Het laatste stukje eetstoornis

Na al zo’n 8 jaar een eetstoornis te hebben gehad, ervaar ik nu pas echt dat ik een leven zonder eetstoornis wil. Ik wil weer kunnen genieten van het eten, de leuke dingen om me heen en tevreden zijn met mezelf. Hoe graag ik dit ook wil, de controle volledig loslaten is ontzettend moeilijk…

Lange tijd heb ik gedacht dat als ik mijn eetstoornis voor mijn omgeving zou verbergen, mijn eetstoornis vanzelf over zou gaan. Ik had inmiddels al een tijd een gezond gewicht en mijn leven weer stap voor stap opgebouwd. Iedereen dacht dan ook dat het goed met me ging, maar ondertussen bleven de gedachtes maar door mijn hoofd spoken en dit maakte me kapot. Steeds vaker voelde ik me verdrietig, maar ik durfde niet te erkennen waar deze gevoelens vandaan kwamen.

Achteraf gezien was ik er denk ik nog niet klaar voor om de controle over het eten en mijn gewicht volledig los te laten. De negatieve gedachtes en gevoelens bleven maar opkroppen, waardoor ik dagelijks huilbuien kreeg en me steeds ongelukkiger voelde. Op de meest gekke momenten begon ik spontaan te huilen, voor de mensen die dichtbij me stonden, kon ik dit dan ook niet meer verbergen.

Langzaam begon ik te beseffen dat dit niet is wat ik wilde, maar dat ik echt wil kunnen genieten van het leven. Het besef dat ik in de afgelopen jaren zoveel van het ‘echte’ leven heb gemist komt steeds harder bij me binnen. Wanneer vriendinnen gezellig op stap gingen, op vakantie of naar school gingen zat ik thuis. Thuis of in de kliniek, omringt door de eetstoornis en alle regeltjes die daarbij hoorde, om maar de controle te houden over mijn eten en gewicht.

In die tijd ben ik dan ook veel vriendinnen verloren. In de tijd dat ik in het ziekenhuis lag mochten er geen vriendinnen langskomen. Ik moest toen mijn energie ‘sparen’. Ook tijdens mijn opnames in de kliniek heb ik maar weinig vriendinnen gezien. Gelukkig leerde ik daar wel een heel bijzonder meisje kennen, die in de loop van tijd een van mijn beste vriendinnen werd. Met behulp van haar steun en de steun van mijn familie krabbelde ik dan ook langzaam op. Het eten werd steeds makkelijker, ik kon weer naar school, kreeg een bijbaantje en bouwde weer sociale contacten op.

Ondanks dat ik nog altijd wat onzeker ben geweest ging het een tijd erg goed, maar is de eetstoornis nooit helemaal weg geweest. Helaas maakte ik toen 2 verschrikkelijke gebeurtenissen mee, die ontzettend veel met me hebben gedaan, maar waarover ik op dat moment helaas niet goed durfde te praten. Ik voelde me machteloos en alleen met deze gevoelens. Een van de redenen waardoor mijn eetstoornis als kind dan ook begon. Voor de eetstoornis was dit een goed moment om de controle terug te pakken.

Door meer te focussen op het eten en afvallen, kon ik de pijn en gevoelens vergeten. Ik kreeg dan ook een terugval en besloot om weer intensievere therapie te gaan volgen. Dit keer bij Human Concern. Daarnaast heb ik ook EMDR-therapie gehad voor de traumatische gebeurtenissen die ik heb meegemaakt. Met vallen en opstaan maakte ik stapjes vooruit. Tot het moment dat mijn ogen werden geopend door het verlies van mijn beste vriendin. Dit was een ontzettend moeilijke periode, waar ik mezelf doorheen heb moeten worstelen.

Ik moest voor mijn lichaam gaan zorgen en kwam dan ook aan tot een minimaal gezond gewicht. Lange tijd heb ik dit vol kunnen houden, maar helaas bleven de gedachtes wel en dit belemmerd me nog iedere dag. Iedere dag voer ik nog steeds de strijd tegen de gedachtes. Een avondje stappen, uiteten of andere producten eten dan ik gewend ben, gaan voor mij dan ook niet vanzelf. Op veel momenten voelt de eetstoornis dan ook als een enorme last voor me. Ik kwam dan ook tot de conclusie dat mijn eetstoornis echt niet past in het beeld dat ik voor mijn toekomst heb. Ik wil weer echt kunnen genieten!

Om dit te kunnen bereiken zal ik de controle los moeten laten, moeten erkennen dat de eetstoornis er nog is en mezelf accepteren zoals ik ben. Ik probeer dan ook steeds vaker te delen wat er nog speelt, waardoor ik het gevecht niet alleen aan hoef te gaan en ervaar ik dat het ook oké is als het niet helemaal goed gaat. Dit is iets wat ik moeilijk vind, omdat ik erg perfectionistisch ben. Erkennen dat het niet goed met me gaat, voelt dan ook als falen. De angst om hierdoor nogmaals de mensen die dichtbij me staan kwijt te raken, zoals eerder tijdens mijn eetstoornis gebeurde speelt hierbij ook een grote rol.

Toch deel ik in kleine stapjes steeds vaker mijn verhaal en doe ik succeservaringen op. Ik merk dat delen me helpt om de gedachtes van me af te kunnen zetten en mijn aandacht op iets leukers te focussen. Hierdoor kan ik steeds vaker weer genieten. Ik ben er nog niet, maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik mijn eetstoornis kan overwinnen. Door te blijven praten en mijn angsten aan te gaan, kom ik er wel. Ik hoop dat ik over een tijd zelf als ervaringsdeskundige aan de slag kan en kan bijdragen aan de strijd die anderen voeren tegen de eetstoornis, want niemand hoort deze strijd alleen te voeren!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl