Anorexia: Turnen met perfectie

 

RowanHallo, ik ben Rowan een meisje van 19 jaar heb nu meer als 3 jaar anorexia. Ik weet niet precies waneer het begonnen is maar ik was een jaar of 16 toen ik begon met onschuldig lijnen. Ik ben nooit dik geweest zeiden ze, maar ik vond het rond mijn 15de het echt te veel! Ik had veel spieren en zag dat als dik en fors. Zag er breder uit dan anderen.

Ik zat vanaf me 5de al op turnen en heb altijd op een sportklas gezeten op het vmbo. Daar draaide alles wel om uiterlijk en sport en prestatie. Ook thuis draaide het om presteren en goed je best doen. Op mijn 11de gingen mijn ouders scheiden. Mijn moeder had vroeger ook een korte eetstoornis van heftig afvallen in een paar maanden, maar ze is er zelf wel goed afgekomen en net niet te ver gegaan. Ik heb altijd wel een perfect beeld van mijn moeder en zusje gehad en zag hun altijd als beter en mooier!

Een jaar daarna ging ik naar de middelbare school. Ik ging daar bijna alleen heen, want het was een speciale sportschool waar niet veel meisjes van mijn basisschool heen gingen. Ik had altijd veel vriendinnen en was altijd een spontaan en brutaal meisje. Maar dat veranderde snel.

Ik voelde me alleen en verlaten. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Er is veel heen en weer getrokken waar we zouden gaan wonen en uit eindelijk ben ik met mijn broertje bij mijn vader gebleven en is mijn zusje bij me moeder gaan wonen. We waren uit elkaar, geen gezin meer, dat de "drieling" nooit echt weer bij elkaar komt of het gezin als vroeger wordt. Ik heb daar tot op de dag van vandaag nog veel moeite mee. Heb het eigenlijk nooit kunnen verwerken. nu ik meer op gewicht zit komen al deze dingen naar boven.

Het afvallen werd erger na mijn examens. Ik had "lege tijd" vakantie en verveelde me. Iedereen zat nog op school en dacht ik ben even klaar, geen gestress meer, geen school geen mensen meer om me heen die me haten of over me praten. Ik voelde me slecht en dacht: ik wil ergens goed in zijn ik wil laten zien dat ik wel iets kan! Ik wilde gezien worden en een soort van "aandacht" krijgen. Het begon met minder snoepen. Vroeger kon ik veel eten en kwam ik geen gram aan. Dat veranderde in de pubertijd rond een jaar of 13.

Ik kwam aan en vond mezelf niet mooi en zag dat andere meisje nog heel dun waren en was echt jaloers op hun. Ik dacht dat hun meer gezien werden en dat ik altijd de lelijkste was. Ik verving het snoep door "gezonde" dingen zoals crackers en brood. Maar bleef aankomen. Ik streefde altijd, door het turnen, naar een perfect gespierd en mooi lichaam, maar het was nooit goed genoeg. Ik was heel erg perfectionist in alles wat ik tegen kwam.

Rowan

Ik werd steeds banger voor voedsel en dacht dat ik van elke hap of kruimel eten aankwam. Ik dacht: ik stop gewoon, het werd steeds minder en minder. Maar ik moest wel mee eten met het avondeten. Ik had wel eens gehoord over braken. Ik dacht dit wordt mijn plan, ik eet gewoon mee en braak het daarna uit. In het begin ging het moeizaam maar al snel had ik het te pakken. Het werd zo makkelijk, dat ik het steeds vaker ging doen.

Ik was eigenlijk de hele dag alleen thuis en at overdag niets. ‘s Avonds at ik mee en braakte het uit. Ik zat veel op mijn kamer achter mijn computer en sloot me af voor alles en iedereen. Later ging ik ook braken in bekers en potjes zodat het niet opviel dat ik zoveel naar de wc ging.

Ik kreeg ook last van eetbuien. Ze werden steeds groter en ik kocht voedsel van al het geld wat ik verdiend en kreeg. Soms had ik er wel meer als 4 op een dag. Na de zomervakantie was ik x kilo afgevallen, kwam weer op turnen en mensen merkte het aan me. Ik kreeg veel reacties en dat ik er beter uitzag of ze vroegen of ik was afgevallen. Dat maakte me sterk en ik ging door. Mijn trainsters en moeder kwamen er als eerste achter: ze zagen me met de dag afvallen en belden elkaar op. Ik kwam niet vaak bij me moeder dus het viel wel op dat ik bleef afvallen.

