De schijn van het beter zijn

 

Toen ik mijn verhaal teruglas op de website proud2bme van 3 jaar geleden besloot ik mijn dagboek dat ik ruim 5 jaar geleden begon, terug te lezen. Ik schreef over mijn wekelijkse bezoeken aan het ziekenhuis, de diagnose anorexia nervosa en wat ik dagelijks (niet) at. Ik schrok van de hoeveelheid berichten die ik postte in het ‘'wat eet jij nu/net/straks forum en de hoeveelheid tijd die ik daar wel niet aan kwijt was. De woorden tranen, calorieën en gewicht vond ik terug op elke bladzijde van mijn dagboek.

Echter, dit verhaal gaat niet over hoe dun ik 5 jaar geleden wel niet was, mijn hoeveelheid opnames en hoe weinig ik at, maar over het fenomeen wat ze ook wel genezing noemen. Ik zal de tijd dat ik diep in mijn eetstoornis zat dan ook kort samenvatten met het volgende gedicht wat ik schreef tijdens mijn opname:

meisje

een meisje

Ze is gevangen
Nee denkt ze, dit is mijn droom
Ik leef

Ze raakt verstrikt
verstrikt in haar gedachtes
angstig en klein
ver van de echte wereld

Ze is gevangen tussen dikke deuren,
dichte ramen en lange muren
zelf neergezet,
zonder twijfel

En telkens als iemand de deur open doet
en bijna, bijna binnenkomt
sluiten al haar deuren
er is niks, ik leef

Ongeveer een jaar na mijn opname deelde ik mijn verhaal op proud2bme en was ik er compleet van overtuigd dat ik genezen was. Ik vertelde trots aan iedereen dat ik beter was. Ik werd overspoeld met trotse berichten van familie en vrienden. Daarnaast moest ik zo'n 10 keer per dag aanhoren ‘'dat ik er zo goed uit zag''. Maar wat ik niet wist, en waar ik nu 6 jaar later achter kom, is dat het genezingsproces op dat moment eigenlijk pas net was begonnen. Je kan dit vergelijken met het breken van een been. Om dit te laten genezen moet het been eerst weken of maanden rusten om vervolgens maanden of zelfs jaren te revalideren zodat het bot en de spieren weer functioneren zoals voor de breuk.

Hetzelfde geldt voor een eetstoornis; Het begint bij het herstellen van de lichamelijke gezondheid waarna het oppakken van activiteiten, het volgen van therapie en het vechten tegen de hardnekkige eetstoornisgedachten kan beginnen. Deze stappen moeten ervoor zorgen dat je weer kan functioneren zoals voor de eetstoornis. En dit is iets waarvan ik zou willen dat iemand mij dit eerder tegen mij had gezegd, dat had mij heel wat teleurstellingen gescheeld.

Na de vreugde van het genezen zijn en alle aandacht eromheen gaat het gewone leven gewoon weer door, en zijn de mensen om je heen vrij snel weer vergeten dat jij dat meisje was die anorexia overwon. Je wordt nu gewoon weer gezien als dat 18-jarige meisje die op de middelbare school zit en piano speelt. Omdat je nu gezien wordt als een persoon zonder handicap, wordt er ook van je verwacht dat je aan alle verwachtingen van het gewone leven kan voldoen; hoge cijfers halen, werken, het hebben van een sociaal leven en toekomstdromen.

Voor mij was dit persoonlijk de grootste teleurstelling van het beter zijn. Ik voelde mij namelijk nog steeds net zo kwetsbaar, onzeker en angstig als tijdens mijn zware ondergewicht. Echter zag ik er nu niet meer uit als een stukje breekbaar porselein en moest ik maar ‘'gewoon'' voldoen aan de verwachtingen van de huidige maatschappij. Hierbij wordt vergeten dat de eetstoornis alleen maar een schild was om jezelf of andere problemen te beschermen of te maskeren. Wanneer dit schild wegvalt, komen de problemen of angsten waar het eigenlijk echt omgaat weer naar boven en begint het proces van genezing pas écht.

