De schijn van het beter zijn
Toen ik mijn verhaal teruglas op de website proud2bme van 3 jaar geleden besloot ik mijn dagboek dat ik ruim 5 jaar geleden begon, terug te lezen. Ik schreef over mijn wekelijkse bezoeken aan het ziekenhuis, de diagnose anorexia nervosa en wat ik dagelijks (niet) at. Ik schrok van de hoeveelheid berichten die ik postte in het ‘'wat eet jij nu/net/straks forum en de hoeveelheid tijd die ik daar wel niet aan kwijt was. De woorden tranen, calorieën en gewicht vond ik terug op elke bladzijde van mijn dagboek.
Echter, dit verhaal gaat niet over hoe dun ik 5 jaar geleden wel niet was, mijn hoeveelheid opnames en hoe weinig ik at, maar over het fenomeen wat ze ook wel genezing noemen. Ik zal de tijd dat ik diep in mijn eetstoornis zat dan ook kort samenvatten met het volgende gedicht wat ik schreef tijdens mijn opname:
een meisje
Ze is gevangen
Nee denkt ze, dit is mijn droom
Ik leef
Ze raakt verstrikt
verstrikt in haar gedachtes
angstig en klein
ver van de echte wereld
Ze is gevangen tussen dikke deuren,
dichte ramen en lange muren
zelf neergezet,
zonder twijfel
En telkens als iemand de deur open doet
en bijna, bijna binnenkomt
sluiten al haar deuren
er is niks, ik leef
Ongeveer een jaar na mijn opname deelde ik mijn verhaal op proud2bme en was ik er compleet van overtuigd dat ik genezen was. Ik vertelde trots aan iedereen dat ik beter was. Ik werd overspoeld met trotse berichten van familie en vrienden. Daarnaast moest ik zo'n 10 keer per dag aanhoren ‘'dat ik er zo goed uit zag''. Maar wat ik niet wist, en waar ik nu 6 jaar later achter kom, is dat het genezingsproces op dat moment eigenlijk pas net was begonnen. Je kan dit vergelijken met het breken van een been. Om dit te laten genezen moet het been eerst weken of maanden rusten om vervolgens maanden of zelfs jaren te revalideren zodat het bot en de spieren weer functioneren zoals voor de breuk.
Hetzelfde geldt voor een eetstoornis; Het begint bij het herstellen van de lichamelijke gezondheid waarna het oppakken van activiteiten, het volgen van therapie en het vechten tegen de hardnekkige eetstoornisgedachten kan beginnen. Deze stappen moeten ervoor zorgen dat je weer kan functioneren zoals voor de eetstoornis. En dit is iets waarvan ik zou willen dat iemand mij dit eerder tegen mij had gezegd, dat had mij heel wat teleurstellingen gescheeld.
Na de vreugde van het genezen zijn en alle aandacht eromheen gaat het gewone leven gewoon weer door, en zijn de mensen om je heen vrij snel weer vergeten dat jij dat meisje was die anorexia overwon. Je wordt nu gewoon weer gezien als dat 18-jarige meisje die op de middelbare school zit en piano speelt. Omdat je nu gezien wordt als een persoon zonder handicap, wordt er ook van je verwacht dat je aan alle verwachtingen van het gewone leven kan voldoen; hoge cijfers halen, werken, het hebben van een sociaal leven en toekomstdromen.
Voor mij was dit persoonlijk de grootste teleurstelling van het beter zijn. Ik voelde mij namelijk nog steeds net zo kwetsbaar, onzeker en angstig als tijdens mijn zware ondergewicht. Echter zag ik er nu niet meer uit als een stukje breekbaar porselein en moest ik maar ‘'gewoon'' voldoen aan de verwachtingen van de huidige maatschappij. Hierbij wordt vergeten dat de eetstoornis alleen maar een schild was om jezelf of andere problemen te beschermen of te maskeren. Wanneer dit schild wegvalt, komen de problemen of angsten waar het eigenlijk echt omgaat weer naar boven en begint het proces van genezing pas écht.
Ik probeer hiermee niet te zeggen dat het aankomen in gewicht of het verminderen van bewegingsdrang geen overwinning is, maar ik probeer duidelijk te maken dat het revalidatieproces en het overwinnen van de obstakels van het gewone leven dan pas echt begint.
En zo sloeg ook de vreugde van het beter zijn bij mij al snel om in tranen en frustraties omdat ik de verwachtingen van het gewone leven simpelweg nog niet aan kon. Ik kwam erachter dat mijn enorme controledrang, perfectionisme en faalangst mijn weg naar het gewone leven compleet blokkeerden. Door niet terug te grijpen naar mijn eetstoornis schild, maar simpelweg keihard te vallen en op te staan bij blokkades in het gewone leven heb ik nu een punt bereikt waar ik 6 jaar geleden nooit van zou durven dromen; Ik ben gelukkig, heb ontzettend lieve vrienden, heb bijna mijn bachelor psychologie afgerond en studeer nu 5 maanden in het prachtige Canada.
Hoewel ik mezelf nog vaak genoeg in de weg zit en elke dag weer nieuwe dingen leer, heb ik mijn eetstoornisschild niet meer nodig om op te staan tijdens een val in het gewone leven. Dit noem ik pas écht genezing.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Het is je gegund meisje, geniet ervan!
Liefs
"Echter zag ik er nu niet meer uit als een stukje breekbaar porselein en moest ik maar ‘'gewoon'' voldoen aan de verwachtingen van de huidige maatschappij." --> so true!
Geloof heilig dat het waar is. Dat leven zonder ECHT fijner is dan met.
Enige "issue" is dat je dat pas goed ziet/voelt als je er bent.
En wat dapper van je dat je het durfde te delen.
Ik herken ook nu ik al een paar jaar een gezond gewicht heb en redelijk goed eet mensen denken dat ik genezen maar dat is niet zo heb nog veel psychische problemen.
Fijn dat je zover bent gekomen en nu tegen en over jezelf kan en mag zeggen dat je bent genezen! Dat lijkt me wel een toppunt.
Ontzettend knap dat je op dit punt bent aangekomen.