Ik dacht dat het voorbij was, dat ik al bijna weer helemaal herstelt was. Ik dacht dat het herstel makkelijker zou zijn dan het aankomen. Ik dacht dat nu ik weer een normaal BMI en gewicht had, alles anders en makkelijker zou zijn.... maar wat had ik het mis.

Ineens begon ik weer te voelen, kwamen er emoties omhoog die ik niet kon en stroomde er allerlei pieker gedachten naar binnen. Sinds ik begonnen ben met mijn therapie bij Human Concern ben ik samen met mijn therapeut ons gaan verdiepen in wat de functies van mijn eetstoornis waren, in de achterliggende gedachtes en cognities die nog steeds wel eens spelen en in gebeurtenissen van vroeger en nu die de eetstoornis triggeren. Ik dacht dat ik me beter zou gaan voelen, dat ik weer happy en gelukkig zou zijn en dat ik weer vol energie in het leven zou staan.

Waar ik achter ben gekomen, is dat het nu pas begint. Nu ik weer op 'gezond' gewicht ben, begin ik ook weer te voelen... mijn emoties die ik jaren lang kon uitschakelen kwamen ineens keihard naar boven. De eenzaamheid, het verdriet, de angst, de prestatiedruk, de machteloosheid, de onzekerheid en de pijn die ik jarenlang heb weggedrukt en heb vermeden, begonnen zich langzaam weer op te dringen. Ik voel van alles, maar weet niet goed wat. Ik denk en pieker me rot, twijfel over de kleinste dingen en ben zo ontzettend onzeker over van alles en niets. Ik lig in de nachten te malen en overdag met mijn gedachtes te dwalen. Ik wordt overspoeld met een golf van emoties en weet/wist niet meer wat ik ermee aan moest.

Ik voel dat de eetstoornis weer begint te trekken. Hij probeert weer langzaam bij mij naar binnen te sluipen...hoe meer ik voel & nadenk over de functie van mijn eetstoornis, hoe meer ik probeer mijn emoties toe te laten... hoe harder de eetstoornis probeert dit weer terug te duwen. Ik begin weer steeds meer te sporten om zo de gedachten en gevoelens in mijn hoofd eventjes 'uit te schakelen'. Ik ben weer steeds meer bezig met 'niet eten' of juist 'te veel eten'.

Doordat ik de controle over mijn emoties niet meer heb, probeer ik de controle weer terug te pakken in mijn voeding en beweging. Langzaam sluipt het erin, totdat het me weer bijna helemaal te pakken heeft. Ik ben doodmoe, kapot en klaar met de strijd. Dagen lang stromen de tranen over m'n wangen, niet wetende waar deze emoties vandaan komen. Ik wil opgeven, me erbij neer leggen en me eraan overgeven....

Maar ik vecht terug en nee dit is geen terugval. Want dit keer herken ik het en benoem ik het. Ik weet dat ik me weer even helemaal heb laten gaan in het sporten, niet eten en de eetbuien. Maar het verschil dit keer, is dat ik het er met me omgeving over heb en dat ik vraag om hulp. Juist tijdens het herstellen van een eetstoornis is het belangrijk dat je belangrijke anderen in je omgeving betrekt, want alleen is de strijd niet te doen.

Ik merk dat nu ik echt bezig ben met het verwerken van de onderliggende gebeurtenissen, de eetstoornis mij weer in het dal probeert te  trekken. En ook al geef ik er af en toe aan over....ik zal nooit nooit nooit nooit meer komen waar ik ooit ben geweest. Want ik heb geleerd dat mijn gevoelens er mogen zijn, dat ik ze moet accepteren en vooral dat ik ze moet toelaten. Want hoe meer ik ze wegstop hoe ongelukkiger ik uiteindelijk wordt.

Wat ik tegen mijn lichaam zou willen zeggen is; het spijt me wat ik je al die jaren heb aangedaan, dat ik je heb verwaarloosd, dat ik deed alsof je er niet was en alsof je er niet toe deed, het spijt me dat ik je niet mooi vond zoals je was....maar vooral het spijt me dat ik je niet met de liefde heb verzorgd die je verdiende...

Wat ik tegen mijn eetstoornis wil zeggen; ik laat je gaan, ik laat je los en ik raak je kwijt. Ik weet dat je nog vaak om de hoek zal komen kijken en dat je nog vaak gaat proberen mij te veroveren. Maar ik herken je dit keer en zal keihard terugvechten om je niet meer binnen te laten!

Wat ik tegen mijn belangrijkste naasten wil zeggen; ik kan niet in woorden omschrijven hoe blij ik ben dat jullie er voor mij zijn. Dat jullie mij laten ontdekken wie ik ben en wie ik wil zijn, dat jullie luisteren naar mijn gevoelens en 'piekerende' gedachten en dat jullie altijd voor mij klaar staan. Ik wil jullie bedanken dat jullie mij nooit hebben laten vallen in de tijd dat ik zo dun was en niet meer mezelf was. Ik wil jullie bedanken dat jullie mij nu niet laten vallen, nu ik door mijn therapie af en toe erg down ben. Maar bovenal, wil ik jullie bedanken dat jullie van mij houden zoals ik ben (L)

Wat ik tegen mezelf wil zeggen; Ik ga leren van je te houden, je te waarderen en te accepteren zoals je bent. Ik ga leren wie IK ben, wat IK wil en waar IK voor wil staan. Ik ga loslaten, minder plannen en dingen op z'n beloop laten. Ik ga openstaan voor nieuwe mooie momenten met mijn dierbaren en ik ga voor een toekomst waarin ik van het leven geniet!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl