Het gevoel dat ik er niet mocht zijn

 

Ik ben Sara en ik ben 21 jaar. Ik wil graag mijn verhaal delen om anderen te motiveren om te blijven vechten en vooral op zoek te gaan naar hulp die echt bij je past. In mijn strijd tegen mijn eetstoornis (4 jaar Anorexia, 2 jaar NAO) en heb ik vooral ontdekt dat wat helpt voor iedereen anders is. En dat jij degene bent die er wat aan kan doen om de juiste hulp te vinden. Even wat achtergrond informatie. Ik was 10 jaar toen mijn vader voor het eerst overspannen raakte. In deze periode lag mijn moeder in het ziekenhuis en dus moesten mijn tweelingzus en ik vaak meehelpen in het huishouden. Omdat mijn vader heel snel gestrest was en het eigenlijk niet aankon reageerde hij dat op ons af. Het was nooit goed genoeg.

Met mijn tweelingzus kon ik altijd erg goed opschieten. We zaten altijd in dezelfde klas, hadden dezelfde vriendinnen en deelden alles met elkaar. Ik was altijd het stille, verlegen meisje en zij trok zich minder van andere aan en durfde meer te zeggen. Wel kwam ik altijd met nieuwe ideeën en probeerde ik altijd de wat lompe opmerkingen van mijn zus recht te trekken. Achteraf gezien kwam dit doordat mijn zus een vorm van autisme heeft. Vandaar dat ik me ook altijd verantwoordelijk voor mijn zus heb gevoeld en het kwam er ook min of meer op neer omdat mijn vader het er niet bij kon hebben en mijn moeder in het ziekenhuis lag.

Weide
bron

Toen ik 13 was verhuisde we naar een ander dorp en kwamen mijn zus en ik allebei in een aparte klas te zitten op een nieuwe middelbare school. We zaten toen in de derde klas Havo. Ik had het prima naar mijn zin, veel eigen vriendinnen om me heen en haalde goede punten. Mijn zus daarentegen had het erg moeilijk met nieuwe vrienden maken en voelde zich alleen. In de vierde klas kwamen we weer samen in een klas te zitten omdat we hetzelfde profiel kozen. Nu was mijn zus inmiddels in mijn vriendinnenclubje opgenomen en had ook zij het naar haar zin. Niets aan de hand zou je denken.

Omdat nu alles wat ik voor mezelf had opgebouwd weg was begon ik net zoals mijn ouders en mensen om ons heen mezelf te vergelijken met mijn zus. Dit deed ik altijd al en als ik dan een keer een wat lager cijfer haalde voelde ik me ook minder. Ik raakte er van overtuigd dat ik minder leuk was, mede omdat ik in die tijd ook drie uur per dag naast school piano speelde om voor de jong talent klas te worden aangenomen op het conservatorium. Ik had hierdoor minder tijd om andere dingen te doen en mijn vriendinnen waren niet met klassieke muziek bezig. Nadat we een survival kamp hadden gehad op school, waarbij we heel veel gingen sporten en het eten daardoor echt heel goed smaakte, had ik mezelf voorgenomen dat ik alleen iets mocht eten als ik iets had gepresteerd of echt honger had. Het begon met niet te veel snoepen, daarna met beleg minderen en uiteindelijk met bijna niets meer eten. Ik had eindelijk het gevoel dat ik iets had wat ik goed kon.

In mijn examenjaar ontdekte mijn ouders dat het niet goed ging. Ze zagen het eerst niet omdat mijn moeder voor de vijfde keer door kanker in het ziekenhuis lag en mijn vader weer overspannen was geraakt. Daarnaast ontkende ik dat ik een probleem had en ik wilde ze ook niet belasten met mijn problemen omdat ze er zelf al zoveel hadden. Wat ze ook niet wisten was dat ik toen al anderhalf jaar door mijn pianoleraar was aangerand, elke week drie uur lang in de pianolessen die ik volgde. Ook dit durfde ik niet te vertellen omdat ik ook niet wilde dat ik uiteindelijk niet naar het conservatorium kon. Op het moment dat mijn ouders ontdekte dat ik anorexia had, had ik zeer ernstig ondergewicht en kon mijn lichaam het ieder moment opgeven. Als ik niet elke week zou aankomen, dan zou ik zeker naar een kliniek moeten of misschien wel aan de sonde. Ik wilde zo graag de toelating van het conservatorium halen en mijn eindexamen dat ik langzaam aan kwam.

