vakantie. Die wilde veilig en vertrouwd thuisblijven zodat ik iedere ochtend kon sporten in de sportschool, mijn veilige ontbijt/lunch/diner kon eten en exact de hoeveelheid beweging kon afstemmen op wat ik had gegeten.

Bij het oversteken van landgrenzen, hoef je je eigen grenzen niet over te steken. Als je maar stabiel blijft.

Op reis met een eetstoornis? Het is zeker niet onmogelijk, zolang je maar praat en flexibel probeert te blijven. Elke reis die ik heb gemaakt geeft me andere inzichten in mezelf. Ik leer mezelf kennen en ik kijk elke op elke reis anders terug als hoe ik hem werkelijk ervaren heb. Zie het als een uitdaging die goed en slecht uit kan pakken, maar als je het niet probeert weet je het nooit. Een stap vooruit of een kans om de wereld te ontdekken zoals niemand anders hem ziet.

Maar toen…. We hebben genoten en zelfs genoten van het vreemde eten in de verschillende landen. Elk land heeft zijn eigen eetgewoontes en gerechten en ik ben toch iemand die zeer geïnteresseerd is in wat men eet. Van insecten tot krokodillen tot rijst wat we zelf mochten halen van de rijstvelden. Ik kwam thuis van een prachtige reis van 1.5 maand met mijn zusje en ik dacht het gaat prima met me. Ik wist stiekem dat ik was afgevallen maar wilde het niet zien en of horen. Want eindelijk werd het gezien, ik was een beetje van gezond gewicht af. Dat waar ik altijd al naar toe wilde. Het ongezonde?

Hoe ging ik mijn eetritme, wat ik had gecreëerd deze maanden, nu voortzetten in Nederland. Want hier at ik normaal altijd meer? Ik viel terug in mijn negatieve straal en alles ging tegen werken. Ik wist niet meer hoe ik moest handelen. Mijn gewicht werd weer normaal en het standaard Nederlandse riedeltje begon weer vanaf begin af aan. Moest ik in Nederland nu ook elke dag zoveel wandelen, en minder eten en ook nog sporten? Want dat was wat ik altijd deed in Nederland.

Dit was niet het enige. Ik vertrok binnen twee weken naar Barcelona waar ik op dit moment nog steeds verblijf. Ik moest/wilde mijn stage gaan lopen in Spanje. Alles leek als een droom, maar een nachtmerrie tegelijkertijd… Hoe ga ik handelen? Wat moet ik doen? Ik krijg een kantoorbaan? Hoe ga ik dat overleven? Wat moet ik allemaal wel niet doen om rustig onder controle te blijven. Nou daarin bevind ik mezelf nog steeds. Ik ben nu 2.5 maand werkzaam in Barcelona bij een top bedrijf. Ik heb geweldige vriendinnen gemaakt en ik krijg enorm veel bezoek, maar toch ben ik ongelukkig met mezelf.

Het is lastig om aan mijn collega’s te vertellen in het Spaans wat ik heb. Om aan onbekende maar toch wel geweldige vriendinnen te vertellen hoe ik in elkaar zit. Waarom zou ik ze het vertellen? Waarom zou ik vertellen dat ik eigenlijk niet gelukkig ben en waarom ik soms avonden niet mee wil koken en liever thuis blijf om te sporten?

Sinds drie weken heb ik de meiden verteld waar ik mee leef en daarbij kreeg ik veel lieve woorden terug. Ook op mijn werk supporten ze me om mee te ontbijten en te lunchen, maar hoe dan ook, het blijft lastig om hiermee te leven. Waardoor ik verplicht elke ochtend moet hardlopen voordat ik naar werk ga en anders niet kan eten. Snap jij het? Ik niet? Mijn leven lijkt zó geweldig en dat is het eigenlijk ook…. Maar waarom neem ik overal waar ik ben mezelf mee in de negatieve straal van een zelfbeeld. Het maakt niet uit hoeveel ik weeg, het maakt niet uit hoeveel ik sport, hoeveel ik eet, hoeveel ik doe op een dag, het is toch nooit goed.

Uit ervaring van mijn vorige stageperiode heb ik geleerd om te genieten van alles wat je kan meemaken in het buitenland en kan leren. Hierdoor heb ik een geweldige tijd buiten mijn gedachten van mijn eetstoornis om. Ik woon samen met geweldige huisgenoten uit Argentinië, Berlijn en Frankrijk. Ik heb een club vriendinnen waar we elke week minimaal drie avonden bij elkaar zijn. Ik heb lieve vrienden en familie die me op komen zoeken in Barcelona, ik heb leren salsa/batchata dansen en op mijn werk denken ze maar al te graag me mee. Hierdoor blijf ik positief en zie ik het elke dag weer als een uitdaging. Néé ik laat me niet overnemen, ik ga voor mezelf. Wat voor gevecht het monster ook wil vechten, ik maak mijn stageperiode af en zal blijven genieten van alle activiteiten die ik onderneem, wat het monster ook wilt.

Voel jij wat ik voel en word je nog niet geholpen. Trek alsjeblieft aan de bel, ik vecht al jaren tegen mij gedachten en je komt er niet zomaar vanaf. Je gedachten zijn je sterkste spier in je lichaam en dat merk ik maar al te vaak. Ik wil leven, ik wil leven zoals een normaal persoon leeft en ik wil genieten van alles zoals een normaal persoon geniet. Niet wakker worden met al de gedachten wat ik MOET gaan doen wil deze dag een succes worden en dan nog werkelijk alles uitvoeren. Het leven met twee gedachten is een hel, maar toch heeft elke dag iets moois.

♥ Liefs,
Liesse-Lotte

Liesse-Lotte schreef eerder een gastblog. Die kan je hier lezen.