Maandag 29 januari was mijn verjaardag! Ik ben vandaag 27 jaar geworden. Ik heb mijn verjaardag gevierd met mijn lieve ouders, familie en vrienden/vriendinnen. Het was een hele fijne dag en heb er van genoten! Sinds lange tijd geniet ik weer van dingen. Ik mag het nu ook van mezelf, want genieten was een moeilijk woord voor mij. Of eigenlijk voor mijn eetstoornis.

In 2010 kwam ik terug van een heerlijke vakantie uit Toscane, Italië. Van deze vakantie heb ik een mooi fotoboek gemaakt. Toen ik dit fotoboek aan het bekijken was, was ik niet tevreden met hoe ik eruit zag. Ik vond mezelf te dik en wilde graag wat afvallen. Dit begon heel onschuldig met een appel in plaats van een koekje nemen. Gezondere keuzes maken. Niets mis mee.

Een paar jaar later. 2013. Nog steeds was ik bezig met afvallen, 'gezondere' keuzes maken en de weegschaal. Op het werk kreeg ik vaak de vraag: ''Vera, gaat het wel goed met je?'' Waarop ik heel enthousiast en ook verbaasd reageerde: ''Ja hoor, het gaat super!'' In deze tijd had ik totaal niet door wat er aan de hand was en vond ik het ook vreemd dat ik deze vraag regelmatig kreeg. Niet alleen de vraag of het wel goed met me ging was iets wat vaker hoorde. Ook de opmerking dat ik er goed uitzag heb ik regelmatig gehad. En daar deed ik het allemaal voor. Het viel mensen op dat ik af was gevallen en dat gaf mij een ontzettend fijn gevoel. Vooral over mezelf. Ik voelde me zekerder en vertrouwde mezelf hierin 100%.

Totdat ene moment...
Mijn vader en moeder begonnen zich zorgen te maken. Ik begreep er helemaal niks van. Het ging toch goed! Ik lette alleen wat op wat ik at, maar ik at toch? Maar papa en mama zagen het anders. Zij vonden dat het de verkeerde kant uit ging. Ik? Een eetstoornis? Hahaha, laat me niet lachen! Dat gebeurd mij echt niet! Ik stelde mijn ouders gerust, maar ze bleven zich toch zorgen maken.

Een paar maanden later. Het ging steeds meer achteruit. Maar ik hield vol. ''Ik heb geen eetstoornis. Het gaat hartstikke goed met me''. Totdat ik op een gegeven moment op het werk rond liep. Ik werkte op het vliegveld in Eindhoven en merkte dat ik steeds ontzettend moe was als ik van de gate naar kantoor moest lopen. Mijn benen voelde ontzettend zwaar, maar dat was niet zo erg. Hoe meer ik bewoog, hoe beter. Dus ik negeerde dit. Mijn ouders werden steeds bezorgder en hebben uiteindelijk aan de bel getrokken.

Mijn vader heeft mijn werk gebeld dat ik niet meer kwam werken, omdat mijn ouders vonden dat dit onverantwoord was. Mijn sportabonnement werd stop gezet, omdat ze dit te gevaarlijk vonden. Ik was ontzettend boos! Waarom doen jullie dit?! Jullie pakken alles af! Waar slaat dit op?!

Maart 2014: Also known as ''The Rollercoaster''
Klinische opname, onderzoeken, medicatie, gesprekken met psychologen, verplegers en een psychiater. De diagnose Anorexia werd gesteld. Het heeft lang geduurd voordat ik het woord ''Anorexia'' uit kon en wilde spreken. Dat woord vond ik totaal niet bij me passen, want ik zou dat nooit krijgen! Dat heb ik gezegd en beloofd! Toch was dit de realiteit. Helaas. Na 5 maanden klinische opname en verschillende behandelingen bij verschillende instanties ben ik nu waar ik wil zijn. Maandag 29 januari 2018. Mijn 27ste verjaardag.

Ik merk dat ik, sinds het jaar 2014, ieder jaar op mijn verjaardag hier extra aan denk. Ik had er namelijk ook niet meer kunnen zijn. Als ik hier aan denk, vind ik het nog waardevoller om van iedere dag te genieten. Want ik ben er nog! En ik geniet weer van mijn leven! Ik heb ontzettend veel geleerd. Niet alleen over het omgaan met je eetstoornis, maar ook over mezelf als persoon. Ik MAG genieten, ik MAG boos zijn, ik MAG verdrietig zijn en ik MAG ook zeker gelukkig zijn! Dit alles mocht ik absoluut niet van mijn eetstoornis. Ik MOEST van mijn eetstoornis. Ik MOEST bewegen. Ik MOEST mijn masker ophouden. Ik MOEST zorgen dat ik afviel. Ik MOEST iedereen tevreden houden en alles MOEST perfect zijn.

Op dit moment ben ik nog bezig met het afronden van de laatste dingetjes bij een GGZ instelling. Het voelt voor mij goed zo en ik ben tevreden met hoe het gaat. Natuurlijk heb ik wel eens een moeilijke dag waarbij dat stomme stemmetje om de hoek komt kijken en last heb van ups en downs. Maar ik heb handvatten gekregen die ik kan toepassen en ik vertrouw op mezelf.

Ik ben mijn ouders enorm dankbaar dat zij voor mij de keuze hebben gemaakt, want ik had dit anders zelf nooit gedaan. Ik weet het. Het is een ontzettend zwaar gevecht met vallen en opstaan, maar hou vol! Ik weet dat je het kunt! Het heeft tijd nodig. Gun jezelf die tijd. Ik hoop heel erg dat deze blog van mij je kan helpen, want je bent het echt waard om gelukkig te zijn!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl