Autisme en een eetstoornis

 

Al vanaf mijn tiende jaar klooi ik met eten. Meer dan dertig jaar dus, aangezien ik inmiddels eenenveertig ben. Zestien jaar geleden kreeg ik de diagnose anorexia. Ik heb daarvoor verschillende vormen van therapie gehad, maar niets heeft echt geholpen. Ik blijf me maar vasthouden aan dat strakke eetregime, kan er geen afstand van doen. Vaak heb ik me afgevraagd waarom. Waarom heb ik het nodig om zo geobsedeerd met eten en mijn gewicht bezig te zijn? Ik denk daarop het antwoord gevonden te hebben. Daarover wil ik jullie graag vertellen.

Een eetstoornis komt nooit vanuit het niets, er zit iets achter. Wat dat ‘iets’ is, is voor iedereen anders. Het kan iets groots zijn, iets traumatisch, iets kleins, iets schijnbaar onbenulligs. Bij mij zit er iets achter wat ik al meer dan tien jaar vermoed, en wat ik bijna een jaar geleden eindelijk bevestigd heb gekregen. Even terug naar mijn jeugd. Ik was een lief, slim kind, maar erg op mezelf. Een kleine einzelgänger, die graag met rust gelaten wilde worden. Heel perfectionistisch, en daardoor panisch om fouten te maken. Ook heel bang om op te vallen, soms zelfs een beetje bang voor mensen.

meisje meisje

Vanaf mijn tiende jaar veranderde mijn leven ingrijpend. Tot die tijd woonde ik namelijk bij mijn opa en oma in huis, maar nu ging ik bij mijn moeder wonen, die ook nog eens ging trouwen met haar nieuwe partner. Hem kende ik op dat moment ongeveer twee jaar. Omdat ik iemand was die zeer slecht tegen verandering kon, was de verhuizing naar mijn moeder een ramp. Ik woonde opeens bijna een uur rijden bij mijn opa en oma vandaan, en kon totaal niet aarden in mijn nieuwe omgeving. Heel ongelukkig was ik. Ik zocht steun, ik zocht troost.

In eten.

Wat er dus op neerkwam, dat ik steeds méér ging eten. Ik kreeg op mijn nieuwe school wel wat vriendinnetjes, maar mijn grootste vriend werd het eten. Ik bleef het ook maar moeilijk hebben met de nieuwe situatie, zelfs toen die al helemaal niet zo nieuw meer was. Klampte me vast aan de vakanties bij opa en oma, daar teerde ik op. Mijn moeder en stiefvader waren ook heel goed voor me, maar ik was niet in staat me los te maken van mijn starre verlangen om terug te gaan naar hoe het was. Mijn frustratie daarover at ik weg, het liefst in de vorm van snoep. Ik kende al snel geen rem meer, en omdat ik vaak alleen thuis was, kon ik uitgebreid m’n gang gaan. Wat dus resulteerde in  overgewicht. Toen de volgende grote verandering in mijn leven - de middelbare school - zich aandiende, was ik behoorlijk te zwaar.

Ook zoiets; ik ging dus naar de mavo. Daar had ik werkelijk niets te zoeken, want ik had het verstand om minimaal havo te gaan doen. Maar omdat mijn vriendinnetjes naar de mavo gingen, wilde ik dat ook. Zo bang voor het leven, zo bang om iets nieuws aan te gaan. Me vastklampen aan het vertrouwde, en daarbij totaal uit het oog verliezen waartoe ik eigenlijk in staat ben. Dat is zo’n beetje de rode draad in mijn leven.

Afijn, op de mavo werd ik totaal niet uitgedaagd, en de lamlendigheid won het van mijn perfectionisme. Ik had tienen kunnen halen, maar nam genoegen met zesjes. Omdat ik geen klap uitvoerde, had ik alle tijd om me te storten op het eten. Voor mijn gevoel had ik die uitlaatklep nodig, want wat was ik ongelukkig. Het begon namelijk steeds duidelijker te worden dat ik echt afweek van de massa. Klasgenoten begonnen uit te gaan in het weekend. Zonder mij, want ik vond het vreselijk. De enkele keer dat ik mee ben geweest werd ik gek van de herrie aan m’n hoofd, en telde ik de uren voor ik weer naar huis mocht. Ook kijken naar en flirten met jongens kwam niet in me op. Het boeide me gewoon echt niet. Het leek wel of ik stilstond in m’n ontwikkeling, alsof ik een basisschoolkind bleef. In feite was dat ook zo. Thuis speelde ik met Barbies en luisterde ik naar Kinderen voor kinderen. Oh ja, en ik at natuurlijk. Wat zeg ik? Ik vrat. Daardoor verdween de frustratie van het ‘anders zijn’ eventjes naar de achtergrond.

Toen ik zestien was, was ik echt veel te zwaar. Moet je nagaan; ik was een stuk zwaarder dan mijn moeder, en zíj ging naar de Weight Watchers om af te vallen. Of ik meeging. Nou, pertinent niet, want ik ging dus écht niet tussen al die lui daar op een weegschaal staan. Wat ik wel wilde, was haar boekjes gebruiken, om zo toch wat af te vallen. Dat lukte, en eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, is daarmee mijn eetstoornis pas echt begonnen.

Want met het afvallen kwamen de complimenten, en ik fleurde daar behoorlijk van op. Alleen pakte ik het ‘lijnen’ op mijn zo karakteristieke manier aan, namelijk veel te obsessief en heel erg zwart –wit. Ik was of aan het lijnen, en at veel te weinig, óf ik was niet aan het lijnen, en at alles wat los en vast zat. Mijn gewicht schommelde dat het een lieve lust was, en daarmee ook mijn humeur. Slank voelde ik me top, te zwaar voelde ik me waardeloos. Inmiddels had ik ook de havo afgerond zonder me in te spannen (waardoor ik nog bijna zakte voor Wiskunde B, want dat examen bleek zonder geleerd te hebben toch wel wat pittig…), en dacht na over een vervolgopleiding.

In mijn hart wist ik dat een rustige, overzichtelijke baan het beste bij mij zou passen, omdat dat het beste aan zou sluiten bij mijn karakter. Alleen had ik dat karakter nog totaal niet geaccepteerd, dus koos ik, om mezelf uit te dagen, voor iets dat eigenlijk ver van me af stond. Ik ging naar de pabo. Ik kende er niemand, en toen ik naar de introductiedag ging dacht ik eigenlijk dat het niets zou worden. Aan mijn figuur zou dat overigens niet liggen, want ik had er natuurlijk wel voor gezorgd dat ik zo slank als een dennetje was, voor het studiejaar begon. Wonder boven wonder klikte het meteen best goed met een aantal mensen, en alles leek prima in orde.

Léék, want man oh man, wat kostte het me een moeite om me staande te houden. Het ‘student zijn’ ging me nog wel aardig af, want ook het hbo-niveau bleek ik makkelijk aan te kunnen, maar die stages….  Ik werd gek van alle prikkels die op me afkwamen, van de hele dag die kinderen om me heen. Niet dat iemand daar iets van merkte, want toneelspelen kon ik als de beste. Zowel op de pabo als op mijn stagescholen stond ik al snel bekend om mijn goede gevoel voor humor, maar niemand wist dat dat puur een façade was. Een houding die ik mezelf gaf, omdat ik van binnen diep ongelukkig was. Wat ook niemand wist, was dat ik meer dan ooit worstelde met eten. Periodes van heel erg streng lijnen wisselde ik af met periodes van heel erg veel eten. Mijn gewicht schoot alle kanten op, het was een ramp.

Ik wist dat de pabo niet de juiste studiekeuze was, maar durfde niet te stoppen. Wist niet wat ik anders moest gaan doen, en vond het ergens ook zonde, omdat ik van die goede beoordelingen kreeg. Dat ik er aan onderdoor ging, nam ik voor lief. Ik hield mezelf ook voor dat het beter zou gaan, als ik eenmaal afgestudeerd was en een eigen klas zou hebben.

Nou, ik studeerde af, kreeg die eigen klas, maar ik was nog nooit zo ongelukkig. Al meteen voelde ik dat ik de verantwoordelijkheid die een baan met zich meebracht totaal niet aankon. En dan die drukte de hele dag aan m’n hoofd, ik werd gek. Mijn perfectionisme was op volle sterkte terug, en zorgde ervoor dat ik elke vrije minuut die ik had ook nog in mijn werk stopte. Het was me allemaal al snel te veel, en mijn frustraties reageerde ik weer af op het eten. Alleen was ik het jojoën nu zo zat, dat ik me voornam slank te worden en te blijven.

Nou, dat lukte in eerste instantie, maar ik ben daarin dus volledig doorgeschoten. Toen ik vijfentwintig jaar was, kreeg ik de diagnose anorexia. En dat heb ik nog steeds. Verschillende therapieën hebben niet mogen baten, het is me in al die jaren niet gelukt de eetstoornis los te laten. Maar in die jaren heb ik ook heel veel nagedacht. Ik ben mijn eigen gedrag onder de loep gaan nemen, en heb daarin uiteindelijk een duidelijk patroon ontdekt.

leven snel

Het lijkt alsof het leven voor mij te snel gaat. Ik kan het niet bijbenen, raak in paniek als er te veel van me wordt gevraagd. Dat ligt niet aan mijn intelligentie, maar gewoon aan wat ik kan verwerken. Ik heb meer tijd nodig dan de gemiddelde mens, om zaken tot een goed einde te brengen. Ik heb meer behoefte aan regelmaat en structuur, dan de gemiddelde mens. Ik ben gevoeliger voor obsessies en heb veel meer moeite met verandering, dan de gemiddelde mens.

Gekscherend heb ik in de afgelopen tien jaar meerdere malen geroepen: ‘Neem het me maar niet kwalijk allemaal, ik ben nu eenmaal een halve autist’. Maar in mijn hart meende ik het. Ik vond dat ik veel kenmerken had van autisme. Vlak voor mijn veertigste verjaardag, nu ruim een jaar geleden, ben ik daarmee naar de huisarts gegaan. Die nam mij meteen heel serieus, en heeft me doorverwezen naar de GGZ. Daar ben ik in de molen gekomen van psychologische onderzoeken. Mijn eerste gesprek was met een psycholoog, het tweede met een psychiater. Ik weet nog dat ik na dat tweede gesprek werd gebeld, met de mededeling dat ook zij sterke aanwijzingen zagen voor een stoornis in het autistische spectrum. Tranen met tuiten heb ik na dat telefoontje gejankt. Niet van verdriet, maar van pure opluchting. Ik was dus niet gek, niet raar, geen weirdo.

Maar ja, toen moest het feitelijke onderzoek nog beginnen. Hele boekwerken aan vragenlijsten heb ik in moeten vullen. En niet alleen ik, ook mijn moeder. Daarnaast heb ik gesprekken gehad met twee verschillende psychologen, een arts in opleiding en twee verschillende psychiaters, en heeft mijn moeder een uitgebreid gesprek gehad met een psycholoog. Ik was (en ben) onder de indruk van hoe diep er wordt gegraven om tot een diagnose te komen.

Die diagnose kreeg ik op 5 december 2014. Ik heb toen te horen gekregen dat het autismeteam unaniem tot de conclusie was gekomen dat ik een ASS (autismespectrumstoornis) heb, en wel de stoornis van Asperger. Die laatste term wordt sinds januari dit jaar niet meer gebruikt, maar geeft aan dat het een vorm van autisme is met een normale tot hoge intelligentie, en geen beperkingen in de taal. Maar met wél precies die dingen waar ik al mijn leven lang tegenaan loop, zoals: moeite hebben met het aangaan van nieuwe sociale contacten (en daar eerlijk gezegd ook weinig behoefte aan hebben), het imago hebben van grappenmaker, terwijl ik echt niet altijd zin heb om grappig te zijn, extreme moeite hebben met veranderingen, extreem zwart-wit denken, extreem gevoelig zijn voor obsessies, overmatige controledwang. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, echt waar.

jonge vrouw

Het valt niet mee om te leven met al deze kenmerken, en mijn manier om me toch staande te houden was en is nog steeds het eten. Ik probeer krampachtig de regie over mijn leven te houden, door obsessief mijn eten en mijn gewicht te controleren. In het verslag van het autismeteam staat ook letterlijk, dat ik de anorexia gebruik als copingmechanisme. Een manier om met het leven te dealen.

Met de diagnose hoop ik wat meer rust te krijgen in m’n hoofd. Rust om te accepteren dat ik ben zoals ik ben, met als ultieme doel het iets minder ‘nodig hebben’ van dat copingmechanisme, van die eetstoornis.
Ik moet zeggen dat ik die rust ook al wel een beetje ervaar. Toch blijft het lastig tot nu toe, omdat bijna niemand weet van de ASS. Voor mezelf heb ik het eigenlijk allang geaccepteerd, maar ik wil er niet meer geheimzinnig over doen.

