Ik ben waarschijnlijk chronisch ziek
Het doet pijn om terug te denken aan mijn opnames in het ziekenhuis. Geen sprankels meer in mijn ogen, mijn emoties gedoofd door het verdriet en geen levenslust meer, ik was op. Ik kijk terug naar foto's van toen: toen ik in het ziekenhuis lag, toen ik gedwongen werd opgenomen, toen ik sondevoeding kreeg en toen ik maanden in een ziekenhuisbedje lag. Het doet pijn, ik wil niet terugdenken aan mijn opnames in ziekenhuizen, klinieken en gesloten afdelingen. Het waren er 30, allemaal even traumatisch. Ik zou willen dat ik het een plaats kon geven, dat ik er niet aan hoefde te denken, maar dat gaat niet. Ik kan het niet vergeten.
Elke keer als ik eraan denk springen de tranen in mijn ogen, en het kijken van foto's van de afgelopen 5 jaar versterkt dat alleen maar meer. Niet omdat ik het niet kan aanzien hoe dun ik toen was, maar omdat ik er niet aan wil denken hoe vreselijk ik me toen gevoeld heb. Elke hap die ik nam, was een hap te veel en elke druppel sondevoeding, was een druppel te veel.
Ik zie de muren van het ziekenhuis nog steeds op me afkomen. Die vier muren die om mijn ziekenhuisbedje heen stonden, het bedje dat ik weken niet uit mocht. Ik zie mezelf nog steeds huilend in dat bedje liggen, dag in dag uit. Leven van het moment dat de monitor afging, naar het volgende moment dat dat ding weer begon te piepen. Mijn ouders die 24 uur per dag bij me waren, en toch had ik ontzettend veel heimwee.
Ik denk terug aan de maanden in de gesloten afdeling, omdat ik niet meer verder wou met mijn leven. Dit kwam grotendeels door de dingen die ik tijdens mijn opnames had meegemaakt. Hoe goed de groepsleiding ook haar best deed om de opnames zo aangenaam mogelijk te maken, het veranderde niks aan het feit dat ik opgesloten zat. Een tuin met een hek eromheen, een hek met prikkeldraad, en dan nog niet alleen buiten mogen zijn.
Om de 10 minuten iemand die bij je gaat kijken in je kamer, "even kijken of alles goed gaat." Verplicht mee moeten doen aan knutselactiviteiten en muzieklessen, terwijl je het liefst de hele dag huilend in bed ligt. Het ergste vond ik de eenzaamheid die ik ervaarde. Elke dag kwam er wel iemand langs, en toch voelde ik me zó alleen. Ik dacht dat niemand om me gaf en dat niemand van me hield. Ik dacht dat het niemand wat uit zou maken als ik niet meer zou leven. Gelukkig zie ik nu wel dat er mensen zijn die van me houden. Dit geeft me veel steun en kracht, de kracht om mezelf staande te houden in deze tornado.
In plaats van te leren hoe ik meer van mezelf kon gaan houden, ging ik mezelf steeds meer haten omdat ik mezelf een mislukkeling vond. Mijn vriendinnen gingen naar school en deden leuke dingen, maar ik kon er niet bij zijn. Wetende dat ik jaren van mijn jeugd had verspild en die nooit meer terugkreeg, maakte me verdrietig.
Ik ben waarschijnlijk chronisch ziek. De diagnose eetstoornis werd chronische eetstoornis en de diagnose depressie/suïcidaliteit werd chronische depressie/suïcidaliteit. Ik heb vaak gedacht: "Waarom ik? Waarom moet ik diegene zijn die zich zo rot voelt? Waarom?". Achteraf gezien ben ik "blij" dat ik degene ben die dit is overkomen, en niet een van mijn zusjes of een van mijn vriendinnen. Ik zou het niemand anders gunnen. Ik zou niemand anders de wanhoop, het verdriet en de eenzaamheid willen geven dat ik iedere dag voel. Ik zou het niet kunnen aanzien hoe iemand waar ik van hou, zichzelf kapot maakt. Ik wil ook niet weten hoe verdrietig de mensen om mij heen zich gevoeld moeten hebben en zich voelen, want dan voel ik me alleen maar schuldiger.
Ookal zal ik waarschijnlijk altijd het duiveltje op mijn schouders meedragen en nog vaak diep in de put vallen en daardoor geen uitweg meer zien, ik leer steeds meer te genieten van de kleine dingen. Het is niet altijd even makkelijk geweest om in de keiharde maatschappij rond te lopen, maar dat is (in tegenstelling tot gesloten afdelingen) in ieder geval écht leven.
Als jij op dit moment het leven niet meer ziet zitten en het gevoel hebt dat niemand om je geeft, onthoudt dan dat je niet alleen bent. Je familie en vrienden geven om je, ze kunnen niet zonder je. Ze kunnen niet zonder dat prachtmens dat JIJ bent. Je bent nog steeds hier, en dat is jou grootste overwinning. Neem alle hulp aan die je aangereikt wordt, al is het de hand van je vader. Die éne hand kan jou deze dag doorslepen.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Gerelateerde blogposts
Reacties
En het is onze kracht dat we kleine dingen zo kunnen waarderen waar anderen niet bij stil staan.
Ik hoop dat je steeds weer de moed kan vinden om door te gaan. Er is ook een reden waarom jij leeft. Zet'm op! Ga ik ook doen.
Liefs
Ronja
Zelf ook 1,5 jaar op gesloten afdelingen gezeten. Wat een nare tijd.
Vergeten zal ik het ook nooit en nu het achter de rug is merk ik dat het toch een bepaalde blijvende eenzaamheid geeft,die ervaringen, het is lastig uit te leggen hoe dat is, als anderen het niet hebben meegemaakt. Dit maakt dat ik toch een bepaalde afstand blijf voelen tussen mezelf en leeftijdgenoten.
Xxx
Stay strong. Je kan het!
Je bent een doorzetter meid! Ga voor het leven, geniet van de kleine dingen. Hoe moeilijk dat ook is. Geloof erin. Jij bent een prachtig mens, echt! Ik wens je het allerbeste toe ♥
Jaren geleden kreeg ik ook de diagnose chronische eetstoornis en chronische depressie/suïcidaliteit en daar was ik het mee eens. Het was een uitzichtloze situatie...
Maar nu, zoveel jaren verder, klopt dat naar mijn idee echt niet meer. Ik ben zoveel opgeschoten! Suïcidaal ben ik niet meer, mijn depressies worden minder vaak en minder heftig en ik heb de stap genomen tot genezing van mijn eetstoornis. Het heeft jaren geduurd om zover te komen en het zal echt niet morgen helemaal beter zijn, maar ik ben op de goede weg.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat deze diagnose niet vaststaat. Niet dat ik jouw verhaal wil bagatelliseren, maar ik had het toen ook niet geloofd als ik wist dat ik nu hier zou staan. Alles is nog mogelijk :) Zolang jij niet opgeeft.
En voor iedereen die het leven soms (of heel vaak) niet meer ziet zitten, zeg jezelf; vandaag geef ik niet op. Opgeven kan altijd nog, maar niet vandaag. Vertel jezelf dit iedere dag opnieuw als je je rot voelt en dan zul je zien dat je sterker bent dan je denkt.
Juist als je niet meer al je energie stopt in het "beter"worden ,maar ahw de ziekte accepteert en loslaat,komt er ruimte voor andere dingen en kan je ineens gaan merken dat je verandert,dat je veranderd ben en dat de es niet meer zon grote rol speelt ,dat je dingen in een ander perspectief ziet en/of dat je dan juist wel de mogelijkheid voelt om eruit te klimmen.
Het leven staat nooit stil,niets blijft altijd hetzelfde.
Wat me opvalt is dat je wel veel in verleden tijd schrijft, kunnen we daaruit ophalen dat het stiekem ergens ook wel beter met je gaat?
Hoe dan ook, ik hoop dat je blijft knokken, voor je vrienden, je familie maar bovenal voor jezelf.
Ik hoop dat je tóch van je problemen af kan komen, ook al worden ze nu 'chronisch' genoemd.
Ik had ook 17 jaar ES, en -tot mijn enorme verbazing- nu ben ik er zowaar toch al 1,5 jaar vanaf! Ik gun jou dat ook zo!!!!!!!!