Sinds een aantal jaar maak je deel uit van mij, vorm je mij als persoon en bepaal je mijn denken en doen. Je bent een onderdeel van mij geworden en daarom wil ik je niet als vijand zien. Al jarenlang denk ik negatief over mijn lichaam en over mijn persoonlijkheid en dit wil ik veranderen. Ik wil van mijn lichaam leren houden, mijn mooie eigenschappen gaan zien en al het moois om mij heen koesteren.
Jij kwam in mijn leven om mij te helpen toen ik het nodig had en daar ben ik je dankbaar voor. Ik weet dat je het goed bedoelde en dat je alles met de beste intentie deed. Je probeerde al mijn zorgen over te nemen. Maar lieve eetstoornis, kan je zien wat je hebt aangericht? Wat er is overgebleven van mij? De pijn die je iedereen hebt aangedaan? Ik denk dat je het te goed wilde doen, dat je te ver wilde gaan om mij te helpen. Ik neem het je niet kwalijk, absoluut niet, maar ik wil je wel laten weten hoe alles heeft uitgepakt.
Jij leerde mij kennen als een jong en onzeker meisje met ontzettend veel angsten. Bang om anders te zijn dan andere, bang om op te vallen, bang om mensen tot last te zijn. De enorme angst om alleen te zijn, mensen om mij heen kwijt te raken. Bang om te falen, het idee hebben niks te kunnen. Bezig met alles wat vroeger is gebeurd en niet wetende hoe om te gaan met deze gevoelens.
Jij vertelde mij dat als ik zou afvallen, minder mensen mij zouden zien. Met elke kilo zou ik steeds een beetje meer verdwijnen. Maar dit gebeurde niet. Hoe kleiner ik werd, hoe meer mensen mij zagen. Ik werd “het meisje met anorexia”. Mensen gingen op mij letten. Het tegenovergestelde wat jij beloofde gebeurde. Ik werd gezien, was anders dan andere en ik was mensen tot last.
Je zou altijd bij me blijven, ervoor zorgen dat ik nooit meer alleen zou zijn. Hoe langer ik met jou samen was, hoe groter de afstand werd die ik creëerde tussen de mensen die ik lief had. Ik zat gevangen in mij eigen wereldje, onbereikbaar voor de mensen om mij heen. De afgelopen jaren heb ik me zo ontzettend eenzaam gevoeld en heb ik zoveel mensen van mij afgeduwd. Je beloofde mij om mijn angst weg te halen maar deze werd alleen maar versterkt.
Jij liet mij zien dat ik iets kon. Ik kon afvallen, eten laten staan en onvermoeibaar doorgaan met sporten. Maar ik heb nooit het idee gehad dat ik iets heb bereikt. Ik ben er niet trots op dat ik mijn lichaam jaren heb gepijnigd, x kg heb bereikt en in een kliniek terecht kwam… Het voelt juist als falen. De afgelopen jaren had ik ook met vriendinnen kunnen doorbrengen, naar school kunnen gaan en bezig kunnen zijn met mijn toekomst. Ik wil niet goed zijn in mezelf kapot maken, mezelf dingen ontzeggen en mijn toekomt tegenhouden.
Jij zou mij de controle geven die ik nodig had, een manier geven om met mijn gedachtes en gevoelens om te gaan. Hoe lager mijn gewicht werd, hoe minder ik ging voelen. Mijn gevoel werd afgevlakt. En ja, dit was fijn, heel fijn. Je had er alleen niet aan gedacht dat het dubbel zo hard terug zou komen. Een gevoel van spanning die niet meer wegging en het hebben van paniekaanvallen. Je hebt mij geen manier gegeven om er mee om te gaan, je hebt mij geleerd hoe ik het moest onderdrukken.
Lieve eetstoornis, de laatste jaren heb ik mij wanhopig, bang, alleen en anders gevoeld. Ik voelde me teveel, een last voor andere. Dit is niet wat jij beloofd had.
Ik ben je dankbaar voor alles wat je mij geleerd hebt en wat je mij wou geven maar je hebt mij teveel pijn gedaan. Het is tijd om afscheid te nemen lieve eetstoornis, het is tijd om zonder elkaar verder te gaan.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie