Ik voelde niet meer

 

Mijn hele leven heb ik het gevoel gehad met andere ogen naar de wereld om mij heen te kijken, vergeleken met leeftijdsgenootjes om mij heen. Elk zonnestraaltje, elke bries en elke bloem nam ik waar, nam ik in mij op. Elke dag voelde ik mij opnieuw geboren, zo erg kon ik mij verwonderen over de dingen die ik om mij heen zag. Ik voelde mij verbonden met de bomen, met het water en de wind. Toen ik doorhad dat andere kinderen dit niet of minder hadden dan ik, was ik bang dat ik gek was. Ik herkende mijn hooggevoeligheid niet en voelde me erg eenzaam en alleen...

Tegelijkertijd speelden er nog veel meer dingen in mijn leven. Ik zat net in de brugklas en had een pestverleden op de basisschool achter de rug. Op een nieuwe school zou ik me vast thuis gaan voelen. Dacht ik, hoopte ik. Helaas was het na een paar maanden tijd opnieuw raak. Ook hier voelde ik me eenzaam, buitengesloten en gepest door mijn leeftijdsgenootjes.

ik voelde niet meer

Dit was het moment dat het voor mij voelde alsof mijn wereld instortte. Honderden gevoelens kwamen in mij naar boven. Gevoelens van angst, onmacht, onrechtvaardigheid, eenzaamheid en verdriet. Ik wist niet wat ik aan moest met deze overweldigend wilde rivier van gevoelens. Dit was dan ook de tijd dat ik een eetstoornis ontwikkelde.

Ik, samen met de eetstoornis. Wij konden de wilde rivier van emoties en verdriet wel temmen. Ik had hem nodig om mijn emoties te plaatsen en onder controle te houden. Ik vlakte af, en zo veranderde de rivier van emoties – positief en negatief - in mij in een kabbelend beekje. Ik voelde niet meer. De pesterijen, mijn gevoeligheid voor de wereld om mij heen, de schoonheid en de pijn die hierbij kwam kijken deden mij niets meer. Ik voelde geen pijn en geen eenzaamheid, ik had immers mijn eetstoornis. Alleen kon ik hierdoor ook niet meer genieten.

Ik voelde niet meer

Tijdens mijn herstel ben ik langzaam weer emoties gaan toelaten. Beetje bij beetje heb ik de sluizen van de rivier open gezet en er een beetje water doorheen gelaten. Telkens een klein beetje meer voelen. Dit vond ik erg heftig. Ik kon voor mijn gevoel opnieuw echt niet met gevoelens van verdriet, eenzaamheid en angst, maar ook niet met genot, geluk en dankbaarheid omgaan. Ik wilde ze weg! Ik snapte ze niet.

Dit is voor mij dan ook het moment geweest dat ik besloot te gaan schrijven. Al mijn hele leven heb ik dagboeken bijgehouden en schreef ik verhaaltjes die zich afspeelden in mijn eigen fantasiewereld. De veilige wereld waar niemand mij iets aan kon doen. Ik besloot de enge gevoelens, de gevoelens die ik niet snapte en de gevoelens die ik niet kon plaatsen te omschrijven met woorden in plaats van weg te drukken met mijn eetstoornis.

boek

Ik liet ze komen en kon ze zo een plekje geven. Ik sta op dit moment voor mijn gevoel aan het einde van mijn herstel, na tien jaar vechten, en dit is dan ook waarom ik heb besloten mijn gedichten tijdens mijn gevecht van herstel te bundelen in een boek: ‘The Dance of a Wildflower’. Deze woorden, in de vorm van gedichten, geven mijn meest kwetsbare periode in mijn leven weer, en het delen met de rest van de wereld laat mij dan ook kwetsbaar voelen. Toch wil ik het met jullie delen, omdat ik denk dat het voor vele van jullie herkenbaar zal zijn.

It was this day, the day the sky was ruled by airplanes
Leaving scars on its’ blue canvas.

The day the wind blew from the north,

Passing on the scent of blossom and sunshine
Whispering secrets and telling stories
A voice without words.

The day of the birds flying high
and the bees zooming low

Of clouds drifting and time ticking

A day you’ll remember now

But will once forget

---To---

New beginnings

Misschien kunnen deze gedichtjes en verhalen jullie een beetje helpen in jullie proces, al is het maar herkenning vinden en je minder eenzaam voelen. Emoties en gevoelens kunnen ongelofelijk eng zijn, maar er is geen eetstoornis voor nodig om hiermee om te gaan! Juist wanneer de emoties en gevoelens weer toegelaten mogen worden, krijgt het leven zijn waarde terug en kun je de eetstoornis loslaten.

Mijn boek is hier te vinden. Als jullie vragen hebben of een reactie willen achter laten op de gedichten, jullie hierin herkennen (of juist niet) zou ik het erg leuk vinden om wat van jullie te horen. Ik hoop dat mijn gedichten jullie raken. Voelen is een van de mooiste dingen die er is, dat mag geen eetstoornis van je afnemen!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lost girl - Zondag 28 oktober 2018 22:38
Wauw. Zeer geïnteresseerd!! Wat een mooie woorden.
britneyangel - Maandag 29 oktober 2018 09:13
mooi geschreven
Orpha - Dinsdag 30 oktober 2018 10:19
Vera, wat een schrijverstalent.
Verbindend, helend.

Tante Orpha
I. - Zondag 23 december 2018 21:59
Prachtig!