Eigenlijk hè, wilde ik vorig jaar al héél graag een gastblog schrijven voor Proud2Bme. Waarom heb ik het niet eerder gedaan? Daar had ik zo mijn redenen voor. Ik wilde schrijven over hoe ik mijn problemen aan heb gepakt. Hoe ik mijn angsten in de ogen heb gekeken en tegen ze heb gezegd: "Niet hier in mijn hoofd! Ga weg!!" Ik had heel graag over mijn herstelverhaal willen spreken, jullie inspireren om hetzelfde te doen en op die manier hopen dat ik jullie kan helpen.. Maar dat kan ik niet.

Want ik ben niet hersteld. Ik ben niet herstellende. Ik heb mijn angsten geaccepteerd en leef met ze, omdat ik bang ben dat ik niet zonder ze kan leven. Mensen vragen hierom wel eens waarom ik het niet vertel als ik bang ben. Als ik ’s nachts buiten met mijn hond loop, kijk ik gemiddeld 12 keer achterom, omdat uit de steegjes wezens kunnen komen die ik niet hoor. Moet ik dat elke keer vertellen? Elke avond als dat gebeurt? Het is normaal voor mij, waarom zou ik het dan onder de aandacht brengen?

Ik ben Romy, 20 jaar, fulltime ADHD'er, parttime student, schrijver, creatieveling en ben heel geïnteresseerd in hekserij en psychologie. Oh, en ik heb een geestelijk gezondheidsprobleem, om het maar even netjes uit te drukken. Maar om jullie beter inzicht te geven, moet ik jullie vragen om mij niet te veroordelen. Ik hoor wel eens dat herstel heel mooi is. Dat het je de wereld van een andere kant laat zien, maar ik heb ervoor gekozen om mijn angsten in de armen te springen en ze voor lief te nemen. Misschien verandert dit ooit nog, misschien ook niet.

Ik was altijd al een bang musje en had van die gekke trekjes. Twee keer onder mijn bed kijken (werd later vier keer), de trap op rennen en een grote sprong naar mijn bed maken, niet alleen naar boven durven/willen. Ik zie je al denken, dat is normaal als je ongeveer 8 à 10 jaar oud bent. Je gaat dan fantaseren en daar komen ook enge dingen bij kijken, maar het wordt een ander verhaal wanneer het obsessief wordt.

Naarmate ik ouder werd, begon mijn fantasie zich te vergroten, ik ging door een erg nare en vervelende periode van mijn jonge leven heen en ik vond mijn rust in die fantasieën. Tegelijk groeide de angst, het werd groter, voor de meest kleine dingen. Muggen werden olifanten, en de wereld om mij heen leek zich tegen mij te keren. Zó alleen, was ik nog nooit geweest. En de enige mensen die me begrepen, zaten in mijn hoofd.

Naar buiten gaan was ongemakkelijk, boodschappen doen werd een spanningsbron en uitgaan deed ik niet. Niet omdat ik, zoals ik tegen mijn vriendinnen zei: "geen zin had," maar omdat ik doodsbang was. Ik liet het aan niemand zien, want wat is er nou eng aan? Waarom functioneerde ik niet gewoon zoals mijn vriendinnen? Angst is iets dat ik mijn ergste vijanden nog niet wil schenken.Het is iets dat jou van binnenuit opeet en dan niet in één keer. Nee, angst vreet voor jaren aan je, tot eindelijk het moment daar is dat je breekt, en dat doet pijn. Op dat moment ben je al te laat of was ik te laat. Geloof het of niet, angst was hét onderwerp in mijn leven. Is het wie ik ben?

Ik had ondertussen al bij een psycholoog gelopen, omdat ik last had van Trichotillomanie (haren uittrekken, achter de naam ben ik door Proud gekomen ❤). Ik had ergens al laten vallen dat ik vaak bang was, maar nooit was er genoeg reden om daarop in te haken, vond de psycholoog. Zij zag wel dat de angst een reden was dat de TT was ontwikkeld, maar daar heeft ze het bij gelaten. Als ik iets over kon doen, was dat het wel. Als ik nu terug in de tijd kon gaan had ik geschreeuwd: "Nee! Stuur me nog niet weg! Help me!", maar daar is het nu te laat voor...