Dus bij dezen. Dit ben ik. Met autisme, maar straks hopelijk met iets minder anorexia.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Odette - Donderdag 13 augustus 2015 19:14
Knap dat je hier je verhaal hebt gedeeld! Ik herken veel in wat je schrijft, bij mij is dit jaar ook autisme vastgesteld en nu weet ik waarom ik het eten zo nodig had/heb. Zeker bij vrouwen wordt het vaak laat gediagnosticeerd, maar wat goed dat jij zelf de tekenen al herkende op een gegeven moment. Ik hoop dat je met ondersteuning kunt leren hoe je er beter mee om kunt gaan, waardoor je wat meer ruimte krijgt in het eten! Succes x
Tes - Donderdag 13 augustus 2015 19:15
Jeetje wat een heftig verhaal! Ik wens je het allerbeste met alles, en ik hoop dat je eindelijk wat rust kan vinden nu!
Marijke - Donderdag 13 augustus 2015 19:18
Ik ben de moeder van Marjo en vind het zo stoer dat ze dit gedaan heeft. Eindelijk kies je voor jezelf lieverd en daar mag je zo trots op zijn. Ik ben het en ik hoop dat je leven wat makkelijker word. Dat verdien je echt. xxxxxxx
Ilse - Donderdag 13 augustus 2015 19:49
Je ben een kanjer Mar! En zo knap dat je dit gedaan hebt!
jo - Donderdag 13 augustus 2015 19:51
Wauw, wat een verhaal en zo goed dat je het deeld! Mooi!
emssie - Donderdag 13 augustus 2015 19:53
Wat goed en mooi geschreven. Het is alsof ik een biografie van mezelf lees, alleen ben ik dan 20 jaar jonger.. Ik ben er stil van. Wat je schrijft is zo ontzettend herkenbaar.

Ik gun je de rust die je verdient. En de allermooiste toekomst die er maar te krijgen is.

Veel liefs!
Anneke - Donderdag 13 augustus 2015 20:19
Wauw Mar wat heb je dit mooi verwoord. Echt super! Je bent zoals je bent en dat is meer dan goed. Je bent een vechter en ik heb veel respect voor jou. Hoe jij je staande houdt. Liefs x
JenniferRS - Donderdag 13 augustus 2015 20:41
Jeetje, dit is best wel herkenbaar.
Schrik ervan!

Wel enorm goed van je dat je open je verhaal deelt!

Liefs
JenniferRS - Donderdag 13 augustus 2015 20:42
Zo open*

Sorry, dyslectisch :)
Miku - Donderdag 13 augustus 2015 20:49
Mooi geschreven en heel herkenbaar. Voor je het over je diagnose had, dacht ik al: dit lijkt heel erg op mijn autistische symptomen en voila... vervelend dat het zo'n tijd geduurd heeft voor ze het ontdekten, maar hopelijk ga je er nu beter mee om leren gaan, zodat je je eetstoornis minder of niet meer nodig zult hebben!
... - Donderdag 13 augustus 2015 20:53
Wat een ontzettend stoer verhaal!
Elske88 - Donderdag 13 augustus 2015 21:33
Zo herkenbaar! Ik worstel ook al jaren met een eetstoornis en heb ook vorig jaar de diagnose ass gekregen. Daardoor heb ik eindelijk een passende behandeling gekregen. Ik hoop dat het voor jou ook het verschil gaat maken!
Annette - Donderdag 28 december 2017 20:51
Beste elske, ik lees nu pas dit artikel.waardevol om te lezen! Ik ben ontzettend benieuwd welke behandeling jij hebt gehad in de combinatie van eetstoornis en autisme. Kun je daar iets over zeggen. Heb je tips? Hartelijke groet, annette
sterke_ik - Donderdag 13 augustus 2015 22:00
Ik heb toen ik 20 was de diagnose PDD NOS gekregen. Nu gaat het met eten een stuk beter. Ik hoop dat jij het ook meer kan loslaten als je begrijpt waar het vandaan komt (je autisme, dwangen, controle). Sterkte.
Wat voor baan heb je nu, in het onderwijs?
kim300808 - Donderdag 13 augustus 2015 22:08
Wat herkenbaar... :|
Wat fijn dat je nu opluchting voelt, wat hopelijk tot acceptatie en meer rust leidt :).
Steef - Donderdag 13 augustus 2015 22:16
Wauw mar! Wat superstoer van jou dat je dit zo opschrijft en wat heftig zeg.....we zijn ook enorm trots op jou! En hopelijk krijg je wat meer rust en idd wat je moeder zegt je verdient het😘
Marjo - Donderdag 13 augustus 2015 22:57
Wat een reacties al...
Ik ben even stil.

