Daar zat ik dan. In zo'n psychologenhokje van twee bij drie meter. ‘Denk terug aan dat moment. Voel wat je toen voelde,' herhaalde ze, terwijl ze het touw weer voor mijn neus heen en weer begon te zwaaien. Ja, zo ging het ‘traumaverwerkingsproces'. Eigenlijk ging het in mijn hoofd meer zo: ‘ik wil nooit meer voelen wat ik toen voelde! Ik ben moe. Ik wil naar huis. Of ik me al minder kut voel bij het terug denken aan de brugklas? Ja, ik het er ineens totáál geen moeite meer mee! Mag ik nu gaan?' En dan ging ik weer naar huis om me vervolgens uitgeput op de bank te laten vallen en me af te vragen waarom ik amper genoeg energie had om mijn arm op te tillen.

Waarom verbranden bij mij reservestoffen als vetten nou nooit, voor een beetje energie? Waarom bleef ik zo dik? Iedereen naaide me. M'n ouders naaiden me. M'n zusje naaide me. Het hele leven naaide me gewoon. ‘Goh Ilse, ben je afgevallen?' ‘Jeetje meid, wat word je dun!' ‘Ils, luister alsjeblieft naar me, er blijft niets van je over....' Wat denken jullie nou?! Ik heb toch echt ook zelf ogen hoor. Haten jullie me nou echt zo erg dat jullie me nog dikker er lelijker willen maken dan ik al ben?

Wat zou jij doen? Wat zou jij doen als ineens iedereen zou beweren dat de lucht roze is? Zou jij ze geloven? Misschien zou je denken dat het allemaal één grote grap is. Misschien zou je denken dat het een raadsel is die je moet proberen op te lossen. Misschien zou je denken dat iedereen je gek probeert te maken. Misschien is er iemand die zou denken: ‘Ik ben gek. Ik ben degene die het verschil tussen blauw en roze niet meer ziet.' Ja, misschien is er iemand. Ik was het niet, helaas. Vanwaar dit voorbeeld? Dit is wat veel mensen van een eetstoornis vaak niet begrijpen. Als mensen je zeggen dat je dun bent, waarom geloof je ze dan niet gewoon? ‘Ik ben dik' was voor mij minstens even waar als ‘de lucht is blauw.'

Eigenlijk begon het allemaal in de brugklas. Ik was altijd al ‘anders dan de rest', maar dit was op de basisschool eigenlijk altijd wel oké geweest. Dat werd in de brugklas anders. Ik was de hele dag stil op school en vond het echt verschrikkelijk. Maar nee, dat liet ik aan niets of niemand merken.

Zelfs in het dagboek dat ik bijhield staat nergens ook maar één negatief woord over school. Ik dacht dat als ik mezelf vertelde dat ik het leuk vond, het dat vanzelf ook wel zou worden. Tja, dat idee (zoals je misschien al wel kunt raden) faalde. Ik praatte mezelf aan dat ik me aanstelde en dat het allemaal mijn eigen schuld was. Ik haatte mezelf. Ik voelde me zo alleen en onbegrepen, maar ik durfde er nergens over te praten. Ook thuis niet. Ik heb een super lieve papa en mama en ook nog een super lief zusje, maar zij waren ondertussen ook de enige van wie ik wist dat ze van me hielden. En ik was zo bang, zo verschrikkelijk bang dat als ik zou zeggen: ‘Op school vinden ze me raar en lelijk', ze zouden zeggen: ‘och ja, nu je het zegt! Ze hebben gelijk!' En ja, inmiddels weet ik dat dat helemaal geen realistische gedachte is, maar ik was gewoon zo super bang om ook hun liefde kwijt te raken, dat het toch wel allemaal zo gegaan is.

In die tijd leerde ik mezelf heel erg aan om emoties buiten te sluiten, waardoor anderen ook niet aan je kunnen zien dat er iets aan de hand is. Toen ik het uiteindelijk écht niet meer trok en ik thuis volledig instortte, heb ik alles aan mama verteld. Ik vertelde dat ik erachter was gekomen dat ik niet normaal was. Ik dacht aan hoe ik in de klas dagen lang het gedrag van mijn klasgenoten had bestudeerd. Ik snapte ze niet, maar ik wist hoe het moest. ‘Maar mama, ik zal veranderen. Ik weet hoe ik moet doen om wel normaal gevonden te worden', voegde ik er snikkend aan toe. Waarop mama zei: ‘Lieve, lieve Ilse, je bent fantastisch hoe je zelf bent. De kinderen die jou niet accepteren, zijn het niet waard om voor te veranderen.' Ze zocht hulp voor me en eind brugklas werd de diagnose ADD bij mij gesteld. Het voelde als een opluchting. Het was een soort van bevestiging, maar wel op een fijne manier. Alsof eindelijk iemand me begreep.

Toen ik naar de tweede ging, werd ik overgeplaatst naar een nieuwe klas en eigenlijk ging het vanaf toen heel goed met me. Ik bouwde weer een beetje zelfvertrouwen op en kreeg vriendinnen waar ik me veilig bij voelde. In de derde klas kreeg ik een tegenslag toen de dokter vertelde ik waarschijnlijk nooit meer zou mogen volleyballen. Ik brak namelijk op mijn negende mijn arm toen ik uit een boom viel en het bleek nu dat ook alle bandjes in mijn arm daarbij waren afgescheurd. Ik vond het echt verschrikkelijk. Op dat moment trainde ik bij de volleybalschool in Groningen en volleybalde ik in totaal ongeveer tien uur per week. Dat was ineens allemaal weg. Toen dit allemaal gebeurde was ik 14 jaar. De leeftijd waarop ook mijn lichaam had besloten om volwassen te worden. Ik werd onzeker over mijn lichaam en snapte niet waar dit nou opeens vandaan kwam nu het net allemaal weer goed met me ging. Ik dacht dat ik onzeker was, omdat ik was aangekomen doordat ik niet meer mocht sporten. Toen ik later weer mocht sporten doordat het boven verwachting goed ging met mijn arm, besloot ik dat ik weer net zo wilde worden als ik was. Ik dacht namelijk dat als ik er weer hetzelfde zou wegen en er hetzelfde uit zou zien als eerst, ik ook niet meer onzeker zou zijn, want dat was toen immers ook niet.

Ik wens nog iedere dag dat deze dag uit mijn leven kan worden verwijderd. Inclusief alle gevolgen hiervan natuurlijk, want vanaf dat moment ging alles helemaal mis. Ik viel af, maar ik werd alles behalve zekerder van mezelf. Ik werd ziek, dat wel. Helaas besefte ik dat toen zelf niet. Ik werd dunner en dunner, maar ik zag het niet. Ik zag het gewoon écht niet. Eerlijk gezegd werd ik in mijn ogen alleen maar dikker en dikker en waarom zou ik andere mensen geloven? Ik zag dit toch gewoon? Waarom zou dat niet kloppen? Ik werd ingeschreven bij Accare, maar omdat daar een lange wachtlijst voor was, ging ik eerst in behandeling bij GGZ Emmen. Daar ik het traumaverwerkingsproces over de brugklas, maar met eten ging het daardoor absoluut niet beter. Uiteindelijk kwam ik in Smilde in de eetstoorniskliniek terecht. Eerst voor gewoon individuele gesprekken en later kreeg ik groepstherapie met zeven andere meisjes met een eetstoornis. Dit heeft mij uiteindelijk echt geholpen en ging het beter met me. Het was een hechte groep en ik heb heel veel aan de andere meiden gehad.

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder. Ik weet weer voor wie ik wil bestaan en hoe mooi het leven kan zijn. Ik heb er ontzettend hard voor gevochten en ik ben super trots op wat ik tot nu toe heb bereikt. Ik heb super lieve ouders, een super lief zusje, super lieve vriendjes en vriendinnetjes en ook nog andere super lieve familie. En nee, ik kan niet zeggen dat ik voor de volle honderd procent genezen ben. Nog niet. Maar ik blijf sowieso doorvechten tot ik dat heb bereikt, want ik wil hem niet meer, die eetstoornis. Hij heeft me al genoeg pijn gedaan. Ik wil het gewoon niet meer.

Er zijn zoveel vooroordelen over eetstoornissen. Mensen, denk alsjeblieft goed na bij wat je zegt. Het kan zoveel meer pijn doen dan je beseft. Er zijn nog zoveel meisjes die elke dag nog keihard moeten strijden tegen de eetstoornis. En mensen: Als je niet weet wat een eetstoornis precies inhoudt, oordeel dan ook gewoon niet. Ik heb heel lang gezeten met de vraag of ik hier zelf voor heb gekozen, maar ik ben er klaar mee. Ik heb niet voor een eetstoornis gekozen. Het is me overkomen.

Aan alle meisjes die nog elke dag een oorlog in hun hoofd hebben: Ga voor het beter worden! Ik weet dat het ongelooflijk moeilijk is, maar de wereld zal zoveel mooier zijn! En als je dit leest is de gedachte ‘maar bij mij is het anders' verboden. Ook bij jou wachten er al mensen veel te lang op de fantastische jezelf die je was. En onthoudt: het is NIET jouw schuld!