Na mijn havo examen te hebben gehaald ging ik een jaar lang fulltime werken om lichamelijk weer gezonder te worden. Dit ging met heel veel ups en downs en veel ruzie thuis. Het was nooit goed genoeg en mijn vader was zeer agressief met woorden. Ik was inmiddels afgewezen voor de jong talent klas en moest nadenken over een andere richting. Dit werd bouwkunde. Ondertussen wilde ik alleen maar dood en was ik nog niet op gezond gewicht en moest ik naar een psycholoog toe. Daar vertelde ik voor het eerst aan iemand wat er in de pianolessen was gebeurd, over mijn eetstoornis en mijn gezinssituatie. Omdat dit een traumatherapeut was had ik na drie jaar het trauma verwerkt, alsnog bleef ik met mijn eetstoornis zitten. Thuis hadden we het er nooit over en werd er alleen verwacht dat ik goed at. Ik heb me zo afgewezen gevoeld in deze tijd. Ik had het gevoel dat ik als persoon er niet mocht zijn. Mijn ouders vonden het hele conservatorium niets meer door de gebeurtenissen met de pianoleraar en ik moest maar gewoon normaal doen want dat kon er niet ook nog eens bij.

Na het eerste jaar bouwkunde was ik weer helemaal uitgeput omdat ik zo'n hoge eisen aan mezelf stelde qua opleiding, activiteiten eromheen (koor begeleiden, twee bands, pianolessen geven, workshops geven, arrangementen maken) en omdat ik periodes te weinig at en veel oefeningen deed. Dit was hetzelfde in het tweede jaar. Ik haalde alle tentamens, maar wilde uiteindelijk toch naar het conservatorium, kon er niet mee omgaan dat ik me thuis niet meer welkom of geaccepteerd voelde en wist niet hoe ik uit de eetstoornis moest komen. Ik at weer maar amper iets en ging heel veel oefeningen doen. Ik stopte met bouwkunde en ging opnieuw auditie doen voor het conservatorium. Ik werd aangenomen voor de vooropleiding docent muziek en dacht dat nu alles goed zou komen.

Ik was inmiddels uit huis gegaan omdat het thuis niet meer ging. Langzamerhand kwam ik erachter dat ik me alsnog heel slecht voelde en dat dit ook niet de oplossing was. Ik was weer veel afgevallen en deed een intake bij GGZ Breburg en ging in ambulante behandeling. Ik werd gediagnosticeerd met NAO. Ik viel nog steeds snel af en ik zou naar een kliniek moeten als ik niet meer ging eten. Ik wilde niet dat het conservatorium weer mislukte, knapte langzaam een beetje op en kwam weer wat aan met hulp van een diëtist en PMT. Tijdens het aankomen was ik steeds meer gaan compenseren. Ik braakte, beschadigde mezelf, liet mezelf koud worden en moest constant bewegen. Ik was zo boos op mezelf en wilde alleen nog maar dood. Ik werd gediagnosticeerd met een zware depressie en kreeg antidepressiva.

Na 1 jaar vooropleiding docent muziek werd ik aangenomen voor zowel docent muziek als klassiek piano. Dit was mijn droom en hier had ik zo hard voor gewerkt. Helaas voelde ik mezelf nog steeds ontzettend dik, slecht, vies en lelijk. Ik deed mezelf steeds meer pijn en werd steeds banger van mezelf om dat ik constant zelfmoorgedachtes had. Ik besprak dit met mijn psycholoog en moest kiezen tussen de PAAZ afdeling of klinische opname. Ik wilde niet voor de crisisopname op de PAAZ kiezen, alleen op een klinische opname zou ik nog maanden moeten wachten.

