Een diepe zucht, ga ik dit echt vertellen? Het is al regelmatig in me opgekomen om mijn verhaal te doen. Gedachten als 'Wie zit er op mijn verhaal te wachten?' klinken mij niet onbekend in de oren. Om mezelf te helen, laat ik mijn verhaal vrij. Zodat ik het mag loslaten en het mijn energie niet langer in de weg zit. Misschien vertel ik mijn verhaal aan jou en kun jij er het jouwe door loslaten. Misschien is mijn verhaal een open gesprek waard met een dierbare waarvan jij denkt dat er iets aan de hand is. Ik hoop dat je hierdoor meer duidelijkheid krijgt in wat een eetstoornis is. En hoe ik mezelf hier doorheen heb gehaald, vol verdriet, maar inmiddels met dankbaarheid voor alles wat ik ervan heb geleerd.

Ik was inmiddels 23 jaar oud en vloog bij een bekende luchtvaartmaatschappij. Ik liep op wolkjes, bijna letterlijk. Mijn doelen waren bereikt en ik wàs iemand. Tot ik merkte dat er iets begon te knagen. Ik werd ziek, viel heel erg veel af en raakte mijn zelfvertrouwen kwijt. Ondertussen kwam ik vaak in de yoga les, zo’n drie keer in de week om al het moeten los te laten. Het werd dan ook mijn favoriete plek tijdens de burn out die alles liet veranderen. Het was de tijd waarin al de gevoelens die ik vanaf jongs af aan had weg gestopt omhoog kwamen. De burn out gaf me het gevoel alles kwijt te zijn, de baan waar ik mijn hele leven voor had gewerkt. Mijn identiteit, ik was alles.. maar dan ook alles kwijt waarvan ik dacht dat het bij mij hoorde.

Hierdoor raakte ik zo in de war, de wereld stond letterlijk op z’n kop. Ik weet nog heel goed dat er thema’s omhoog kwamen uit oude relaties, die ik verwarde met mijn huidige relatie... wat een rollercoaster was dit voor mij en mijn huidige vriend. Wat heeft hij veel moeten incasseren om mij bij zich te houden. Ik snapte er helemaal niets van, en ergens was dit nu precies wat ik nu zo goed kan overbrengen in mijn eigen lessen. Dat zodra er ontspanning in het lichaam komt, oude diepere emoties en trauma’s de ruimte krijgen om los gelaten te worden. Juist dit betekent dat het heel erg goed met je gaat. Als je ontspant, kun je helen...

In mijn tijd als stewardess was ik op zoveel plekken in korte tijd, met zoveel mensen, dat het voor een gevoelsmens als ik veel te verwerken was, als ik niet in mijn rol was. Dan moest ik enorm bijkomen van alles en iedereen waarmee ik in contact was gekomen. Dat mijn energie zo naar buiten stroomde kwam, zo weet ik nu, omdat ik niet wist wie ik was en dacht dat ik andermans wil moest opvolgen. Ik herinner me zelfs tijden dat ik op mijn hotelkamer was en deed alsof ik er niet was. Het meedoen met de rest zorgde dat ik niet begrepen werd, er niet helemaal bij hoorde. De tijd voor mezelf had ik enorm nodig, eigenlijk altijd al. Tegelijkertijd voelde ik ook anderen heel goed aan. Ik wist precies wat er speelde in andermans hoofd en vervulde eerder die behoefte dan mijn eigen behoefte. Mezelf wegcijferen was iets waar ik erg goed in was geworden en waar ik nog steeds voor moet waken.

Toen ik nog vloog ontwikkelde ik een eetstoornis. De hoge druk waarin we moesten presteren was voor een onzeker meisje als ik erg heftig. Dagelijkse rapportages of je make up goed zat en een heleboel anderen die jouw plekje wilden innemen. Oh.. en de jaloezie op het strand.. De eetstoornis heb ik langere tijd ontkend. Misschien heb ik het tot de dag van vandaag ontkend hoe erg het was. Omdat er altijd een gezonde noot aan heeft gezeten was het zo lastig te vangen. Ik genoot ervan om gezonde dingen te koken en nieuwe recepten te verzinnen. Juist omdat het dunne lijntje tussen gezond en te gezond zo moeilijk te vinden is. Nu ik terugkijk zie ik dat er zeker een angst was om aan te komen, om te groeien in gewicht. Het spirituele vlak daarin betekende dat ik mijn eigen ruimte in mocht nemen, de ruimte die ik liever weg gaf, omdat ik anderen voor liet gaan. Je wilt niet weten hoeveel verwarring ik voelde, continu. Omdat mijn buitenwereld spiegels bleef geven en ik ze maar niet begreep.

Er waren momenten dat ik mezelf niets toestond. Zeker niet om te genieten tijdens gezellige etentjes met vrienden of familie. Er was dan spanning van te voren, omdat ik bang was geen controle te hebben over mijn eetgedrag. Dan zei ik tegen mezelf dat ik geen wijn mocht drinken, want dan zou de kans eerder bestaan dat ik toch iets zou doen dat niet in de regels stond. Dan zou ik genieten van het eten. De angst bestond dat ik meer zou eten dan ik mezelf toestond. Mijn buik sprak boekdelen, het was een grote klomp van stress als ik zo’n etentje had. Soms was dat zo erg dat ik gewoon moest gaan liggen, in bed. Vaak kwamen we dan ook te laat, omdat ik van te voren wilde wandelen, met andere woorden; calorieën verbranden. Ik vertrouwde er niets van dat eten goed was, het was een vijand geworden. Een opleiding voeding vergrootte de angst en het constante speuren in boeken en op internet maakte mijn vertrouwen er niet beter op.

