Genezen van mijn eetstoornis

 

BiancaHet begon op de basisschool. Ik vond mezelf een beetje dik en wou wat afvallen. Soms sloeg ik mijn lunch over, ik was er niet heel erg mee bezig en het was nog niet heel belangrijk voor me. Het viel niet zo op, maar dit was een soort voorteken van de anorexia die ik later ontwikkelde. Mijn eetpatroon veranderde toen ik naar de middelbare ging.

In het eerste jaar ben ik omgeslagen met eten en ik kreeg stemmetjes in mijn hoofd, niets interesseerde me meer, het enige wat ik wilde is afvallen, afvallen en nog eens afvallen. Op een gegeven moment at ik alleen nog avondeten, dat was het enige waar ik niet onderuit kwam. In het begin kon ik het goed geheimhouden. In het 2e schooljaar kwam mijn moeder erachter en schakelde ze professionele hulp in. Toen begon de moeilijke strijd voor mij.

In het begin kwam ik bij een kinderarts, psycholoog en dietiste terecht. Ik moest me elke week gaan wegen in het ziekenhuis. Ik werd goed in de gaten gehouden. Bij de diëtiste ben ik na een paar keer gestopt. Ik zag haar als vijand omdat ze zei wat ik moest eten. Ik gebruikte dat tegen haar. Een half jaar later heb ik mijn dieptepunt bereikt.

Daarna begon ik langzaam aan te komen in gewicht, maar toch tegen mijn zin in. Twee jaar later had ik een gezond gewicht waar de kinderarts tevreden mee was. Ik kreeg een nieuwe psycholoog en ik kon minder naar de kinderarts gaan.

Iedereen was tevreden, maar wat niemand wist, was dat het nog steeds niet goed ging in mijn hoofd. Ik had geen psycholoog meer en ik werd niet meer veel in de gaten gehouden. Een geweldig moment om weer stiekem te gaan afvallen dacht ik toen.

In korte tijd was ik weer helemaal terug bij af. Ik had een nieuwe psycholoog gekregen waar ik weer elke week heen moest, en ik kon weer elke week naar het ziekenhuis gaan voor controle. Ik werd weer goed in de gaten gehouden, mijn moeder controleerde me dagelijks met eten.

Maar toen was ik mijn eetstoornis ook echt zat en wou ik ervoor gaan vechten om beter te worden. Dat was vorig jaar. Ik had heel veel ups en downs, waar ik soms bijna niet uitkwam en niet meer verder wou vechten. Mijn psycholoog heeft me erdoor heen geholpen en het ging steeds beter. Ik heb weer een gezond gewicht bereikt, en dat kan ik nu ook vasthouden!

Sinds november gaat het echt goed met me, en kan ik zeggen dat ik genezen ben van mijn eetstoornis. Het "stemmetje" werd steeds minder, dat is gekomen doordat ik mijn angsten ben aangegaan. Ik wist dat ik daardoor over mijn angsten heen kon komen, maar ik dacht 'makkelijker gezegd dan gedaan' dus ik liep om mijn angsten heen. Maar wat ik daarmee bereikt had, was een terugval. Nu ben ik ze aangegaan, wat soms heel moeilijk was en ook heel veel tijd koste.

hou van jezelf

Maar wat ik daarmee heb bereikt is een normaal leven zonder eetstoornis, geen "stemmetjes" meer in mijn hoofd, niet bang voor bepaald soort voedsel, overal durven te eten, ik heb het vertrouwen van iedereen weer teruggewonnen noem maar op! Dit is waar ik voor gevochten heb.

Ik kon me niet voorstellen dat ik dit leven ooit nog zou krijgen, vooral omdat mijn psycholoog altijd zei dat ik nooit helemaal van anorexia kan genezen. Daardoor dacht ik 'waarom zou ik dan uberhaupt mijn best doen'. Dus voor anderen: als je dat te horen krijgt, laat de moed niet in de schoenen zakken, want je kunt er echt van genezen, hoe diep je er ook in zit! Het heeft heel veel tijd nodig, er gaan wel jaren overheen voordat er een lichtpuntje komt in die lange strijd.

Ik kon me niet meer voorstellen hoe een normaal leven uitzag. Ik kon niet begrijpen dat mensen eten zonder "stemmetje", zonder angst om aan te komen, zonder weet ik veel wat. Dat leek gewoon echt onmogelijk, maar nu geldt dat ook voor mij: eten wanneer ik er zin in heb, eten wat ik wil. Niets meer wat me tegenhoud.

genezen eetstoornis geloofIk kan nu zeggen dat ik mijn anorexia overwonnen heb. Ik ben er sterker uitgekomen, ik accepteer mijn lichaam, ik vind me niet meer te dik, heb geen "stemmetjes" meer.