Nu gaat het best goed met mij. Ik heb er zelf voor gekozen om mijn studie aan het conservatorium stop te zetten en minder activiteiten eromheen te doen om zo de tijd te hebben om me op beter worden te kunnen richten. Naast ambulante gesprekken bij de GGZ en PMT heb ik inmiddels ook een coach bij ISA power, die me heel goed helpt om normaal te leren eten, het compensatiegedrag aan te pakken en aan mijn zelfwaardering te werken. Ook het contact met mijn ouders en zus is weer stukken beter en voel me voor het eerst in jaren weer welkom thuis. Ik heb het idee dat ik nu eindelijk een manier heb gevonden om daadwerkelijk beter te worden in plaats van alles alleen maar weg te drukken en door te gaan.

Tot september blijf ik dit zo doen en mocht het dan niet beter gaan dan wil ik alsnog voor een klinische opname gaan, maar daar ga ik niet vanuit. Ik hoop in september pedagogische wetenschappen in Utrecht te kunnen gaan studeren en uiteindelijk met mijn ervaring en kennis anderen te kunnen helpen. Ik leg hier geen druk op want wat ik wel zeker weet is dat ik eerst moet zorgen dat ik zelf beter wordt en mezelf daar de tijd voor mag gunnen! Ook jij mag dat en je bent de moeite waard daarvoor!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lisanne - Zaterdag 23 mei 2015 13:25
Goed dat je je verhaal hebt gedaan!
wat jammer zeg van je thuis situatie en dat je ouders niet achter je staan in zn siuatie en met wat je het liefst wil!
Maar wel top dat je voor jezelf hebt gekozen,
Succes met alles wat je ver gaat doen,
Samantha van de ven - Zaterdag 23 mei 2015 14:44
Hee Evelien ,
ik zag je post op facebook , en ik dacht ik ga toch eens lezen wat je geschreven hebt .
maar wat ik toen las had ik niet gedacht .
wat een ontzettend heftig verhaal meis ,
maar wat een kracht heb je om je verhaal te vertellen aan de wereld .
het laat zien hoe sterk dat je nu bent , en dat je echt beter aan het worden bent .

helaas met Eetstornissen & Automutilatie kom je er nooit 100% vanaf .
maar het feit dat je er nu al over kan schrijven laat wel zien hoe'n stap je al gemaakt hebt .

ik heb je echt heel lang niet gesproken , maar toen ik dit las wou ik toch reageren .
en zeggen dat ik echt trots op je ben , Voor het delen van je verhaal .
voor het doorzetten en nogmaals voor het niet opgeven .
het is zoveel makkelijker om de handoek in de ring te gooien .
maar jij bent doorgegaan meis , en daar kan je zoo trots op zijn

Believe in yourself
X
Samantha
cynthda - Zaterdag 23 mei 2015 16:08
Heeeeel mooi verhaal
En. Heel vervelend allemaal
Mar zo trots op je da je dit maar hebt gedaan
En dat je zegt op het laatst'' ik leg hier geen druk op ''
Dat je dat maar hebt geleerd

Veel liefs cynthia
Evelien - Zaterdag 23 mei 2015 17:18
Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes!
@samantha - Zaterdag 23 mei 2015 18:29
Dat je van automutilatie en eetstoornissen niet 100% af komt is absoluut niet perse waar. Er zijn mensen die er nooit vanaf komen, dat klopt. Maar er zijn ook mensen die er wel van afkomen, dus dat kan zeker wel!!
Flux - Zaterdag 23 mei 2015 20:31
Bedankt voor het delen van je verhaal, dapper. Knap dat je nu voor je zelf aan het kiezen bent, veel succes daarin!
kim300808 - Zaterdag 23 mei 2015 22:43
Bedankt voor het delen van je inspirerende verhaal. Ik wens je alle kracht toe! Op weg naar een beter leven. :)
Roos_ - Maandag 25 mei 2015 19:09
wat een heftig verhaal, vind het heel rot voor je en weet niet goed wat ik moet zeggen, maar veel succes en sterkte!! xx
Sofie - Zondag 14 juni 2015 01:38
Heeii
Heftig verhaal maar goed dat het nu beter gaat!
ik heb ook bij breburg gezeten. Jij ook bij poolseweg?