Lieve lezers van Proud2Bme,

Een aantal jaar heb ik heel Proud2Bme afgespeurd naar de sleutel tot herstel. Wat is herstel? Wat moest ik er voor doen maar vooral, hoe zou het voelen om hersteld te zijn? Als je dat aan me kan vertellen, als ik even zou kunnen proeven aan hersteld zijn, dan kan ik misschien bedenken of ik dat durf. Herstellen. Ik wil best hersteld zíjn. Ik wilde best een gezond, functionerend, goed gevoed lichaam hébben. Ik durfde niet hersteld te gaan wórden, ik durfde mijn lichaam niet te gáán voeden. Ik vond veranderen eng. Veranderd zijn is prima maar gaan veranderen voelde onveilig. Mijn anorexia kende ik, die gaf me houvast, veiligheid. Mezelf kende ik nog niet. Kende ik mezelf echt niet? Of durfde ik niet te luisteren naar mezelf? Durfde ik niet te voelen?

Inmiddels ben ik hersteld van mijn eetstoornis en ken ik mezelf echt niet tot in alle gaatjes en uithoeken van mijn zijn. Dat is oké. Soms voelt het onzeker, soms voelt het eng en ook dat is oké.

Ik heb ongeveer vijf jaar alleen rondgelopen met mijn anorexia. Indirect zeiden de mensen om me heen: "Eet nog eens een boterham" of "Hier, neem een koekje." Ik wilde het niet horen. Ik schaamde me voor mijn eetstoornis en niemand mocht te dichtbij komen. Dan zou ik de veiligheid van de eetstoornis los moeten laten. Toch wist ik diep van binnen dat het een schijnveiligheid was en verlangde ik ernaar om vrij te zijn. Ik heb hulp gezocht bij een ervaringsdeskundige coach van Isa Power. Zij heeft me geholpen om de functie van de eetstoornis te onderzoeken. Mijn belangrijkste stap hierin was om te delen. Delen is helen. Door te delen was ik niet meer alleen met de eetstoornis.

Toen ik eenmaal doorhad wat de functie van mijn eetstoornis was, moest ik de schijnveiligheid van de eetstoornis wel loslaten. Ik wist dat het schijnveiligheid was. Het voelde alleen maar als veiligheid. Ik liet los. Loslaten is opgroeien, in mijn eigen leven stappen, loskomen van mijn ouders en tegelijkertijd mijn ouders achter me voelen staan. Ze zien me, ze zijn er voor me én ik sta zelf. Ik voel zelf.

Ik verwachtte dat als ik los zou laten, ik me vrij zou voelen. Dat het leven dan goed en makkelijk zou zijn, want vrijheid is fijn, toch? De eerste paar maanden waarin ik hersteld was, waren de allermoeilijkste in mijn herstel. Ik voelde geen vaste grond onder mijn voeten. Vrijheid is vrij en ook onzeker. De eetstoornis was als een gezonken eiland in de grote oceaan, daar kon ik niet meer op gaan staan. Ik had ervoor gekozen om aan wal te stappen van een nieuw land, míjn land. Maar ik kende dat land nog niet. Ik voelde me constant zenuwachtig. Dat is eigenlijk best logisch als ik erover nadenk. Dat nieuwe eiland kende ik nog niet. Ik wist nog niet wat gevaarlijk was en wat niet. Ik wist nog niet welke bessen giftig waren en welke me zouden voeden met kracht. Soms zocht ik naar de eetstoornis, verlangde ik naar de veiligheid van de eetstoornis. Ook de eetstoornis was inmiddels niet meer veilig. Het eiland eetstoornis was gezonken. Waar kon ik me dan veilig voelen?

Dat mocht ik gaan ontdekken! Ik mocht op ontdekkingstocht gaan, op onderzoek in mijn eigen land. Elke stap voelde eng en elke stap wilde ik zetten. Ik moest uitproberen; voelen, zien, ruiken, horen, proeven. Hoe ziet de wereld eruit? Wat past er bij mij? Wat voelt goed? Waar wil ik voor kiezen? Wat ruik ik? Vind ik het lekker ruiken? Welke geluiden vind ik mooi? Sommige geluiden vind ik te hard of te zacht, te schel of te soft. Ik mag kiezen om daar niet naar te luisteren. Ik mag kiezen om te proeven, om te eten wat ik lekker vind, om te laten staan wat ik vies vind. Ik mag kiezen om vriendschappen te sluiten met de mensen waar ik me goed bij voel. Ik mag ervoor kiezen om afstand te nemen van de mensen waar ik me niet goed bij voel.

Ik mag ervoor kiezen om uitdagingen aan te gaan, hoe vaak ik ook in mijn broek plas van de spanning! Die rommel kan ik opruimen. Ik mag er ook voor kiezen om pauze te nemen, om een uitdaging links van me te laten liggen en gewoon even naar rechts te lopen. Ik ben vrij om te voelen en te luisteren naar wat goed is voor mij. Wat voel jij? Jouw gevoel klopt, daar kan je op vertrouwen.

Ik wil je uitdagen om te luisteren naar wat je voelt. Om te luisteren naar jezelf, om te horen wat je jezelf te zeggen hebt. Jij mag er zijn. Of je nou naar links loopt of naar rechts. Jij mag er zijn, jij wordt gezien.

Liefs, Mila