De ellende begon allemaal ongeveer een jaar geleden. Ik zat in de 3e van de mavo en had het prima naar mijn zin. Goede punten, leuke vriendinnen en een gezellige klas. Toch was ik erg onzeker over mezelf omdat ik in de 2e klas gepest ben vooral over mijn uiterlijk. Mijn onzekerheid werd alleen maar erger toen de jongen die ik leuk vond een vriendin kreeg. Ik praatte mezelf aan dat zij dunner was dan ik en dat ik zou moeten afvallen zodat hij mij misschien ook leuk zou vinden. Nu, een jaar later, dringt pas tot me door hoe idioot dat klinkt.

Het begon onschuldig, gewoon gezonder eten en minder snoepen. Dit veranderde al snel in minder eten en vaker sporten. Tot 22:00 uur s 'avonds stond ik achter in de tuin nog touwtje te springen. Ook ging ik dagboeken bij houden waar ik alles in schreef over wat ik had gegeten en hoeveel ik had bewogen. Ik at met de dagen minder en als ik vond dat ik te veel had gegeten moest ik braken. Van nooit op de weegschaal staan stond ik er nu meerdere keren per dag op, ook maakte ik een account aan op een pro ana site. In plaats van leuke dingen doen was ik heel de dag bezig met afvallen en zo min mogelijk eten. Tijd voor andere dingen had ik niet meer.

In de zomervakantie gingen we zoals elk jaar naar Italië. Alleen dit jaar was ik niet te genieten. Ik was chagrijnig, kwaad en snel op mijn tenen getrapt als iemand ook maar een verkeerde opmerking maakteof als het over eten ging. Mijn ouders hadden ondertussen door dat er iets aan de hand was maar een eetstoornis hadden ze nooit gedacht. Na een flinke ruzie met mijn moeder begon ik te huilen en vertelde ik haar dat ik problemen had met eten en was afgevallen. Dit voelde als een opluchting voor mij maar hierdoor kreeg de eetstoornis meer vrijheid en ging ik me nog meer bezig houden met (niet) eten.

Terug in Nederland ging het snel, ik moest met mijn ouders naar de huisarts en er werd anorexia vastgesteld. Ik begreep er niks van en het drong totaal niet tot me door. De dokter verwees me meteen naar de kinderarts in het ziekenhuis alleen die afspraak zou pas een week later zijn omdat ik een belangrijk project op school had en als ik die zou missen kon ik mijn examens niet maken. De afspraak met de kinderarts was heftig en ze wilde me dezelfde week nog een keer zien omdat via een hartfilmpje al bleek dat mijn hart te langzaam klopte.

In die 3 dagen heb ik nog zo weinig gegeten dat ik nog een paar kilo was kwijtgeraakt. Maar niet alleen de kilo's raakte ik kwijt, ik raakte ook het contact met mensen kwijt. Ik zat volledig in mijn eigen eenzame wereldje. De avond voor mijn afspraak met de kinderarts voelde ik me niet goed, uiteindelijk moesten mijn ouders de huisartspost bellen. Daar lag ik dan op bed om half een snachts, geen energie om te praten of te bewegen en met een knorrende maag. Mijn lichaam was op en mijn hartslag was erg laag maar niet zo laag dat ik meteen opgenomen moest worden, echter de volgende dag schrok de kinderarts zo van mijn gewichtsverlies en hartslag dat ik acuut werd opgenomen. Meteen moest ik aan de hartmonitor zodat ze me goed in de gaten konden houden.

De nachten waren vreselijk want mijn hartslag daalde zo erg dat er continu een alarm afging. Tijdens mijn ziekenhuisperiode had ik een intake bij het GGZE om zo snel mogelijk met therapie te beginnen. Dit gesprek voelde absoluut niet goed voor mij en voor mijn ouders, tegen de zin in van het ziekenhuis zijn we opzoek gegaan naar andere hulp.

17 dagen heb ik in het ziekenhuis gelegen en het is het beste wat mij is overkomen maar ook zeker het moeilijkste. Na mijn ontslag begon mijn echte gevecht pas. Ik begon met therapie bij Apanta en dat liep op naar 3 keer in de week. Na een tijdje werd en sociale angst vastgesteld. Ik had het erg lastig daarmee en ook de wekelijkse afspraken in het ziekenhuis waren niet mijn favoriete bezigheid. Ik kreeg verschillende eetlijsten mee naar huis van de diëtiste waar ik me aan moest houden. Dit was moeilijk en in het begin liep het niet vlekkeloos maar na verloop van tijd en met hulp van mijn ouders en diëtiste ging dit beter. Ik begon me steeds meer mezelf te voelen en ook het contact met sommige mensen kwam terug.

Tuurlijk er waren lastige momenten en ik heb ook wat terugvallen gehad maar ik heb mezelf altijd wel mooi herpakt. Ik heb het sommige dagen nog steeds heel erg moeilijk en ik weet ook dat ik nog een lange weg te gaan heb maar het gaat al zoveel beter met mij en daar ben ik dankbaar voor. Ik kijk nu in de spiegel en ben trots op het feit dat ik er voor heb gekozen om te vechten tegen mijn eetstoornis en te werken aan mijn sociale angst. Ik ben zoveel meer waard dan een bepaald gewicht op de weegschaal. Ik ben veel gelukkiger dan een paar maanden en dat is wat er echt toe doet.

Deze zomervakantie ga ik weer naar Italië en ik beloof jullie nu plechtig dat ik een bord gnocchi zal bestellen want dat is mijn lievelingseten dus die eetstoornis kan mooi de pot op met d'r bordje gegrilde groentes en cola light. Ik ben een vechter en ik zal blijven vechten totdat ook ik kan zeggen dat ik 100% hersteld ben!