Ik was een heel onzeker meisje. Altijd voelde ik al dat ik anders was. Maar al te graag deed ik alsof er niets aan de hand was. Ik wilde er bij horen. Als klein meisje sprak ik met bomen en voelde ik haarfijn aan of ik ergens wel of niet wilde zijn. Er waren tijden dat ik mezelf verdoofde door jointjes te roken onder schooltijd, zodat ik niet alles tegelijkertijd voelde. Al die energie van iedereen, de spanning, de hoge druk op school, dat vond ik erg heftig allemaal. Ook thuis was het op mijn tenen lopen, ik voelde me niet thuis. Dat had misschien niet eens echt met thuis te maken, maar wel heel erg met mezelf thuis voelen op deze aarde en in deze wereld. Ik schoot dan uit mijn lichaam en in mijn hoofd, om maar niet te voelen. Er was ook een moment dat ik aangerand werd in mijn eigen huis. Het was niet handig om in mijn lijf aanwezig te zijn. Ik zwoor het daardoor af om te voelen.

Er was één manier om de prikkels en het vele voelen uit te schakelen en dat was het voelen van de honger. Hierdoor had ik de controle terug en voelde ik alleen mezelf. Dan wist ik dat dit van mij was, en hoefde ik niet in te spelen op de ander. Alleen als ik honger had kon ik dan echt voor mezelf kiezen, want tsja.. eten is toch een levensbehoefte? Dan werd ook ik eindelijk gehoord, was de intentie. Ik heb het vaak ontkend, bij sommige mensen doe ik dat nog steeds. Eigenlijk was dit alles.. een grote schreeuw van zorg voor mij. Wie zorgt er voor mij? Wanneer mag ik achteruit leunen? Ik word er nog steeds verdrietig van als ik eraan denk hoe onzeker en eenzaam ik was in mijn eetstoornis. Het was een dubbele agenda, een tweede gezicht, een vriendin geworden die me hielp de controle over mijn leven terug te krijgen. 

Ik ben in therapie gegaan bij een ontzettend goede psychologe. Toen ik uiteindelijk vel over been was stuurde ik mezelf nog vaker de yoga mat op. Ik schreef papieren vol met gevoelens en emoties. De yoga mat leerde me te vertragen. Te voelen wat er in mij om ging. Vol emoties was ik. Er waren tijden dat ik niet naar de les durfde, omdat ik bang was dat iemand mijn tranen zou zien. Ik voelde niet alleen mijn eigen tranen.. ik voelde alles van iedereen en wist er geen omgang mee. Het was de leegte die ik voelde, de leegte die opgevuld werd door alle zooi van jaren alles weg stoppen.

Ook nu kan ik zo naar anderen kijken waarvan ik het idee heb dat ze worstelen met eten. Ik zou je willen zeggen ´ik snap jou, ik stuur je al mijn liefde´. Wees lief voor jezelf, op ieder vlak. Geef jezelf niet de lasten van het leven, maar leef jouw leven. Voeding is een teken van liefde voor jezelf, als je het jezelf ontneemt dan mis je zoveel geluk. Ik was zelf constant bezig met het voldoen aan strikte regels. De eetstoornis leerde mij dat ik mijn eigen regels mag naleven, dat het leven gaat om verbinding maken. Verbinding maken met anderen, terwijl je verbinding behoudt met jezelf. Ik leerde te luisteren naar mijn gedachten, zonder ze daadwerkelijk te worden. Alsof ik ze afweeg, is dit wie ik wil zijn?

Er waren tijden van restrictie, maar ook tijden waarin ik leerde dat er zoveel meer is dan materie. We leren op jonge leeftijd dat we al die dingen buiten ons nodig hebben om gelukkig te zijn. We werken op school naar iets toe en als we het dan behalen.. wat dan? Iets in mij, wat ik ooit de eetstoornis noemde, vertelde mij dat er ook andere manieren waren. Praat ik daarmee alles goed? Nee.. maar ik leerde hierdoor wel zoveel meer dan ik ooit in de kliniek had kunnen leren. Dat het niet gaat om het juiste eetpatroon, maar dat het gaat om vertrouwen. Dat mijn leven ingedeeld mag worden zoals ik het wil.

De reden dat ik een yoga opleiding ben gaan doen is voor mij nog steeds niet helemaal duidelijk. De stap naar de toekomst werd daarmee in gang gezet. Het was een moment waarop ik koos om niet langer in het verleden te blijven. Ons lichaam is gemaakt om te rennen, naar voren. Het is alsof ik gestuurd werd op het moment dat ik zelf los liet. Dat vertrouwen heeft mij van de eetstoornis weg gedreven. Toen ik terug kwam uit Nepal ging het roer om, ik vertrouwde het leven weer. Maar vooral, ik vertrouwde mezelf weer.

Met een glimlach, neem ik afscheid van mijn eetstoornis. Dankjewel, in tijden dat je er was. Ik laat je nu los en maak ruimte voor mezelf.. in alle opzichten.