Toen mijn vader van vakantie terugkwam, kwam hij erachter dat het niet goed ging en merkte dat ik braakte enzo. Ik moest alles vertellen en de volgende dag moest ik naar de huisarts. Die verwees me door naar een kinderarts, diëtiste en psycholoog. Ik begon ook weer op school, maar heb er maar 3 maanden opgezeten (mbo) want moest opgenomen worden in het ziekenhuis. En moest alles achter me laten vanwege het braken en ondergewicht.

Na 2 maanden werd ik daar ontslagen (2008) en zat op bijna gezond gewicht. Ik braakte nog wel en het eten was nog even moeilijk. Ik zou naar Rintveld gaan, een kliniek voor eetstoornissen, maar moest daar meer als 3 maanden op wachten. Werd daar eerst in de dagbehandeling gezet maar omdat ik steeds meer achteruit ging moest ik naar de kliniek. Daar heb ik 5 maanden gezeten. Ik heb er wel veel aan gehad, maar omdat ik er niet achter stond om beter te worden, ik de eetstoornis nog zo nodig had en ik het alleen maar deed voor anderen, werkte het niet. Ik moest naar huis, ze zeiden dat ze niets meer voor me konden doen.

Dat deed me zeer en ik viel binnen 3 weken heel hard terug. Ik woonden ondertussen bij mijn moeder omdat mijn vader het thuis met mij niet meer aankon en overspannen raakte. Ik at bijna niets meer, had eetbuien en braakte heel veel. Zelfs een appel moest eruit: het was alles of niets. Ik mocht niet aankomen dus het was of niet eten of eetbuien en braken! Mijn kalium was hierdoor zo laag dat ik op een avond verkrampte en wegviel. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Er was bijna niets meer van me over. Ik was ondertussen meer als xx kilo afgevallen. Ik werd gelijk aan het infuus gelegd en aan de hartmonitor.

Rowan Proud

Ik heb een nacht op de IC gelegen en heb echt op het randje van de dood gebalanceerd. Ik ben daar achteraf heel erg van geschrokken, ook al kreeg ik er toen niets van mee. Daarna heb ik nog 3 weken met een sonde op de kinderafdeling gelegen. Toen ik buiten levensgevaar was mocht ik naar huis, maar ondertussen had ik al wel klinieken opgebeld dat het zo verder niet ging, dat ik nu wel echt in behandeling wilde. Ik woonde nog steeds bij mij moeder en zusje en mijn hele familie maakte zich heel erg zorgen om me wat ik ook heel erg kon zien in het contact met mij. Ik wou nu hulp en zag echt in dat ik dit niet mee wou zo! Zo kwam ik in 2009 terecht bij amarum. Ik kwam gelijk in de kliniek terecht en kreeg 20 weken behandeling.

Ik heb daar nu 25 weken gezeten en ga nu verder naar de 5daagse dagbehandeling. Wat ik heel spannend en eng vind. Ik had een hele fijne, vertrouwde en hechte groep. Heb daar heel veel geleerd en (aangekomen) zit nog niet op gewicht maar wel bijna) heb veel goede steun en therapien gehad. Ik heb weer leren eten, en heel veel er over te praten, schrijven en te vertellen wat me dwars zit, mijn angst, mijn boosheid van mijn verleden en alle het andere wat er is.

Leren te accepteren dat ik een probleem heb en het te gaan aanpakken. Ik heb leren voor mezelf weer te gaan zorgen en ben gaan inzien dat ik het voor mezelf moet doen. Ik heb nog een hele ernstige eetstoornis en ben er nog lang niet. Ik vecht elke dag weer tegen de rot ziekte maar ik zet door.

Ik ben nu ook nog heel erg op zoek naar een veilig plekje thuis of waar ik weer mezelf mag zijn. Ik heb jaren gezeten met dat ik niet goed genoeg was, thuis op school of op sport. Ik wil zo graag weer mezelf zijn en minder streven naar perfectionisme ...en uiteindelijk van mijn vriend en vijand afkomen!

Ik pak ondertussen ook weer meer op met vriendinnen en heb nog veel steun aan hele lieve mensen die er echt voor me zijn en niet bedriegen of in de steek laten. Ik begin langzaam weer vertrouwen te krijgen hoe moeilijk alles ook is.

Dit wordt weer mijn eerste Kerst en Nieuwjaar in 2 jaar weer thuis, hoop dat het steeds stukjes beter gaat. Ik weet niet of ik alles heb verteld maar er is al zoveel gebeurd dat het moeilijk is om alles op te schrijven.

Ik hoop dat ik zelf en andere hier wat aan hebben. Ik wil graag heel veel lieve mensen(degene weten wel wie dat zijn) bedanken voor altijd hun lieve steun en dat ze er altijd voor me zijn geweest en waardoor ik steeds meer eerlijk ben gaan praten en accepteren over mijn probleem en mezelf!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Jetske - Maandag 28 mei 2012 17:02
Heftig verhaal meid.
Je raakt me.
Hou vol he!