Ik probeer hiermee niet te zeggen dat het aankomen in gewicht of het verminderen van bewegingsdrang geen overwinning is, maar ik probeer duidelijk te maken dat het revalidatieproces en het overwinnen van de obstakels van het gewone leven dan pas echt begint.

genezen

En zo sloeg ook de vreugde van het beter zijn bij mij al snel om in tranen en frustraties omdat ik de verwachtingen van het gewone leven simpelweg nog niet aan kon. Ik kwam erachter dat mijn enorme controledrang, perfectionisme en faalangst mijn weg naar het gewone leven compleet blokkeerden. Door niet terug te grijpen naar mijn eetstoornis schild, maar simpelweg keihard te vallen en op te staan bij blokkades in het gewone leven heb ik nu een punt bereikt waar ik 6 jaar geleden nooit van zou durven dromen; Ik ben gelukkig, heb ontzettend lieve vrienden, heb bijna mijn bachelor psychologie afgerond en studeer nu 5 maanden in het prachtige Canada.

Hoewel ik mezelf nog vaak genoeg in de weg zit en elke dag weer nieuwe dingen leer, heb ik mijn eetstoornisschild niet meer nodig om op te staan tijdens een val in het gewone leven. Dit noem ik pas écht genezing.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Odette - Zaterdag 9 april 2016 13:34
Wat mooi geschreven!
karlijnxxx - Zaterdag 9 april 2016 13:43
Inderdaad heel mooi geschreven!
Het is je gegund meisje, geniet ervan!
Rosa_Hope - Zaterdag 9 april 2016 13:51
Heel mooi!
Tiger - Zaterdag 9 april 2016 15:23
Wat mooi Robbin. Jouw verhaal is erg inspirerend en motiverend. Bedankt!
Sunday - Zaterdag 9 april 2016 16:23
Wat een mooie, eerlijke blog heb je geschreven, en ik denk voor velen herkenbaar. Dankjewel!
- - Zaterdag 9 april 2016 17:51
Wat mooi geschreven, je bent een inspiratie voor me om door te gaan! (Ik wil namelijk ook graag na mijn examens dit jaar psychologie gaan studeren :) )
Liefs
G. - Zaterdag 9 april 2016 20:22
:) Thnx vh delen. Die laatste jaren: sommigen komen er nooit "goed" doorheen. Blij dat het je gelukt is & ik "gebruik" je verhaal nu even als inspi voor mijzelf :)!

"Echter zag ik er nu niet meer uit als een stukje breekbaar porselein en moest ik maar ‘'gewoon'' voldoen aan de verwachtingen van de huidige maatschappij." --> so true!

Geloof heilig dat het waar is. Dat leven zonder ECHT fijner is dan met.
Enige "issue" is dat je dat pas goed ziet/voelt als je er bent.
Flux - Zaterdag 9 april 2016 21:00
Wat een mooi, dapper en waar verhaal. Dank je voor het delen. Ik gun het je dat je veel met die inzichten kunt doen in je nieuwe toekomst als psychologe én geniet als vrouw :)
C. - Zaterdag 9 april 2016 21:25
Een mooi verhaal... net als bij anorexia zijn er ook andere psychische problemen waarbij de buitenwereld maar al te vlug denkt 'je bent genezen", terwijl je in werkelijkheid nog maar aan het begin staat van je herstel. En dan moet je pas echt vechten... En dat heb jij prachtig gedaan. Ik wens je van harte een mooie toekomst toe.
ginie - Zondag 10 april 2016 00:05
Wauw!!
Joelle - Zondag 10 april 2016 16:27
Heeeel erg herkenbaar! Ik denk dat veel mensen een soort paradijs beeld hebben van 'genezen zijn', alsof dan alle problemen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Maar het leven is voor iedereen soms moeilijk, en ook na een eetstoornis zal dat zo zijn en het is echt heel goed om je dat te beseffen ook als je nog in je eetstoornis zit, zodat je inderdaad niet teleurgesteld raakt.
Denise - Zondag 10 april 2016 17:13
Wat een mooi verhaal.
En wat dapper van je dat je het durfde te delen.
Ik herken ook nu ik al een paar jaar een gezond gewicht heb en redelijk goed eet mensen denken dat ik genezen maar dat is niet zo heb nog veel psychische problemen.
Kim300808 - Dinsdag 12 april 2016 19:47
Zo blijkt maar weer: de buitenkant zegt niets over de binnenkant.
Fijn dat je zover bent gekomen en nu tegen en over jezelf kan en mag zeggen dat je bent genezen! Dat lijkt me wel een toppunt.
Sanne - Maandag 26 september 2016 18:54
Ik vind dit zo'n krachtige, rakende blog. Zo herkenbaar, zo waar.
Ontzettend knap dat je op dit punt bent aangekomen.