Tijdens een vakantie met mijn ouders in Frankrijk werd ik opeens bewust van voeding. Ik besloot vegetariër te worden. Niet om af te vallen, maar vanwege de dieren. Na die vakantie ben ik thuis op de weegschaal gaan staan en ik zag dat ik afgevallen was. Wat een kick kreeg ik hiervan! Ik begon meteen met lijnen en leefde op droog brood, appels, yoghurt en een beetje avondeten.

Elke ochtend kreeg ik een geweldig gevoel als ik op de weegschaal stond, maar ik was mezelf volledig kwijt. Ik had het koud, werd niet meer ongesteld, had donshaartjes, was erg afwezig, snel moe en alleen maar bezig met afvallen. Vroeger volleybalde ik ontzettend veel. Ik trainde 5-6 keer in de week en ik was sterk/gespierd. Het is nu nog moeilijk om te zeggen dat ik niet dik was toen, maar ik had een gezond gewicht. Nu ik zo veel met lijnen bezig was, had ik gewoon geen energie. Ik was afwezig tijdens trainingen, stond vaak aan de kant en beleefde alles in een soort roes. Teamgenoten wisten niet wat ze met mij aan moesten.

In alles had ik minder plezier. Ik dacht alleen maar: afvallen, afvallen en afvallen. Etentjes vermeed ik, dagjes uit had ik geen energie voor en sociaal zonderde ik me steeds meer af. Na een paar maanden werd ik 's nachts wakker van een pijn in mijn buik die niet te verdragen was. Na mijn ouders van zolder gebeld te hebben (mobiel lag onder mijn kussen), zijn we samen naar de dokterspost gereden. Onderweg nog flauwgevallen. De dokter kon niets vinden en zei dat ik waarschijnlijk zwanger was. Ik had geen seksueel contact gehad, geen menstruatie en ik was veel afgevallen. De dokter deed verder niets. Nog steeds ging er nog geen lampje branden. Ik wilde meer afvallen en telkens verschoof ik mijn doel naar een lager gewicht.

Het harde werken werd beloond, want ik werd gevraagd als model. Ik heb een aantal keer gelopen en werd op straat ook benaderd door bureaus. Heerlijk gevoel. Maar tijdens castings voelde ik me nog steeds zo onzeker. Ben ik wel dun genoeg? Elke dag ging ik met een centimeter om mijn middel, heupen en borst om te kijken of ik dunner werd.

Na mijn examens van de middelbare school ging ik een week op vakantie met vriendinnen. Weken van te voren was ik gespannen voor die week. Hoe zou het daar gaan met eten? Hoe ga ik om met drankjes? Tijdens de week ben ik alleen maar bezig geweest met eten. Ik kreeg veel aandacht van jongens, maar durfde niets. Wat als ze merken dat ik niet ongesteld ben? Ik durfde niemand iets te vertellen.

Nadat ik mijn diploma gehaald had ben ik op kamer gaan wonen. Ik wilde uit huis, omdat ik controle wilde over het eten. Zelf beslissen, zonder bezorgde blikken van mijn ouders. Mensen maakte steeds vaker opmerkingen over mijn ‘te dunne' lichaam. Ik beschouwde dit als compliment.

Ik kon me slecht concentreren op mijn studie. Lange dagen stage waren een hel. Ik was zo moe! Tijdens mijn laatste dag van eerste stage knapte er iets in me. Ik at op een middag opeens paaseitjes. Ik was in paniek. Een week later at ik handen vol pinda's opeens. Ik wist met mezelf geen raad. De tijd daarna verhuisde ik naar een andere kamer en sloeg mijn eetpatroon totaal om. Dagen lang at ik heel weinig. Dan kreeg ik daarna eetbuien. Bakken muesli at ik achter elkaar. Daarna voelde ik me ontzettend rot en ging ik weer als een gek sporten en lijnen.

Nadat ik mijn propedeuse heb behaald ben ik opeens gestopt met de studie. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik had het zo naar mijn zin op de studie. Waarom deed ik dit mezelf aan? Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn? Een week later verhuisde ik terug naar mijn ouders. Ik wist met mezelf geen raad en at de hele dag door. Doordat ik zo aan kwam durfde ik niet de straat op. Ik walgde van mezelf. Vond mezelf een lelijk, dik monster. De controle was ik volledig kwijt. Mijn dag bestond uit sporten, eten, slapen, computeren en somber zijn.

Dat was vorig jaar. Ik ben ‘gevlucht' naar het buitenland om als au pair te werken, maar daar kwam ik mezelf nog meer tegen en ben ik eerder naar huis gegaan. Ik heb toen meteen hulp ingeschakeld. Daar ben ik nu nog steeds mee bezig en ik merk al iets een verschil. Sinds een tijdje woon ik weer op kamers en merk dat ik er nog lang niet ben. Ik heb nog steeds last van het lijnen, veel sporten en eetbuien. Terug gaan naar de stad/vriendinnen waar ik eerst gestudeerd heb durf ik niet meer. Ik schaam me voor mijn uiterlijk. Ook al wil ik ze heel erg graag weer zien.

Door mijn verhaal te vertellen hoop ik anderen te helpen. Het heeft mij zo geholpen toen ik zag dat ik niet de enige was. Ik hoop dat ik over een tijdje trots kan vertellen dat het beter met mij gaat en ik het verleden achter me kan laten. Het is zo raar wat je jezelf aan kan praten. Maar blijf in jezelf geloven, dat is ook wat ik doe!

Liefs,
Roos