Ik wist wel dat ik niet de enige was met de 'combi' eetstoornis-autisme, maar dat er meteen zoveel herkenning zou zijn had ik niet verwacht. Bedankt allemaal, voor de mooie, lieve woorden.

@Elske88: Wat goed dat je die passende behandeling hebt gekregen. Wil je er iets over kwijt, of kan ik er iets over vinden op het forum?

@sterke_ik : Nee, ik werk al lang niet meer in het onderwijs. Het is gewoon echt te heftig voor me. Ik werk parttime als tandartsassistente. Dat is óók heftig, maar net te doen. De tandarts is de verantwoordelijke, ik 'hoef alleen maar te helpen'. Dat trek ik net. Ze weten dat ik een gebruiksaanwijzing heb, en houden daar ook rekening mee. Daardoor kan ik toch behoorlijk functioneren.


Paardebloempje - Vrijdag 14 augustus 2015 00:23
Ontzettend sterk verhaal! Enorm dapper ook dat je het hebt durven delen!
Flow - Vrijdag 14 augustus 2015 02:44
Does it stil puzzles you?
xxxm - Vrijdag 14 augustus 2015 10:36
Wauw, wat heb je dit verhaal mooi en duidelijk beschreven zeg! Ik vind het heel heftig om te lezen, het raakt me. Zelf doe ik nu de pabo. Ik heb (voor zover ik weet) geen autisme, maar wel een angststoornis en een eetstoornis en ook dat maakt het een zware opleiding. Toch heb ik altijd het gevoel dat ik 'anders' ben, dat ik complexer denk dan anderen.. (Mijn broers hebben wel autisme). Ik wens je het allerbeste toe. Dankjewel voor het delen van je verhaal!
Layla - Vrijdag 14 augustus 2015 14:06
Je verhaal raakt me. Zelf op 21 jarige leeftijd de diagnose ASS gekregen. Daarnaast heb ik ook de pabo gedaan en kampte toen met een eetstoornis. Dat is ontzettend zwaar. Je verhaal is dus zeer herkenbaar voor mij. Ik bewonder dat je dit verhaal hebt gedeeld en je doorzettingsvermogen.
Maanmeisje - Vrijdag 14 augustus 2015 14:15
Wat heb je je verhaal op een mooie, fijne manier geschreven. Ik herken best veel erin, maar ik heb geen autisme (voor zover ik weet). Bedankt voor het delen!
liss - Vrijdag 14 augustus 2015 15:32
wat goed verteld!
ik ben ook jaren bezig net mn gewicht.. ben niet te dik ofzo maar heb ook extreem van die dagen van bijna niks eten en dan de andere dag niet kunnen stoppen me eten..
Elk verkeerd ding die ik eet heb ik door dat het fout is maar ik kan niet goed de balans vinden tussen gezond eten en af en toe iets lekkers..
Al gaat het nu steeds beter en val ik wel af maar ik hou gewoon eten.. jaren geleden ook heel erg emotie eten gehad maar dat nu gelukkig niet meer.
Succes meid!
Lies,collega van je moeder. - Vrijdag 14 augustus 2015 17:28
Ik vind het super dapper van je dat je je gevoelens deelt op deze site,je hebt talent om alles goed te verwoorden!En je helpt er andere mensen ook nog mee,erkenning is erg belangrijk voor een ander.
Ik wens je alle succes vd wereld voor je toekomst.💪🏻👍😘
Wilma van dierendonck - Vrijdag 14 augustus 2015 17:31
Heb t verhaal met een brok in mijn keel gelezen marjo, heb je Door moeders werk een groot deel meegemaakt. Schokkend om nu iemand te leren kennen, zoals zij werkelijk is. Met de steun van alle lieve sterke mensen om jou heen ga jij het redden mar.
respect /knuffel en liefs
Dini Mooij - Vrijdag 14 augustus 2015 20:25
Lieve Marjo,
wat geweldig van je, dat je dit allemaal van je af hebt willen en kunnen schrijven.
Je bent wie je bent, dat zeg je goed. Blijf wie je bent, want je bent een goed en lief persoon.
Liefs Dini
koortje - Vrijdag 14 augustus 2015 20:52
hoi, goed verhaal en fijn dat ze een juiste diagnose hebben gesteld. het zet wel te denken. ik herken heel veel en bij mij hebben ze de diagnose obsessief compulsief en anorexia gesteld. maar waarom herken ik hier dan zoveel in?..
RosieV - Vrijdag 14 augustus 2015 21:10
Ik heb diagnose pddnos gekregen maar ik herken me zoals jij dat beschrijft meer in ass
Mystery - Vrijdag 14 augustus 2015 21:19
Dankje voor het delen van je verhaal. Wat enorm herkenbaar! Ik vind de combinatie asperger en eetstoornis lastig, maar sinds ik weet dat ik autisme heb, heb ik wel stappen met eten kunnen zetten. Hopelijk lukt jou dat ook!
Lost girl - Vrijdag 14 augustus 2015 21:29
Alsof ik mijn eigen verhaal leest. Ben nu 27. Cdkast staat vol met kinderen voor kinderen en k3. En zie nog steeds geen functie in een liefdesrelatie hebben. Diagnose is bij mij ook vrij laat gesteld omdat ze niet wisten of mijn gedrag door mijn hersenletsel kwam of dat er daar naast ook een ass zat. Zit je ook op het forum? Want ben wel benieuwd naar meer herkenning als het om eten als coping gaat en combinatie met autisme.
Lost girl - Vrijdag 14 augustus 2015 21:29
Alsof ik mijn eigen verhaal leest. Ben nu 27. Cdkast staat vol met kinderen voor kinderen en k3. En zie nog steeds geen functie in een liefdesrelatie hebben. Diagnose is bij mij ook vrij laat gesteld omdat ze niet wisten of mijn gedrag door mijn hersenletsel kwam of dat er daar naast ook een ass zat. Zit je ook op het forum? Want ben wel benieuwd naar meer herkenning als het om eten als coping gaat en combinatie met autisme.
Dais - Vrijdag 14 augustus 2015 22:17
Heel knap geschreven en heel herkenbaar. Ik heb nu 10 jaar anorexia en drie jaar geleden kreeg ik ook de diagnose autisme spectrum stoornis.
Sinds ik weet dat ik autisme heb, kan ik wel veel dingen van mezelf beter begrijpen, ook met betrekking tot mijn eetstoornis. Maar het blijft een lastige combinatie. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jouw behandeling er nu uit ziet of wat voor jou helpend is
WendyH - Zaterdag 15 augustus 2015 08:40
Wauw.... Dat is herkenbaar zeg...
Zeker dat zwart-wit denken, heil zoeken in eten en jezelf uitdagen in een opleiding....
Ook het ass klinkt bekend, maar dat is niet gediagnosticeerd bij mij... Ik heb add...
Ik heb alleen de (valse?) hoop dat ik voor mn 40e nog van mn eetstoornis afkom.....
Ellie-x - Zaterdag 15 augustus 2015 09:19
Mooi geschreven! Voor mij ook enorm herkenbaar. Heb al vanaf mijn 14e problemen (o.a. met eten) en op mijn 18e werd pas PDD-NOS gediagnosticeerd waardoor ik dus allerlei andere problemen had ontwikkeld als copingsmechanisme.