Ik ben nu sterk genoeg om te zeggen dat de anorexia bij mijn verleden hoort en niet bij mijn toekomst.

Het is echt mogelijk om ervan af te komen, wat je ook te horen krijgt, hoe diep je er ook inzit. Zolang je maar vertrouwen hebt in jezelf, doelen voor ogen houdt en eerlijk bent voor jezelf. Ik heb tijdens die periode iets belangrijks geleerd, waar ik nu ook nog steeds iets aan heb: angsten bestaan niet, het is wat je er zelf van maakt en hoe je ermee omgaat!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

t... - Maandag 5 september 2011 13:13
wow, supermotiverend verhaal! echt superfijn dat je er helemaal vanaf bent gekomen, echt heel knap van je! Geeft mij ook weer hoop dat ik er in de toekomst echt vanaf kan komen, dat dat rottige stemmetje uit mijn hoofd zal verdwijnen en ik weer kan gaan genieten van eten:)
verena - Maandag 5 september 2011 13:16
Wat knap ! echt super dat je bent genezen van je eetstoornis.
Mooi geschreven.
M. - Maandag 5 september 2011 13:21
Dit geeft me een piepklein beetje moed...
Mooi verhaal, dankjewel.
Babsje - Maandag 5 september 2011 13:59
Eerst en vooral: je bent een supermooi meisje, zowel vanbinnen als vanbuiten! En ik moet je bewonderen om wat je bereikt hebt, het vraagt ontzettend veel moed en kracht om van een eetstoornis af te geraken! Je angsten in de ogen kijken is één van de moeilijkste dingen in het leven. Je verhaal geeft ongelofelijk veel moed en hoop! Superbedankt daarvoor! Heel veel succes in alles wat op je pad komt!Je bent een voorbeeld voor anderen! veel liefs, Babs
GLM1993 - Maandag 5 september 2011 15:26
Goed hoe je er zo uit bent gekomen, ik ben zelf ook echt heel ver en hoop uit eindelijk ook helemaal niet meer na te denken over wat eten met mn lichaam zal doen.
Als ik je foto zie, denk ik echt: 'Wauw, wat een mooie meid!'
Fijn dat je jezelf nu ook kan accepteren! ;)
nienke - Maandag 5 september 2011 16:37
Hee, goed dat het nu zo goed met je gaat zeg! Wat heftig! Ik zit nu in die strijd en wil eigelijk ook weer gaan afvallen...........ik probeer aan jou verhaal te denken!
xx
amanda - Maandag 5 september 2011 19:34
super verhaal, zit zelf nog in een strijd ook dat ik nog aan het afvallen, ben maar ik ben dat vechten zo zat, ik ben zo moe. ik wil proberen er af te komen, knap gedaan dat het je gelutk is suc6 met alles liefs
Laurien - Maandag 5 september 2011 20:31
Wauw, wat een superverhaal! Echt superfijn dta je weer helemaal beter bent, dat wil ik ook echt zo graag!
Ik geef de hoop ook nog niet op =)
Dankjewel voor je mooie verhaal, het geeft heel veel steun.
Diana - Maandag 5 september 2011 21:11
Wat ben ik trots op je dat je er helemaal vanaf bent. Het was een zware periode voor je, en voor je ouders.Ik hoop dat andere je dit gaan nadoen. Je bent een voorbeeld voor ze. Je bent een mooie en knappe meid (zie foto). Geniet van het leven.
SRT - Dinsdag 6 september 2011 09:15
Mooi verhaal. Super. Ga zo door!
moeder - Dinsdag 6 september 2011 10:21
Ik wil zeggen dat ik trots ben op mijn dochter dat ze het zover heeft gebracht. Het waren moeilijke en zware tijden in ons gezin.Maar met veel hulp is ze ervan af gekomen.Hopelijk is dit een stimulans voor de andere meisjes en jongens die dit eetprobleem hebben.Ik wil zeggen, laat de moed niet zakken en ga ervoor. Wij houden ontzettend veel van je.
Anke - Dinsdag 6 september 2011 19:35
Wauw, wat mag jij trots zijn op jezelf! Je bent een heel erg mooi iemand, onthoudt dat goed. Ga zo verder, je bent een groot voorbeeld voor vele meisjes hier. Genezing is heus mogelijk zolang je er zelf in gelooft en voor vecht.
debbie - Woensdag 21 september 2011 14:33
dit doet een moeder goed!! Onze dochter zit er nog middenin, staat momenteel stil, maar wil wel graag beter worden. We hopen zo dat ze er echt vanaf komt. Dit soort berichten geven de mens weer moed!!
Pauline - Woensdag 19 oktober 2011 20:12
Wat een bemoedigend verhaal wat je geschreven hebt. Ik heb al ruim 10 jaar anorexia en denk nog steeds dat ik er nooit meer vanaf kan komen, maar toen ik je verhaal gelezen had kreeg ik weer moed en blijf ik ervoor vechten om er nu voor eens en altijd vanaf te komen.

Ik ben in ieder geval heel trots op je!

Britt - Woensdag 19 oktober 2011 23:11
Echt heel fijn om zulke verhalen te lezen. Ik dacht altijd alleen dat het mij nooit zou lukken om eruit te komen wanneer ik zo'n verhaal hoorde, omdat ik al 11 jaar anorexia had met opnames enzo (van mijn 11e tot 22e). Ik zat echt ontzettend diep in mijn eetstoornis, zo diep dat het alle aspecten van mijn leven beheerste.
En toch ben ik er nu uit!
Ik ben al een jaar op een gezond gewicht en net als jij heb ik het 'anorexiastemmetje' onder controle. Niet meer dagelijks doodsbang op de weegschaal, flauwvallen, overgeven, liegen, smoesjes, angst, eindeloos sporten, laxeren en eenzaam zijn... Het kan écht, ook als je heel diep zit, ook als je al een miljoen keer teruggevallen bent, ook als je het dood- en doodeng vindt, ook als je er niet eens op durft te hopen... Het kan ÉCHT :)
S - Donderdag 20 oktober 2011 20:36
Woow echt mooi!
dit motiveert me om verder te gaan met ervoor vechten!
Ik wordt over 2 weken opgenomen, en ik hoop ook echt dat ik het overwin en dat ik over 1 jaar hetzelfde kan zeggen als jou!
Ben blij dat je weer normaal kan eten, en dat alles goed is gekomen!
natascha - Maandag 24 oktober 2011 10:46
In één woord SUPER meid
Ezziette - Woensdag 26 oktober 2011 14:16
Ik vind het SUPER dat je verteld wat je hebt meegemaakt!
Alleen zit ik zelf ook met een probleem. Mijn nicht heeft volgens mij ook anorexia. Ze is iets ouder, maar we verschillen heel erg in gewicht. Ik heb 2 kilo overgewicht, maar zij weegt volgens mij veel te weinig. Ik maak me best zorgen want ik vind het heel vervelend voor haar. Ze eet steeds heel weinig,en in een hotel at ze 2 kleine beschuitjes. Ze geeft op school haar koekjes weg,en met het overblijven eet ze BIJNA niks. Ze vind het helemaal niet leuk om te horen dat ze aangekomen is, en ze heeft me zelf verteld dat ze al een hele tijd STEMMEN heeft. Ik hoop dat iemand dit leest, en me tips kan geven om haar te HELPEN.

xxx Ezziette
Sagittarius - Woensdag 26 oktober 2011 19:26
Wow,wat ben je mooi. Ook mooi verhaal btw. :D
bianca - Dinsdag 15 november 2011 17:06
Dankjewel allemaal voor jullie lieve reacties!! Doet me goed om te lezen, en dat het zo motiverend is:)!

@ezziette, heb je er al eens met je nicht over gepraat?
Het hoeft natuurlijk niet meteen anorexia te zijn, maar ik begrijp dat je je zorgen maakt. Heb je al eens doorgevraagd over de stemmen in haar hoofd? Vertel dat je je zorgen maakt en dat ze altijd bij je terecht kan als er wat is. Je kunt haar evt. deze site geven, als je nicht erop kijkt is aan haar. je laat dan wel merken dat je om haar geeft. Take care
Black Rose - Zaterdag 12 januari 2013 13:00
Ik heb precies hetzelfde, behalve het laatste deel. ;(
Heel erg motiverend, je helpt me er echt mee!
Graciee - Woensdag 3 april 2013 19:38
Wauw! respect!
Angsten aangaan, misschien is dit voor mij ook een plan!, erg motiverend!
Ik ga volgend jaar naar een andere school en ben heel bang voor veranderingen... maar dit is toch weer een beetje motivatie om er vol goeie moed voor te gaan!
nikki - Dinsdag 12 november 2013 23:19
Goed om te lezen dat je psycholoog geen gelijk heeft gekregen!