Kuss
Rita - Maandag 2 juli 2012 23:41
Lieve Rowan,

Ik ben heel verdrietig van jouw verhaal. Zo'n mooie meid en je ziet het zelf niet.....En niet alleen mooi aan de buitenkant maar zeker ook aan de binnenkant. Ik hoop zo dat jou de tijd wordt gegund dat je in je hoofd je perfectionisme van je af kunt schudden. Dat je beseft dat pestkoppen jaloers en onzeker zijn. Dat je je niet moet spiegelen aan je moeder of je zusje omdat je van jezelf uniek en mooi bent! Dat er een wonder voor jou mag gebeuren. Dat je je vast kan klampen aan de laatste strohalm en over een tijd een gelukkige mooie vrije jonge vrouw kan zijn.
Ik hoop het zo!
Heel veel liefs,
Rita
L. - Vrijdag 6 juli 2012 21:34
Dit verhaal gaf me gewoon bijna tranen in mijn ogen... Het is zo droevig dat je dit allemaal moet meemaken, je bent prachtig (zoals Rita ook al zegt: van binnen én buiten) en ik hoop dat je dit zelf ook gaat inzien! En natuurlijk hoop ik ook dat je je eetstoornis gaat verslaan, want je bent het echt waard om een gelukkig leven te hebben zonder eetstoornis.

xxx
Thirzaa - Maandag 3 september 2012 17:34
Echt heftigg, dit verhaal. Ik heb zelf wekenlang willen afvallen en alles uit willen kotsen maar bij mij is het niet zo ver gekomen. Me moeder greep gelukkig op tijd in. Ik wens je heel veel sterkte, en je kan het! Als je maar in je zelf gelooft.

Liefs, thirza
tazz - Zondag 16 september 2012 13:31
echt heel heftig ik heb ook geturnt en snap je gevoel je bent een super mooie meid alleen veelste mager kom er boven op!

xkus
Anke - Zondag 16 september 2012 14:09
Hee meis,
ik ken je van RV. ik weet niet of je mij nog kent het is ondertussen al een jaar geleden. ik zat op U1.
heftig om te lezen meis!
hoop dat alles weer wat beter gaat nu!
en dat je het weer op kan pakken!
heel veel sterkte en succes met alles.

liefs, Anke
M.L. - Maandag 8 oktober 2012 17:39
Lieve Rowan,
Je bent een dapper lief en mooi meisje,
alleen staat er een verdomd hardnekkige es voor..

Ik hoop dat je dit verhaal nog eens terug leest, en weer in die
motivatie komt die je hier in het verhaal ook lijkt te hebben..
Want je bent het meer dan waard om te vechten voor jezelf en de lieve mensen om je heen nu!

Wat er in het verleden gebeurd is hoeft niet ook in de toekomst te gebeuren,
vergeet dat niet.

Ik weet dat je wel wilt, maar het gevoel hebt dat je niet meer kán.
Toch geloof ik in jou!

Een hele dikke knuffel en heel veel liefde, kracht en sterkte gewenst in deze strijd.

xxxxxxxxxx ook van RV, jij op 3, ik op 2, dit jaar.
Anoniem - Zaterdag 13 oktober 2012 14:46
Wat een heftig verhaal meid!
Je komt echt van heel ver, maar je het is zo ontzettend knap hoe je die knop hebt omgezet! Echt heel goed van je en je mag daar ook echt heel erg trots op zijn!

Ik hoop heel erg voor je dat je snel je echt eigen plekje vindt en dat die es. nog meer kan loslaten, dat is zoveel beter! Met de kracht die uit je verhaal straalt weet ik zeker dat het je gaat lukken!
Succes meid!

Liefs!!!
Marin - Maandag 5 november 2012 16:32
Lieve Rowan,

wat een heftig verhaal..

Je bent zo prachtig en uniek gemaakt!
Marin - Maandag 5 november 2012 16:34
(Dit hoort nog boven het vorige bericht..)

- Geen overwinning zonder strijd!

Houd vol en ga ervoor!!
Ik hoop dat je in mag gaan zien, hóe prachtig, hóe waardevol jij bent!

~God gave his hardest battles to his strongest soldiers.

Ik wens jou alle kracht en liefde toe!
Ook al ken ik je niet persoonlijk, ik zal voor je bidden.

Super veel liefs!
xxmoonflamexx - Zondag 13 januari 2013 18:41
Je bent zo sterk Rowan,
Geef never nooit op! Want daar is het leven te mooi voor! Ik ben trots op je dat je nu weer het gevecht aan gaat!

Liefs!
angstig - Zondag 27 januari 2013 22:18
hee lieve rowan.

heftig verhaal en ondertussen heb je nog veel meer mee gemaakt ik hoop dat je door blijft vechten want je ben zo een lieve meid en ik zou je graag beter leren kennen!

liefss S.
Cranberries - Zondag 2 juni 2013 14:40
Lieve rowan,
Wat een heftig verhaal zeg ! Blijf ervoor vechten ! Ik geloof in je !
Xxxliefs
Naomi - Donderdag 26 september 2013 19:10
Hallo, ik hoop dat er iemand dit leest.
Ik moet samen met twee vriendinnen voor school iemand interviewen die anorexia heeft (gehad) of als je iemand kent die dit heeft en ons zou willen doorverwijzen of er zelf ove praten. We moeten gewoon vragen stellen aan jou. Je kan anoniem blijven als je dit wilt. Als je dit zou willen doen voor ons, mag je me sturen op Facebook *** of op mijn e-mail: *geen contactgegevens plaatsen aub, voor oproepjes kan je mailen naar info@proud2bme.nl*
Alvast Bedankt.
Crannberries - Maandag 4 november 2013 19:31
Je was heel sterk maar helaas heb je je zwaarste en langste wedstrijd verloren ...
Je bent nu een mooie ster in de hemel , ik zal je nooit vergeten! Bedankt voor alles lieve meid...

RIP lieve Rowan... :(
Roos - Dinsdag 5 november 2013 00:01
Voor jou is het gevecht gestopt, ik hoop dat je nu een mooi plekje hebt daarboven. X
M.L. - Dinsdag 5 november 2013 04:04
Lieve Rowan :'(
Jij verdiend zoveel respect. Je lichaam verloor vd anorexia, maar je geest niet!

Rust zacht vlinder xxxxxxxxxxxx
tessaa - Dinsdag 5 november 2013 14:36
Lieve Rowan,
Helaas is de strijd gestreden, maar volgensmij was jij een super dapper meisje. Nu is het tijd om te rusten.

xxxxxx
charly24 - Woensdag 6 november 2013 20:16
Heftig dit verhaal zo weer terug te lezen. Ik hoop dat je nu eindelijk rust hebt. Je hebt jaren gevochten en je best gedaan. Maar de eetstoornis was te sterk :(. Verschrikkelijk!!!
anoniem van RV - Woensdag 6 november 2013 20:57
Heb je gekend van je laatste opname op RV
Rowan, heb gehoord dat je bent overleden een paar dagen geleden, dat is een hele schok. Ik hoop dat je de rust nu hebt, die je hier op aarde niet kon vinden. Je hebt een zware worsteling achter de rug..
Wat is het toch een nare ziekte..
Ik - Donderdag 7 november 2013 12:45
Rowan, ik vind het zo erg.. Je weet wss niet wie ik ben.. Maar sinds ik het hoorde dinsdagochtend.. Ik ben echt van slag
? - Maandag 11 november 2013 19:57
Rowan is inmiddels na 8jaar vechten op 4november 2013 overleden aan deze verschrikkelijke ziekte!
Mohammed - Donderdag 28 november 2013 21:43
Sorry.. Heb hier gewoon geen woorden voor. Heb echt zitten janken.. Je tijd is gekomen, het is de wil van god, rust in vrede dappere meid!!
Ilse - Maandag 23 december 2013 11:52
Rust zacht lieverd
Ilse - Maandag 23 december 2013 11:52
Rust zacht lieverd
Marloes - Woensdag 25 december 2013 16:37
Rust zacht lieve meid...
Moeder van ook een Anorexia-patiente - Vrijdag 27 december 2013 13:52
Lieve Rowan,

Wat ben jij dapper. Zo hard gevochten, en je hebt niet verloren, alleen jouw lichaam. Je kunt hier niets aan doen. Je hebt nu rust.

Woorden kunnen niet omschrijven wat dit betekent, voor ouders, voor zusjes/broertjes, vrienden en vriendinnen. Maar jij hebt nu rust, en dat is het allerbelangrijkste.

Rust zacht lieve Rowan en laat ze schijnen daarboven!
Crannberries - Zaterdag 11 januari 2014 23:43
pfff ik lees dit verhaal nu voor de zoveelste keer ! tranen in mijn ogen, meer als normaal omdat ik weet dat ik je nooit meer kan spreken, ik heb niet eens gedag kunnen zeggen.. Lieve rowan ik mis je nog elke dag ...

TakeCare Vlinder
Rose - Woensdag 19 februari 2014 17:52
Lieve Rowan,

ik heb je niet persoonlijk gekent maar je verhaal heeft me echt geraakt.
Je bent vast het mooiste en sterkste sterretje in de hemel.

kusjes
M.L. - Donderdag 3 april 2014 16:05
Ik mis je.