Ik herken het afwisselen van eetbuien en lijnen en daarna een periode anorexia.. ook herken ik de controledwangen, het zwart-wit denken, het anders voelen, het perfectionisme en het gevoel dat het leven te snel gaat..

Heb jij of anderen die dit lezen al een goede behandeling gevonden voor de combi autisme en eetstoornis?
Heleen - Zaterdag 15 augustus 2015 11:13
Goed van je Marjo dat je het verhaal deelt.

Bij mij is in 2006 in een eetstoornis kliniek ook autisme ontdekt en een second opinion (weet niet of ik dat goed schrijf) in 2009. In 2006 was ik toen 38 jaar.

Eindelijk wist ik waarom ik graag lijsten maakt en waarom ik zo mega moe altijd ben.

Het liefst wil ik ooit wat met eetstoornis en autisme gaan doen, nu heb ik daar nog niet de energie voor en de prioriteit.

Wel heb ik met andere vrijwilligers 'Iets Drinken' opgezet een netwerkborrel voor en door mensen met autisme.

Ik kan mijn leven nu zo indelen dat ik het aan kan. Goed luisteren naar je eigen lichaam is daar heel erg belangrijk in.

Ik heb ook een levensloopcoach en dat kan ik bijna iedereen aanraden, die helpt zo ontzettend goed om advies te geven en overzicht te bewaren.

@Marjo heb jij ook nog begeleiding en wat voor soort?
() - Zaterdag 15 augustus 2015 11:44
Wat mooi beschreven. Stiekem herken ik er heel veel van, maar bij mij is het nooit tot die onderzoeken gekomen. Misschien ook omdat ik een beetje bang ben voor die diagnose.

Succes, ik hoop dat je -inderdaad- je eetstoornis achter je kunt laten. Je bent in elk geval goed bezig.

*MAAN* - Zaterdag 15 augustus 2015 13:15
Ook ik herken veel dingen ik heb de diagnose mcdd ook vorm van ass
Marjo - Zaterdag 15 augustus 2015 13:18
Toen ik wist dat mijn verhaal geplaatst ging worden, dacht ik: 'Nou ja, ik krijg in ieder geval één reactie; die van mijn moeder'.
En moet je nu eens kijken.

Bedankt voor alle mooie en lieve complimenten, echt heel erg gaaf.
Heel bijzonder om te lezen dat er zoveel mensen zijn die zichzelf in mijn verhaal herkennen.

@Lost girl: Ja, ik zit ook op het forum. Ik ben heel lang niet actief geweest daar, maar heb het juist pas weer een beetje opgepakt. Mijn laatste reactie staat op de 30+ gespreksplek, je vindt me wel.

@Iedereen die vraagt hoe mijn behandeling er nu uitziet: daarin ben ik, samen met de psychiater, nog zoekende. Ik heb net een reeks van tien keer psycho-educatie afgerond. Met negen andere mensen met ASS in een groep, om te leren wat ASS nu eigenlijk inhoudt, en hoe je er zelf mee om kunt gaan. Was leerzaam. Sowieso al heel fijn om te zien dat wij in de groep allemaal behoorlijk verschillend waren. Natuurlijk hadden we veel overeenkomsten en was er veel herkenning, maar geen twee autisten zijn hetzelfde. Zoals geen twee mensen hetzelfde zijn.

Feit blijf wel, dat ik nu wat moet gaan aankomen.
'Moet' ja, want voor mijn gezondheid is dat echt veel beter.
Maar ik durf te zeggen dat ik er klaar voor ben.
Met het delen van mijn verhaal, heb ik het gevoel dat de weg vrij is voor het maken van stappen. Ik heb ook een paar dingen in het vooruitzicht, die dienen als 'stok achter de deur'.

Makkelijk zal het zeker niet worden, maar ik heb in ieder geval weer de spirit gevonden om te vechten. Welke begeleiding ik daar precies bij nodig zal hebben, moet nog even blijken.
jo/panda 😜 - Zaterdag 15 augustus 2015 13:49
Mooi om in je laatste reactie te lezen dat je weer gaat vechten om aan te komen en dat je er echt weer klaar voor bent. 'Stok achter de deur' helpt hier zeker bij is mijn ervaring. Je bent voor mij echt een steun en hulp geweest als ik het even nodig had en ik hoop zo dat het je gaat lukken om goede begeleiding hierbij te krijgen.
Je bent, lief, behulpzaam en sterk X
mieke van 't hoff - Zondag 16 augustus 2015 17:37
lieve marjo,
wat een emotioneel verhaal.
tranen prikken achter mijn ogen.
wat moedig van jou om dit allemaal op te schrijven.
blijf vooral in jezelf geloven en ga dapper verder.
ik heb je op een afstand vaak gevolgd in de gesprekken met je moeder.
ik heb bewondering voor je spirit.
lieve mar ,sterkte en succes .
twee stappen naar voren en soms een naar achteren.
mieke
Marjo - Zondag 16 augustus 2015 22:45
Jo en Mieke:
Marjo - Zondag 16 augustus 2015 22:47
Oh, ik had een hartje (< 3) in elkaar geflanst, maar dat pakt ie niet.

Dus dan maar zo:

Jo en Mieke.... :hartje: ;-)
Rosie_ - Zondag 16 augustus 2015 23:40
Wauw, wat knap dat je je verhaal hier verteld hebt en fijn om te lezen dat je al wat meer rust ervaart! Ik hoop dat je de anorexia steeds meer kunt loslaten. Ik wens je het beste toe!
Roos - Maandag 17 augustus 2015 22:45
Lieve Marjo, wat heb je dit mooi beschreven! Ben er stil van, en zelfs ik herken mij in een aantal dingen! Ik ben super trots op jou en met de hulp van supermam Marijke ga je vooruit. We weten allemaal dat je het zelf moet doen, maar ik ben er voor je! Respect en niets meer ! Way to go girl !! X tante
Susie020 - Dinsdag 18 augustus 2015 13:18
Ik had al gereageerd op Facebook. Maar ik heb zoveel van mezelf herkend in jou verhaal,dat ik toch de stoute schoenen heb aangetrokken en aangegeven heb dat ik getest wil worden op autisme. Ik heb wel al is een ADD onderzoek laten doen en dat was allemaal zo teleurstellend dat ik dacht het zal wel aan mij liggen. Ik stel me gewoon aan en ik ben gek. Aangezien mijn dokter een tijd terug al had gezegd dat ik geen autisme had omdat ik gewoon oogcontact maakte,heb ik het maar gelaten. Maar door jou verhaal wil ik er toch op getest worden. Dank je wel voor je verhaal
Marjo - Dinsdag 18 augustus 2015 19:44
Wat een dappere stap, Susie.
Houd wel rekening met een lange wachttijd.
Zelf heb ik een half jaar op de wachtlijst gestaan voor het onderzoek.
Maar goed dat je actie hebt ondernomen.
Zoals ik op Facebook ook al zei, zegt het maken van oogcontact niet dat je dús geen autisme kunt hebben. Autisme omvat zoveel meer, en het eerste gesprek met de psychiater zal daarover al veel duidelijkheid geven. Succes ermee.

En Roos.... dank je wel. Zó lief!
patricia - Donderdag 20 augustus 2015 22:42
Wow Mar, wat een verhaal ! Zo goed van je dat je jouw verhaal openbaar heb gezet, wat een respect ! Toen wij samen gewerkt hebben vond ik je al een super vrouw, maar na alles wat en hoe ik het hierboven lees ben je echt geweldig! Ik keek altijd al op tegen je wijsheid en ben blij dat je nu zelf ook wijsheid hebt en vooral meer rust.

Groetjes Patricia xxx
Marjo - Vrijdag 21 augustus 2015 20:15
Terwijl ik juist zo veel van JOU geleerd heb Patries, bij de ortho.

Dank je wel voor je ongelofelijk lieve reactie x
Loekie - Zaterdag 22 augustus 2015 23:27
Lieve lieve Marjo , ik vind je geweldig . Het is een heel bijzonder verhaal . Ergens diep in mijn hart staat ik hier niet van te kijken . Je moet zo ontzettend hard werken om je staande te houden in de wereld . En toch doe je dat al 40 jaar . Waarvan 30 jaar heel moeizaam . Er is heel veel bewondering voor jou . Ik weet zeker dat je hier ook voor gaat en dat maakt jou zo speciaal en mooier . Ik wens je heel veel sterkte ! ! !

Groetjes Loekie
Marjo - Zondag 23 augustus 2015 08:09
Wauw...
Ik ben even stil, oké?
Haas - Vrijdag 4 september 2015 21:38
Tranen... want ik herken het zo. Helaas is de diagnose Asperger - een stukje erkenning: ik ben niet mislukt en waardeloos - later weersproken. Nu 'mag' ik van mezelf niet meer zeggen dat ik ASS heb, want als deskundigen hieraan twijfelen wie ben ik dan om eraan vast te houden.
Marjo - Zondag 6 september 2015 19:48
Dat lijkt me heel moeilijk, Haas.
Haas - Zaterdag 12 september 2015 11:33
Dankjewel voor lieve reactie, Marjo.
Lisa - Zondag 29 november 2015 22:16
Ik had van mijn 15e tot mijn 20e een eetstoornis (en verder speelde er ook vanaf mijn 14e een depressie en vanaf mijn 11e automutilatie). Jaren van problemen, uiteindelijk zelf er bovenop gekrabbeld en genezen... Nu ben ik 25 en heb ik afgelopen zomer de diagnose ASS (Asperger ook) gekregen en alle puzzelstukjes vallen op hun plek. En tegelijkertijd vind ik het nu zo moeilijk om het leven dan aan te gaan, wetende dat dit nooit meer overgaat, dat ik 'levenslang' heb.
Greet - Dinsdag 23 augustus 2016 18:14
Of ik mijn verhaal lees. Ook komt(alweer) de vraag in me op hoeveel mensen met anorexia en obesitas zijn eigenlijk verkeerd gediagnosticeerd en hebben ASS. Niet dat daarmee het eetprobleem weg is, maar het wordt zo vaak als copingmechanisme gehanteerd. Wat ik zelf ook merk is dat bij stress situaties ik eten met minder prikkels moet nemen, omdat ik eten met meer prikkels niet verdraag. Nu ik weet dat er ASS in het spel is zorg ik voor betere voeding, zonder dat er méér prikkels aan te pas komen. Dat scheelt in gewicht(sverlies)