 
bron foto

~~~~

Tot zover ben ik gisteren gekomen met schrijven. Ik had net twee hele leuke dagen met mijn vriend erop zitten, maar iets begon gisteravond aan mij te knagen. Daarom ging ik schrijven, want dat helpt!

Nu, vandaag, 8 april, twee dagen na de verjaardag van mijn vriend en één dag na de verjaardag van mijn 9 jarige vriendinnetje die om de hoek woont, voel ik me een wrak. Ik ben emotioneel, verward, en wil opgeven. Ik ken de triggers, want dit gebeurt altijd als het einde van de schoolperiode er aan komt en ik tentamens krijg, verslagen in moet leveren en dat soort ongein. Dit vermengd zich met het al aanwezige, sluimerige gevoel van verdriet en woede, waar ik me nauwelijks van bewust ben.

Ik herken dit. Ik vrees vrijwel elke dag dat dit punt weer gaat komen. Ik voel me bang voor deze paar uur. Vooral omdat ik niet wil dat mijn familie het aan me ziet en anderen die het niks aan gaat. Dit gevoel, deze gedachtes, herken ik als een terugval. Ja, maar waar gaat dit nou over? Dat weet ik zelf ook niet. Sterker nog, omdat ik nooit gediagnosticeerd ben (Behalve voor TT en ADHD) weet ik eigenlijk nog niet wat er aan de hand is. Ik heb het zelf maar onder woorden gebracht, in de hoop dat ik ooit écht naam kan geven aan wat er in mijn hoofd gebeurt. Ik heb een angststoornis, wat gepaard gaat met negatieve gevoelens, dwanghandelingen en -gedachten. Serieus, ik hoop dat ik ooit die hele zin in één woord zal kunnen zeggen.

De snijdende pijn wanneer dingen niet goed gaan. Leren voor mijn tentamens lukt niet, want ik vind er geen bal aan. Ik wil leren over psychiatrische aandoeningen, zoals die van mijzelf, niet over opvoeden en dat soort onzin. Dat interesseert me niet. Ik voel me dan zwak, zo zwak, wanneer ik na 5 minuten kijken in mijn aantekeningen ga lopen tekenen. Terugval nummer 1: negatieve gevoelens/dwanggedachtes. Ik haat mezelf op die momenten, en het is puur, de dwang om mezelf pijn te doen. Terugval nummer 2: trichotillomanie. Even een paar rukjes aan mijn wenkbrauw. Ik word bang, bang dat het verder uit de hand gaat lopen. Terugval nummer 3: angst.

Angst is misschien wel de ergste en vooral de angst voor angst. De angst tegen angst. De angst na angst. Angst voor de angst die ik een tijdje terug had. De paniekaanval die ik kreeg toen ik moest bloedprikken. De angst dat die angst terug komt, dat ik me machteloos voel. De angst dat ik geen macht meer over mezelf heb. De controle kwijtraak.

Wat voor mij heel belangrijk is, is dat wanneer deze gevoelens opkomen, ik iets voor mezelf doe. Meestal ga ik tekenen, verder schrijven aan mijn boek, wielrennen of met mijn hond naar buiten. Nu zet ik mijn huidige, nare gevoelens in om dit te schrijven. Dus jongens, dit is geschreven door iemand die middenin een terugval zit. Special, isn’t it? (Een klein lachertje tussendoor kan geen kwaad) Schrijven, mijn gevoelens op tafel gooien, dát is wat ik op deze momenten doen moet. Ik heb heel veel te doen. Een herkansing, een Nederlands toets en een tentamen om voor te leren. Daarnaast heb ik ook nog een groepsproject waar ik écht wat aan moet doen Ik kan mijn groepje niet teleurstellen, maar toch, ik leg alles opzij, de consequenties komen later wel. Ik moet nu iets doen dat mij afleidt van alles dat fout gaat in mijn leven, want ik moet nu mezelf proberen te herstellen.

Soms wens ik dat alles weg was, dat ik me gewoon áltijd fijn voel, want ik ben een extreem optimistisch en vrolijk persoon, als het meezit. Dan voel ik geen verdriet, geen angst en geen pijn. Maar soms… Denk ik erover na hoe ik zal zijn als ik dat verdriet en die angst niet meer had. Wat blijft er dan nog van mij over? Wie ben ik dan? Ik heb een hele zoektocht voor de boeg, die ik maar al te graag met jullie wil gaan delen. Natuurlijk heb ik heel veel om over te praten, en dit verhaal is meer een klein kijkje in de wereld van iemand die niet van deze wereld komt. Iemand wiens wereld niet deze is, waarvan de wereld een andere werkelijkheid bevat.

bron foto

Onderwerpen waar ik graag over schrijf zijn: angst, dwang, machteloosheid, magie, spiritualiteit en creativiteit/verbeelding. Deze dingen maken mij tot wie ik ben en door mijn openheid deel ik die graag wanneer ik in de goede mindset zit. Mijn vraag aan jullie: waar zijn jullie benieuwd naar? Waar willen jullie het over hebben en wat is voor jullie belangrijk? Is er bij jullie een diagnose gesteld? En zo nee, wat betekent dat voor jou? Ik ben heel dankbaar dat ik dit mag delen op deze geweldige site, echt, ik ben heel blij met deze kans. Dank jullie wel <3

Wat is mijn doel hiermee? Ik ben heel blij dat ik dit gastblog mag schrijven en heel stiekem hoop ik dat het bij jullie in de smaak valt. Het allerliefst wil ik nog meer schrijven, want schrijven is mijn passie. Ik wil jullie ook graag helpen, dat is mijn doel. Want het is lastig wanneer je weet dat er iets niet helemaal klopt, maar er niks is om op terug te vallen, omdat er nooit iets vastgesteld is. Wat doe je als je geen hulp krijgt of wilt? Blijf je zwemmen in een oceaan van gevoelens en onwetendheid, of ga je de uitdaging aan? Leer je jezelf en je 'problemen' kennen, waardoor het jouw krachten worden?

Hoe dan ook, laten we er iets moois van maken.

Liefs,
Romy