Anorexia, de weg is lang

 

AnnikaANOREXIA - De weg is langer dan ik ooit had kunnen bedenken. - Bijna 22 augustus, dus bijna 23 jaar geleden werd ik op deze wereld gedropt. Veel te vroeg (3 maanden), wat de nodige complicaties met zich mee bracht. Na bijna 2 maanden ziekenhuisopname mocht ik dan eindelijk naar huis. Maar het tumult rond mijn gezondheid was nog niet voorbij.

Een paar keer per week gingen mijn ouders met mij naar het ziekenhuis.. naar kinderartsen, logopedistes, noem maar op. Er werd gedacht dat ik licht spastisch was en ik had een behoorlijke achterstand. Ik praatte pas toen ik een jaar of 3 was en op de dag dat de dokter mijn ouders wilde vertellen dat ik waarschijnlijk nooit zou kunnen lopen, kwam ik wandelend aan de hand van mijn moeder zijn spreekkamer binnen. ''Over deze dame doe ik geen uitspraken meer'', was zijn reactie. Ik bewees me vanaf mijn geboorte. Zo kreeg ik op een gegeven moment een speciale fiets, ik weigerde er op te fietsen.

Men wilde mij naar een mitylschool (voor kinderen met uiteenlopende handicaps) sturen; Ik weigerde en zei letterlijk dat ik naar een ''normale school wilde, net als Stefan, mijn broer''. En dit gebeurde. Ik zou extra schrijfles krijgen in groep 3, ik heb de mevrouw weggestuurd.

Toen wist ik nog heel goed wat sterk zijn en voor mezelf opkomen was. Uiteindelijk bleek ik ook helemaal op mijn plek op deze school, het enige wat anders aan mij was, was mijn ''loopje''.

Ik rondde de basisschool af met een Atheneumadvies en kon mijn droom waar gaan maken. Naar ''Hageveld'', een school waarvan ik al vanaf groep 4 riep dat ik er heen zou willen. Weer verbaaste ik iedereen.

Thuis ging het al jaren niet lekker. Mijn ouders hadden een moeilijk huwelijk met ruzies die er niet om logen. Geschreeuw, geweld, ik heb veel gezien, doordat ik nooit weg durfde uit angst dat het uit de hand zou lopen als ik er niet zou zijn. Dat zou ik mezelf nooit vergeven. Al snel voelde ik me verantwoordelijk voor het wel en wee in ons gezin. Tegen papa zei ik dat mama het niet zo bedoelde en andersom. Het is 3x bijna tot een scheiding gekomen en 3x krabbelden ze terug. In 2002 liep het echter de spuigaten uit.

Mijn moeder sliep al een jaar op een opklapbed bij mij op de kamer, omdat ze weigerde nog bij mijn vader in bed te slapen. Ik werd haar vertrouwenspersoon.

De ruzies liepen steeds meer uit de hand en het gedrag van mijn moeder werd steeds extremer. Ze smste mij altijd met de vraag of ''hij'' (mijn vader) al weg was, dan kon zij naar huis komen. Ze sloeg 's nachts op de vlucht en als ik er dan niet bij was, smste ze me ''Uit het oog, uit het hart.''

Ik herinner me nog een avond dat ze wilde vertrekken. Mijn vader was aan het werk bij een dansschool bij ons in de buurt. Mama had slaapzakken in de auto gestopt en stelde mij voor het blok. Als ik niet in zou stappen zou ik haar nooit meer zien. Ik ben dus ingestapt met het plan om mijn moeder om te praten om terug naar huis te rijden. Ik was toen 13.

Elke keer reed ze langs de dansschool en zei ze ''Je kunt nu uitstappen en dan zie je mij nooit meer.'' Ik kon alleen maar huilen, maar het is me wel gelukt om haar na een paar uur rijden terug naar huis te laten rijden. Steeds vaker maakte ze mij bezorgd. Dan stuurde ze smsjes dat ze met de auto de zee in zou rijden of een pot pillen in zou nemen. Daardoor bleef ik voor haar zorgen en nu weet ik dat daardoor mijn verlatingsangst en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis zijn ontstaan.

Kerst 2002- ik was inmiddels 14, zat in de 2e, was een hel. Ik was echt bang dat mijn vader mijn moeder zou vermoorden en probeerde hem maar rustig te krijgen. Pasen 2003 hetzelfde. Gelukkig had ik in de 2e een mentrix die alles haarfijn doorhad en waar ik dus ook mee kon praten. In dat jaar begonnen mijn psychische problemen. Ik wilde van huis weglopen, mijn faalangst openbaarde zich en ik werd depressief en kreeg steeds meer behoefte aan bevestiging. Deze zocht ik mij mijn mentrix.

Op 16 juni 2003 zouden mijn vader en mijn broer gaan verhuizen, maar de dag ervoor kreeg mama een auto-ongeluk, net nadat ze mij had afgezet. Door de hele medische molen waar ze toen in terecht kwam, werd er longkanker bij haar geconstateerd. Ze waren er maar op het nippertje bij geweest, het was bijna te laat. Toen volgden er weken dat mijn vader en mijn broer al waren verhuisd en ik alleen achterbleef in het huis waar we met zijn 4en hadden gewoond. Mama lag immers in het ziekenhuis en wilde niet dat ik bij papa zou slapen. Zelf wilde ik dit ook niet, uit angst om mama boos te maken. Ik ging compleet voor mijn moeder zorgen, eigenlijk niet meer voor mezelf.

Op 25 juli werd ze geopereerd en godzijdank is ze genezen tot op de dag van vandaag. Ik was met de hakken over de sloot overgegaan naar de 3e, daar had mijn mentrix een goed woordje voor gedaan. Maar juist toen, toen het thuis in rustiger vaarwater kwam (wat heet; de scheidingszaak liep nog steeds en van de advocaat van mama mocht ik papa niet zien en moest ik tegen hem getuigen in de rechtzaal, dit heb ik overigens niet gedaan), stortte ik in. Ik creeerde mijn eigen wereld van automutilatie en rommelen met eten. Hele dagen sloot ik me op op mijn kamer.

Het liep pas echt uit de hand toen ik van 3 vwo naar 4 havo moest en dus ook een andere school. Wat voelde ik me gefaald. Bang om er niet bij te horen op deze immense scholengemeenschap
vergeleken bij mijn vorige school, liet ik me compleet meesleuren door 2 klasgenootjes, een tweeling. Ik wilde zijn zoals zij, want dan zouden zij zich over mij ontfermen. En ons contact werd heel hecht. De havo ben ik fluitend doorgekomen maar wel al automutilerend, lijnend en af en toe te veel medicatie slikken. Maar voor de buitenwereld was ik sterk. Ook voor mijn moeder, die ik financieel steunde door naast mijn school nog 16 uur per week te werken bij een callcenter.

Ik raakte steeds meer in de ban van het niet-eten, maar was ook "slim". Als ik eens bij mijn vader was of met mama weg, dan at ik gewoon. Dat ik dan de rest van de week nauwelijks at hoefden hun niet te weten.

Ik slaagde voor mijn havo en ging daarna Maatschappelijk Werk en Dienstverlening studeren in Amsterdam. Tot mijn eigen verbazing hoorde ik er hier wel bij. Maar de eetstoornis had al te heftige vormen aangenomen en na een half jaar studie moest ik stoppen voor mijn 1e opname. Die had ik zelf geregeld omdat de situatie thuis onhoudbaar was en al helemaal niet steunend om aan mijn eetstoornis te werken.

Ik werd op 7 mei 2007 voor het eerst opgenomen bij de Ursula. Totaal ziekte-inzichtloos als ik was dacht ik even wat kilo's aan te komen, weer te leren eten en dan in september weer naar school. Niets was minder waar. Deze opname duurde 7,5 maand en werd niet verlengd omdat ik geen vooruitgang meer boekte. Vooral door de complexheid van mijn thuissituatie en het nog steeds tussen mn ouders in staan.

Er werd besloten dat ik naar de 4-daagse deeltijd zou gaan, maar in de 2 weken die ik thuis moest overbruggen viel ik af en in mijn 1e week van de deeltijd moest ik dus een bepaald gewicht aankomen, anders was het einde behandeling. ''We gaan immers niet de kliniek herhalen.''

Ik heb me een week lang het schompes gegeten en kwam net te weinig aan. Einde behandeling. Ik mocht terugkomen als ik weer op mijn minimum zat. In de tussentijd mocht ik elke week naar een motivatiegroep en zou ik daar ook gewogen worden. Maar in plaats van weer naar mijn minimum toe te groeien, raakte ik er steeds verder van verwijderd. Alle veiligheid was immers onder mijn voeten weggeslagen. Ik was opeens behandelloos thuis en had totaal geen toekomstperspectief.

Toen kwam ook mijn oma te overlijden en vervolgens belandde 2 dagen later mijn moeder aan de hartbewaking in het ziekenhuis. Ze kon het allemaal niet aan.

Weer moest ik er voor haar zijn en werd ik gecomplimenteerd met de band die ik voor de buitenwereld met mijn moeder had. Na een paar weken kwam ik weer voor mijn weegmoment en zat ik al ruim onder mijn opnamegewicht van het jaar ervoor. Ze konden me niet meer helpen en zouden me uitnodigen voor een intakegesprek om opnieuw de kliniek in te gaan. Dit duurde en duurde echter maar en ik werd steeds extremer in mn (niet)eetgedrag. Op het laatst leefde ik op nog nauwelijks iets. De Ursula kwam maar niet met een intakedatum.

Totdat mijn vader me na 3 maanden zag en zich helemaal het schompes schrok. Hij heeft toen contact gehad met de psychiater van de Ursula en op 31 maart 2008 had ik een crisisgesprek met haar waarin ze zei dat het NU moest veranderen en dat 't anders niet meer hoefde, te laat was.

Diezelfde week ben ik nog opgenomen op de PAAZ. Hier heb ik 6 weken gezeten tot er weer plek was in de ursula. De eerste tijd mocht ik niets, als ik naar buiten wilde moest ik in een rolstoel. Deze opname was ik veel gemotiveerder dan de opname ervoor, want nu had ik gezien hoe diep ik was gegaan, dat ik er bijna niet meer was geweest en ik leerde dan ook veel. Vooral over mijn thuissituatie, het ongezonde contact met mn moeder (dat dat echt anders MOEST want het stond mijn genezing in de weg). Ik kwam aan, maar te langzaam.

Na een half jaar eindigde deze behandeling dan ook wegens het te vaak niet halen van mijn gewichtseisen. Maar de Ursula durfde me niet zomaar naar huis te sturen, uit angst voor een herhaling van na mijn vorige ontslag. Dus (en daar ben ik ze tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor!!) werd ik doorverwezen naar Emergis. Hier zou de aanpak zijn meer op mijn tempo wat ik aankon en meer haalbare persoonlijke doelen stellen en vooral het kijken naar wat wél goed gaat ipv niet. Dit zou beter bij mij passen.

Op 19 januari 2009 werd ik dan ook opgenomen op afdeling 40 van emergis. Het voelde alsof ik in een warm bad kwam. De groep, de verpleging. Elke stap werd aangemoedigd en geprezen en haalde je een doel niet, dan werd het doel bijgesteld zodat je het wel zou kunnen halen en je zelf ook achter je stappen stond waardoor het naar mijn mening beter beklijft.

Een jaar heb ik op deze afdeling doorgebracht. Veel heftige familiegesprekken gehad, maar daardoor zijn mijn vader en ik wel gaan praten en elkaar beter gaan begrijpen en wist ik eindelijk wat ik nodig had. Afstand van wat vroeger gebeurd is en letterlijke afstand van mijn ouders, om er niet meer tussenin te staan. Zodoende namen we het besluit dat ik in Zeeland zou blijven wonen in een eigen huisje. Hier werkten we langzaam naartoe. Voor het eerst een thuis zonder ruzies.

Op 40 werd duidelijk dat ik veel had bereikt, maar dat het meer leren leven met mijn eetstoornis zou worden dan gaan voor complete genezing op dat moment. Zodoende ben ik dus na een jaar op 40 doorgestroomd naar 42, 4-daagse dagbehandeling. Maar dat veranderde voor mij niet veel, want doordeweeks bleef ik in de kliniek slapen.

Op 42 werd ik keihard geconfronteerd met mijn identiteitsproblemen, het geen eigen mening hebben en iedereen pleasen. Mijn kameleongedrag werkte frustrerend voor sommigen van mijn groepsgenoten. Waar ik dan weer van in paniek raakte, want ik paste me heus niet zomaar aan, ik wist het ECHT niet!!!

Ik kreeg een grote terugval, waar ik met behulp van de lieve verpleging daar weer uitklom (omdat ik eerlijk durfde te zijn, voor het eerst in mn leven!). Maar op een gegeven moment werden de angsten en drukte in mijn hoofd zó groot dat ik overprikkeld raakte als ik ook maar over iets na hoefde te denken. Toen kreeg ik een rustprogramma en anti-psychotica en toen ging het langzaam beter.

Ik wilde weer leuke dingen doen. Door de weeks ging het met moeite vrij goed, maar de weekenden thuis zorgden telkens voor paniek en terugvallen in het niet-eten en braken.

Alle verantwoordelijkheid die ik als 14-jarig meisje had kunnen dragen, beangstigden me als 21-jarige en kon ik niet meer aan. Ik was bang voor het leven en het werd mijn behandelaar duidelijk dat ik een plek nodig had waar ik ook in het weekend zorg kon krijgen en mijn eigen identiteit meer zou vinden. Zo ben ik na een half jaar op 42 doorverwezen naar het Hostel in Middelburg, ook van emergis, een resocialisatieafdeling. Ik kwam daar met de doelen om naar mijn eigen huisje op te bouwen, een opleiding te starten en vrijwilligerswerk te starten.

En ondanks het feit dat ik veel in het Hostel heb geleerd en weer heb geleerd om te leven en dingen te ondernemen en contacten te onderhouden ook in moeilijke periodes, heb ik deze doelen niet bereikt. Als de verantwoordelijkheden op mijn pad kwamen viel ik terug.

De weekenden thuis waren dramatisch en met kerst bleek hoe groot het trauma aan de kerst van 2002 was toen ik compleet in herbelevingen schoot en alleen nog maar dood wilde. Sindsdien heb ik een Bed Op Recept regeling waar ik gebruik van kan maken als ik een terugval heb of in crisis dreig te raken en daardoor lukt het me nu elke keer beter om steeds eerder in te grijpen en er weer sneller bovenop te komen. Na veel gesprekken en een lang proces van leren accepteren, woon ik nu sinds 2,5 maand in een Beschermde Woonvorm, in plaats van mijn eigen huisje, want dat ging echt niet.

Annika

Het is nu de bedoeling om voor het eerst in jaren geen tijdsdruk te ervaren en even niet van hot naar her te verkassen. Ik kom nog 1x in de week op de poli voor eetstoornissen, moet nog een paar kilo aankomen en ik start 30 augustus met de Borderline Vaardigheidstraining om beter om te leren gaan met emoties en met crisissen enzo. Ook heb ik nu een sociaal psychiatrisch verpleegkundige waarmee ik wekelijks gesprekken heb en gelukkig een hele lieve PBer.

Ik heb nog zo mijn terugvallen in het eten, maar ben momenteel heel hard aan het werk met het toepassen van gezonde coping, dus als ik onrust voel of angst even een kopje thee drinken bij
de leiding of iets dergelijks en het gevoel van het hebben van dat vangnet helpt mij enorm. Ik zal hier echt niet voor altijd blijven, maar wel tot ik mijn doelen heb verwezenlijkt.

''Mijn eetstoornis en angsten en destructiviteit onder controle hebben en geloven dat ik het leven aankan'' en dan wil ik ook de stappen in de volgorde van Borderlinevaardigheidstraining, thuisstudie, vrijwilligerswerk hebben doorlopen.

Dus nee, het gaat nog niet vlekkeloos, verre van, maar vooral dankzij het Hostel kan ik nu wel voor het eerst in meer dan 4 jaar zeggen dat ik (los van de BOR  regeling) al meer dan een jaar niet meer voor mijn eetstoornis specifiek opgenomen ben geweest! Een hele mijlpaal!

Ik bewandel misschien wat omwegen en doe er misschien ook vrij lang over, maar ik ga nog steeds dóór. ik had nooit verwacht dat mijn lichaam eten of drinken ooit nog aan zou kunnen en nu sta ik waar ik nu sta en kom ik langzaam losser van mijn loyaliteitsconflict naar mijn ouders toe.

Ook ik moet geloven dat het kán, want ben soms echt nog wel de wanhoop nabij....

Liefs & keep going!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Evy - Dinsdag 16 augustus 2011 13:18
Wouw wat een heftig verhaal, maar je bent op de goede weg. Ga zo door dan kom je er wel! Dat gun ik je van harte. x
jessica - Dinsdag 16 augustus 2011 13:27
.... meid wat wens ik je de allergrootste en oprechtste respect en sterkte uit mijn hart!!
Chune - Dinsdag 16 augustus 2011 13:35
Succes! Echt! heeel veel succes, you can be proud!
marijke - Dinsdag 16 augustus 2011 14:10
Jemig!!!! wat een heftig verhaal, je hebt gigantisch veel meegemaakt heel moedig van je om zo je verhaal te doen.
GO FOR IT!!!!
Reimara - Dinsdag 16 augustus 2011 14:42
VERWIJT MIJ NIET DE WEG DIE IK BEWANDEL, AL IS MIJN WEG, VOLGENS JOU WEG, EEN OMWEG!!!

Dat is mijn lijfspreuk, misschien ook wel voor jou van tepassing!!!

Veel succes meis enne keep on going strong, stap voor stap!!!
Meisje91 - Dinsdag 16 augustus 2011 16:19
Jeetje wat een verhaal! Ik ken jou nog van het Zelfbeschadigingforum, 2005 ofzo? Lang geleden!
Wat vecht jij hard zeg, ik hoop dat je de rust kan vinden die je verdient.
evigroen - Dinsdag 16 augustus 2011 17:33
wat een ontzettend heftig verhaal!
en ik vind het heel knap van je dat je daar al redelijk bovenop bent gekomen. respect voor je.
Robijntje/Annika - Dinsdag 16 augustus 2011 18:09
Dankjulliewel voor de geweldig lieve reacties! Doet me erg goed!
Reimara; wat een mooie lijfspreuk! 1tje die ik zeker ga onthouden!! Is ook wel op mij van toepassing!
Meisje1991; ik ben op het zelfbeschadigingsforum begonnen in 2004 en vooral 2004-2006 daar erg actief geweest. Grappig dat je me herkent!

keep fighting allemaal!!

LIEFS!
s - Dinsdag 16 augustus 2011 19:24
jeetje meis..

brok in mn keel, tranen in mn ogen... wat een lijdensweg!!! ..ik herkende je ook: Tijdens je opname in de zomer van 2008 in de Ursula kwam je in de weekenden naar de High Cure, ik zat daar toen ook en schrok zo van je extreme magerte en je gevecht bij basis plus. Altijd benieuwd geweest hoe het verder met je zou gaan. Ik weet zeker dat je mij absoluut niet herkent maar dat geeft ook niet.
Weet nog goed dat je dol was op hoge hakken! Zet 'm op Annika! Laat jezelf maar zien op al je stiletto's/pumps op deze wereld ;)!!!
Vrijdag - Dinsdag 16 augustus 2011 20:16
Wat heb jij ontiegelijk veel voor jouw kiezen gekregen.

En wat vecht jij je er prachtig uit!!

Heel veelsterkte, respect en (virtuele) steun aan jou!
Robijntje/Annika - Dinsdag 16 augustus 2011 21:47
S; wat leuk dat je me herkent!! ik zit nu helemaal te denken wie jij was hihi, maar je hoeft t niet te zeggen hoor. Het klopt helemaal; de weekenden op de High Cure, het gevecht met BasisPlus en de hoge hakken. Leuk dat je dat nog weet en lief dat je reageert! Ik heb de weekenden op de High Cure altijd als heel steunend ervaren!

Vrijdag, dankjewel!!
Astrid - Dinsdag 16 augustus 2011 22:36
!!!!!~~**Respect**~~!!!!!

Heel veel succes en sterkte met alles!
Ben ervan overtuigd dat je er gaat komen!

En ik vind de spreuk van Reimara geweldig: VERWIJT MIJ NIET DE WEG DIE IK BEWANDEL, AL IS MIJN WEG, VOLGENS JOU WEG, EEN OMWEG!!!
En elke weg is een weg!

Liefssss
m - Woensdag 17 augustus 2011 00:06
hey die bordeline training is dat de VERS training? ik hbe namelijk de VERS gedaan, en ontzettend veel aan gehad. ik hoop en wens voor je dat je er net zoveel uit kan halen als dat ik heb gedaan.
Robijntje/Annika - Woensdag 17 augustus 2011 09:42
M; ik weet niet of t t zelfde als de VERS is. Het heet BorderlineVaardigheidstraining en bestaat uit 3 modules; onder andere ''leren omgaan met emoties'' en ''leren omgaan met de werkelijkheid''.
Hoop dat ik er veel aan heb, vind t wel spannend want tis een groep van 11 of 12 personen!

LIEFS
krol - Woensdag 17 augustus 2011 11:07
Hey lieve jij,
Je kwam enkele weken/maanden na mij op 40 en zag je geregeld toen ik dag kwam zeggen op de afdeling toen ik voor m'n nabehandeling kwam. Een tijd later zou je m'n groepsgenootje worden en ik weet nog goed dat ik je toen bewonderde om de strijd die je al gestreden had tot dan toe. Ik ben zo blij je te hebben mogen leren kennen, een tijdje met je te hebben samen geleefd (ook al waren de omstandigheden er niet naar). Ik heb je zien groeien en nog steeds vecht je zo hard door. Ik heb veel mensen stappen zien zetten in de goede richting, maar ben nog steeds verbaasd als ik kijk hoe ver je het al hebt weten te schoppen. Je hebt je dipjes (de ene keer wat dieper dan de andere), maar krabbelt er steeds weer bovenop. Je doorzettingsvermogen is zo bewonderenswaardig. Ik hoop zo dat je nu in begeleid wonen een stabieler leventje mag gaan opbouwen en het verleden op een dag kan laten rusten om nog verder te bouwen aan je toekomst, dat gun ik je zo!

Als ik eerlijk mag zijn geloof ik niet dat je hebt te leren leven met je eetstoornis zoals ze op 40 zeiden, het kan wel een tussenstap zijn. Ik geloof dat je (met al wat je in je leventje al hebt bereikt) op een dag je eetstoornis weg kan sturen op dezelfde manier dat je die vrouw van je schrijfles in groep 3 hebt weggestuurd en op dezelfde manier dat je die dokter (die wilde zeggen dat je nooit zou kunnen lopen) versteld hebt toen staan toen je al wandelend binnenkwam!
Je hebt een plekje in m'n hartje en kvergeet je niet! Hopelijk zien we elkaar snel nog eens!
X
Krol~
S. - Woensdag 17 augustus 2011 14:08
Wat een ontroerend verhaal, je hebt al een enorme strijd geleverd! Keep on going :)
Robijntje/Annika - Woensdag 17 augustus 2011 15:47
Krol; lieve, lieve meid!! dankjewel voor je reactie, je lieve woordjes en je geloof in mij doen me zo goed! Jij ook doorzetten he!

S: dankjewel!
Maxine - Donderdag 18 augustus 2011 14:42
Tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen..
Wat heb je een moeilijk leven..
Ik wil je heel veel succes wensen. Je kan het! Ik geloop in je..
Good Luck, LLiefs.
Sanne - Vrijdag 19 augustus 2011 14:43
Mn lieve lieve annika,

Ik wil even zeggen dat ik erg trots op je ben dat je hier je verhaal durft te vertellen!

Ik geloof in jou en al is de weg nog met 600 extra bochten, jij komt erdoorheen en je zult er alleen sterker uitkomen.

Liefss san
Anke - Vrijdag 23 december 2011 13:31
Meisje, ik kan je alleen maar zeggen dat ik heel erg veel respect voor je heb en er zeker van ben dat jij beter zal worden. Ik geloof in je!
Annika (schrijfster van dit stuk) --> UPDATE - Donderdag 29 december 2011 22:45
Dankjulliewel voor de steunende reacties.
Inmiddels is er weer veel gebeurd.. Ik ben wéér verhuisd,omdat het in mijn vorige beschermde woonvorm totaal niet ging. Ik werd er zielsongelukkig en er zijn vervelende dingen gebeurd. Nu zit ik een stuk beter op mijn plek én met weer meer zelfstandigheid. In september-al is dat nog verweg- ga ik weer naar school, na 6 jaar! En ik heb in de afgelopen maanden mijn streefgewicht (vastgesteld door mijn nazorg) behaald.
Dus, step by step..

Liefs!
Ellen - Woensdag 14 maart 2012 18:49
Wat een goed geschreven verhaal! Echt een heftig leven heb je achter de rug... Wat mij trouwens verbaasd is jouw houding tegenover het aankomen, dat je dacht in de kliniek 'wel even snel zou aankomen.' Was het feit dat je moest aankomen dan geen grote angst voor je?
Liefs en sterkte
A. - Woensdag 9 januari 2013 22:42
Wow, ik heb echt heel erg veel respect voor jou. Vergeet werkelijk nooit hoe je je hier tot nu toe al doorheen hebt geslagen; dan kan het met jou alleen maar beter en beter worden; je bent een ongelooflijk sterk persoon. Heel veel sterkte en succes! Liefs
Anonymous - Donderdag 4 april 2013 19:29
Hoi Annika, ik ken je nog van de vierdaagse deeltijd (nouja, de hele korte tijd die je daar hebt doorgebracht) van de Ursula. Ook al hebben we elkaar ruim vier jaar niet gezien (en ook maar heel kort gekend), ik ben toch vrij regelmatig aan je blijven denken. Vind het dan ook leuk om je hier tegen te komen en heb echt heel erg veel respect voor alles wat je hebt bereikt: het feit dat je weer naar school gaat, dat je zelfstandig(er) woont. Keep up the good work :)
Paulien - Zaterdag 1 februari 2014 01:25
Ik vind je verhaal heel heftig. Ongelooflijk wat je in die jaren al mee hebt gemaakt!
Knap dat je hulp bent gaan zoeken. Het is sowieso moeilijk om je eetstoornis los te laten, maar het lijkt me nog complexer als het thuis nog steeds zo moeilijk is.
Zet 'm op, probeer vooruit te kijken naar een mooie toekomst, maar neem ook de tijd om aan je herstel te werken. Jij bent nu aan de beurt; nu mag er voor jou worden gezorgd!
robijntje - Maandag 15 september 2014 11:53
Na een tijdje kom ik mijn eigen verhaal weer tegen. Dankjulliewel voor de mooie en lieve reacties! :-) dit verhaal is inmiddels ontzettend achterhaald en in de jaren die volgde werd mijn anorexia nog vaak veel gevaarlijker. Na veel opnames en uiteindelijk Besef, gaat het nu beter dan al die tijd en ben ik al sinds december kliniekvrij! Langzaam bouw ik een nieuw leven op en voor het eerst in 7 jaar komen daan geen crisissen en hulpverlening in voor. Misschien kan ik ooit nog een vervolg hierop schrijven :-)

Liefs
Romy - Zondag 3 juni 2018 10:51
Het leven was je zo gegund, maar de strijd die je iedere dag leverde is je te zwaar geworden.. Ik mis je
T.Huisman - Vrijdag 17 juni 2022 13:55
Het moet van binnen uit en soms hoor je wel eens van een keerpunt, of een plotseling verkregen inzicht. Herkenning in anderen of in iets wat die ander schrijft. Erkenning en herkenning. De meesten gaan van zich zelf uit en voor hun is het makkelijk en gaat het vlot. Ik ken die klinieken niet. Het is dat er over geschreven is maar anders wist ik het niet dat er een Rintveld Ursula en een Amarum bestond of Bascule Accare Human concern. Ambulant en klinische opname en dag en nacht en HIC High intensive care en PMU psychisch medische unit. Ik wist wel dat Ursula bestond en maar die is eind tachtiger jaren ontstaan en is de oudste eetkliniek. Rintveld is de specialistische top GGZ. In het buitenland zijn ook specialistische behandelingen voor eetstoornissen en die is ook voor ernstige anorexia en extreme anorexia en ieder wordt individueel beoordeeld. De enige voorwaarde die ze stellen is dat je gemotiveerd moet zijn voor herstel.