Wie niet waagt... Vrijheid. Vertrouwen. Genieten van alle mooie dingen. Leven zonder dat iedere dag een gevecht is. Je af en toe gigantisch rot voelen, maar daarna met opgeheven hoofd weer opstaan. Kortom, écht leven. Ik had nooit gedacht dat dat ooit weer voor mij weggelegd zou zijn. En toch gloort er weer hoop aan de horizon. Daarom wil ik graag mijn verhaal met jullie delen.

Als kind had ik alles goed voor elkaar. Ik had een lieve zus en twee fantastische ouders, haalde hoge cijfers op school, zat in de selectie van de turnvereniging en had geen traumatische gebeurtenis meegemaakt. De weg naar school legde ik huppelend af en als ik zin had om mijn sjaal niet om mijn nek, maar om mijn hoofd te doen, dan deed ik dat gewoon. Doen wat iedereen deed vond ik veel te saai. Waarom normaal doen als het ook op een andere manier kon? Ik was weliswaar een beetje een buitenbeentje, maar ik werd niet gepest en ik vond altijd wel iemand om na schooltijd mee te spelen. Als ik daar behoefte aan had tenminste, want door de vele prikkels vond ik het ook fijn om me af en toe even terug te trekken. Niets wees er in ieder geval erop dat ik wel eens een eetstoornis zou kunnen ontwikkelen.

En toch was dat precies wat er gebeurde.

Ik weet nog goed hoe ik ’s avonds in mijn bed lag en ik het idee had dat ik een olifant was. Ik was pas tien, elf jaar oud. Erover praten kon ik niet. Op een gegeven moment besloot ik dat ik ‘gezond’ wilde leven. Niet om af te vallen trouwens - ik kon prima in de spiegel zien dat ik een spriet was. Langzaam maar zeker begon ik steeds meer voedingsmiddelen te schrappen. Ik weet nog goed dat ik van mezelf op kamp in groep 8 geen frikandel mocht, terwijl ik er zo’n trek in had. Niet lang daarna ontdekte ik de wondere wereld van de calorieën. In mijn kamer schreef ik lijstjes met de voedingswaarden van allerlei voedingsmiddelen. En als ik iets doe, doe ik het goed, dus al gauw wist ik van alles, van de aardbeien tot aan de zuurkool, wat er in zat.

Mijn streven naar perfectie, dat mij tot dusver ver had gebracht, keerde zich nu juist tegen mij. Ik veranderde in een angstig meisje dat bang was voor veranderingen. Alles moest vooral zo blijven zoals het was. Door me alleen nog maar te focussen op ‘gezonde’ voeding en beweging, kon ik controle uitoefenen op mijn eigen lichaam en ervoor zorgen dat ik niet volwassen werd.

Op een dag las ik iets over orthorexia en ik herkende er veel in. Ergens wist ik dat ik niet helemaal normaal bezig was, maar het voelde alsof ik geen andere optie had. Ik ging steeds minder eten en meer water drinken en deed stiekem oefeningen in mijn kamer. Niemand die wat door had, tot het moment dat het al bijna te laat was.

Toevallig belandde ik op mijn 14e bij de kinderarts omdat ik heftige allergische aanvallen had. In het ziekenhuis konden ze echter niet de oorzaak vinden. Wel viel het men op dat ik wel erg licht was voor mijn leeftijd. Ik wist zowel de artsen als mijn ouders om de tuin te leiden, voor even althans. Toen ik op mijn 16e nog steeds niet ongesteld was, sleepten mijn ouders me opnieuw naar de kinderarts. Ondertussen begon het bij turnen ook op te vallen dat ik wel erg dun werd. Toen de kinderarts het niet vertrouwde en me doorverwees naar een ander, groter ziekenhuis, ging het snel. Ik kreeg het labeltje ‘anorexia’ en werd van het ene op het andere moment opgenomen. De ene dag stond ik nog in de turnhal, de andere dag lag ik in een ziekenhuisbed. Zonder dat ik het wist, werd er een opname in de kliniek geregeld. Ik zou pas negen maanden later weer thuiskomen.

In de kliniek heb ik veel lieve jongens en meiden leren kennen, maar helaas niet altijd de goede dingen geleerd. Mijn eetstoornis verergerde en ik moest de kliniek verlaten. Thuis ging het echter ook niet goed en daarom volgden er opnieuw opnames in het ziekenhuis en de kliniek. Op wilskracht heb ik tijdens de therapieën door mijn vwo-examen gehaald. Omdat de kliniek bedoeld was voor kinderen en jongeren, trok ik vlak na mijn 18e verjaardag definitief de deur van de afdeling achter me dicht.

Ik was vastberaden. Ik had dat diploma niet voor niets gehaald, dus ik moest en zou gaan studeren. Mijn ouders stemden toe, op voorwaarde dat ik elders therapie zou blijven volgen. De nieuwe hulpverleningsinstantie wilde mij echter niet behandelen, omdat mijn gewicht te laag was. Mijn ouders werd doodleuk verteld dat ze maar alvast aan het idee moesten wennen dat hun dochter zou gaan overlijden. Gelukkig kwam ik via via bij een cranio-sacraal therapeute terecht, aan wie ik wel heel veel heb gehad.

In de jaren die volgden, studeerde ik af en ging ik op mezelf wonen. De eetstoornis verhuisde in eerste instantie met mij mee. Gelukkig kan ik nu eindelijk op mijn 26e zeggen dat ik er vertrouwen in heb dat ik ooit zal genezen, ook al zal ik nog allerlei slecht begaanbare wegen vol hobbels en kuilen moeten afleggen. Alleen mijn grote droom om ooit mijn eigen naam op de kaft van een echt boek te zien, leek verder weg dan ooit. Toch begon het te kriebelen.

Wat als ik mijn ervaringen in hulpverleningsland eens op papier zou zetten? Wat als ik mijn verhaal naar een uitgeverij zou sturen? Wellicht kon ik een bijdrage leveren aan het bespreekbaar maken van eetstoornissen, of op zijn minst enkele vooroordelen de wereld uit helpen. Misschien zouden anderen zich wel gesteund kunnen voelen door mijn verhaal, of zouden ze af en toe kunnen lachen om alle gekke voorvallen.

En zo geschiedde. Ik ging achter mijn computer zitten, schreef een boek en vond een uitgeverij die het wilde publiceren. Even sloeg de twijfel toe; er zijn al zoveel boeken over anorexia, wat kan ik daar nou voor interessants aan toevoegen? Is het het wel waard om zulke intieme details te delen met Jan en alleman?

Maar wie niet waagt...

Het boek 'Röstirondjes en rollade - (over)leven in de eetstoorniskliniek' ligt nu in de (digitale) boekwinkel en is verkrijgbaar bij o.a. Bol.com.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl