Ik wil mijn verhaal delen met jullie, om aan te tonen dat je na jaren vechten, eindelijk een eetstoornis kan overwinnen. Het lijkt soms zo ver van je bed te staan en je gelooft er soms amper in, maar weet, blijf dromen, blijf vechten, blijf hopen, en op een dag kom je er wel. Met vallen en opstaan.

Mijn naam is Céline. Ik ben bijna 22 jaar. Een heel onzeker meisje die nooit een puberteit gekend heeft. Ik liep steeds in de rij, ik durfde geen zijsprong te maken en was een voorbeeldige leerling op school. Zo erg zelfs, dat elke leerkracht me zo graag had, dat ik er mee gepest werd. Het kon me allemaal niet zo veel schelen. Ik was goed bezig, en daar was ik blij mee. Tot ik op mijn 16de te horen kreeg dat ik moest veranderen van school. Het was zwaar om te horen dat ze geen vertrouwen meer in mij hadden. Ik was niet ‘slim' genoeg.

En dat kon ik niet geloven. Ik veranderde van school, ik kwam in een betere omgeving terecht en ik begon keihard mijn best te doen om iedereen te bewijzen dat ik niet dom was. En met resultaat. Ik studeerde met zeer goede punten af, en ik kon eindelijk de wereld bewijzen dat ze het mis op hadden over mij.

Maar dan kwam een heel moeilijk moment. Beginnen aan mijn opleiding als kleuterleidster had ik een beetje onderschat. Ik zat immers in het verkeerde denkpatroon: ik wou me steeds bewijzen. En ik deed zo hard mijn best, maar hoger onderwijs is moeilijk en zwaar, en al snel ging ik er onderdoor.

Ik kon de druk niet meer aan, en ik was toen al vrij geobsedeerd door eten, en daar heb ik mij dan volledig op gestort.

Ik was 20 jaar. Stilletjes aan sloop een eetstoornis mijn leven binnen. En ikzelf merkte het helemaal niet. Maar mijn vriendinnen, die vonden dat ik abnormaal bezig was. En dan plots komt er een moment dat je 3 dagen weg bent met school, dat je lectoren je bezig zien, je vriendinnen, en dat je dan stilletjes aan door de mand begint te vallen. De eerste keer dat mijn vriendin zei: Céline, ik denk dat jij anorexia hebt, heb ik het weggelachen. Ik, anorexia, het kon toch helemaal niet? En dat ging ik bewijzen. Ik stapte naar mijn lector lichamelijke opvoeding, en ik vroeg haar om hulp. Ik zat er toen wel fysiek al vrij door. Maar volgens mij was dit enkel maar door de schooldruk en door de stress.

Maanden zijn er voorbij gegaan, en plots krijg je dan het nieuws dat je verwacht wordt bij een psycholoog. Ik wist toen helemaal niet waarvoor dit goed kon zijn. Maar samen met mijn lector, ging ik er naar toe. En na 2 gesprekken ben ik zelf beginnen inzien dat er meer met mij aan de hand was. Maar het was toen al te laat. Vanaf toen is het snel bergafwaarts gegaan. Zo snel, dat ik 2 maand later de beslissing nam om in opname te gaan. Ik had geluk, een dag na mijn beslissing kon ik al opgenomen worden. En daar ben ik wel even gebleven. Een opname deed me zo goed.

Na een opname dacht ik dat het allemaal voorbij ging zijn. Maar van zodra ik terug aan school begon te denken, ging ik terug mee in een spiraal naar beneden. En daar was de eetstoornis terug. En deze keer ging ik terug diep. Ik probeerde mijn stages te combineren met mijn slechte gezondheid. Met nutrivoeding overleefde ik het allemaal. Maar zo kon ik niet nog een jaar doen.

Een week voor ik 21 werd, kreeg ik te horen dat ze mij misschien nog eens ging opnemen voor observatie in het ziekenhuis. Ik was terug aan het dalen in gewicht, en dat was niet goed. Ik was kwaad, en wou eindelijk eens gaan tonen dat ik zonder opname het ook wel kon. Ik wou niet nog een jaar vergooien, niet nog een jaar mijn diploma uitstellen. Dus met mijn eetstoornis ging ik er weer voor. En toen ik in december 2010 voor het eerst 2 weken stage kon doen zonder te moeten opgeven, was mijn beslissing gevallen: ik zou vechten!

Stilletjes aan kon ik afbouwen met gesprekken bij mijn psychiater, mijn medicatie werd afgebouwd, en stilletjes aan ging ik mijn eigen weg. En het voelde fantastisch om zonder eetstoornis te leven. Sommige dagen waren zwaar, maar ik herpakte mij direct. Ik ging tonen dat ik zonder eetstoornis mijn diploma ging halen.

En nu zijn we bijna zover. Nog enkele weken en ik stop met mijn medicatie en mijn begeleiding. Nog enkele weken en ik ben afgestudeerd. En het beste nieuws, ik ben al maanden eetstoornis- vrij. En het gaat goed. Ik heb geleerd om weer te genieten van eten, om niet mijn leven te laten bepalen door een getal op de weegschaal (ik weeg me nog amper). Ik heb geleerd dat er zoveel belangrijkere dingen bestaan dan een eetstoornis in stand houden. Het is gewoon machtig om het leven terug aan te gaan zonder.

Ik heb altijd een spreuk gehad die ik mee droeg: "als je niet kan worden wie je wilt worden, moet je aanvaarden wie je bent!" Nu, heb ik mezelf aanvaard en ik ben gelukkig met mezelf. Ik zou nooit nog iemand anders willen worden.