Je bent 10 jaar ouder dan je nu bent....wat zou je dan aan jezelf schrijven? Sanna schreef onderstaande brief.

Lieve Sanna,

Op dit moment heb je het niet gemakkelijk. Met dubbele gevoelens ga je de dagen in en ‘overleef' je ze. Maar rustig is het niet in je hoofd. De gedachten dat dit nog wel even zo blijft maakt je bang, want zo wil je niet verder leven. Maar met het stemmetje meegaan, stoppen met eten en afvallen dat brengt je nergens.

Want de gezonde jij weet dat maar al te goed. 2 opnames vind jij genoeg, en dat ben ik met je eens. Maar het is zwaar, heel zwaar. Het liefst zou je willen slapen en pas wakker worden als alles beter is. Of rennen, heel hard rennen naar een plek waar geen pijn en verdriet is of gewoon een wonderpil innemen. Maar al deze dingen kan niet, dit is geen optie. Je moet er door heen.

En zwaar is dat, ik weet er alles van. Toen ik net zo oud was als jij (10 jaar geleden) zat ik in dezelfde periode. Nu ben ik 10 jaar ouder. En kijk ik daar met gemengde gevoelens op terug. Na twee opnames kwam ik thuis en voelde ik me eigenlijk heel goed. Eten ging me gemakkelijk af. En ik bleef lang op gewicht. Maar een stemmetje knaagde nog altijd in mijn hoofd. Ik zat namelijk bij mijn boven grens van mijn stabilisatie en dat vond ik niet oké. Dus ging ik onbewust bewust minderen met eten met als gevolg dat ik was afviel. Maar eenmaal wat afgevallen dacht ik: ‘zo hoort een meisje van mijn leeftijd niet bezig te zijn, kijk naar mensen om je heen die doen dat niet!'. En ging ik toch weer wat eten. Zo heb ik eigenlijk best lang mijn pieken en dalen gehad. Soms 2 stappen vooruit en dan een flinke stap terug.

Bang maakte het me wel en moe ook. ‘moet ik zo nou heel mijn leven lang door worstelen, gaat het ooit nog wel eens beter?' mensen om mij heen zeiden van wel. Zelf geloofde ik hier vrij weinig van. Vaak genoeg heb ik gedacht dat ik beter dood kon zijn. Elke minuut van de dag ging door mijn hoofd: ‘wat ga ik straks eten, wat heb ik al gegeten, hoe kan ik minderen en wanneer kan ik bewegen'. Zag ik een spiegel dan keek ik daarin want ik wilde zien hoe ik er uit zag. En als ik ging winkelen pakte ik altijd 3 verschillende maten. Ik begon met de grootste maar kwam toch altijd weer op de kleinste uit. Maar dik voelde ik me altijd.

Nu 10 jaar later kan ik je niet helemaal gerust stellen dat de anorexia weg is. Nee, die zit er echt nog wel. Maar doordat ik deze jaren heb doorgevochten met alle supporters om mij heen voel ik me wel een stuk beter. Ik heb vaak genoeg willen opgeven, zag dan het leven totaal niet meer zitten. Maar toch pakte ik telkens weer de moed. En ging ik verder. Hoe weet ik niet, gewoon omdat ik een doorzetter was/ben.

Nu ben ik 10 jaar ouder en heb een leuke baan en leuk leven. Soms heb ik tegenslagen zoals ieder ander mens die ook heeft. Maar daar kan ik nu beter mee omgaan. Ik doe mezelf geen pijn, blijf eten&drinken en mijn ding doen. Wat ik nu doe wanneer ik spanning heb? Afleiding zoeken. Ik zag het vroeger bij mijn naasten al. Wanneer zij vrolijk, verdrietig, boos of geïrriteerd waren ging ze sporten/schilderen/lezen of wat dan ook. Ik snapte het nooit:' hoe kan je zo nou weer je emoties uiten'? Maar nu heb ik het geleerd. Je moet genieten van de leuke dingen in het leven want je leeft maar één keer. En dat doe ik nu leven en genieten.

Als ik kijk naar hoe ik was toen ik 10 jaar jonger was en nu ben is daar een groot verschil. Toen ik jonger was moest ik de dag overleven, geen idee waar ik het voor deed maar ik deed het. Nu is een dag te kort, ik wil nog zoveel doen. Ik maak lol met de mensen om mij heen en doe leuke dingen. Mijn lichaam kan natuurlijk altijd nog beter. Maar ik denk dat ieder mens dit heeft. Niet iedereen perfect, wel is iedereen uniek zoals hij/zij is. Op de weegschaal sta ik ook niet meer 2x in de week. Hooguit 1 keer in de maand. Ik heb geleerd dat dat stomme cijfertje niet veel zegt. Wanneer ik in de spiegel kijk denk ik: ‘hé, dit is best oké!'. Terwijl waarschijnlijk het cijfertje op de weegschaal me zal doen denken: ‘dikzak, er kan wel wat af'! En hetzelfde geldt voor de cijfers van de calorieën, wat zegt dit nou eenmaal? Je moet eten wat je lekker vindt en niet waar het minste in zit.

Mijn tip voor jou nu is daarom ook: ‘geniet van iedere dag die je hebt, want het is zo voorbij. En focus je niet zo op de cijfertjes om je heen maar kijk naar wat je ziet. Neem bijvoorbeeld je kleding maat. Het kleinste maatje, dit is echt niet groot en dik! Geniet en maak lol want je bent het waard!

Liefs Sanna